NT - 02.09.1984, Blaðsíða 23

skella hurðinni í andlit þess
sem kemur og vill borga. Hann
rífur hana stundunr upp á gátt.
í lesendabréfi segir hneykslað-
ur maður:
„Um daginn sat ég á bekk í
almenningsgarði. Þá varð ég
vitni að eftirfarandi: Ut úr
breskum bíl komu tvö börn,
gengu að söluvagni í garðinum
og báöu um tvær kók á bjag-
aðri ítölsku. Þau fengu drykk-
ina, en máttu borga 8.000 lírur
fyrir. Ef ekki verður breyting
á svona forkastaniegu frant-
ferði, þá hætta erlendir ferða-
menn að heimsækja okkar
fagra land."
Umrædd kókdós kostar 500
lírur í kjörbúðinni. Á barnunr
eða í svona söluvagni eins og
ntaðurinn minnist á í bréfinu
má hún kosta 1200 Iírur. En
þar sem mikið er af þyrstunr
ferðamönnum og hvorki bar
né vatnskrani nærri, sýnir ein-
staka söluvagn þá bíræfni að
heimta 2.000 lírur á dós. En
4.000 á dósina er óheyrileg
summa og aðeins ætluð útlend-
ingum. Nino finnst nefnilega
alveg sjálfsagt að fólki hefnist
fyrir þau afglöp að fara út fyrir
eigin landamæri.
Ferðamanninum finnst þetta
ekki alveg eins sjálfsagt og
liann fer heim fullviss um að
ítalska þjóðin eins og hún
leggur sig sé mjög hneigð til
glæpa.
En þessi þjóð er ekki frekar
en aðrar þjóðir samsett úr
svörtum sauðum eingöngu.
Einn siðferðilegra máttar-
stólpa hennar er Hundavina-
félagið. í enda júlí héngu áróð-
ursborðar félagsins yfir göt-
unum með andlitsmynd af
glaðlegum hundi og áletrun-
inni: Ekki á flæking!
Ef þetta var áskorun til
hundanna sjálfra, þá voru
þetta rneð alskörpustu hund-
urn í heimi.
„Hvað þýðir þetta eigin-
lega?" spurði ég.
„Sko, ítalir eru svo vitlaus-
ir," sagði frændi minn sem á
ættir að rekja til víkinga að
hálfu, „að þegar þeir fara í
sumarleyfi þá setja þeir hund-
inn sinn út með ruslinu. Hund-
urinn fer á flæking og þá
kemur Hundavinafélagið og
bjargar honum. Þeir bjarga
hálfri milljón af götunni á ári
og síðan auglýsa þeir eftir fólki
sem vill taka hundana að sér
þar til það fer í sumarleyfi
næst. Þannig tekst þeim að
koma fyrir 20 þúsund hundum
af þessari hálfu milljón. Sem
leysir ekki vandann, en þeim
líður betur.
Systir ntín fékk hundinn sinn
hjá þeim. Þú veist, þennan
eineygða slefandi ógeðslega?
Þau koma þarna að leita sér að
hundi og þessi hundur var á
leiðinni í gasklefann, svo hann
hafði engu að tapa og fór með
þeinr heim.
Ef þig vantar hund skal ég
fara með þér þangað. Þeir eru
með hvolpa líka, hreinrækt-
aða, sem væri hægt að selja
fyrir offjár. En ítalir eru svo
vitlausir."
„Ég get líka útvegað þér
Ijón," bætti hann svo við.
Það lifnaði yfir mér. Okkur
hefur alltaf langað í Ijón. Og
frændi minn, vissi ég, var ung-
ur maður með góð sambönd.
„Hvernig?"
„Hér á Ítalíu er allt hægt. Ég
fer bara í dýragarðinn og segist
vilja taka að mér Ijón. Það
eina sem ég þarf að gcra til að
fá Ijónsunga er að skrifa undir
eftirfarandi: Ég, Francesco
Vitleysingur Palmara, vil taka
að mér Ijón og lofa að skila því
eftir 8 mánuði."
