Sunnudagsblaðið - 24.06.1956, Qupperneq 4

303
SUNNUDAGSBLADIÐ
MYND I PORTYÍNI
MÁLIÐ var mengað portvíni.
Þó sást það ekki af þeim fáu lín-
um, sem stóðu í blöðunum um að
bólíhaldari nokkur hefði hlotið
dóm fyrir fjárdrátt upp á 30 þús-
und krónur, og ekki var þar held-
ur að finna eitt orð um hana, sem
á bak við allt þetta stóð.
Ilann var eins og hræddur fugl,
þegar hann var leiddur inn til lög-
reglufulltrúans. Húsbóndi hans
var milliónamæringur með of há-
an blóðþrýsting, og hann hafði
með æstri röddu hrinst til saka-
málalögreglunnar og beðið hana
að koma á auga lifandi bragði og
handtaka bókhaldarann, sem hefði
stolið þúsundum króna. Og væri
hægt að fá hann hengdan, þá væri
það verðskulduð hegning, sagði
milliónamæringurinn og varð blá
rauður í andliti af bræði. Og svo
lcom lögreglan og handtók synda-
selinn.
Hann minnti sem sast á hrædd
an fusl. Hann var lítill vexti og
renglulegur, kvikur í hreyfingum
og flóttalegur. eins og hann vildi
helzt fliúga út um gluggann og
fela sig einhvers staðar á afskekkt
um stað.
— Er það rétt, hafið þér dregið
yður fé á ólögmætan hátt? spurði
rannsóknardómarinn.
Höfuð bókhaldarans tinaði og
honn sló út. höndunum.
— Já, ég hef gripið nokkra fjár-
upphæð úr kassanum.
— Nokkur þúsund kannske?
— Já. bað eru siálfsagt orðnar
nokkur þúsund lcrónur.
Nýiar o<* nýinr snurningar hætt
ust við. Um bókfærsluna, reikn-
insa. sem skrifaðir voru út, en ekki
bókfærðir. Hvernig hann hefði
framið fiárdráttinn o<* þar fram
eftir sötunum. Kannsóknardómar-
inn breiddi úr sér í stólnum. og
bókhaldarinn varð rólegri á taug-
um og einlægari í svörum.
Hann fann að hann talaði við
mann, sem skildi hann, og við yf-
irhevrslurnar nokkrum dögum
síðar leysti hann frá skjóðunni og
skýrði frá helgustu leyndarmálum
sínum.
— Ég segi þetta ekki henni til
ásökunar, sagði hann.— Eg ætla
heldur ekki að fegra minn mál-
stað með því að ég hafi látið
blekkjast. í þá tvo daga, sem ég
hef setið í gæzluvarðhaldinu og
horft út um rimla klefagluggans
upp í sólroðinn himininn, hef ég,
komizt að þeirri niðurstöðu, að ég
muni hafa verið í dáleiðsluástandi.
Það er kannske heimskulegt að
orða það svo. Réttara væri líkleg-
ast að segja, að hún hafi tælt mig
út á veg lastanna, og þar sátum
Smásaga eftir
Egil Lian.
við bæði — hvort með sitt glas af
portvíni ...
Þetta byrjaði á fjallahóteli
einu. Ég hafði sparað saman
nokkrar krónur, og feröaðist
þangað mér til skemmtunar.
Raunverulega fannst mér ég vera
einmana og gat vel hugsað mér
að hitta stúlku, sem ég hefði áhuga
fyrir að kynnast. Og svo hitti ég
hana . . .
Þegar ég kom til miðdegisverð-
ar í fyrsta sinn, sat hún við borð-
ið. Það fyrsta, sem ég veitti eft-
irtekt við hana, var að hún var
ákaflega stórvaxin og gild, og hún
drakk vín og hló og hló, svo að
skein í hvítar tennur hennar. Áð-
ur en við höfðum lokið máltíð-
inni vissi ég orðið sitthvað um
hana, vissi að hún elskaði lífið og
dáði það að drekka portvín. Hún
dró enga dul á, að það væri sinn
stóri veikleiki.
Eftir máltíðina bjóst ég við að
hún mvndi velja sér félagsskap
með öðrum karlmönnum. Já,
hreinskilnislega sapt. einhverjum
af sinni stærð. ... Já, lítið bara á
rnig, lögreglufulltrúi, ég er ósköp
lítill og væskilslegur eins og þér
sjáið.
Hann sló upp fvrir sig með
höndunum og baðaði þeim út:
— Hún var svona — stór og
breið um sig.
Hann þagnaði og leit á rann-
sóknardómarann, næstum reiði-
lega, því að honum fannst betta.
sannarlega ekker.t gamanmál, o<*
bví óþarfi af honum að vera að
brosa.
— Já, ég tala bara hreint út úr
pokanum, segi yður í einlægni frá
minnimáttarkennd minni. Þegar
ég var ungur var ég eitt sinn míög
ástfanginn af stórvaxinni stúlku.
,.Hún er alltof stór fyrir bie.“
sögðu allir. Og hún vildi mig held-
ur ekki! Hún nefndi ekki hvers
vepna. on kannski hefur henni
fundizt ép vera of lítill. Frá þeirri
stnndu hef ég dáðst að stórum
stúlkum, en ekki þorað til við
þær ...
Svo settist hún hjá mér um
kvöldið og sapði:
— Við skulum fá okkur eina
flö^ku af portvíni.
Ég var í sjöunda himni. Hún
hló op gerði að gamni sínu. Ég
var logandi hræddur að bjóða
henni unn í dans; vissi ekki hvort
ég væri fær um að stjórna henni.
Þess vegna drakk ég í mig hug-
rekki með portvíninu, enda þótt