NT - 15.05.1984, Blaðsíða 8

Þriðjudagur 15. maí 1984 8
Lesendur hafa ordið
■ Kæru Nútímamenn!
Ekki hefur mér hingað til
verið neitt sérstaklega í nöp
við Tímann og átti ekki von á
að svo yrði frekar eftir upp-
stokkun og nafnabreytingu.
Þvert á móti beið ég þess með
jákvæðu hugarfari og nokkurri
eftirvæntingu að fá í hendurnar
frísklegra og efnismeira blað
eins og boðað hafði verið af
aðstandendum og vel má vera
að gangi eftir. Enda veit ég
ekki betur en að þið ýtið úr vör
með marga ágæta starfskrafta
innanborðs.
Hvað er það þá, sem veldur
því að ég sit við ritvélina á
þriðja útkomudegi blaðsins
ykkar, að skrifa ykkur skamm-
arbréf? Og tel mig meira að
segja vera að því fyrir hönd
fleiri en sjálfrar mín, nefnilega
kvenna almennt.
Með draug í lestinni
Það er leiðindadraugurinn,
sem virðist hafa sest að í
lestinni hjá ykkur eftir breyt-
inguna. Sá, sem hefur afrekað
í aðeins þremur tölublöðum,
að tvinna saman fordóma,
fyrirlitningu og hreinan dóna-
skap í garð kvenna af þvílíkri
fimi, að mér er til efs að hin
blöðin stæðu honum á sporði
þó að þau legðu öll í púkk á
löngum tíma. (Og er þá ekkert
þeirra alsaklaust í þessum
efnum.)
Ykkar vegna vona ég að
aðeins sé um einn draug að
ræða, en hann herjar á tvenn-
um vígstöðvum, sem ef til vill
flokkast ekki undir veigamesta
lesefni blaðsins en er hins veg-
ar eitt það víðlesnasta og verð-
ur því alls ekki eins léttvægt
talið og sumir vilja vera láta;
dálkarnir Dropar og Spegill.
(Sá síðarneíndi er reyndarorð-
in heil opna eftir breytinguna
og droparnir hafa líka þanist
út.)
Þessir dálkar flokkast undir
það, sem í almennu máli er
kallað slúðurdálkar og hafa
hingað til hvorki verið betri né
verri í Tímanum en annars
staðar, þar sem svipuðum
dálkum er haldið út. Þeir
flokkast í augum lesenda undir
léttmeti, a.m.k. rennir sá les-
andi er þetta ritar augunum
yfir þá með morgunkaffinu og
gerir engar kröfur í þá átt að
hitta þar fyrir neinar gullaldar-
bókmenntir. (Erlíkafullkunn-
ugt um að þetta efni er oft
unnið á elleftu stundu. Sá
erlendi hráþýddur og sá inn-
lendi oft vandfylltur þegar lítið
er að gerast hjá Albert og
Lúsý) Það þarf því dulítið til
að koma til að manni bregði
við lesturinn.
En víkjum að afrekum
draugsa í dálkunum.
Hann fór hægt en örugglega
af stað fyrsta daginn og lagði
undir sig bróðurpart dropanna
með heldur rislitlum „brand-
ara“ þar sem fjárlagagatið var,
með klúru orðalagi, heimfært
upp á kvenlega líffærafræði.
(Ollu er nú reynt að koma yfir
á konur). Subbulegt og ófynd-
ið og engum greiði gerður sem
bendlaður er við. Næsta mál á
dagskrá var síðan tíðir kvenna.
