Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 10

714
SUNNUDAGSBLADIÐ
var mjög í hverju horni á herberg
inu, því það var stórt, og í hvert
sinn, sem mér varð litið út í eitt-
hvert hornið, íór um mig kulda-
hrollur.
Já, ég. verð að viðurkenna það,
að mér var ekki orðin það nein til-
hlökkun að eiga að sitja þarna al-
einn alla nóttina. Það er sitt hvað
að tala við glaðværa menn um :
drauga heima hjá sér um hábjart-
an dag, eða að sitja einmana í
draugabæli að nóttu til, og eiga
von á komu þeirra á hverri stundu.
Reyndar fannst mér ég enn ekki
trúa því, að ég myndi sjá draug.
Ég velti því fyrir mér fram og aft-
ur í huga mínum og komst að
þéirri niðurstöðu, að ég tryði ekki
þéirri hégilju að draugar eða vof-
úir Væru til. Það var mér töluverð
hughreysting. En hvernig sem ég
reyndi að vera rólegur og að öllu
leyti eins og ég átti vanda til, gat
ég ekki að því gert að heyrn mín
var óvenjulega næm, og hvað eftir
• annað varð ég þess var, að ég hélt
niðri í mér andanum til þess að
hlusta eftir einhverju, sem ég gat
enga grein gert mér fyrir hvað
vera myndi. Ég hrökk við eitt sinn
er mús hljóp um þvert gólfið, og
farm það glöggt, að einhver ó-
þreyjufull eftirvænting æsti svo
tilfinningar mínar, að ég gat ekki
við þær ráðið.
Ég opnaði glugga til þess að fá
hreint loft en lét hlerana vera lok-
aða, en gegnum þá blés vindui'inn,
og úti fyrir þaut mjög í trjánum.
Sá leiðinda þytut- gerði einveruna
enn dapurlegri. Mér gramdist við
sjálfan mig út af því, að hafa verið
það flón að álpast út í þessa bölv-
aða vitleysu, og mér þótti nú
skömm til koma þeirra 200 dollara,
sem í boði vora. Ég þráði dagsljós
og návist manna. Það var dautt í
vindlinum mínum og ég hafði ekki
rænu á neinu öðru en hugsa um
það, að ég væri þarna aleinn í stóra
auðu húsi, og kyrrðin og einveran
væri óþolandi.
En hvað var nú þetta? Ég heyrði
einhvern skarkala, urgandi hljóð,
en þó lágt, svo varð steinþögn —
svo hræðileg dauðaþögn að mér
lá við að reka upp hljóð til þess
að rjúfa hana. Þá heyrðist hljóð
þetta aftur nokkru hærra en áður,
og enn kom það hið þriðja sinn og
lét þá miklu hæst.
Ég sat uppréttur, teigði úr mér,
lagði við hlustii'nar og hélt niðri í
mér andanum til þess að heyra
sem bezt. Ég hreyfði hvorki legg
né lið en skarkalinn hélt áfram;
en er ég hafði hlustað þannig litla
stund hné ég útaf að rúmbríkinni,
skjálfandi og máttvana, en laus
orðinn við mikla skelfingu. Það
var nuðheyrt að þetta var rotta
einhversstaðar að naga.
Nú varð mér um stund miklu
léttara en áður og' ég reyndi að
telja sjálfum mér trú um að ekk-
ert væri að óttast. Ég leit á úrið
mitt og það var gengið fjórðung
stundar eftir ellefu. Mér fannst
mér vera ómögulegt að sofna, en
nú gat ég þó legið kyrr og lagðist
því endilangur á rúmið og lagði
aftur auun.
Ég hafði að minnsta kosti legið
þannig fulia klukkustund, þá
heyrði ég eitthvert undarlegt
þrusk. Það virtist vera frammi á
ganginum og líktist hægu fóta-
taki. Ég hlustaði með athygli, en
þá varð allt hljótt aftur. Ég veit
ekki hvað langur tími leið þangað
til ég varð þess aftur var, því þá
fannst mér hvert augnablik sem
heil öld væri, en nú heyrði ég það
aftur, í þetta sinn miklu gleggra
en áður. Það var einhver á gangi
fyrir framan dyrnar og nam þar
staðar eitt augnablik. Svo var kom
ið við hurðarhún'"an, honum var
snúið og dyrnar opnuvhst hægt og
hljóðlega og inn í herbergið leið
einhver hvítklædd vera.
Engin orð geta lýst því hvernig
mér varð við, og ég get aðeins sagt
hvað fyrir augu mín bar. Það var
fögur kona — eða kvenvofa, ég
vissi ekki hvort heldur var — sem
þarna stóð frammi fyrir mér í hvít
um kjól, dragsíðum með svart hár,
mikið og fagurt, er tók henni nið-
ur að hnjám. Hún horfði beint
framundan sér, og stóð grafkyrr
fáein augnablik fyrir inhan dyrn-
ar, svo gekk hún rakleitt yfir her-
bergisgólfið og að arninum, þar
nam hún staðar og hélt höndun-
um yfir eldstæðinu eins og hún
væri að orna sér þar við eld.
Ég einblíndi á hana höggdofa af
hræðslu og bærði ekki á mér. Mér
kom nú ekki til hugar það, sem
áður var ásetningur minn, að kom-
ast að raun um hvernig á draugn-
um stæði. Ég bara starði stöðugt á
þessa hávöxnu konumynd þar sem
hún stóð við arininn, og á hinum
snjóhvítu klæðum hennar varð hið
daufa ljós að töfrandi birtu. Áður
en ég gat nokkurt ráðrúm fengið
til að átta mig á þessu, snéri hún
sér við og gekk fram á gólfið beina
leið að rúminu — og þá fann ég
fyrst til fulls hvað hræðsla er þeg-
ar hún nam staðar við rúmstokk-
inn, til allrar hamingju þó þeim
meginn er frá mér vissi.
Hún lyfti upp hendinni og straulc
hárloklcana frá enninu og stundi
þunglega við um leið, því næst
lagðist hún í rúmið hægt og gæti-
lega. Hún lokaði augunum og lá
hreyfingarlaus. Ég lá sem stein-
gerfingur, gat hvorki hreyft mig
né hugsað og var öldungis mátt-
vana andlega og líkamlega. Hvað
lengi ég lá þannig milli heims og
helju veit ég ekki, því ég man það
fyrst frá að segja, að ég' heyrði
andardrátt, þungan og reglulegan
andardrátt sofandi manns, og það
var sem cinhver rödd hvíslaði að
mér að það væri andardráttur
hennar, meðvitundin um það vakti
skynsemi mína í einu vetfangi, ég
var leystur úr álögum og skýrar