NT - 18.08.1985, Síða 18

NT Sunnudagur 18. ágúst 1985 22
*
Þó ævisaga Luciano hafi horfið hefur nýlega verið geröur sjónvarpsþáttur um æviferil Lucky Luciano
Lucky Luciano var
lamaður af hræðslu.
Góðvinir hans í Mafí-
unni I New York höfðu
sent flokk morðingja til
að heilsa upp á hann.
■ Velklæddur eldri maður í gráum jakkafötum nam
staðar og svo virtist sem hann ætlaði að taka hvítu
nellikuna úr hnappagatinu. En í stað þess greip hann um
háfsinn. Augnabliki síðar féll hann á gólfið. Steindauður.
Vopnið var óttinn
Maðurinn var enginn annar en
Lucky Luciano, velþekktur glæpa-
konungur, 65 ára að aldri. Þessi
atburður átti ser stað 27. janúar 1962
í flugstöðinni í Napólí á Ítalíu. Morð-
ingjar Lucky Luciano voru félagar
hans og vinir í glæpabransanum. Og
þeir drápu hann án nokkurs líkamlegs
ofbeldis.
Vopnið sem þeir beittu var óttinn.
Luciano var voldugastur og sá best gefni
af leiðtogum glæpamanna sem stjórn-
uðu skipulagðri glæpastarfsemi í New
York á fjórða og fimmta áratugnum.
1936 var hann dæmdur í 30-50 ára
fangelsi fyrir skipulagt vændi. En
hann hélt áfram að stjórna Mafíunni
í New York úr Steininum.
Og Lucky Luciano beitti áhrifum
sínum t» þess að Mafían á Sikiley
studdi Bandantenn þegar þeir létu til
skarar skríða með innrásinni á Sikiley
áriö 1943. Og í þakklætisskyni var
Luciano náðaður 1946 og sendur tii
Ítalíu, en þaðan hafði hann komið til
Bandaríkjanna árið 1907, 10 ára
gamall, sonur ítalskra útflytjenda.
Nú settist hann að í Napolí.
Og Luciano var enn æðsti yfirmað-
ur Mafíunnar í Ncw York þó að
góðvinur hans, Vito Gcnovese, væri
málpípa hans. Þegar mikilvægar
ákvarðanir þurfti að taka, flaug Luc-
iano yfir Atlantshafið og átti fund
með undirtyllum sínum frá New
York, á Jamaica í Vestur Indíum.
Luciano var enn Guðfaðir Mafíunn-
ar þar til hann dó þennan janúar-
dag 1962 i flugstöðinni í Napolí úr
hræðslu við sína sömu glæpafélaga.
Og hégómagirnd hans varð honum að
falli.
Raddirnar frá New York
Fíkniefnalögreglan á Ítalíu og í
Bandaríkjunum var fullviss að Luc-
iano stjórnaði heróínviðskiptunum
milli Ítalíu og New York. En þeir
höfðu ekki hinar minnstu sannanir í
höndunum. Yfirmaður fíkniefnalög-
reglunnar í Napolí, Giuliano Olivia,
var þrautseigur atvinnulögreglumað-
ur. dökkur á brún og brá. Hann hafði
látið hlera síma Luciano í lengri tíma.
Og skyndilega uppskar hann laun
erfiðis síns.
Símtölin voru frá New York. Þeir
sem hringdu sögðu aldrei til nafns, en
það var auðheyrt að Luciano þekkti
þá alla vel. Það kom aldrei skýrt frani
hvað um var rætt. En raddirnar frá
New York reyndu ýmist að tala um
fyrir Luciano eða hóta honum. Og
25. janúar 1962 kont síöasta örvænt-
ingarfulla símtalið. Nú var það Luc-
iano sem tók upp símtólið heima hjá
sér og bað um númer í Madrid. Og sá
sem hringt var til var bandaríski
rithöfundurinn Martin Gosch, sem
bjó í lúxusíbúð í Madrid.
Luciano næstum hrópaði í símtólið
þegar Gosch kont í símann: ..Þú
verður að láta mig fá það til baka og
hætta við allt. Annars fer allt úr
böndum." „Ég skal gera það sem ég
get, en fyrst verð ég að hafa samband
við New York. Eg kem til þín í
fyrramálið," svaraði Martin Gosch
og lagði tólið á.
Nú ákvað Oliva að láta gera húsleit
í íbúð Luciano. Hann vissi ekki hvað
þessi dularfullu símtöl snerust um, en
hann var viss unt að eitthvað stórt var
á ferðinni. Tveim tímum síðar lét
lögreglumaðurinn sem hafði auga
með Luciano vita að hann hefði farið
út að veðhlaupabrautinni við Agn-
ano. Hálftíma síðar braust lögreglan
■ Eftir 10 ár var Lucky náðaður og fór til Italíu og þaðan stjórnaði hann
Mafíunni í New York.
inn í íbúðina og öllu var snúið um.
Undir koddanum í rúmi Luciano
fannst bréfmiði með þessum skila-
boðum: „Kæri Martin. Mér þætti
vænt um ef þú vildir segja þeim sem
taka við handritinu að það sé gert í
trúnaði. í því eru, eins og þú veist,
mörg leyndarmál sem ekki má ljóstra
upp. Þetta handrit má ekki komast í
hendur annarra."
Hvað var á ferðinni? Hvaða
handrit? Og Oliva ákvað að yfirheyra
Luciano um innihaldið, þó hann vissi
ekki eiginlega hvað hann ætti að
spyrja um. Hann stefndi Luciano til
fundar við sig klukkan ellefu næsta
dag. Lucky Luciano kom tuttugu
mínútum of seint til fundarins og
Oliva lagði pappírssnepilinn fyrir
hann og bað um skýringu. Glæpafor-
inginn sagðist aldrei hafa séð þetta
fyrr.
Æviferittinn á fílmu
Oliva spurði nú Luciano um ýmsa
menn á Spáni sem hann vissi að
Luciano hafði haft santband við.
Luciano sagðist ekki kannast við
neinn þeirra. Og þá lagði Oliva
trompið á borðið.
„En hvað með Martin Gosch,“
spurði hann. Það liðu tíu, fimmtán,
tuttugu sekúndur. Enginn sagði neitt,
en þá brosti Luciano og með hásri
rödd sagði hann næstum afsakandi:
„Hann kannast ég við, en við Martin
höfum ekki gert neitt sem þú getur
neglt okkur á. Það er hann sem hefur
skrifað sjálfsævisögu rnína fyrir mig.“
Þannig kom þessi furðulega frétt
fram: Luciano ætlaði að gefa út
endurminningar sínar, og hann hafði
selt kvikmyndarétt á ævisögunni til
kvikmyndafélagsins Pathé News í
New York.
Ekki voru það peningarnir sem
höfðu glapið Luciano út í þessa
vitleysu. Fyrir honum voru þetta
smáaurar. Nei, það var hégómagirni
hans sem fékk hann til þess arna.
Honum fannst að hann hefði komið
svo stórum hlutum til leiðar á lífs-
hlaupi sínu að eðlilegt væri að heim-
urinn fengi að vita af þeim, og dást að
snilli hans. „Ef þú vilt koma með mér
og heilsa upp á Martin Gosch, þá er
þér velkomið að verða samferða út á
flugvöll. Vélin kemur klukkan tvö á
morgun og ég fer þangað til að taka á
móti honum.“
■ Áríð 1936 var Luciano dæmdur í 30-50 ára fa