Heimilistíminn - 03.03.1977, Qupperneq 8

örstuttum hugvekjum, svo sem
orðunum tat-twam asi. Slíkur
nemandi er kallaður
uttamadhikari. Meðalnemandinn
fær margbrotnari tilsögn, hann
er kallaður madhyamadhikari.
Sá treggáfaði er mataður á sög-
um, helgisiðum o.s.frv. í von um
aukinn þroska, hann er kallaður
adhamadhikari. Viltu gera ein-
hverja athugasemd við þetta?
Krishnaji: Já, toppinn, miðbik-
iðog botninn. I þessu felst, herra
minn, að við verðum að gera okk-
ur grein fyrir, hvað við eigum
við með orðinu þroski.
Awamiji: Má ég gefa skýr-
ingu? Þú sagðir um daginn
„heimurinn er brenna, þið verðið
aðskilja það." OGg þetts sló mig
eins og elding — það eitt að grípa
þessa hugmynd. En milljónum
manna kann að standa á sama
um þetta, það kemur þeim ekki
við. Þá má kalla adhama, þá sem
standa lægst. öðrum má segja
sögur eins og t.d. hippunum, slík-
um er þetta dægradvöl, þau
segja „Við erum óhamingju-
söm" eða „Við vitum að þjóðfé-
lagið er allt í hönk, við ætlum að
taka LSD"og svo framvegis. Svo
kunna að vera menn sem gefa
þeirri hugmynd gaum, að heim-
urinn sé að brenna, og upptendr-
ast af henni í samri svipan. Þeir
eru reyndar víða. Hvers konar
leiðsögn hentar þeim?
Krishnaji: Hvers konar leið-
sögn hentar þeim, sem eru mjög
vanþroska, þeim sem komnir eru
til nokkurs þroska og þeim sem
telja sig þroskaða menn?
Swamiji: Einmitt.
Krishnaji: Til að svara því
þarf að skilja i hverju þroski er
fólginn. Hvað heldur þú um það?
Er hann háður aldri, tíma?
Swamiji: Nei.
Krishnaji: Þá getum við sleppt
honum. Tími aldur er ekki vís-
bending um þroska. En hvað þá
um þroska hins lærða manns,
sem hefur greind á háu stigi?
Swamiji: Hann kann að vera
orðaflækjumaður og hártogari.
Krishnaji: Ef svo er getum við
lagt hann til hliðar. Hvað kall-
arðu þá þroskaðan mann?
Swamiji: Þann sem hefur vak-
andi aðgát og eftirtekt.
Krishnaji: Bíðum við. Bersýni-
lega má sleppa þeim, sem fundn-
8
ir verða í kirkjum og moskum,
þar með og orðvitringana, trú-
rækna fólkið og tilfinningamenn-
ina. Segja má, að þessu slepptu
að þroski sé fólgin í því að vera
ekki sjálfhverjur — „ég" kem
ekki lengur fyrst og síðan allir
aðrir, eða mínar tilfinningar
fyrst. Þroski er siðan sem sagt
þar sem „ég" er ekki.
Swamiji: Eða dundurgreining,
svo betra orð sé notað.
KÞRKSHNAJI3 Það „ég" sem
veldur sundurgreiningu. Nú,
hvernig ætlarðu að ná eyrum
þessa manns? Eða hins sem er
hálfur úti og hálfur inni, „ég" og
„ekki ég" og leikur sér að hvoru
tvegg ja? Og loks þess sem er a II-
ur eitt „ég" hins sjálfhverfa
manns? Hvernig ætlarðu að ná
til þessara þriggja?
Swamiji: Hvernig á að vekja
þá? — Það er vandinn.
Krishnaji: Bíðum við! Þann
sem er allur eitt „ég" er ekki
unnt að vekja. Hann kærir sig
kollóttan. Hann hlustar ekki á
mann. Hann hlustar, ef honum er
lofað einhverju, himnaríki, hel-
víti, ótta eða auknum veraldar-
gæðum, meiri peningum, en hann
gerir þaðtil að hagnast á því. Því
er sá maður vanþroska sem sæk-
ist eftir hagnaði eða árangri
Swamiji: Vissilega.
Krishnaji: Hvort heldur það er
nirvana, himnaríki, lausn (launs
frá hjóli endurfæðingar og
dauða), þekking eða uppljómum,
sem hann sækist eftir, þá er hann
vanþroska. Nú hvað viltu gera
við slikan mann?
Swamiji: Segja honum sögur.
Krishnaji: Nei, gera hann enn
ruglaðri með sögum mfnum eða
þínum? Hvi læturðu hann ekki
eiga sig? Hann hlustar hvort
sem er ekki á þig.
Swamiji: Það væri miskunnar-
laust.
Krishnaji: Miskunnarlaust—á
hvorn veginn? Hann hlustar ekki
á þig. Verum raunsæir. Þú kem-
ur til mín. Ég er allur eitt „ég".
Annað dkiptir mig engu. En þú
segir: „Sjáðu þú kemur öllu á
ringulreið í kring um þig þú gerir
veröldina að eymdardal" „og ég
segi, hafðu þig á burt. Það er
sama hvernig þú ferð að, talaðu
til slíks manns i dæmisögum,
gefðu honum þetta inn í pillum,
sykurhúðuðum pillum, en „ég"
hans verður samt við sig. Ef það
breytist, þá flyzt hann upp í miðj-
an bekk — þeirra sem eru „ég"
og „ekki ég". Það er kölluð þró-
un. Amlóðinn verður hálfsterkur.
Hvernig?
Krishnaji: Með þvf að reka sig
á. Lífið neyðir hann til þess,
kennir honum. Hann fær að
kenna á stríði hatri, honum er
tortimt. eða hann leitar á náðir
kirkjunnar. Hann fellur þar í
gildru. Krikjan glæðir ekki Ijós
hans, hún segir ekki: „I guðs-
bænum sprengdu af þér skelina"
heldur segist hún muni veita
honum það, sem hann þráir —
hressingu, hvort sem hún nú er
kennd við Jesúm, við hindúisma,
búddisma, Múhameð eða hvað
annað— hressingu skal hann að
vísu fá í Guðs nafni. Þannig er
honum haldið á sama stigi lítið
eitt mismunandi. hann fágast
svolítið síðmenntast eitthvað,
gengur betur til fara o.s. frv.
Svona fer þessu fram. Og það á
við (eins og þú varst að segja)
um áttatíu hundruðustu af mann-
kyninu ef til vill níutiu.
Swamiji: Hvað er til ráða?
Krishnaji: Er nokkru á þetta
bætandi? Ég ætla ekki að segja
honum sögur ekki að bæta hress-
ingu á hressingu ofan, það eru
nógir, sem annast það.
Swamiji: Þökk fyrir.
Hl?éiÐ
James, flýtið klukkunni og
setjið hana á tólf! Greifafrúin
og ég ætlum að drekka nýárs-
skáiina núna svo við getum
komizt i rúmið.