Sunnudagsblaðið - 24.06.1956, Síða 15

319
S U NNUDAGSBLAÐIÐ
kinnár Werners, og hatur lians lil þess manns gagntók
liann. „Hann, ó, — það illmenni ...“
En svo róaðist hann á rtý. Hann tók blíölega i liönd
hennar og bað liana segja sér allt, sem við liefði bor-
ið. Og Sonja sagði honum frá því, að lögreglustjórinn
hefði verið á hleri kvöldið forðum í rauða herbei'ginu,
og hvernig hann síöan-hefði neytt sig til þess að giít-
ast.
Þegar hún hafði Iokið frásögn sinni, sat Iiann þög-
ull'um stund ... en svo sagði hann henni frá því, sem
á daga hans hafði drifið. Þau sátu þarna lengi og töl-
uðu saman, en loks stóð hann á fætur, greip um báðar
hendur henni, horfði angurvæit í augu henni og sagði
hægt og ró'lega:
„Þá fer ég burtu, Sonja, og við skulum aldrei hitt-
ast framar. Ég fer héðan brott — og við skulum bæði
reyna að gléyma.“
Ilún grét hljóðlcga.
Wcrncr iiélt áfram:
„Sonja, má ég ennþá cinu sinni kyssa þig, — síðasta
kossinn, þann koss, sem ailt mitt líf skal verða mér
til minja um þig.“
„Knútur,“ hún hjúíraði sig upp að honum. Hann
horfði um stund í augu henni, sem lýstu einlægri ást
hcnnar, og tárin tindruðu í þeim. Svo beygði hann sig
niður að hénni, og varir þcirra mættust í löngum og
licitum kossi.
SEXTÁNDl KAÉLI.
Hurðinni var skyndilega lirúndið upp.
iiögreglustjórinn stóð í dyrunum brosandi, og í
Jiendi hans glitraði á skammbyssu.
„Hendurnar upp!“
Þau hrukku hvort frá öðru.
„Dálaglcg klípa, scm konan mín cr í,“ sagði hann
háðslcga.
Sonja varö náföl, og Wcrnqr krcppti hnefana af
reiði.
„Hendurnar upp, sagði ég,“ endurlók lögrcglustjór-
inn hörkulega. „Það cr annars gott, að ég skuli loks-
ins hafa Iiitt yður,“ bætfi hann við og sneri sér að
Werner. „Ég var einmitt að koma heim, og mcnn
mínir sögðu mér, að ókunnur maður væri á tali við
greifynjuna. Ég bjóst raunar við heimsókn, cn að það
væri svona merkilcg hcimsólm, hafði ég aldrei þorað
að vona."
Hann rétti út höndina og hringdi bjöllu. Þjónn
kom inn.
„Kallið á varðmennina," skipaði hann. Andartaki
síðar komu þeir.
„Bindið þennan mann,“ sagði hann stuttlega, og
litlu síðar stóð Werner bundinn frammi fyrir fjand-
mðnnum sínum. „Flytjið hann niður í kjallara og
lokið hann inni í fangelsi hallarinnar.“
Þeir lilýddu íyrirskipunum lians og ílultu Werner
brott.
„Þú leyfir þér ekki...“ sagði Sonja titrandi af geðs-
hræringu. „Mundu eftir bréfunum þínum, sem ég
Jief undir höndum. Mundu, að ég hcf þig á valdi
mínu.“
Lögreglustjórinn hló kuldalega.
„Hvað kallar þú þessi hér?“ Hann hélt nokkrum
bré’fum frammi fyrir henni. Það voru einmitt bréfin,
scm Sonja hafði sent föður sínum.
„Hvaðan hefurðu fengið þau?“ sagði Sonja náföl.
„Og það var fjarska auðvelt. Einn af leynilögreglu-
mÖnnum mínum fékk fyrirmæli um að útvega mér
þau, o£ nú vona ég að þér skiljist, að héðan í frá ert
þú loksins á mínu valdi,.ogjiú byrjar vort eiginlega
hjónalíf."
Hui-ðin skall að stöfum á eftir lionum.
Meðan þessu fór fram í liöllinni, hafði Iwan flýtl
sér til Kidiu. — Nokkrir tímar liðu. Þau gátu ekki
skilið, hvað tafði Werner, en þegar bóndinn, sem
Kidja hafði gist hjá, komst að því, að lögreglustjór-
inn væri kominn heim, úrðu þau óróleg. Þau ráðfærðu
sig um, hvað þau ættu að taka til bragðs, og loks sagði
Kidja:
,,Ég hef cina hugmynd."
Og þar með fór hún til hallarinnar og bað um viðtal
við greifynjuna, og var fylgt til hennar. Hún spurði
fyrst um, hvort þær væru örugglega einsamlar, og
þcgar Sonja kínkaði kolli, hélt hún áfram:
„Eg heiti Kidja TuJkof, og ég cr gift vini Knúts
Werncr^, sem lieimsótti yður í morgun.
„Vini Knúts.“ Sonja greip um hcndur hennar og
þrýsti þær af innlegúm fögnuði. Og brátt voru þær
kómnar í ákaft sámtal. Hálfri klukkustund síðar fór
Kidja aftur ,en írá þessum degi var hún ráðin sem
þjónustustúlka hjá greifynjunni.
Klukkan var orðin scx, en Kidja var ckþi cnn
komin aftur.
Iwan fór upp til liallarinnar, og það leið ckki á
löngu, þar til hann hafði gengið úr skugga um, hvar
fangelsið myndi vera í kjallaranum. Með litlu vasa-
ljósi lýsti hann um garðinn uti fyrir og sá nokkur
spor. En allt í einu staðnæmdist hann. MeÖal spora
karlmannanna sá hann einnig spor eftir smáan kvcn-
fót. Hann rakti sporin um garðinn og lágu þau bak
við trjábúsk einn. Þar virtust þau liggja umhverfis
járnplötu eina, sem lá á jörðunni. lwan beygði sig
og reyndi að lyfta plötunni upp, en liún virtist blý-
íöst, það var engin leiö að ná handfestu undir hana.
Hann reyndi að bora fingrunum inn undir brúnirnar,
og loks gat hann lyft henni. Hann beindi vasaljósinu
niður í diúpa holu, sem var undir plötunni, og kom
auga á stiga, er lá þar niður. .
Hann hugsaði sig um andartak, cn svo hengdi hann
luktina á annan handlcgg sinn, tók upp skanmibyssu
sina og gekk þVí næst niður í myrkrið. Hahii gekk
niður mörg stigaþrep, en að lokum náði hann niður á
gólf og sá að hann var staddur í neðanj-f.rðargöngum.
Framhald.