Fyrirbæri, sem er ekkert
feimnismál, en mér vitanlega
heldur ekkert sérstakt aðhlát-
ursefni. Dropahöfundi virðist
þó þykja það bitastætt, að
nokkrar konur norður í landi
skuli ekki geta fest kaup á
„sinni mánaðarlegu nauðsynja-
vöru“ í ákveðinni sjoppu í
héraðinu og veltir þeirri spurn-
ingu upp hvort.... þær muni
nú í hópum ráðast í barneignir
hið snarasta eða reyna að
breyta gangi náttúrunnar á
einhvern hátt“. Ekki heldur
fyndið. En „gangur náttúrunn-
ar“ er höfundi þessum afar
hugstæður, a.m.k. þegar kven-
fólk á í hlut, eins og komið
hefur í ljós við frekari lestur
blaðsins. í Speglinum gafsíðan
Uebbie
arry fyrr
BlondAV' ^
slorms
Aðdáe ^ jese*L<o
31 ars (, Lsk'*
liðincru. Núþykir, ^
allur vindur sc úr ’ ,
vclla því fyrirscr.hv'i
an sc sú. að hún cr Vv,
hilla undir fcrtugs: Ký'
hvort hún sc i »4
vfir þeim ogonguA "
sýnist hún komin y
brautinni. i
- í>ad cr langt frá }
sc að pcfast upp. scgr
sjálf.cnda heldurh'
að hun sc laundoi
Monroc og olt híil
Grease varð hrein gullnár
fyrir kvikmyndafyrirt^ A
hví hún var sýnd
i hann ætlar að reyna bankarán,
'i en í bankanum vinnur stúlka
. .Ásem hann verður hrifinn af -
og hún er leikin af r>l
^ V fewo^V*hn.. n

lallar undan f æti hjá D||
boði hinnar „hörðu og djörfu
fréttamennsku“.
Það er nefnilega ekkert
djarft við klósetthúmor á borð
við það, að finnast fyndið að
háspennulínur valdi því að ær
láti lömbum sínum löngu fyrir
burð og enn síður að heimfæra
„brandarann“ upp á konur eins
og dropaskrifari NT lét sér
sæma þ. 26. þ.m.
En þar lagði hnn til, af þeirri
smekkvísi sem honum virðist
eiginleg, að ungar stúlkur,
„sem ekki eru ánægðar með
sitt ástand“ og lenda í því að
„biðja hið veraldlega almætti
um grið frá því að taka þeim
afleiðingum sem móðir náttúra
(með hjálp góðra manna!) hef-
ur komið þeim í... leggist í
viku útilegu upp í sveit og þá
séu öll vandamál á bak og
braut.
Eina skilyrðið er að tjaldið
sé staðsett undir nokkur
hundruð kílóvatta háspennu-
línu. Ekkert vesen, ekkert
kerfisbákn, heldur dægilegasta
útilega uppi í sveit, svo fremi
að það beri upp á sumar."
Hvatinn að þessari bráð-
smellnu hugdettu var, að sögn
dropahöfundar, „þau hin sömu
vísindi sem sögðu okkur frá
verkan háspennulfnu á búpen-
ing Kristjáns á Minna-Núpi.“
Það væri synd að segja að þessi
„góði maður“ bæri ekki hiýjan
hug í brjósti til íslensku kven-
Hildur Helga Sigurðardóttir blaðamaður skrifar:
Bylting í íslenskri karlrembu?
að líta (létvæmna, en hvað um
það) grein um Barböru nokkra
Bach, sem gaf fúslega upp
kvikmyndaferil sinn til að gæta
bús og barna“ og var „ósárt um
þann framaferil, miðað við að
byggja upp traust og friðsælt
heimili á ensku sveitasetri
ásamt manni sínum og
börnum." Sönn kona Barbara
og ekkert að því að lesa um
hana.
Allur vindur úr Debbie
Harry
Það sama verður ekki sagt
um rokksöngkonuna Debbie
Harry, sem kom til sögunnar
daginn eftir og fékk m.a. svo-
hljóðandi umsögn: „Nú þykir
sumum sem allur vindur sé úr
Debbie og velta því fyrir sér,
hvort ástæðan sé sú, að hún er
farin að sjá hilla undir fertugs-
afmælið..." Draugsi veit sem
er, að það er allur vindur úr
kvenfólki, sem komið er yfir
þrítugt, sérstaklega þeim sem
ekki hafa haft vit á því að vera
í takt við „gang náttúrunnar“.
