Sunnudagsblaðið - 24.06.1956, Blaðsíða 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
313
skyndi. Síðan tók hún upp skrín-
ið með demántseyrnalokkunum.
— Ég hugsaði mér að farga
þessum eyrnalokkum, sagði hún.
— Þér vitið bezt, hvers virði þeii'
eru, mcð því að þér selduð þá
mánninum mínum. Ég vænti þess
að þér viljið kaupa þá aftur?
Skartgripasalinn vai' fús til
þess að káupa eyrnalokkana, og
bauð það verð fyrir þá, sem hún
var ánægð með.
— Viðskiptin eru þá ákveðin,
sagði hún. — Þér getið komið til
min klukkan fimm á morgun og
greitt þá, því að þá er ég ein-
sömul heima.
Rémy gat ekki lengur dulið
undnm sína og óróleika.
Hún gekk brosandi niður stig-
ann, gegnum verzlunina og út til
biíreiðarinnar, sem beið hennar.
Skartgripasalinn fylgdi henni út,
og var mjög áhyggjufullur og
hugsandi á svipinn.
— Hershöfðinginn er sjálfsagt
í fjárþröng, hugsaði hann. — Hún
ætlar náttúrlega að hjálpa hon-
um. Ég get raunar búizt við að
hún haíi logið einhverju að mér,
cn ég veit ekki Jivers vegna.
Eftir nokkra daga gat Louise de
.. . greitt. upp allar skuldir sínar,
og létti henni mjög viö' það að
vera laus við skuldaáhyggjurnar,
s.vo að hún virtist nú næstum
enn fegurri og sælli en fyrr.
Nokkru eftir þetta var hers-
höfðinginn og kona hans viðstödd
sýiiingu í óperunni. Þetta var
írumsýriing og allir salir voiu
íullir af prúðbúnu fóJki, sem heils
aði og brosti á báða bóga, því að
flest af þessu fyrirfólki þekkti
hvað annað. Allir veittu eftirtekt
hinum tígulega hershöfðingja og
hinni fögru konu hans. Þau litu
út fyrir að vcra mjög hamingju-
söm ,cnda þótt Louise ætti fjöl-
marga aðdáendur.
Sýningin var nýbyrjuð, þegar
henni varð skyndilega gripið til
eyi-na sinna, og virtist bregða
mjög í brún, því að hún næstum.
hrópaði upp yfir sig:
— Guð almáttugur, eyrnalokk-
arnh' mínir em horfnir!
Maður hennar sneri sér að
henni og hvíslaði:
— Nei, þú varst ekki með þá i
kvöld. Ég er alveg handviss um
það. Ég tók einmitt eftir því, þeg
ar við fórum af stað heiman að.
Það væri líka skrýtin tilviljun, ef
þeh' hefðu dottið báðir af þér sam
tímis.
En Louise þóttist alveg viss í
sinni sök, og örvænting hennar
var mjög vel leikin.
„Þig misminnir þctta, sagði
hún. — Ég man svo vel, að ég
stóð við snyrtiborðið og handlék
skartgripi niína, og var að velta
þvi fyrir mér hvað af þeim ég
ætti að nota, og svo ákvað ég að
hafa hjartalöguðu demantseyrna-
lokkana. Ég bið þig, elskan mín,
að leita fyrir mig, leita að þeim
um allt.
Hershöfðinginn stóð upp og
leitaði á gólfinu kringum þau. En
þegar hann fann ekkcrt jiar, gekk
hanri út úr óperuhúsinu til þess
að leita í bifreiðinni, sem beið
þeirra fyrir utan. En þar heppn-
aðist honum héldur ekki að finna
neitt. Þegar hann gekk inn í óp-
cruna aftur spurðu nOkkrir vin-
ir lians, sem hann gekk framhjá,
hvort hann lcitaði einhvers,
— Ég veit það eiginlega ekki,
svaraði hann hikandi. — En kon-
an mín hefur tapað demants-
eyrnalokkunum sínum, sennilega
þegar við komum hér áðan og
vorum að heilsa, en ...
— En hvað það var sorglcgt.
... Þessir eyrnalokkar, sem voru
svo undur fallegir . . .
Hershöfðinginn gekk því næst
að fatageymslunni, og fékk frakka
sinn, og síðan ók hann heim.
Hann vakti herbergisþernuna og
þau leituðu bæði í skartgripa-
geymslu Louise. Þau leituðu á gólf
inu og þau leituðu í stiganum, cn
íundu eyrnalokkana hvergi.
— Ég get ekki munað hvort
hún var með þá í kvöld, sagði
herbergisþernan. — En ég hcf
aldrei séð frúna fara á hátxðasam-
komur án eyi'nalokka.
Sýningunni var lokið í ópcr-
Úr kvikmyndinni: Frá Iiægri: Charles Boyer (horshöfðinginn), Danielle
Darrieux (Louise) og Yittorio de Siea (Douati barón, elskliugi Louise).