Sunnudagsblaðið - 24.06.1956, Síða 3

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
307
Andlif Júdasar
gera vinnustöðvun. Auk þess vill
hún að þeir skemmti sér, jafnvel
þótt þeim falli kannske ckki hum-
ar og kampavín, sem ]x:ir fá þö
alltaí, þcgar þcir cru boðnir í
skcmmtiferðir eða samkvæmi á
vegum fyrirtækisins, — en þar
sjá þeir frú Norah dansa íjörlega
við sir Bernhard.
Eins og kunnugt er, þá cr
brezka yfirstcttin nokkuð ströng
i siðum sínum og stolt. Fínum
frúm ber að vera þóttalegar og
virðulegar í íasi, og ekki hafa sig
alltof mikið í frammi, — með öðr-
um orðum: þveröfugt við það, sem
lafði Norah cr. Sá, sem.gætir alls
velsæmis og góðra sið, cr fyrst
og fremst. liertoginn af Norfolk.
Það er á valdi hans að halda í
hæfilcgri fjarlægð því fólki, sem
ckki kcmur þannig fram, að nær-
vcm þcss sé óskaö í heiðurssæt-
um, þar scm aðlinúm cr ætlað rúm
-— og þar sem það þykir fínt að
þyrpast saman cins og síld í
tunnu. Á síðasta ári var sir Bérn-
liard og lafði Norah Dockcr bann-
lýst og ekki framar óskað cftir
næi*véru þeirra meðal áðalsfólks-
ins, en Norah lætur ckkert slíkt á
sig íá og storkar einungis „snobb-
inu“. Hún fcr til veðreiðanna í
Ascot klædd í dýrasta siiki, scm
fimianlegt er, og skreytt cins og
jólatré fegurstu skartgripum, læt-
úr Ijósmyúda sig og á viðtöl við
blaðaménn. ög i vetur vigði hún
st'óra súndhöll, scm hún hefúr lát-
ið byggja i liöll sinni i Hampshirc.
Talið cr að jafn viðhafnamiikill
baðstaður hafi ekki verið byggður
í Evrópu, frá því á rómverska
kcisaratímabilinu. Og þessi bað-
liöjl cr ekki einungis fyrir fjöl-
skylduna, Jicldur og vini hcnnar
og gcsti. Og það cr vcl hægt aö
skilja frú Norah þcgar hún segir,
að það sem mestu máli skipti í líf-
inu sé góð lieilsa. Og það er heldur
FYRIR mörg húndruð ámm var
listamaður einn bcðinn aö mála
altáristöílu í dómkirkju borgar-
innar, scm hann bj’ó í, og átti mál-
verkið að sýna líf Krists.
Listmálarinn vann þrotlaust að
vérki sínu árum saman, en að lolc
um skorti hann eiliungis tvær að-
alfyrirmyndimar í málverkið:
Jesú-barnið og Júdas Iskariot.
Hann ferðaðist víða um til þess
að leita. scr að íyrirmyndum, cn
án árangurs.
En dag nokkurn þegai* liann
gckk um éinn gamlan borgarhluta,
urðu á vegi lians nokkur börn, cr
vöru a'ð leik á götunni. Meðal
þeirra var tólf ára drengur, og
þégar Jistmálarinn leit framan í
liann, varð Jiann frá sér nmninn
og lirærður af fegurð barnsins.
Þétta var seili engilsándlit — áð
vísu ólircinn engill, cn þetta var
cimnitt ándlitið, scni hann liafði
lcitað svo lcngi eftir.
Listmálarinn tók d.rcnginn
Jieim mcð sér, og dag eftir dag
sat drengurinn þoJinmóðUr fyrir
lijá málaranum, unz hann hafði
niáláð Jésú-bariiið.
Nú var cinungis cítir að finná
fyrirniyöd, sem hæfði Júdási, cn
það varð málaranum þyngri þraut
in. Hann lcitáði étiii árum saman
og óttáðist að Jraiin myndi áldréi
gcta fúillókið liiiiu niikla lista-
verki síiiu.
Sagán uin ófullgcrða listaverkið
spurðist víða út, og ýmsir, er álitu
sig nógu ljóta til þess að vera fyr-
irVnynd að Júdasi, gáfu sig fram
við listihálaranh og buðust til að
vcra fyrirmýnd að myndinni af
cngin vafi á því, aö það þarf stcrk
béin og góða heilsu til þess áð lifa
því lífi, scm lifað cr í Hampshirc.
Júdasi. En gamli inSÍarinn ieitaði
st.öðugt þess andlits, sem liæfði
Júdasi, eins og hann liafði hugsáð
sér hahn — andlit, sé'm væri af-
myndað af márinvónzku og öllum
hUgsánlegum löstum.
Dag nokkrun þegar listamður-
inn sat við glas sitt í kránni, sem
Jiarin kom í daglega, reikaði hor-
aður og tötralegur ma'ður irin úr
dyrurium og féll um á gólfinu.
„Víri, vín!“ báð hann. Listmálar-
irin reisti hánri upp, bg sá þá fvrir
sér áhdlit, sérii honum stóð stugg-
uV af. Það virtist spegla aíla spill-
ingu og syndir veraldar.
Gamli rftálarinn varð strax íang
aöúr af þessari sjón, úg hann hjálp
áði bctlaranurii á fætur og sagði:
„Komdu iricð íricr. Ég skal gcfa
þér vín, mat og föt.“
Hér hafði hann Joksins fundið
fyririnyndiria að Júdasi. í marga
flaga, og stundum langt íram á
nót.t, vann hann sleitulaust að þvi
að fullgera listaverk sitt.
Eftir því sem lengra leið á
vcrkið, varð breyting á fyrir-
myndínni. Hiri sljóu og áhuga-
léysislegu svipbrigði breyttust, og
blóðsprungin áugu betlarans
horfðu mcð ótta á inyridi'n af hón-
um sjálfum. Dag nóléliúrn þegar
gairili málárirm varð vár við geðs-
Jiræirngu hans, lagði liann pens-
ilinri frá sér um slúnd og sagði:
„Sonur mirin! Eg vil mjög gjarn
an hjálpa þér. Segðu mér aðéiiis
Jivað það er, sem þjáir huga þinn.“
Beningamaðurinn huldi andlit
sitt í höndum sér og grét. Það leið
löng stund, þar til hann loks leit
bænáraugum á listmálarann og
sagði:
„Þelikir ]>ú mig ekki aítur,
meistari? Fyrir mörgum árum var
ég fyrirmynd þín að Jesú-barn-
inu.“