Heimilistíminn - 30.11.1978, Qupperneq 32

/
n um Tóta
óg' systkin hans
burt eins og fætur toguðu, og gekk til litla
drengsins.
„Komdu vinur minn litli, við skulum fylgja
þér heim”, sagði hann.
Drengurinn, sem var dálitið minni en Bárð-
ur, varð i fyrstu töluvert srneykur, en þegar
hann sá, að drengirnir þrir voru i fylgd með
varðmanninum, breyttist viðhorf hans fljótt.
Þeir gengu nú niður að höfninni, og þar tók
varðmaðurinn upp stóran, köflóttan vasaklút.
,,Farðu með hann þennan og þvoðu þér i
framan”, sagði hann og benti á stigaþrep, sem
lágu alveg niður að sjónum.
Tóti þurrkaði sér um nefið. Hann hafði fengið
miklar blóðnasir og hafði enn, og fötin hans
voru mjög illa farin eftir áflogin.
,,Hvað heldurðu, að pabbi og mamma segi,
þegar þau sjá hvernig þú ert útleikinn?”, sagði
Bárður óttasleginn.
,,Það kemur i ljós (á sinum tima)”, sagði
Tóti alvarlegur og gekk niður þrepin með litla
drengnum. Hann þvoði drengnum fyrst en þvi
næst sjálfum sér. Og þegar hann hafði hallað
höfðinu aftur á bak um stund, hætti að blæða,
sem betur fór, og nú fann hann fyrst, að það
var saltbragð að vatninu.
„Vatnið er salt! ” sagði hann undrandi og leit
upp til varðmannsins.
„Já, auðvitað er það salt”, svaraði varðmað-
urinn. „Hafið þið aldrei fyrr bragðað sjó? Það
er ágætt að stilla blóð með honum”.
Og nú gátu Jón og Bárður ekki stillt sig um
að ganga lika niður þrepin og bragða á þessu
skritna vatni, á meðan Tóti burstaði af fötun-
um sinum, eins vel og hann gat.
„Það var gott að þú komst”, sagði hann og
30
leit upp til varðmannsins, — „strákurinn var
ógurlega sterkur”.
„Þú verður bráðum alveg eins sterkur og
hann”, sagði varðmaðurinn. „Ég hef haft full-
an hug á þvi, undanfarið, að ná i hnakka-
drembið á þessum náunga. Hann hafði vissu-
lega gott af þvi, að þú veittir honum þessa
ráðningu”.
Nú fylgdu þeir allir litla drengnum heim til
sin, en hann bjó þarna skammt frá. Þegar
móðir hans opnaði húsdyrnar, brá henni mjög i
brún i fyrstu, þegar hún sá, að varðmaðurinn
stóð fyrir utan. Koma hans boðaði oftast ein-
hver alvarleg tiðindi. En hann skýrði strax frá
þvi, sem gerzt hafði, og móðirin gekk þá til
Tóta og þakkaði honum innilega fyrir.
„Það...það....það var ekki neitt, stamaði Tóti
og fór hjá sér.
En i rauninni höfðu áflogin verið mjög upp-
örfandi fyrir hann.
Að skömmum tima liðnum voru þeir komnir
aftur til hótelsins, og varðmaðurinn var þá
ekki seinn á sér að segja pabba og mömmu alla
söguna. Hann var mjög hreykinn af framkomu
Tóta og sló þéttingsfast á öxl hans.
„Hér eigið þið mikinn heiðurspilt”, sagði
hann glaðlega. „Sendið hann til min, þegar
hann er fullvaxinn, og ég skal gera hann að
fyrirmyndar varðmanni”. ,
„Við þökkum þér kærlega fyrir’l sagði
pabbi, — „en við gerum nú ráð fyrir, að hann
verði bóndi og taki við jörðinni af mér”.
„Já, starf bóndans er bæði þárft og gott”,
sagði varðmaðurinn, kinkaði kolli og klappaði
bliðlega á kinn Tóta. „Ég óska ykkur öllum til
hamingju”.
Þannig skildu þau við þennan góða og geð-
þekka varðmann.
Það voru vissulega þreyttir snáðar, sem nú
flýttu sér i háttinn, — og meðan þeir klæddu sig
úr, heyrðu þeir enn kæra og kunna rödd, sem
kallaði:
„Klukkan er orðin niu. Vindáttin er aust-
læg...
15. kafli
Gestirnir góðu kvaddir
Siðasti dagur þeirra i borginni var runninn
upp. Lávarðurinn og frú hans voru komin niður
að höfn og i þann veginn að stiga um borð i
32