NT - 02.09.1984, Blaðsíða 14

NT - 02.09.1984, Blaðsíða 14
Sunnudagur 2. september 1984 14 Trompspil númer 20 Dómurínn. ■ Spilið sýnir þrjár mannver- ur horfandi til himins; engill kemur fram úr skýi og blæs i lúður. Klæði engilsins eru rauð og blá og hann hefur rauða húfu á höfði. Sem fyrr táknar rauði liturinn andlegt eðli, blátt er tákn guðstrúar og gult táknar vitsmuni. Á vængjum sínum flýgur engillinn um víð- áttur alheimsins, hinn græni litur þeirra bendir á samúð hans og góðvild. Út frá englin- um ganga tólf rauðir og gulir geilsar - þetta er tákn hinna tólf stjörnumerkja í dýra- hringnum. Lúðurhljómurinn merkir að nú sé tími uppris- unnar runninn upp - maðurinn rís til nýs lífs á þessari stundu. Við lúðurinn hangir fáni með krossi í niiðju; krossinn er tákn þeirrar umbreytingarsem nú á sér stað þegar maðurinn - sál og líkami - öðlast andlegt eðli. Fremst á myndinni má sjá nakinn mann rísa úr gröf. Hið barnslega yfirbragð hans bendir á barnseðlið í mannin- um og það kynferðislega sam- ræmi sem hjá því ríkir. Maður- inn verður einnig að upphefja allt kynferðislegt misræmi inn- an sín vilji hann öðlast frið og sameiningu við sitt Æðra Sjálf. Maðurinn í gröfinni skynjar návist andans og verður „nýr“ maður. Honum til beggja handa standa tvær aðrar mann- verur - karl og kona - að hálfu í jörðu niðri - getnaðarfæri þeirra eru hulin. Petta táknar að þau eru enn fjötruð af kynferði sínu og sér meðvituð um þá ánauð sem því fylgir. Þau horfa full löngunar og aðdáunar til hans sem rís úr gröf sinni frjáls og laus við alla fjötra sem binda hann jarð- nesku oki. En annað gerist líka á þessu augnabliki þegar fjötrarnir falla - maðurinn skynjar ævi sína eins og á dauðastund - hann skynjar í einni andrá alla atburði liðinn- ar ævi þar sem hver atburður verður að lifandi veruleika í Ijósi Æðra Sjálfsins. Hann sér því alla ævi sína í hlutlausu ljósi og án þeirrar blæju tilfinn- inga sem persónuleikinn breiðir yfir atvikin. Líf hans er nú dregið fram til endurskoðunar og dómur fellur á gjörðir hans í lífinu. Á dauðstundinni för- um við öll í gegnum þetta lokauppgjör vitundar okkar - en það er ekki Guð sem dæmir okkur heldur við sjálf - okkar andlega Sjálf sem fylgt hefur okkur á allri lífsgöngu okkar. Vegfarandinn á þessu spili þarf ekkert að óttast, hann hefur þegar staðist alla þá reynslu sem gerir honum fært að standast frammi fyrir Dóm- inum - hann hefur skilað hlut- verki sínu. Hann þarf nú ekki lengur að hlusta á Innri rödd- ina - rödd samviskunnar - sér til leiðsagnar því hún er orðin allsráðandi innan hans - hans eiginlega ÉG. Á 13. spili vaknaði vegfar- andinn til vitundar um andlegt eðli sitt og skildi nauðsyn þess að ná taumhaldi á eðlishvötum sínum - á 15. spili var þetta aðalviðfangsefni hans og síðan lærði hann að beita sköpunar- orkunni og miðla öðrum af eigin ljósi rétt eins og sólin sem umfaðmar alla með geislum sínum. Núna er hann endur- borinn og frjáls - og laus við þann misskilning að honum sé ætlað að fæðast til þess eins að deyja aftur í gröf. Hann hefur sameinast alheimsandandum og horfir á lífið í sinni eilfíu endurnýjun veit að hann er sjálfur gæddur eilífum anda og eilífu lífi. Þessu spili fylgir talan 200 - talan 20 ásamt 0 - tákni óend- anleikans. Því fylgir einnig bókstafurinn RESH. Á spili Æðsta kvenprestsins númer tvö leitaði Töframaður- inn hins ósýnilega heims sem hann grunaði að lægi bak hin- um sýnilega; hér hefur hann stigið inn í þessa huldu veröld - heim andans. Og hann sér að bæði jarðneska veröldin og sú andlega mynda eina heild - hvorug getur án hinnar verið - og að hann hefur - án þess að vita af því - alltaf