„Ó," sagði ég. „Þarf að skila
því aftur?"
„Já," sagði hann. „Eftirátta
ntánuði étur það nefnilega ná-
grannann í morgunverð ef þið
sofið yfir.ykkur."
„Ég skil," sagði ég alvarleg.
„En hvað með snák?" Snákar
eru svo miklu léttari í fæði en
ljón.
„Ekkert mál. Ég skal veiða
snák handa þér. En ef þú vilt
kyrkislöngu, þá kostar það.
Þær eru nefnilega innfluttar."
Hann sagðist heldur ekki
telja' fráleitt að ég gæti fengið
fílsunga eða krókódíl og ég
sagðist ætla að bíða með að
taka ákvörðun þar til börnin
niín kærnu.
Skömmu síðar borðaði risa-
krókódíll ellefu ára dreng í
dýragarði og ég er að hugsa um
að láta snákinn nægja.
Messameðvinstriog
myrða með hægri?
„Ætlarðu að segja mér að
þú hafir ekki farið niður að
Ttber? Hvað ertu búin að vera
hérna lengi? Fjóra daga?"
„Af hverju verð ég að fara
niður að Tíber? Af því að þar
eru fleiri mýflugur sem gætu
haft áhuga á að hitta mig?"
„Af því að Tíberfljótið er
merkasta fljót í heimi. Éggeng
alltaf meðfram bökkunum
öðru hverju og hugsa unr Itvað
þetta fljót hefur séð."
„Já þannig, ég skil, ég geri
þetta alltaf við Arno. Keats
vinur þinn var miklu hrifnari af
Arno en Tíber, já, ég minnist
þess bara ekki að hann hafi
nokkru sinni ort um Tíber, en
hann var alltaf að stuðla eitt-
livað saman um Arno."
„Já, mér er bara alveg
sama," sagði systir ntín, „þú
ferð niður að Tíber."
Svo daginn eftir tók ég á mig
krók og gekk niður að Tíber.
Ég sá ekki fyrir mér skrautskip
keisaranna, galeiðuþræla að
þrældómi, forna verslunar-
pramma, ekkert. „Er það nú
rithöfundur," hugsaði ég.
„Hvar er ímyndunaraflið?"
því það eina sem hafði veru-
lega sterk huglæg áhrif á mig
vartnæstum hvergi á bökkum
Tíber er skugga að finna fyrir
sólsteikta ferðamann. Ég
horfði ofan í gruggugt flótið af
einni brúnni, ef ske kynni að
það hjálpaði, en það eina sem
mér datt í hug þar var að í
þessu foraði synti fólk
stundum. Það er nýbúið áð
reisa tröllaukna hreinsunar-
stöð nálægt mynni fljótsins þar
sem þeir reyna að sía mestu
drulluna úr því áður en þeir
hleypa því til hafs. Lyktina af
þessari stöð má finna í nokk-
urra kílómetra radíus. Á kyrr-
um degi.
Úr því ég var komin á þessar
sögufrægu slóðir gat ég alveg
eins gengið við í Péturskirkj-
unni. Ég rölti eftir súlnagöng-
unum og settist síðan ti! fóta á
eina súluna. Hinum megin við
hana sat Þjóðverji í vönduðum
skórn, stuttbuxum og hlýrabol
með reimafargan mikið um sig
sem minnti á öryggisútbúnað
geimfara. Reimarnar höfðu að
geyma fullkominn viðleguút-
búr.að ef hann skyldi þurfa að
hafa langa viðdvöl þarna á
Péturstorginu. Það eina sent
ég öfunda hann af í hljóði var
vatnsgeymirinn.
Hinn meðvitaði túristi sem
ferðast á sk.orpubuddu er auð-
þekktur á stóru vatnsflöskunni
sem hann fyllir alls staðar þar
sem hann kemst í drykkjarhæft
vatn. Hann lætur ekki selja sér
kók á 4.000 lírur.
