Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 6

710
‘f
Prfnsessan
HÚN hét Adela, og Lindemann.
Hún var fátæk en af „ættum“, jn,
taldi til göfugra cetta, en þá var
ósköp skiJjanlegt, aö líf hennar
í litlum og kyrrlátum bæ var ekki
bara stráð rósum. Vel mátti segja
litlum smábæ, jafnvel þótt það sé
að borða smjör með smjöri. Full-
ur helmingurinn af bæjarmönn-
um var blátt áfram og iðjusam-
ur verkalýður, sem bjó þó við dá-
lítil efni. Allmargir áttu smáhýsi
með garði, bát líka, mótorbát, og
hjólhest eða hjólhesta í skúrnum.
Skikkanlegt fólk og blátt áfram,
sem leit á tilveruna eins og hún
er og gekkst yfirleitt ekki upp við
eða þótti tiltökumál um vel-kynj-
að fólk. Hins vegar bar það til-
tölulega mikla virðingu fyrir hin-
um koleygða draug, fátæktinni.
Hann gat haft það til að koma í
heimsókn til eins og annars, um
lengri eða skemmri tíma, og yfir-
leitt var hann oftast nær á næstu
grösum. Hann fór huldu höfði, og
menn gerðu sér að vana að hafa
auga með honum.
Menn áttuðu sig ekki almenni-
lega á fröken Lindemann, en sögðu
sem svo: — Getur ekki stúlkan
fengið sér eitthvað almennilegt að
sýsla með? Þau svelta líklega bráð
um í hel, bæði hún og karlinn, fað-
ir hennar. Vesalingurinn, hann er
orðinn svo horaður innanklæða!
Hinn helmingur íbúanna í þess-
um litla bæ, var-kaupmenn, aðal-
lega smákaupmenn, nokkrir sem
áttu tiltöluiega lítil iðnfvrirtæki,
nokkrir sæmilega efnaðir iðnmeist
arar, fáeinir skrifstofumenn og
verzlunarmenn, starfsmenn sveit-
arinnar, starfsmenn hins opinbera
við síma, járnbrautar og lögreglu-
stöð, örfáir bankamenn, bílaeigend
ur, sem sjálfir óku bílum sínum,
og svo framvegis. Enginn þeirra
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
}| skégarinn
var með stórupphæðir á skatt-
skránni. Einnig þessi helmingur
var raunsær á hversdagslega til-
veru sína, og þótt máske einn og
annar gerði talsvert úr ættgöfgi,
létu þeir þó ekki fyrirmennskuna
stjórna sér algerlega.
Bærinn átti eina einustu efnaða
fjölskyldu, Mortensenanna. Lang-
afinn, Mortensen, hafði verið með
skútu á firðinum. Afinn, Morten-
sen, hafði verið í siglingum til
Enlands á tvö hundruð smálesta
segiskipi. Mortensen sjálfur hafði
á yngri árum verið skipstjóri,
seinna lítill útgerðarmaður og
stórútgerðarmaður í ellinni. Hon-
um vegnaði ágætlega, og sonurinn
var hlutbafi í fyrirtæki hans. Mort
ensens-fjölskyldan leit afar heil-
brigt á tilveruna og taldi langafa
sinn og afa hafa í fullu tré við
hvern, sem væri.
Þegar Adela Lindemann kom til
bæjarins, átján ára gömul, vakti.
hún athygli. Hún var ljómandi lag-
leg, ein af þessum hávöxnu, dökku,
fölleitu konum. Lindémann var
sextugur, en farinn að heilsu.
Hann var á eftirlaunum hjá verzl-
unarfyrirtæki í höfuðstaðnum, er
hvorki var þó hægt að lifa af né
deyja. Hann keypti sér stórt, en
hrörlegt hús í útjaðri bæjarins
fyrir átta þúsund krónur. Það
hafði einu sinni verið íburðarmik-
ið með alls konar útskotum og
veggsvölum, sem nú voru orðnar
beinlínis hættulegar. Gólfin í stóru
stofunum gengu í bylgjum. Fjal-
irnar hrundu úr þakbrúnunum.
Það var ekki eingöngu, að húsið
þarfnaðist málningar og múrhúð-
unar, heldur verulegrar viðgerðar.
Hingað inn fluttu þau Adele
Lindemann og Ágúst Lindemann
með gömul húsgögn og þykk, upp-
lituð veggtjöld, og húsið var aldrei
málað, og enginn rak nagla í fjöl.
En húsið var á góðum stað, það
verður að viðurkenna, umkringt
af gömlum garði, sem helzt minnti
á skemmtigarð.
Lindemánn fór einn í skemmti-
göngur, sótti sér bók í litla bæj-
arbókasafnið, fékk sér miðdegis-
blund, eftir að hafa neytt sinnar
fátæklegu máltíðar og háttaði að
jafnaði klukkan níu á kvöldin. En
hann reis mjög snemma úr rekkju
og var kominn niður á bryggju,
áður en sjómennirnir komu að
landi. Þar fékk hann sér í soðið og
fékk það við góðu verði. Hann
keypti ekki mikið, jafnvel svo lít-
ið, að sjómennirnir vorkenndu
honum og seldu honum soðning-
una sérstaklega ódýra. Hann var
heldur ekki með neitt nudd, þessi
vingjarnlegi og að þeirra dóml
,,fíni“ maður. En hann var ræðinn,
spjallaði ósköp kurteislega við
sjómennina um veðrið, um bátinn,
um veiðarfæri og veiði. Það var
svo sem auðheyrt, að hann vildi
kynnast lífi þeirra og lifnaðarhátt-
um. Ef svo bar við, að þeir kæmu
ekki auga á háa og granna mann-
inn á bryggjunni, þegar þeir komu
skellandi inn fjörðinn á morgn-
ana, sögðu þeir hver við annan:
— Nú hlýtur Lindemann að vera
veikur. Það kom líka fyrir að þeir
sögðu: — Nú er Lindimann eflaust
auralaus. Og það bar við, já, það
kom hvað eftir annað fyrir, að ung
lingarnir voru sendir af stað með
vænar spyrður, sem þeim var sagt
að hengja upp við eldhúsdyrnar.
Þegar svo Lindemann birtist á
bryggjunni, ósköp vandræðaleg-
ur, höfðu þeir til að segja: — Það
tekur því ekki, að á það sé minnzt,
Lindemann, við fiskum svo vel,
að það liggur við, að við losnum
ekki við veiðina. Við skulum
sleppa þessu hjali.
Alele Lindemann fékk nokkra
barnunga nemendur í slaghörpu-
leik. Ilún var svo sem ekki allt of