dvalið í þeim báðum. Hann skilur nú hvað var hulið á bak við fortjald Æðsta kvenprestsins - og að það var aðeins hans eigin ófull- komnun sem byrgði honum sýn. Núhefursýn hansopnast. Bókstafurinn RESH táknar mannshöfuð sem snýr aftur til síns himneska bústaðar - sinna eiginlegu heimkynna þaðan sem það kom. Trompspil númer 21 Flónið Stundum hefur Flónið verið talið fyrsta trompspilið í röð- inni og þá táknað mann sem er að byrja feril sinn - og kann ekki fótum sínum forráð. En með réttu er nafngiftin Flónið - hið fullkomna öfugmæli því hér er mannveran komin á enda þroskaferilsins og getur því virst óskiljanleg í augum venjulegra manna. Spilið sýnir undarlega mann- veru í marglitum klæðnaði sem gæti minnt á búning hirðfífla til forna. Höfuðbúnaðurinn er rauður, gulur og grænn og klæðin bera sömu liti en auk þess bláan og hvítan. Rautt er merki um andlegt eðli, gult táknar vitsmuni, blátt guðstrú, grænt samúð og hvítt hreinleika. Ándlitið horfið til himins og virðist einkennilega stórt í samanburði við aðra hluta lík- amans og ef betur er að gætt kemur í ljós að þetta er ekki hið raunverulega andlit Flóns- ins heldur gríma sem það noL að til að hylja sitt sanna eðli. í hægri hendi heldur Flónið á rauðum göngustaf - þetta er sú andlega leiðsögn sem það styður sig við á leið sinni. í vinstri hendi er grænt prik sem Flónið leggur yfir hægri öxl sér; allt sem áður var neikvætt er nú orðið jákvætt í fari þess. Á öðrum enda priksins hangir lítill raúður poki sem hefur að geyma allar eigur Flónsins - rauði liturinn bendir enn á að hér eru andleg verðmæti á ferð. Á fótum sér ber Flónið brúna skó og gula sokka og við sjáum lítið dýr sem rífur í sokkana með íclóm og kjafti - án þess þó að Flónið gefi því neinn gaum. I leyni liggur krókódíll án þess að þora að ráðast á Flónið. Lítið rautt blóm vex úr jarðveginum - þetta er sama rauða blómið og áður hefur birst í spilunum - en hér drúpir það niður þótt króna þess sé útsprungin. Þetta táknar hér að Flónið lætur ekki fjársjóði sína í té hverjum og einum. Spilið sýnir mann sem geng- ið hefur þroskabraut mannsins á enda og sameinast guðlegri vitund. Flestir samferðamanna hans skilja hann ekki lengur - sjá ekki þá veru sem leynist á bak við hans ytri persónu. Hann hefur stigið yfir þröskuld lífs og dauða og yfir í andlegan veruleika sem flestum er hulinn. Hann veit að lífið er ódauðlegt og að dauðinn er aðeins breyting úr einni mynd í aðra. Maðurinn er gæddur lífi aðeins vegna þess að innan hans er andlegur veruleiki - Æðra Sjálfið - sem gæðir hann lífi - án þess veruleika væri líkaminn lífvána efni. Þótt Flónið lifi utan þess veruleika sem flestir lifa í þá skilur hann mannleg sjónarmið og veit að hver og einn hlýtur að koma fram sem svarar hans eigin þroskastigi - annað væri óhugsandi. Hann skilur hina sífelldu baráttu scm menn verða að heyja við sjálfa sig og aðra og tekur þátt í henni að svo miklu leyti sem nauðsyn- legt er en forðast öll óþarfa afskipti af málefnum náung- ans. Hann veit sem er að hver verður að ganga sína eigin braut - velja sína eigin leið - og að sú leið er sú rétta fyrir hann - spurningin er aðeins sú hve langan tíma það tekur fyrir hvern og einn að komast í skilning á lögmálum tilverunn- ar. Ávallt eru einhverjir sem fyllast óvild og tortryggni gagn- vart því sem þeir ekki skilja og Flónið fer heldur ekki varirluta af því; orð hans vekja stundum illvilja og tortryggni og sumir reyna að finna höggstað á Flóninu og vinna því mein. Á myndinni er þetta táknað með dýrinu sem ræðst að Flóninu aftan frá - en árangurslaust - Flónið heldur áfram ferð sinni án þess að hika. Það dvelur