Heimilistíminn - 30.11.1978, Side 22

— Hann á enga ættingja sagði ég þrákelknis-
lega. Annars var það faðir þinn, sem bauð
honum en ekki ég.
Hann svaraði þessu ekki: — Hann hefur
verið hér og borðað á hverjum einasta mið-
vikudegi eftir þvi sem ég kemst næst.
— Samkvæmt boði föður þins! Hann langar
eflaust til þess að tala við karlmenn. Þú ert nú
svo sjaldan heima.Ég sneri mér við og ætlaði
að fara en Jason greip i handlegginn á mér.
— Þú platar mig ekki, Irene! Ef Paul heldur
sig hér á miðvikudögunum, þá er það hvorki
vegna þess að hann hefur áhuga á föður min,
Ruth eða frænku þinni.
Ég horfðist i augu við hann og var undrandi
yfir örvæntingunni sem var i þeim. Hvers
vegna hataði hann Paul? Vegna þess hve ólik-
ir þeirvoru? Eða var önnur ástæða til þess?
Siðan sagði ég lágt:
— Ef það skyldi nú vera, hefur þú engan rétt
til þess að skipta þér af þvi?
— Nei. Röddin var eins isköld og min eigin
rödd hafði verið. — En ég vil ekki að þú haldir
að ég sé heimskingi.
Paul hélt áfram að borða með okkur á mið-
vikudögum, og samkvæmt ráðleggingum hans
fór ég að fara i gönguferðir um skóginn og allt
niður að vikinni, þrátt fyrir það að ég væri bæði
orðin sver og þung á mér. Einn sólbjartan
aprilmorgun tók ég eftir þvi að einhver var
kominn á uppáhaldsstaðinn minn við ströndina.
Þarna stóð maður við málaratrönur, hann var
dökkur yfirlitum, skeggjaður og miðaldra, að
sjá. Við kinkuðum kolli hvort til annars. Þegar
ég gekk fram hjá honum sé ég nafn hans á litilli
kistu við fætur hans: John R. Solum.
Ég nam staðar og sagði áköf:
— En eruð það ekki þér, sem máluðuð
myndina af frú Fonsell! Ég varð svolitið æst.
Hann sneri sér að mér.
— Konu Ephraim Fonsélls? Jú, ég málaði
hana. Hann leit aftur á léreftið og dró nokkur
pensilför.
— Ég heiti Irene Fonsell og er eiginkona
sonar Ephraim Fonsells.
Hann kinkaði kolli annars hugar. Ofurlitið
miður min bætti ég svo við: — Þér vitið auðvit-
að, að hún... var myrt?
| FRAMHALDSSAGAN | 7
eftir Veldu Johnston
Ég sé vel hvaðan vindurinn blæs.
Hann sleppti takinu á handleggnum á mér og
var lagður af stað eftir ganginum, þegar ég
hrópaði á eftir honum:
— Eitt skaltu gera þér ljóst! Það eru aðeins
tvær manneskjur i þessum heimi, sem mér
stendur ekki á sama um — barnið, sem ég á
von á og Elisabeth frænka!
Svo stökk ég upp stigann örvæntingarfull og
gráti nær. Var það raunverulega satt, að ég
hefði öskrað á hann?
22
— Já, það veit ég. Það stóð i blöðunum i New
York.
Ég hikaði ofurlitið, og svo spurði
i ég: — Hvernig var hún eiginlega?
— Það eina, sem ég veit um hana, er að finna
myndinni, sagði hann og yppti öxlum.
— Sagði hún aldrei neitt um sjálfa sig?
— Nei, guði sé lof!
Hann steig eitt skref aftur á bak og virti fyrir
sér sjávarmyndina, sem hann var að mála. Svo
sagði hann lágri röddu:
I