Heimilistíminn - 17.03.1977, Side 23

sjá um það allt meira eða minna, — og raunar
er fólkið allt eins og stór börn, hvert á sinn
sérstaka hátt, — og presturinn lika.”
Tóti skellihló, bæði vegna þess, að hún kail-
aði prestinn barn, og einnig vegna hins, að
hann var svo glaður yfir þvi að Bogga hló.
„Já, og svo þarftu lika að hugsa um fuglana
þina og dýrin,” sagði hann ákafur.
„Já, rétt er það,” sagði Bogga og kinkaði
kolli. „Dýrin eru beztu vinir, sem við getum
eignazt. Þau sýna okkur vináttu og traust allt
til hinztu stundar, og það er meira en hægt er
að segja um alla menn.”
„En hvað um mannýga tarfa og reiða
skógarbirni?” spurði Tóti.
„Ó, já, þú spyrð um þá, drengur minn,”
sagði Bogga. „Stóri boli getur stundum orðið
reiður af þvi að standa of lengi á básnum sin-
um, og skógarbjörninn getur orðið geðvondur,
þegar hann verður gamall og stirður i hreyfing-
um og á erfitt með að bera sig eftir björginni.
En nú skulum við koma og heimsækja þá, sem
aldrei eru skapvondir eða illir viðureignar.”
Tóti stökk strax á fætur.
Bogga fyllti ofurlitla skál með mjólk, gekk
siðan út og niður á túnið, en Tóti fylgdi henni
fast eftir. Gamla fólkið sat á bekk úti á svölum
og hvildi sig eftir matinn, og smábörnin,
drengur og telpa, lágu i grasinu og léku sér að
gömlum könglum.
Bogga nam staðar stundarkorn. Hún stakk
annarri hendinni i svuntuvasann og tók upp
tvær kleinur, sem hún rétti börnunum. Þau
tóku við þeim, sen sögðu ekkert, störðu aðeins
mjög undrandi á hina stóru og sterkbyggðu
eldabusku.
Vesalingarnir litlu,” sagði Bogga, þegar þau
voru komin fram hjá þeim, — þau eru ekki vön
að fá neitt án þess að betla.”
Já, Tóti hafði heyrt það.
Niðursetningar, —það var gamalt fólk, börn
og geðsjúklingar, —vesælir einstæðingar, sem
hvergi áttu athvarf og gátu á engan hátt séð
fyrir sér. Sveitarstjórnirnar komu því svo
fyrir, að þessir vesalingar dvöldu vissan tima
til skiptis á hinum ýmsu stórbýlum sveitanna.
Viðast hvar fékk þetta fólk sómasamlegt fæði
og aðhlynningu, en þvi miður var engan veginn
hægt að segja, að svo væri alls staðar. Á sum-
um bæjum var fullyrt, að það væri látið sofa úti
i fjósi eða hlöðu og fengi alls ekki fullnægjandi
fæði, yrði jafnvel að ganga um daglega beti-
andi.
Nei, það var vist ekkert undarlegt, þó að
þessi börn væru flóttaleg i viðmóti og hrædd.
Tóti leit aftur til þeirra um stund og síðan á
Boggu. Honum datt allt i einu nokkuð i hug.
„Gætir þú ekki tekið eitt af þessum börnum
og verið mamma þess?” spurði hann,... „Ég á
við... haft það ailtaf hjá þér.”
Bogga nam staðar og leit undrandi til Tóta.
„Það er einkennilegt, að þú skulir minnast á
þetta, því að ég hef oft hugsað um það sjálf,”
sagði hún eftir ofurlitla stund. „Ef ég bara
vissi, hvort séra Nikulás ætlaði að vera hér
áfram, mundi ég biðja hann að leyfa mér að
hafa litlu telpuna hjá mér. Hér vantar hvorki
mat né húsnæði.”
„Já, gerðu það, Bogga — gerðu það” safiði
Tóti. Það er hvergi til eins góð matreiðslukona
og þú. öllum ber saman um það. Og þó að komi
hér nýr prestur, fer hann varla að fleygja ykk-
ur á dyr.”
Bogga svaraði ekki en hélt áfram i þungum
þönkum. Tóta var ljóst, að hún vildi ekki tala
meira um þetta að svo stöddu.
— Það var bæði svalt og skuggsýnt inni í
fjósinu, og leið þvi nokkur stund, þangað til
augun vöndust rökkrinu, sem þar var, því að
glaða sólskin var úti. En Bogga var þarna vel
kunnug og gekk hiklaust inn eftir tröðinni,
fram hjá öllum auðu básunum, og Tóti reyndi
að fylgja henni fast eftir.
Nei, básarnir voru raunar ekki allir
auðir Þarna sá Tóti allt i einu breitt, brúnleitt
bak i einum básnum og stórt höfuð, sem sneri
sér hægt i áttina til þeirra. Það var hann stóri
boli, sem sneri sér hægt í áttina til þeirra. Það
var hann stóri boli, sem hafður var inni. Hann
sparkaði fast i básinn með annarri afturlöpp-
inni, og það drundi draugalega I honum, þegar
Bogga nam staðar hjá honum stundarkorn og
klóraði honum á milli hornanna.
Og þarna — þarna glitraði i græn augu. Það
var fjóskötturinn, sem sat á slá milli bása og
hafði verið að þvo sér, en horfði nú til þeirra
með eftirvæntingu.
„Eru kettlingarnir margir?” spurði Tóti.
„Kettlingarnir.” sagði Bogga. „Hver hefur
sagt þér, að hér væru kettlingar?”
„Það hefur enginn sagt mér það,” sagði Tóti.
„Ég hélt bara sjálfur, að það hlytu að vera
kettlingar.”
„Komdu nú með mér hingað,” sagði Bogga
og gekk að kálfastiunni, sem var innst i fjósinu,
Litla hliðgrindin, sem var fyrir henni, stóð opin
i hálfa gátt, og nú opnaði Bogga hana alveg.
„Littu nú á, Tóti, hvaðhér er að finna.
23