ótruflað innan þess veru- leika sem er handan mannlegs breyskleika. Eins og áður sagði stendur þetta spil ekki raunverulega sem sjálfstætt tölusett spil heldur fylgir næsta spili númer 22 sem ber nafnið Veröldin. Þar fylgir nánari skilgreining á innra ástandi Flónsins - þessi tvö spil mynda því eina heild innan spilanna. Þessu spili fylg- ir einn af „móðurbókstöfun- um“ innan hebreska staf- rófsins - bókstafurinn SHIN sem er raunverulega hyrninga-l steinn stafrófsins. Samkvæmt Kabbalaritunum er hann eld- stafur - sá fyrsti - og felur í sér Getur skattur- inn ráðskast með annarra fé? ■ Kæri Jóhann. Ég er hérna með lögfræði- legt vandamál sem er dálítið mikið prinsip mál fyrir mig. Þannig er mál með vexti að þegar við hjónin fengum álagningarseðilinn frá skatt- inum í fyrra kom það í ljós að ég átti inni smá upphæð sem hið háa skattembætti ætlaði að greiða mér til baka, 2.346 kr. á mánuði. Nú, ég varð náttúrlega ánægð með það, eins og lög gera ráð fyrir og beið spennt eftir fyrstu ávisunini (og var uieira að segja búin að láta taka frá fyrir mig buxur í búð einni hér í bæ). En hver dagurinn leið af öðrum og engin kom ávísunin, ágúst var liðinn og langt var komið fram í september. Mér var farið að finnast þetta ansi undarlegt og hringdi upp á skatt, þvi margar vinkonur mínar voru löngu búnar að fá sínar ávísanir. Hjá skattin- um fékk ég þau svör að þessa peninga fengi ég ekki borgaða til baka, því maður- inn minn skuldaði hluta af sínum skatti og inneign min kæmi til frádráttar skuldar hans. Þetta fannst mér að vonum furðulegt og spurði því í ósköpunum þeir væru þá að sérskatta hjón. Hann svaraði því svo að maður og kona væru eitt, en það fannst mér enn meiri mótsögn en hitt. Ég sagði svo þessum manni að fyrirtækið sem maðurinn minn vinnur hjá hafi dregið frá laununum hans upp í skattinn og ég gæti sýnt honum það á launa- seðlum, en fyrirtækið hefði hins vegar trassað að senda þá peninga til skattstofunn- ar. Ég spurði þá hvort ég ætti að líða fyrir trassaskap fyrirtækisins og þá tvíborga hluta af sköttum mannsins míns, en það gerist ef fyrir- tækið tekur hluta af hans launum upp í skattinn og skatturinn tekur svo mína peninga upp í þessa sömu skuld. Eina svarið sem ég fékk var að ég gæti kært fyrirtækið, en það vil ég ekki gera þar sem þetta fyrirtæki er í eigu tengdafólks míns og ég sé enga ástæðu til að kæra þetta fólk. Ég spyr því þig sem lög- fræðing, hefur skatturinn umboð til þess að taka mína peninga og draga þá frá skuld annars manns (sem reyndar er maðurinn minn, en við vorum ekki sam- sköttuð)? Gott væri að fá einhverjar ráðleggingar frá þér ef þetta mál endurtekur sig, því í gær fékk ég nefni- lega seðillinn minn og ég á dálítið inni. Ein óhress Skattheimtu- mönnum er fátt heilagt ■ Að visu ku vera ákvæði í helgum bókum um að maður og kona séu eitt en þannig er það þó ekki orðað í skatta- lögunum, (enda fátt heilagt við þau). Hins vegar segir í þeim að hjón beri óskipta ábyrgð á greiðslu skatta og að innheimtumaður geti gengið að hvoru þeirra sem er til greiðslu á sköttum þeirra beggja. Það virðist því ljóst af ákvæðum skatta- laganna, að hægt er að ganga að hvoru hjóna sem er til greiðslu allra skatta þeirra, en hitt getur verið meira vafamál hvort leyfilegt er að halda eftir endur- greiðslum annars hjóna til greiðslu á sköttum hins. Það sýnist ekki fjarlæg túlkun að í þessari heimild skattalag- anna felist eingöngu réttur til að ganga að öllum eignum hjóna ef til innheimtu að

x

NT

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: NT
https://timarit.is/publication/305

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.