Heimilistíminn - 30.11.1978, Blaðsíða 23

— Andlit hennar vakti hjá mér áhuga. Ég
hitti hana og mann hennar, þegar ég kom einu
sinni i heimsókn hingað til bæjarins og bauðst
til þess að mála af henni mynd, ef hún kæmi til
min á vinnustofuna i New York nokkrum
sinnum i viku i nokkra mánuði.
— Þér máluðuð þá ekki myndina af henni
hérna?
— Nei, ég vildi alltaf mála andlitsmyndir á
vinnustofunni.
Julia Fonsell hafði sem sagt alltaf farið til
New York, að minnsta kosti nokkrum sinnum i
viku, á meðan John Solum málaði hana. ,,Það
var eins og lýsti af henni siðustu vikurnar...”
Hann lagði frá sér pensilinn og strauk hend-
inni yfir þunnt, svart hárið. Svo sneri hann sér
að mér.
— Ég bý hérna i nágrenninu nú orðið. Hann
leit út undan sér á mig. — Ég mála enn af og til
barnamyndir. Nú leit hann beint framan i mig.
— Það verður áreiðanlega þess virði að mála
barnið yðar.
Ég fann hvernig ég stirðnaði upp, en svo
reyndi ég að verða róleg á ný. Það væri sann-
arlega skemmtilegt að fá jafnfrægan málara
til þess að mála mynd af barninu minu.
— Þér hefðuð kannski gaman af þvi að koma
heim til okkar og sjá myndina aftur, sem þér
máluðuð af frú Fonsell? spurði ég.
— Getur verið, sagði hann annars hugar og
tók pensilinn i höndina á ný.
— Á þriðjudagskvöldið ætlum við að halda
upp á afmælisdag tengdaföður mins. Vilduð
þér koma þá? sagði ég og ætlaði ekki að láta
mig.
Ég fékk hálfgildings loforð og flýtti mér heim
á leið, hress og kát eftir þennan fund.
Það var frænka, sem hafði fundið upp á þvi
að halda upp á afmælið. Paul Ronsard átti að
verða eini gesturinn, ef John Solum kæmi ekki.
Þar eð fólkið i bænum hafði sniðgengið
Ephraim frá þvi Júlia dó, hafði hann einnig
skorið á öll tengsl við þá, sem hann hafði áður
haft samband við. Þegar ég horði á magurt og
tekið andlit Elizabethar frænku,þar sem hún
var að skreyta afmælistertuna, varð mér ljóst,
að hún hlaut að vera álika einmana og ég, og
finnast hún ekki siður einangruð en mér fannst.
Nokkru eftir að Jason var kominn fór ég upp
til þess að vekja frænku af miðdegisblundinum
hennar.
— Hefur frænka sofið vel? byrjaði ég en
hætti snögglega. Hún var hvit eins og lak i
framan og augun kolsvört. Þegar hún reyndi
að brosa framan i mig kom hálfgerð gretta á
andlitið.
— Hvað er að? spurði ég óróleg. — Hvað hef-
ur komið fyrir?
— Ekkert. En þið verðið að reyna að komast
af án min i kvöld. Mér er svo illt i höfðinu.
— Það er ekki bara það! Ég fann að hún var
hrædd, skelfilega hrædd við eitthvað: — En ef
þetta er svo frænka, þá skal ég bara láta fresta
veizlunni. Ég snerist á hæl og ætlaði að fara út
aftur.
— Irene! Nafnið mitt hljómaði eins og lágt
neyðaróp.—Þú mátt ekki segja eitt einasta orð
utan það, að mér liði ekki sérlega vel. Ekki
segja þetta neinum! Þið verðið að halda veizl-
una, eins og ekkert hafi i skorizt!
Þá hafði sem sagt eitthvað komið fyrir. Hvað
svo sem það var, þá hafði það gerzt siðasta
klukkutimann. Þegar hún hafði farið upp til
þess að leggja sig, eins og hún var vön, hafði
hún verið eins og hún átti vanda til.
— Ef frænka vildi aðeins segja mér...
— Eins og þú vilt, sagði hún áður en ég hafði
lokið við setninguna. Ég er... óróleg út af dá-
litlu, sem ég hef komizt að. Ég skal segja þér
það seinna. En þú verður að treysta mér og
gera nákvæmlega eins og ég segi þér.
Ég leit i kringum mig i dimmu herberginu.
Þetta var herbergi Juliu Fonsell. Hafði frænka
komizt að einhverju um Juliu, einhverju, sem
engan mátti gruna, að hún vissi nú?
— Ég skal gera eins og frænka segir, sagði
ég, þótt mér væri það á móti skapi.
Skömmu siðar, þegar Paul var kominn, og
við vorum öll samankomin i stofunni fannst
mér ég hljóma mjög sannfærandi, þegar ég til-
kynnti:
— Frænka biður ykkur að hafa sig afsakaða,
en henni er óskaplega ilit i höfðinu, og treystir
sér ekki til þess að vera með okkur i kvöld. Hún
sagðist þó vonast til þess að við skemmtum
okkur vel.
Ég leit snöggt i kringum mig i stofunni og sá
hvað allir urðu fyrir miklum vonbrigðum, þeg-
ar þeir heyrðu fréttirnar, meira að segja
Jason.
— Á ég að lita upp til hennar? spurði Paul. —
Ég er með læknatöskuna með mér.
— Nei, sagði ég strax. Hún tók höfuðverkja-
duftið sitt og ætlaði að reyna að sofna.
Hann kinkaði kolli. Það er það bezta, sem
hún getur gert.
Ég leit aftur i kringum mig. Þessu fólki þótti
greinilega öllu mikið til frænku minnar koma.
23