Sunnudagsblaðið - 03.03.1957, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
141
ast þangað? sagði hún hálfhátt, og
auðheyrilega með nokkrum kvíða
í röddinni.
Anton stóð við hlið hennar og
horfði niður eftir dalnum. Hann
kom auga á bjálkahúsið, niður-
undari tjaldbúðunum, sem nú voru
uppljómaðar og þaðan kváðu við
háværar raddir, er blönduðust
niðinum frá fljótinu.
Itétt hjá, þar sem póstvagninn
hafði numið staðar var „Hótel
Ljónagryfjan11, þar sem hópur
drukkinna manna ráfaði fram og
aftur. Rétt hjá „Ljónagryfjunni“
var vcrzlun, en þar beint á móti
sterklégt bjálkahús. í stað glugga
voru' á húsi þessu skjáir fast upp
undir þakskegginu. Þetta var
fangahús.
Anton virti þetta umhverfi fyrir
sór, meðan hann hlustaði á sam-
tai ökumannsins og ungfrú Harris.
Hann sá kvíða hennar og ráð-
Hysi, en varð hugsað til orða henn
ar, þegar hann hjálpaði henni upp
f hraðlestina í Columbus, og þess
vegna bauð hann henni ekki hjálp
sína. ” '*******■
Uoks sneri hún sér að honum og
sagði biðjandi:
~~ Ég var mesti kjáni að bíða
°kki í Denver þar til á morgun,
°S láta pabba senda eftir mér, en
vildi koma honum á óvart. Og
nú stend ég hér ein uppi í ráða-
leYsi. Þér vilduð víst ekki vera svo
Sóður, Arden og fylgja mér nið-
11 r í dalinn? Ég er að sönnu ekk-
ert hrædd, en samt er mér ekki
um að ganga alein innanum þenn-
an mannfénað.
Anton brosti og tók farangur
hennar og fylgdi henni niður í
dalinn.
^ Þetta er rómantískt! sagði
'un, þegar þau voru lögð af stað.
Sjáið þér ljóshafið um allan
dalinn frá tjaldbúðunum! . . . Og
aht hetta líf hér, hefur pabbi skap-
aft- Aður en hann fluttist hingað
Voru hér nðeins nokkrir hjarð-
menn, sem ráku fénað sinn um
dalinn.
í flestum tjöldunum voru gull-
leitarmennirnir annað hvort að
framreiða kvöldverðinn eða þeir
sátu að snæðingi. Frá sumum tjöld
unum barst hávæi't samtal eða
söngur, en við og við yfirgnæfði
úlfavælið frá skóginum uppi á
milli skarðanna í hlíðinni. En mitt
í fllum þessum ósamstæðu hljóð-
um var hinn óumbreytanlegi nið-
ur frá fljótinu, eins og angurvært
stef í hljómkviðu.
Fölraxxður máninn kom í ljós
upp fyrir fjallatindana í austri.
—- Já svaraði Anton. — Hér er
rómantískt — þetta er næstum
eins og ævintýri.
— Ævintýri! sagði ungfrú Harr-
is glaðlega. — Þá hlýt ég að vera
prinsessan í ævintýrinu, og eiga
hálft kóngsríkið“ Hún hló og rétti
honum höndina og bauð góða nótt,
því þau voru komin heim að húsi
föður hennar.
XV. KAFLI.
MEÐAL BÓFA OG RÆNINGJA.
Hótelið svonefnda sneri kassa-
gaflsmynduðum stafni að vegin-
um til Denver. Meðal gullleitar-
mannanna var það nefnt „Ljóna-
gryfjan“. Út að fjallaveginum snýr
segldúksskýli. Þeir sem fara um
veginn geta komið þar við og feng-
ið sér hressingu undir beru lofti,
og þarf aðeins að panta veiting-
arnar gegnum gluggan á hótelinu.
Þegar Anton kom aftur frá því
að fylgja ungfrú Harris sat þar
hópur manna við borð, og drukku
þeir öl. En inni í sjálfri veitinga-
stofunni voru drukknir sterkari
drykkir; leikinn borðknattleikur
og spilað á spil.
Þegar Axxton gekk inn beindust
allra augu að honum, og hann
heyi’ði einhverja pískra um það,
að þetta væri maðurinn, sem verið
hefði með dóttur Georgs Harris
í eftirdragi.
Með hendur í jakkavösum sín-
um gekk hann nokkra stund um
gólf, án þess að yrða á nokkurn
mann, og mennirnir héldu áfram
að spila.
Á grófum timburvegg veitinga-
stofunnar voi'u nokkur smágöt,
sem vitnuðu um það, að skamrn-
byssan hafði einhverntíman verið
með í leik spilamannanna hér,
þann stutta tínia sem „Ljónagryfj-
an“ hafði starfað.
í einu horninu bak við af-
greiðsluborðið tvísté veitingamað-
urinn innan um bjðrtunnur og
flöskur og fylgdist með gestum
sínum. Andlit hans var illúðlegt
og flærðarlegt og á hægri kinn-
inni og aílt niður á höku var stórt
ör.
Við eitt af spilaborðunum kom
Anton auga á skegglaust andlit,
sem kom honum kunnuglega fyrir
sjónir. Bill Refur „verkalýðslrið-
toginn" frá New York! Það gat
ekki leikið neinn vafi á því, að
þetta var hann. Þctta launráða og
lymskulega nugnaráð átti enginn
nema hann. Hann spilaði við xing-
an múlatta og tvo aðra unga menn
og hafði ekki enn tekið eftir Ant-
on. Ef til vill þekkti hann hann
heldur ekki, vegna skeggsins, sem
hann hafði látið sér vaxa.
Anton ákvað með sjálfum sér,
að láta sem hann þékkti ekki Bill
Ref. En óneitanlega kom það illa
við hann, að hann skyldi endilega
þurfa að rekast á hann hér.
— Get ég fengið gistingu hér í
nótt? spurði Anton loks og sneri
sér til veitingamannsins.
— Já, ef til vill, svaraði hann.
—- Komuð þér með póstferðinni
frá Denver?
— Já.
— Eruð þér námueigandi?
— Nei, ég er verkamaður.
— Well! 5—6 dollara daglaun
eru ekki til þess að slá hendinni
móti þeim. En má ég gefa yður
hollráð, ungi maður? hélt veitinga-