Heimilistíminn - 17.02.1977, Blaðsíða 34

því athygli, að óveðrinu hefur slotað, og að lög-
reglumennirnir frá Filipstad hljóta að koma innan
tíðar. Honum er farið að f innast f ull þörf á því.
Úti á tröppunum reynir hann að einbeita sér að
hugsunum sínum í nokkrar sekúndur.
— Christer! Það er lágvær rödd Bodil, sem
hljómar að baki honum. Hver var það, sem........
myrti hana?
— O, það getur verið hver sem er. Hver sem er.
Þar á meðal hann Jónas þinn. Hann getur hafa ver-
ið hér. Allir hinir voru hér.
— En.... en hvers vegna?
— Ragnar Karlman eða Jónas geta hafa átt smá-
ævintýri með henni, sumarást svo vitnað sé í úrsúlu
elskulegu. Stefnumót.... ósk um að losna við
hana....dráp, framið í hugaræsingi. Það er mjög
sennilegt.
— En Ingalill var ekki uppáþrengjandi. Hún gat
fengið hvern sem hún vildi.
— Þú telur líklegra, að hún haf i fengið þann sem
hún vildi — og einhver annar hafi verið gripinn af-
brýði.
— úrsúla?
— Madeleine Samzelius?
— Eða...Gert Berger. Hana hryllir við, klemm-
ir saman augun og horf ir á hann í gegnum gleraug-
un. Þú... þú veizt það?
— Þaðer þá vitneskja, sem ekki er byggð á sönn-
unum, og hún er ekki mikils virði. Við verðum að
treysta á líkskoðunina og rannsókn á morðstaðnum.
Við vitum ekki einu sinni hvernig hún dó. Og það
verður ekki auðvelt að skera úr um það, þar sem
hún hef ur legið í sex vikur í þessu kyrra vatni.
Þrumuskýin og rigningin eru á bak og burt og rok
komið í staðinn. Bodil, sem vill vera ein og fá sér
ferskt loft, grípur gamla skinnkápu og stígvél í
þægilegum og yf irf ullum eldhúsganginum og geng-
ur burt, án þess að hafa nokkurt takmark niður
milli fjögurra gulra álma hússins með grænum
hurðum og brúnum svölum og áfram niður trjá-
göngin, sem eru þakin haugum af blautu, lím-
kenndu haustlaufi.
An markmiðs? Já, en trjágöngin liggja að gömlu
kof arústunum og bak við þær hinum megin við þétt
lauftrén í gilinu liggur mjór stígur upp að gjall-
hrúgu, f jalli af svörtu, gráu, bláu og turkisgrænu
gjalli. Stigurinn, sem Ingalill gekk.
Lögreglan kemur bráðum og girðir af svæðið.
Bráðum getur hún ekki farið á staðinn, þar sem
systir hennar dó án þess að verða fyrir truf lunum,
án þess að horft sé á hana og henni vorkennt. Það er
aðeins nú, sem hún getur verið ein hér á stígnum og
við skurðinn, þennan óhugnanlega skurð.
Hún nálgast stífluna úr vestri, og þegar hún
stendur á brúnni við stóru hlerana tvo, sem eru
niðri, verður henni Ijóst með nokkurri öryggisleys-
istilf inningu, að hún hef ur ekki heyrt svo mikið um
smáatriðin, aðhún viti hvar Ingalill fannst í löngum
skurðinum, sem umgirtur er hvössum steinum.
34
Hægra megin uppgötvar hún kjallaraherbergið,
sem er sprengt inn í klettinn, og sem Friðþjófi
fannst óhuganlegt að vita af í nágrenninu þegar
þrumuveðrið skall á. „Sprengiefnageymsla"
stendur til viðvörunar á skilti, og hún hörfar ósjálf-
rátt frá.
Hægt ryður hún sér braut eftir næstum ósýnileg-
um stígnum. Gras, runnar og kjarrgróður vaxa villt
og gróskumikið, hún sjálf sést varla.
Tilvalinn staður fyrir leynifund! Djöfullegur
staður til að hitta morðingja! Hvað gagnar þó að
ekki séu nema tæpir þrjú hundruð metrar niður að
þjóðveginum, og að f ólk búi í næsta nágrenni, þegar
ekki heyrist stakt hljóð út úr þessari óendanlegu
löngu gjá, sem er umlukin trjám? Kvíðafullt hvísl
aspanna bendir til þess, að hvassviðrið sé ofaslegt,
en hér uppi gárast tæpast bára á brúnleitu vatninu í
skurðinum.
Stormurinn og aspirnar gera það að verkum, að
hún er komin að trébrúnni, sem er við enda skurðs-
ins, áður en hann kemur auga á hana. Og fyrst þá
sér hún hvað hann er að gera.
Með oddhvössum steini sem minnir á exi, heggur
hann hvað eftir annað í hnakkann á Sintram. En
lipur kötturinn er snarari í snúningum en hann.
Hann stekkur niður af málmrammanum, sem er
eins konar girðing meðf ram pallinum þar sem kött-
urinn hafði verið, hleypur í kringum fætur hans,
stríðir honum og æsir hann upp í að höggva æ ofsa-
fengnar.
Hún hleypur síðasta spölinn og hrasar í votu gras-
inu.
— Ertu alveg búinn að missa vitið? Hvað hefur
Sintram gert þér?
Hún tekur kettlinginn upp og snýr sér að honum
ofsareið.
— Slepptu kettinum, urrar hann, og hún sér að
hann er óþekkjanlegur. Heyrirðu hvað ég segi?
Slepptu kettinum!
Hún sér svitann spretta fram é enni hans, svipinn
í augunum, og með sársauka, eins og hún fyndi til
líkamlega, opnast augu hennar....
— Ert það þú?
— Já, Þaðer ég. Fjandinn haf i það, gláptu ekki á
mig — svona bláeygð og sorgmædd eins og hún! Og
svo þessi andstyggðar köttur. Ef hann hefði ekki
veriðtil, hefði þetta kannski aldrei orðið. Og nú enn
einn. Enn einn! Nákvæmlega eins og þá.
Það sem nú á sér stað, gerist næstum óraunveru-
lega hratt.
Hann réttir fram höndina til a hrifsa kettlinginn,
þegar hann, sem er sneggri en óvinurinn, læsir
klónum djúpt ínn í þumalfingur hans.
Veiniðsem hann gefur frá sér, er skelf ingarvein,
ofsahræðsla manns, sem sér afturgöngu.
Hann stingur höfðinu undir sig eins og naut og
kastar þungum líkamanum á hana.
Hvass málmrammi girðingarinnar grefst inn i
bak hennar, og harðir f ingur hans borast inn í háls-
inn og þrýsta að kverkunum.