Þjóðverjinn braut saman
kortið sitt og fór. Ég hallaði
nrér aftur að súlunni, kveikti í
sígarettu og gáði hvort ég sæi
nokkuð til páfa. Það var lokað
út á svalirnar hans.
Forveri hans er núbúinn að
gera garðinn frægan í bókinni
„Var páfi myrtur?" Almenn-
ingur í Rórn er sannfærður unt
að svo sé. Og ekki nóg með
það. Heldur hafi hann vcrið
myrtur tvisvar, það hafi bara
ekki tekist í fyrra skiptið.
í það sinnið eitruðu þeir te
sem var ætlað páfa, en einhver
gestkomandi í páfagarði drakk
blönduna og dó á staðnum.
Hver það var og hvað varð um
líkið erekki vitað. Hann skyldi
þó aldrei hafa verið huslaður í
einhverjum fjölmargra blóma-
garða Vatikansins þar sem
hann mun um árabil bera gæfu
til að gleðja augu þúsunda
gesta og pílagríma sem áburð-
ur fyrir skrúðjurtirnar.
Ég stóð upp og yfirgaf páfa-
garð. Þégar ég kom upp að
aðaljárbrautarstöðinni dokaði
ég til að dást að minnisvarðæ
þeim sem í þriggja ára fjarveru
nrinni hafði verið reistur á
torginu fyrir framan stööina.
Honum var slegið upp til heið-
urs skipulagsgáfu og rekstrar-
hagkvæmni. Og ekki aðeins
einum, heldur -þrjátíu eða
fjörutíu. Þetta cru litlir grænir
spýtuskúrar með litlum lúgum
á og út um lúgurnar eru seldir
strætómiðar.
Nú er nýja kerfið í strætó
þannig: Þeir hafa einn mann til
að aka vagninum. Síðan hafa
þeir annan mann á jöröu niðri
til að selja miðann og svo tvo
menn sem ferðast um í hóp og
leita að glæpamönnum sem
hafa farið miðalausir í strætó.
Þetta er mikil atvinnubóta-
vinna, sérstaklega þegar mað-
ur tekur eftir að það eru oftast
þrír menn í hverjum miðasölu-
skúr, en aðeins ein lítil lúga og
hinir tveir verða að tala saman
á meðan sá þriðji selur.
Nú er þetta á sinn hátt ekki
vitlausara kerfi en í Svíþjóð
þar sem fólk hefur áratugum
saman sjálft stimplað miðann
sinn í strætó. En þar voru
miðarnir seldir í sjoppum. Hér
var það auðvitað gert líka. En
strætómiðar eru að því lcyti
frábrugðnir peningaseðlum og
frímerkjum að í þeim er ekkert
vatnsmerki og því einfaldast
að búa þá til sjálfur. SVR
(Strætisvagnar Rómarj þótti
þessi samkeppni frá einka-
framtakinu nokkuð hörð og
ákváðu að sjá sjálfir um sölu
LM
Sunnudagur 2. september 1984 23
sinna verðbrét’a.
Og hvað skyldi Nino kaupa
ntarga strætómiða í einu? Yfir-
leitt cinn. Að vísu eru seld
þriggja miða kort, en það fylgir
enginn magnafsláttur og þaö
eru helst stórfjölskyldur og
ferðamenn sent leggja út í
slíkar fjárfestingar. Og örtröð-
in sem nryndast þegar metró
spvtir farþcgum sínum upp úr
jörðinni fyrir framan grænu
skúrana og allir kaupa einn
miða til að geta haldið ferðinni
áfram. hún er ekki ósvipuð
náttúruhamförum.
Þennan sama dag tóku ólög-
legir götusalar Colosseum her-
skildi. Hver fullveðja ítali (og
flestir ófullveðja líka) lítur á
það sem meðfæddan rétt sinn
að fá að vinna. Þvert ofan í
þjóðsöguna um leti suður-
landabúans, þá vilja þeir vinna
og gera það þcgar vinnu er að fá.
