Heimilistíminn - 03.03.1977, Page 26

„Sjáðu stóra fuglinn, pabbi,” sagði hann.
Pabbi bar hönd fyrir augu og virti fuglinn
fyrir sér.
„Þetta er konungsörn,” sagði hann.
„Ó, er það konungsörn? Hve stór er hann,
pabbi?”
Pabbi teygði út báða handleggina. „Vænghaf
hans er svona stórt,” sagði hann, — „og auk
þess getum við áreiðanlega bætt við öðrum
handlegg þinum.”
„Þá er hann afar stór,” sagði Tóti og starði á
fuglinn á ný.... Og hann hugieiddi með sjálfum
sér, að það hlyti að vera gaman að geta svifið
þannig um, — hátt, hátt uppi I loftinu, lagt ofan
viðfjöllin, —og virt allt fyrir sér, úr svo mikilli
hæð. Já, það hlaut að vera stórfenglegt.
Hann teygði út handleggina og hljóp út á
sléttuna. Hann hljóp eins hratt og hann gat, —
hljóp i stórum hringum, — ímyndaði sér, að
hann væri örn, sem hnitaði stóra hringa uppi i
háloftunum. En þetta var erfitt á meðan hann
neyddist til að vera bundinn við jörðina, rakst
oft á þúfur og runna og hrasaði meira og
minna.
Að lokum gafst hann upp og hljóp til pabba,
sem lyfti honum aftur upp á Brún. t rauninni
var ekki siður ánægjulegt að vera drengur á
hestbaki.
Brúnn brokkaði léttilega með þá feðga yfir
sléttuna, sem skartaði íhinum fegurstu haust-
litum. Og innan skamms komu þeir að ánni,
sem rann úr vatninu niður i byggðina og
héldu meðfram henni niður eftir.
í fyrstu var áin breið og lygn, og brátt
þrengdist dalurinn, — og áin að sama skapi. Og
er þeir komu að Svartagili, féll áin i striðum
streng um þröng gljúfur, með miklum fossa-
föllum. Hér stigu þeir feðgar báðir af baki og
teymdu Brún niður mesta brattann, enda
þurftu þeir allir að sýna itrustu varfærni. Stig-
urinn var sleipur, vegna vatnsúða frá fossun-
um, og víða voru steinar, sem þurfti að varast.
í Svartagili naut aldrei sólar og þvi harla
drungalegt. Tóta leið aldrei vel, þegar hann
var hér á ferð, og reyndi þvi að vera sem næst
pabba.
„Við erum bráðum komnir niður i byggð,”
kallaði pabbi og sneri sér við.
Tóti kinkaði kolli. Hann var ekki beinlinis
hræddur. Hann hafði farið hér áður með pabba
og mömmu og þekkti leiðina. En honum féll
alltaf svo illa, hve þröngt var um hann.
Pabbi nam staðar og benti upp i gilið.
26
„Bergið stendur ekki á traustum grunni i
þessu gili,” kallaði hann. „Skoðun min er sú,
að mikið grjóthrun verði hér, fyrr eða síðar, —
ef til vill eftir tvö ár, e.t.v. eina öld. Og þá
verður bjartara hér i Svartagili og umferð auð-
veldari. Hver veit, nema þú verðir þátttakandi
i að ryðja hér nýjan og góðan veg?”
Tóti brosti og óskaði með sjálfum sér, að það
gerðist meðan hann lifði.
Eftir stutta stund voru þeir komnir fram úr
gilinu og blasti þá byggðin við, — stór og fjölbýl
sveit, með mörgum myndarlegum býlum og
góðum vegi, sem lá um alla sveitina.
Tóti hlakkaði mjög mikið til. Það gerðist
alltaf svo margt skemmtilegt, þegar þeir fóru
niður i sveit.
Jæja, drengur minn, — nú skulum við ekki
tefja timann meira en þörf er á,” sagði pabbi
og lyfti honum aftur upp á Brún.
Dýraþraut
Hér eru fimm höfuð af dýrum
og fimm skott og halar. Nú skul-
uð þið reyna að f inna hvaða dýr á
hvaða skott.
Lausn á bls. 39