Sunnudagsblaðið - 03.03.1957, Blaðsíða 10

138
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
veiku. Ekki aðeins í nokkrar vik-
ur eða mánuði, heldur ævilangt.
Og Teoroy byggir þeim Nóru
fallegt einkahús, ekki eins og hon-
um hafði dreymt um við bað-
ströndina — heldur í Orofara, í
hverfi hinna holdsveiku. Og þrátt
fyrir allt lifa þau þarna hamingju-
ríka daga. Teoroy, sem fram að
þessu þefur ekki smitazt af veik-
inni, hefur vakið hinum 96 holds-
veikisjúklingum í Orofaras, nýja
von. Til þess að hamingja ungu
hjónanna væri fullkomin, skorti
aðeins eilt — lítið barn. Að vísu
íullyrða læknarnir að holdsveiki
sé ekki arfgeng, en Teoroy og Nóru
þykir þó sem áhættan og ábyrgð-
in sé of mikil, til þess að þau
íreisti þess að geta af sér afkvæmi,
og þessvegna völdu þau þann kost
inn að taka kjörbarn, fimm ára
telpu, sem Cristín heitir, en hún
var haldin veikinni, þegar þau
ákváðu að ganga henni í foreldra
stað.
Teoroy, Nóra og Christín litla
eru hamingjusamt tríó í holds-
veikrabænum Orofara — en þetta
tilfelli er líka hrein undantekn-
ing í sögu holdsveikinnar.
Og svo er að síðustu frásögn
af: Gúafara, holdsveikraheimili,
eins og það á ekki að vera. Þegar
Raoul Follereau heimsótti þenn-
an stað í fyrsta sinn, blöskraði
honum svo hin átakanlega eymd
og kvöl, sem hann sá þar, að hann
mátti varla mæla. Hér ægir sam-
an geðveikissjúklingum og holds-
veikum. Þeir hafast við í óvistleg-
um og hrölegum kofum í hverf-
inu, og þar eru þrengslin svo mik-
il, að sjúklingunum er bókstaflega
staflað saman í fletin. Ódaunn
eitrar andrúmsloftið og flugur og
mý setjast á sár hinna kaunum-
hlöðnu holdsveilusjúklinga.
Raoul Folereau segir svo frá:
„Hinn þjónandi læknir í Gua-
fara er gersamlega óhæfur. Hann
hefur aldrei heyrt minnst á hið
ÓTRÚLEGT EN SATT
HAFIÐ þér nokkurn tíma hug-
leitt, hve mikið maður borðar á
heilli mannsæfi, og hve mikla orku
líkaminn hefur framleitt?
Á sjötíu ára æfi hefur maður
með eðlilega matarlist börðað kjöt
nýja lyf disulone, og hann er hug-
laus og teprulegur. Áður en hann
leggur á stað í eftirlitsferðir sínar
og sjúkravitjanir um hverfið, dreg
ur hann gúmmíhanska á hendur
sér og selur grímu fyrir andlitið.
Og læknisaðgerðir sínar fram-
kvæmir hann að minnsta kosti í
hálfs meters fjarlægð frá sjúk-
lingnum. Hvað er hægt að gera á
þessum stað? Hvernig get ég kom-
ið þessu óhamingjusama fólki til
hjálpar? Ég get ekkert annað gert,
en að fullvissa þessa vesalinga
um, að það sé nú síður en svo,
að manni bjóði við þeim — og að
þeim verði ái’eiðanlega hjúkrað og
hjálpað... í augsýn hins heimótt-
arlega. læfcþis* þrýsti ég heiidtir
Inmdfúð '1 íkþrárra, og tek börnin
í fangið og brosi við þeiin. En
hvernig getur maður brosað, þegar
manni er grátur í hug? Það ligg-
ur við að maður blygðist sín fyrir
hin hamingjusamlegu örlög sjúlfs
sín, að vera ekki þessum sjúkdómi
ofurseldur, og fyrir vanmátt sinn
gagnvart þessu hryggilega böli.
Og skiljið þér ef til vill nú,
vegna hvers Raoul Follereau getur
aldrei eirt í ró, en er sífellt á ferða
lögum milli holdsveikraheimila
víðsvegar í veröldinni? Skiljið
þér nú, hversvegna hann hefur í
aldarfjórðung — því miður með
litlum árangri — hrópað til með-
bræðranna: „Hjálpið hinum holds-
veiku — þessum aukvunarverðu
fórnarlömbum illra örlaga, — sem
sæta víðast. engu betri meðhöndl-
un en verstu afbrotamenn."
sem svarar til kjöts af 50 ltálfum
og 20 grísum. Á sama tímaskeiði
hefur hann borðað um 60 lestir af
kartöflum, og vökvun sú, er hann
hefur drukkið myndi nægja til
þess að fvlla allstóra sundlaug.
Það er þó fyrst, þegar maður
luigleiðir, hverja orku mannslíkam
inn framleiðir, sem maður verður
undrandi. Á hvejum einasta degi
æfinnar eyðir maðurinn orku, sem
nægja myndi til þess að lyfta tutt-
ugu lestum hálfan metra frá jörðu.
Og á tólf klukkustundum fram-
leiðir hjartað orku, sem nægja
myndi til þess að draga járnbraut-
arlest eftir teinum með 35 km.
hraða á klst.
Hugsið líka út í það, hvers kon-
ar erfiði og slit það myndi vera að
slá grasið á 2]/íi tunnum lands. En
flestir karlmenn hafa ,,slegið“ á-
líka skeggflöt um æfina.
Næst þegar þér sitjið inni á veit
ingastað, og nöldrið yfir því hve
framistöðustúlkan er sein að
koma með matinn, minnizt þess
þá, að starf vesalings stúllainnar
er í meira lagi erlsamt og erfitt. Á
sjö ára starfstíma hefur hún geng-
ið vegalengd sem svarar til ferðar
fram og aftur yfi Atlantshafið.
Vélritunarstúlkan á skrifstof-
unni mun verða undrandi, þegar
hún heyrir það, að á einu ári mun
hún hafa skrifað álíka mörg orð,
og fylla myndi átta skáldsögur af
meðal stærð.
Mynduð þér treysta yður til þess
að stökkva yfir Þjóðleikhúsið eða
Landakotskirkjuna? Slík spurning
virðist vissulega vera út í hött, og
þó er því þannig varið, að ef Þer