Sunnudagsblaðið - 24.06.1956, Page 6

310
SUNNUDAGSBLAÖIÐ
Myrkfælni Hvernig mynduð þér dæmal
barna
fátt er átakanlegra en að
liorfa upp á óttaslegið barn. Myrk
fælni er injög algeng meðal barna.
Barniö hefur það á tilfinningunni
að einhver sé inni í myrkrinu og
horfi á það græðgislegum augum.
Þeir fullorðnu, sem lifa í ör-
uggri vissu um að ekkert sé að
óttast, skilja ekki ævinlega börn
sín. Þeir hugga barnið með því
„að ekkert sé að óttast“ eða „Ekki
skil ég í því, hvað þú óttast, hér
er ekkert að hræðast.11 Þeir hafa
enga hugmynd um hvað hug-
myndaflug barnsins blæs því í
lirjóst, né hvaða afleiðingar ýmis
bönn og viðvaranir þeirra full-
orðnu hafa á huga þess. „Gættu
þín, guð sér allt,“ er mjög al-
gengur talsmáti við börnin, og því
verður sjálfur guð í huga barns-
ins ógnvaldur, sem stendur á gægj
um og fylgist með öllum gerðum
þess. Til þess að koma barninu
til þess að hlýða, grípa foreldr-
arnir oft til sterkra orða þeim til
aðvörunar og banns. í sveitum eru
börnin oft hrædd með Grýlu og
vonda karlinum, í borgunum með
lögreglunni, sem muni koma og
taka í lurginn á þeim, ef þau haga
sér illa. En það er óheppilegt og
hættulegt að ógna með öllu slíku.
Ýmsir munu ef til vill halda því
fram að þetta viðgangist ekki
lengur, en því miður eru dærni
þess alit of mörg.
Myrkfælni barna birtist í mörg
um myndum og hefur margvísleg
ar verkanir. Þau sofa tíðum óró-
lega og að þeim sækir í svefnin-
um, svo að þau vakna tíðum upp
með andfælum, stara óttaslegin
kringum sig — þannig hefur ótti
HÉR eru úrslit nokkurra mála,
eins og þau hafa verið dæmd af
amerískum dómstólum. Hvernig
samrýmast þau réttai"vitund yð-
ar? Dragið fyrst yðar ályktanir
áður en þér lesið svörin um úrslit
liinna einstöku mála.
—o—
Nýgift hjón höfðu lcomizt niður
á íbúðarhús, sem var til sölu, töl-
uðu við eiganda þess og komust
að samkomulagi um kaupin. Að-
eins var eftir að leysa fjárhagshlið
málsins, og fóru þau því til banka
eins og ræddu við bankastjórann
um lán, og sá hann. strax að hér
var um kostakgup, að ræða,, og
kevoti sjálfur húsjð. Hngu hjónin
stefndu bankastjóranum fyrir að
misnota þannig aðstöðu sína.
„Yvð yissurn íyrs.t ura þeítta
hús,“ sögðu þau fyrir réttinum.
„Og bankastjóranum var ólcunn-
ugt um að það væri til sölu fyrr
en við fóvum fram, á lán tij þess
að geta keypt húsið. Það getur
ekki verið réttlátt, að misnota
þannig þær upplýsingar, sem við
gáfum honum og blanda sér þann
ig í kaupin, sem við vorum búin
að semja um við húseigandann.“
k-m—iii—h—ii—n—1<—«i—m—n—n—n—H—-M
dngsjns fylgt |x>im inn í svefninn.
Mvrkrið er fullt af skuggaverum
og undarlegum hljóðum. Þeir full
orðnu hafa ef til vill sagt sögur
um tröll og nornir meðan ljósið
ípga.ð’, um k.völdið, en þegar það
er slöklct. koma þescir vættir á
kreik í vitund barnsins og vekja
því ótta.
Því miður getur myrkfælnin
loðað við langt fram eftir aldri,
ef hún einu smni hefur grafið um
sig í bemsku.
„Húsið hafði verið auglýst til
sölu, og það var öllum þeimilt að
gera tilboð í það,“ svaraði banka-
stjórinn. „Það er ekki heldur hægt
að halda því fram, að ég hafi haft
af ykluir nein ka.up, þar sem þiS
höfðuð hvorki undirskrifað samn-
inga um kaupin og ekkert greitt í
húsverðinu.“
— Mynduð þér dæma banlca-
stjórann til þess að láta húsið af
hendi til hinna nýgiftu hjóna?
Dómarinn úrskurðaði, að banka
stjóranum væri leyfilegt að halda
húsinu. „Lántakandi,“ sagði dóm,-
arinn enn fremur, „getur ekki
krafist þess af lánveitanda, að
hann láti sér ganga úr greipum
eign, sem hann óskar að kaupa, ef
engar skfddbindingar laafa yerið
undirritaðai'. Það tjpn, sem lán-
takandi telur sig verða fyrir í
bessu sambandi, er ekki hægt að
koma í veg fyrir meðan þjóðfélag
ið vemdar og viðurkennir frjálsa
samkeppni.
—o—
Á Þorláksmessu tók Freddy
þátt í miðdegisverði, er fyrirtækið
bauð starfsfólkinu til. Þar vættu
menn, kverkarnar og urðu allhíf-
aðir, oe þegar Freddy yfirgaf sam
kvæmið og ætlaði heim, hrasaði
hann í s.tiga og fótbrotnaði. Síðar
lcroföist hann skaðabóta frá fyrir-
tækinu, eftir sömu reglum og fast
ir starfsmenn fengu, ef þeir urðu
fyrir sjysi á vlnnustað.
Hann byggði kröfu sína á eft-
irfarandi: „Þar sem fyrirtækið
mæltist til þess, að allt starfsfólk
þess mætti í umraeddum jólaíagn-
aði, lít ég svo á að þar hafi ég
gegnt skyldu minni á sama hátt og
að mæta til vinnu minnar. Og þar
sem við auk þess vorum saman