Sunnudagsblaðið - 03.03.1957, Blaðsíða 9

SUNNUDAGrSBLAÐlÐ
137
S(2m mér bæri að biðja hana af-
sökunar á hugleysi mínu, að taka
hana ekki með.“
Sögumaður hélt áfram:
..Fyrir fáum vikum sá ég Tetu
1 síðasta sinn. Þá hafði sjúkdóm-
Urinn herjað, og unnið sigur. And-
b't hennar var orðið afskræmt,
’icfið var næstum horfið, sumir
ibigur hennar dottnir af, og fæt-
Xu'nir voru eins og ólögulegir
klumpar. Teta gat ekki íramar
§°ngið. Og hundurinn! Hann var
0rðinn gamall — mjög gamall.
U;uin var enginn veiðihundur
lcngur; var ekki fær um að veiða
Ser tii matar, en snuðraði soltinn
Umhverfis fleti hinnar kaunum
iilöðnu konu . . Maðurinn þagn-
uði andartak, en sagði svo: „Hvern
haldið þér annars að þetta endi?
'JK ska! segja yður það' sem ég
'cld. Einn góðan veðurdag verður
mndurinn að dauða kominn af
Ungri. Hann mun sífellt snuðra
1 hringum hina deyjandi konu, og
P°gar hún er ekki lengur fær um
að verja sig, mun hann . . . já,
Pa nagar hann síðustu leifarnar
'ú' beinum hennar . . . En ég, ég
. ot engin ráð til þess að hjálpa
henni ..."
®n Raoul Follereau kom til
jalpar. Hann sneri sér þegar í
‘ aö til landsstjórans, setti him-
1 °g jörð á annan endann, eftir
j inii'a hlýtt á frásögn þessa. Og
^"aftaverkið gerðist: í dag liggur
r!" a nnivafin hvítu líni í sjúkra-
,(Ulrr' a holdsveikrahæli í Orofara
j.. auiti. Hún nýtur nú góðrar
]>ið^lUnar °g iyi.ia> sem hindra
h\’ hinn hræðilegi sjúkdómur
j^ciðist frekar út. Og nú er Teta
satílingjusöm, svo hamingjusöm
fuh hún getur orðið úr Þessu- En
aldan hata hlýtur hún að sönnu
a[ °!\svo illa sem hún var farin
,n. Pnskunnarleysi og fáfræði
Sv!l',;ihJagsins; hún verður aldréi
kun .!Chbrigð, að hún geti aftur
12t tii Tacngo, til heimilis
síns, — til eiginmannsins og fimm
barna.
—o---
Tahiti 1945. Það getur varla
fríðari unglinga á þessari fögru
Suðurhafseyju en Teoroy og Nóru.
og engin ástfangin hjörtu þar um
slóðir eru hamingjusamari. Þau
eru bæði 18 ára. Teoroy er tré-
smiður. Nóra gætir hins litla heim
ilis þeirra. Á mánaskinskvöldum
synda þau við baðströndina, eða
þá að þau sitja úti fyrir litla kof-
anum sínum og láta sig dreyma
um framtíðina, — um hið veglega
og fallega hús, sem hann ætlar
eitthvert sinn að byggja handa
brúði sinni — og um lítil og glað-
vær börn, sem munu lífga upp
þetta fallega hús með leikjum sín-
um og björtum hlátri . . .
En svo ber það við einn góðan
veðurdag, að þau veita eftirtekt
nokkrum brúnleitum blettum á
nettum og fögrum höndum Nóru.
Holdsveiki! í byrjun getur Teo-
roy kostað dýrar læknisaðgerðir,
en brátt er hann orðinn öreigi. Þá
ar aðeins ein leið fram undan:
Nóra verður að fara á holdsveikra
hælið í Orofara.
Þannig hrundu þá framtíðar-
draumar þeirra í rúst. Skilnaðar-
kossinn er langur og innilegur —
og Nóra stígur yfir þrepskjöldinn
— inn í ríki hinna líkþráu, þang-
að sem enginn á afturkvæmt út
aftur í lifenda lífi. Hinar þungu
hurðir sjúkrahússgarðsins lokast,
og Teoroy stendur einsamall fyrir
utan. Klukkustundum saman
stendur hann hreyfingarlaus úti
fyrir. í huga hans geysar örvænt-
ingarfull barátta. — Innan við
þetta hlið er Nóra, stúlkan, sem
hann elskar af lífi og sál, og nú
finnst honum sem lífið utan þessa
sj úkrahússgarðs sé tómlegt og
einskisvirði. — Þetta er Orofara,
holdsveikraheimilið — á hann,
svona liraustur og ungur einnig
að láta loka sig hér inni, graía
sig lifandi? Á hann að yfirgefa
alla vinina — allt hið fagra og
glaða, frjálsa líf? Ennþá var hann
þó svo ungur. Aðeins 18 ára! En
þarna fyrir innan var Nóra, einn-
ig svo ung; varir hennar, augun,
sem alltaf voru svo mild og glað-
leg, en nú svo óendanlega dapur-
leg . . . Skyndilega róðist Teoroy
á hurðina og barði ákaft með hnef
unum: „Ljúkið upp! Ljúkið upp!
Ég vil komast inn til konu minn-
ar!“ Ástin hafði borið sigur yfir
óttanum við holdsveikina! í fyrsta
sinn hefur ungur og lieilbrigður
maður kosið af frjálsum vilja
að bera sömu örlög og þeir holds-