En hér er lífstakturinn annar
og ítalinn ætlar ekki að deyja
fyrir vinnu sína. Fyrir fjöl-
skylduna, fyrir föðurlandið, en
aldrei fyrir fimm múrsteina.
Og þcgar atvinna fór að vera
stopul og menn stóðu á end-
anum atvinnulausir, þá kom
sjálfsbjargarviðleitnin upp í
fólkinu. Fjöldi manna gerðust
götusalar. En þcgar maður
hcfur verið atvinnulaus um
tíma, þá er ekkert fé handbært
til að borga fyrir söluleyfi. Og
þegar lögreglan dettur niður á
leyfislausan götusala, þá eru
vörurnar gerðar upptækar og
maðurinn að meiri öreiga en
hann var fyrir.
Þessu vildu leyfislausir götu-
salar ekki una. svo þeir hönn-
uðu slagyrði á borða. klifu cfst
upp á Colosseum og mótmæltu
þaðan að brugðiö væri fæti
fyrir menn sem reyndu að vera
heiðarlegir og vinna fyrir sér í
landi sem ekki byði upp á það.
Um árangur eða afdrif þessa
framtaks hefur ekki heyrst.
Er þetta sjálfseyði-
leggingarhvöt?
Og síðan konr ágúst og þá
gerist tvennt: lnnyflanefndin
heldur árlegan fund sinn og
þjóðin fer í sumarleyfi.
Meginmálið á dagskrá inn-
yflanefndarinnar var hinn
svokallaði sumarferðamanna-
niðurgangur. Nefndin ræddi
fram og tilbaka hina ýmsu
sökudólga, vinsælastir hafa
verið ofneysla kaldra drykkja,
íss ávaxta og léttar matareitr-
anir sent gerast þegar nestið
skemmist í hitanum. En nú er
nefndin dottin niður á ferskan
sökudólg. Vísindamennirnir
fjórir álíta að aukip neysla
gervisætiefna Itafi margfaldað
farsóttina. Þeir segja að hinar
æsilegu megrunarauglýsingar
fái fólk til að tyggja ósykrað
tyggigúmmí og drekka gos-
drvkki með gervisætu. Þetta
auki þarmastarfsemina án þess
að gefa þörmunum nokkuð til
að vinna úr. Arangurinn er
margra daga niðurgangur.
Að vísu, aftarlega í frétta-
tilkynningunni. er tæpt á
gömlum rökstuddum kunn-
ingjunt eins og smithættu á
baðströndum og matareitrun-
unt sem eiga sitt blómaskeið á
heitasta tíma ársins. Frenrst og
fyrir öðrum fer þar salmonell-
an, sem ég hélt á yngri árum að
væri einhver sérréttur úr laxi,
en uppgötvaði svo að þótt hún
sé borin fram, þá er ekki
minnst á hana á matseðlinum.
Niðurstöður nefndarinnar
öftruðu samt ekki þorra þjóð-
arinnar frá því að fara í sumar-
leyfi 6. ágúst. Éggetskiliðflest
í fari þcssarar þjóðar, en
sumarleyfistækni þeirra skil ég
alls ekki. Allir fara í frí á sama
tírna nema þeir sem lifa á því
að selja þeim senr eru í fríi.
Þeir fara í sumarfrí á jólunum.
Það er ekki eins og sumariö
bjóði aðeins upp á þessar einu
góðviðrisvikur. Þeir hafa þrjá
pottþétta mánuði til að dreifa
þessu á. Jafnvcl fjóra. Og svo
velja þeir heitustu vikur ársins.
Troða sólstólunum og fjöl-
skyldunni inn í litla bílinn sem
er ekki með loftkælingu og
halda eins og sjálfsmorðssveit-
ir til sjávar.