Og það hefur aumingj a Debbie
greinilega ekki haft. Hún er
meira að segja hætt að lita á sér
hárið „og hún er orðin þrútin f
andliti, já og reyndar um allan
skrokkinn. Sumir vilja hrein-
lega kalla það að hún sé orðin
feit...“ Með fylgdu svo tvær
myndir af laglegri konu í ósköp
venjulegum holdum, að því er
best varð séð. En þær hljóta að
hafa verið teknar áður en
Debbie fór að „þrútna". Og
þó að hún reyndi að bera í
bætiflákana og þykjast hafa
verið í vaxtarrækt, vitum við
að Debbie er úti í kuldanum
og ekki væntanleg þaðan í
bráð. Bráðum fertug og
kannski feit - verra getur það
varja verið, stelpur.
Öðru máli gegnir með
snöfurmennið Raymond Burr,
sem mætti til leiks á þriðja
degi. En hann lætur hollráð
heilsufarssérfræðinga sem vind
um eyrun þjóta og „... hefur
þegar náð því virðulega marki
að vega u.þ.b. 12(1 kíló...“
Sannur karlmaður, leikarinn
Raymond og segir góðan mat
og ljúffeng vín vera ómissandi
fyrir lífshamingjuna. „Mér líð-
ur vel, segir hann og bætir við:
- hvers virði væri lífið ef maður
gæti ekki látið eitthvað eftir
sér?“ Það fylgdi ekki sögunni
hvort Raymond hafi haft
eitthvað að gera sl. tuttugu ár,
eða hvort hann sé farinn að sjá
hilla undir ógnvekjandi af-
mælisdag. (En hann mun hafa
hátt í þrjá áratugi fram yfir
Debbie.)
En hvaða máli skiptir það?
Eftir ljósmyndinni af honum
að dæma gæti hann hvort eð er
ekki hreyft sig frá matborðinu
þótt hann vildi og hver spyr um
vind þegar svona hress karl er
annars vegar. Sumsé; Debbie
er þrælþrítug og „þrútin“ í
þokkabót, en Raymond
„virðulegur" og væntanlega
„á besta aldri“.
Við hlið stórleikarans lífs-
glaða segir síðan af ungri konu.
Ann Diamond heitir hún, 29
ára gömul og mun vinsæll um-
sjónarmaður sjónvarpsþátta í
Bretlandi um þessar mundir.
Það er ekkert alvarlegt að Ann
- hún er bæði sæt og dugleg,
„réttu“ megin við þrítugt og
ekkert þrútin, a.m.k. ekki
ennþá. En óveðursskýin
hrannast upp á himninum.
Ann langar sumsé einhvern
tímarin í mann og börn. En við
draugsi - og þessi 85% ís-
lenskra kvenna, sem vinna
utan heimilis - vitum að ef til
slíks kemur verður hún að
segja bless við vinnuna. Hitt er
þó verra, að stúlkan er á
síðasta snúningi. Og hvaða
konu rennur ekki kalt vatn
milli skinns og hörunds við að
lesa eftirfarandi: „Ekki gerir
það ákvarðanatöku hennar
auðveldari, að hún er nú að
nálgst þrítugt og gerir sér grein
fyrir, að hún verður að beygja
sig undir náttúrulögmál eins
og aðrar konur. Það gætu því
farið að verða síðustu forvöð
fyrir hana að ákveða hvora
brautina hún ætlar sér að
velja.“ Óekkí, náttúrulögmál-
in láta ekki að sér hæða. En
kannski Raymond sé á lausu
og komi til bjargar á elleftu
stundu.
Sá ljóti grunur læðist reynd-
ar að manni, að þau lögmál,
sem höfundur framangreindra
tilvitnana eignar náttúrunni af
svo miklum móð, séu af öðrum
og veraldlegri toga spunnin.
(„Neglum þær niður á nátfúru-
lögmálunum ef annað
þrýtur“.)
Paddan í pylsuendanum
En allt um það, nú væri ég
komin með samviskubit, að
vera að gera mér svona mikla
rellu út af smávegis (!), ef til
vill ómeðvitaðri, karlrembu og
úreltum viðhorfum til kvenna
í dagblaði - og það í slúðrinu
- væri paddan í pylsuendanum
ekki eftir.
