Heimilistíminn - 08.03.1981, Síða 11

einum rómi. — Við skulum sjá til þess, að eng-
inn komi nálægt bilnum.
— Ágætt, sagði Brad og sneri sér aftur að
stúlkunum.
Merry starði á drengjahópinn, sem horfði á
hana áhugalaust. Svo leit hún á Brad.
— Trúir þú þeim virkilega, spurði hún
undrandi. — Treystirðu þeim?
— Ég geri það, ungfrú McCullers, fullyrti
Brad. — Það kemur ekkert fyrir bilinn þinn
hérna, ekki frekar en væri hann i bilskúr föður
þins.
Enn einu sinni leit Merry til drengjanna og
svo yppti hún öxlum.
—Jæja, hann er svo sem tryggður, sagði hún
kæruleysislega. Svo vék hún sé að Andreu. —
Hvar er annars stofan hans Steve? Hann hlýtur
að vera genginn af vitinu, að vilja hafa stofu
hér á þessum hræðilega stað.
Andrea sneri sér að Brad og gaf honum til
kynna, að þau skyldu fara. Þau gengu upp
tröppurnar. Þegar þau komu að dyrunum, sem
lágu inn að litlu biðstofunni hans Steve nam
Andrea staðar og benti Merry hvert skyldi
fara.
— Jordan læknir verður kominn hingað
klukkan fjögur, sagði hún kurteislega.
Merrý hafði greinilega brugðið við að sjá
sjúklingana þrjá sem biðu á biðstofunni. Þarna
var maður með brotinn handlegg. Umbúðirnar
voru rifnar og óhreinar. Einnig beið horað barn
með stór augu. Það var með umbuðir um fót-
inn, Loks var þarna kona, sem hélt á litlu barni
sem grét hástöfum.
— Uff, sagði Merry og hörfaði aftur á bak,
eins og þessi sjón hefði valdið henni ógleði. Hún
snerist á hæl i dyrunum og sagði: Ég get ekki
beðið hér.
Andrea sagði þá lágum rómi: — Vildirðu
koma inn til min og biða þar, ungfrú McCull?
ers?
Hún opnaði dyrnar og vék til hliðar.
Merry gekk varlega inn fyrir, og starði á það
sem fyrir augun bar. Henni létti greinilega
mikið, þegar hún sá, að hér var allt hreint og
þrifalegt.
— Nú þetta er heldur skárra sagði hún, og
gekk inn i dagstofuna með Andreu og Brad á
hælunum.
— Getur verið, að þú búir hér i raun og veru?
spurði Merry og sneri sér að Andreu, um leið
og hún veifaði út hendinni, i áttina að gangin-
um,biðstofu læknisins og sóðalegum stiganum.
—Ég skil ekki, hvernig þú getur gert það.
— Ég hef aldrei átt að venjast neinum glæsi-
höllum, sagði Andrea kuldalega. — Ég býst
heldur ekki við, að maður sakni þess, sem
maður hefur ekki kynnzt.
— Þetta er nú svo sem ekki sem allra verst
hér, sagði Merry og horfði með nokkurri viður-
kenningu i kringum sig i ibúðinni. — Ég gæti
hins vegar trúað þvi, að aumingja vesalings
Steve geti ekki afborið þetta.
— Ég geri ráð fyrir, að hann sé hér vegna
þess að hann vill það sjálfur, sagði nú Brad. —
Ég er handviss um, að enginn hefur neytt hann
til þess að koma hingað.
— Nei, auðvitað ekki, sá elsku kjáninn sá.
Pabbi var miður sin af reiði, þegar Steve yfir-
gaf hann, svaraði Merry, og hálfhló um leið. —•
Og það er sannarlega eitthvað að sjá, þegar
pabbi er ofsareiður.
— Afsakið mig svolitla stund, sagði nú
Andrea. — Ég ætla að hita te handa okkur.
— Á ég ekki að hjálpa þér eitthvað, sagði
Brad, milli vonar og ótta.
Andrea brosti bara til hans.
— Þú verður hér kyrr og talar við ungfrú
McCullers, svaraði hún. — Ég verð ekki nokkra
stund.
Þegar hún gekk eftir litla ganginum að eld-
húsinu heyrði hún Merry segja: — Hvað i
ósköpunum gerir þú á þessum hræðilega stað
Brad?
— Ég kenni i félagsmiðstöðinni, sem er rekin
við sjúkraskýlið, heyrði hún Brad svara. — Ég
kenni iþróttir, smiðar og hvað svo sem er sem
gæti komið þessum börnum hér i nágrenninu til
góða og komið i veg fyrir að þau hangi öllum
stundum á götunni.
— Ég gæti imyndað mér að það tæki á taug-
arnar, sagði Merry mjúklega.
— Þetta er eins og hver önnur vinna, svaraði
Brad stuttaralega.
— En þú hlýtur að hafa einhverja menntun.
Ég á við, að þú hljótir þess vegna að geta feng-
ið betra starf á betri stað.

v
n