Á föstudagskvöldinu höfðu
myndast 15-30 knt langar bið-
raðir við borgarhliðin (inn-
keyrslurnar á autoströdurnar).
Þegar laugardagurinn rann
upp, sólríkur og heiðskýr með
32 stiga hita, sátu þeir þar cnn.
Öll börn í öllum aftursætum á
fjórum I5 km löngum akrein-
um þurftu að pissa. Allar
ömmur voru með fyrir hjart-
anu, allir pabbar héngu út unt
bíldyrnar og röktu ástandið
bölvandi allt aftur til stjórnar-
tíðar Mússolínis, mömmurnar
veifuðu blævængjununt og
ákölluðu madonnuna og tí-
bráin titraði upp af glóandi
fiötunum.
,Seint á sunnudcginum náðu
þeir sent af lifðu til sjávar.
Afföll eru alltaf nokkur, sér-
staklega grisjast ömmuhópur-
inn. Þeir sem þurftu ekki að
snúa strax við til að vera við
jarðarför ömmu, gátu slegið
upp sólstólum á ströndinni og
átt sína sæludaga með sand í
augunum, sand á milii tánna,
sand í rassinum og sand í
munninum og stokkið í sjóinn
og ferigið ígerð í augun, útbrot
á líkamann og einn af hverjum1
fjórum smitast af niðurgangi
þcss scm klauf ölduna á undan
honum. Tveiraf hvcrjum fimm •
sólbrenna illa og einn af hverj-
um tuttuguogfjórum cndar á
gjörgæslu. Sama fólkið og yfir—
gcl’ur ckki skuggann inn í
borgunum ncma æpandi nauð-
ugt.
„Þú ert svo hvít." segir fólk
við mig, „þú verður-að komast
ut í sólina."
„Ég er alltaf úti í sólinni,"
svara ég. „Ég er bara svona.
Klcopatra var það líka."
„Feröu ekki á ströndina?"
„Nci," segi ég, „ég er alvar-
legur rithöfundur og kom liing-
að til að vinna. Ég er að skrifa
bók og má ekki vcra að því að
fara á ströndina." Því ég vil
ekki særa neinn.
Það var um líkt leyti og
ítalska þjóöin fór sern einn
ntaður niður í fjöru, að ég
sagði við ástkæra fjölskyldu
mína í Róm:
„Á fimmtudaginn fer ég til
Sikileyjar."
„Nú," sagði mágur' ntinn.
„Hvað ætlaröu að gera þar?"
„Eg ætla að búa eitl ár í
Siracusa og vir.na."
„Ehumm," sagði ntágur
minn, „þetta er sennilega
skynsamlegt val. Aðrir Sikiley-
ingar kalla íbúa Siracusa
heimska fólkið af því það er
svo Ijúft. Líklega mun ekki
fara illa um þigþar. Ehumnt."
„Þar er líka nóg vatn," sagði
ég. „Eini staðurinn á Sikilcy
þar sem ekki cr vatnsskortur."
„Það cru sporðdrekar á Sik-
ilcy," sagði systir mín sent cr
alltaf bæði hvctjandi og hug-
hrcystandi.
„Og líka hrægammar," sagði
ég, „Það sparar úlhirarkostri-
aðinn ef eitthvað kemur fyrir
mig."
Og síðan fór ég með nætur-
lestinni með 50 kíló af farangri,
þar af 20 kílóa ritvélina Gabrí-
cl, vin minn, lífsförunaut.elsk-
Ituga og eiginmann (cn kynlíf
okkar cr þurrt).
Scm betur fer hafði kett-
lingurinn strokið og kanínan
horl’ið scm systurbörn ntín
höl'ðu gefiö mér til hakls og
huggunar í útlcgöinni.
Cabina rúmsamstæðan
er komin
hæst i teak og boyki.
Dýnustæröir 200x90 teak
191 x 92 : beyki
Húsgögn og c
. , , .. ** Suðurlandsbraut 18
innrettingar simi 6-86-900