Að öllum líkindum hefði ég
látið mér nægja að yppta öxl-
um og vorkenna ykkur í hljóði
fyrir að sitja uppi með þennan
leiðindamóral, eftir það sem
hér að framan greinir - hefði
steininn ekki tekið úr með
fóstureyðingafyndninni í síð-
asta fimmtudagsblaði. Eins og
kallinn sagði: „Það eru
grensur..." Hvað á það að
þýða að dengja svona smekk-
leysum yfir lesendur blaðsins?
Þetta er vonandi ekki fyrir-
þjóðarinnar eða hefði ekki
„dægilega" kímnigáfu til að
bera.
Skyldi konunum á Nútíman-
um hafa verið skemmt? Það
held ég varla, frekar en öðrum,
konum og körlum sem ráku
augun í þessa „fyndni“. Hún á
ekki heima í dagblaði, allra
síst blaði, sem skrifað er af
stórum hluta af ungu fólki og
vill láta líta á sig sem boðbera
nýrra tíma. Og konur eru fyrir
löngu orðnar leiðar á að yppta
öxlum og gera sér upp góðlát-
leg bros, þegar þær verða fyrir
hvimleiðri áreitni á borð við
þessa. Hitt er svo annað mál,
að ef vel er á haldið, geta flest
svið mannlegrar tilveru verið
drepfyndin, ekki síst samskipti
kynjanna eins og dæmin sanna.
En lestardraugurinn ykkar
er bara enginn húmoristi. Skrif
af því tagi sem hann lætur frá
sér fara ala á fordómum og
fyrirlitningu í garð kvenna sem
ykkur væri nær að taka þátt í
að útrýma en halda við.
Kvenfólk er mér vitanlega
ekkert skyldara dýrunum en
karlmenn, (kannski draugsi
viti betur?). En þó er mér það
stórlega til efs, að sömu hug-
renningatengsl hefðu átt sér
stað hjá höfundi dropans ef,
segjum, 70% graðhesta hefðu
orðið geltir undir háspennulín-
unni.
En batnandi blaði er best að
lifa (konur geta líka orðið
áskrifendur, sjáið þið til). Og
því eru þessar línur festar á
blað - í fullri vinsemd - í von
um að þeir taki til sín sem eiga
og að í framtíðinni verði kon-
um (og körlum) hlíft við gat-
slitnum klámbröndurum og
smekkleysum um líkamsstarf-
semi kvenna af því tagi sem
hér hefur verið stiklað á.
- Og karlrembudraugurinn
sendur í endurhæfingu.
Kannski bóndinn á Minna-
Núpi geti séð af tjaldstæði
undir háspennulínunni í svo
sem eins og viku tíma?
Seltjarnarnesi, 27.04. '84.
Hildur Helga Sigurðardóttir,
Guðrún Árnadóttir Borgarnesi skrifar:
Hvaða heimili
eru ekki
vinnustaðir?
■ í fréttum útvarpsins 10.
maí var skýrt frá hlustenda-
könnun á Rás 2. Þar kom
m.a. fram að fleiri karlar en
konur hlusta á útvarp á
vinnustað, en fleiri konur
heima. Fulltrúi aðstandenda
könnunarinnar minntist
eitthvað á að þessi skipting
segði sína sögu. En hjá mér
vekur hún spurningar um
lífshætti Reykvfkinga. Hvað
í ósköpunum eru konur að
gera á heimilum, sem ekki
eru vinnustaðir? Hvernig er
hægt að reka heimili, þar
sem ekki er unnið? Eru öll
reykvísk börn á stofnunum?
Hvar matast þetta fólk?
Hvar fær það fötin sín
þvegin? Hafa Reykvíkingar
efni á að kaupa allt tilbúið?
Eða getur það verið að hér
sé aðeins um að ræða orða-
lag, sem ber vitni um kven-
lega hæversku?
Guðrún Árnadóttir
Borgarnesi.