Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 14

718
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Svar: Já, ég er þess fullviss.
Biskupinn: Trúið þér því stað-
fastlega að heilög ritning innihaldi
hina sáluhjálplegu lærdóma, og
viljið þér þá lærdóma kenna þeirri
hjörð, er yður verður trúað fyrir,
og engan annan lærdóm boða en
þann, sem heilög ritning geymir?
Svar: því lofa ég, með guðs
hjálp.
Biskupinn: Viljið þér vera árvak
ur í því að útrýma öllum annar-
legum og óheilnæmum lærdómum,
sem gagnstæðir eru guðs orði og
leynt og ljóst hvetja til hins sama?
Svar: það vil ég gera, með drott-
ins hjálp.
Biskupinn: Viijið þér afneita
öllum illum girndum og veraldleg-
um tilhneigingum, og lifa grand-
vöru, réttlátu og heilögu líferni í
þessu lífi, svo að þér í öllum hlut-
um getið gefið öðrum gott eftir-
dæmi og óvinurinn geti um ekkert
ásakað yður?
Svar: Já, það vil ég gera með
aðstoð guðs.
Biskupinn: Viljið þér stuðla að
því eftir mætti að varðveita kær-
leika og frið meðal manna; en aga
og vanda um við óstýriláta, óráð-
vanda og óguðlega samkvæmt
valdi því er guðs orð gefur yður
þar til?
Svar: Já, með guðs hjálp.
Biskupinn: Viljið þér með var-
kárni og samvizkusemi annast
vígslu og útsendingu þeþra, er
gerast skulu kennimenn kirkjunn-
ar og hafa eftirlit með embættis-
færslu þeirra og leiðbeina þeim
eftir mætti?
Framhald.
Prinsessan og skógarinn
Ureinin hyrjar á bls. 710.
Og hún hrópnði með fyrirlitn-
.ínpu: — Dóni!
■41, a?. Limlematm gamli an<J
Virpaöi, spai'ði jaísvsi stimduiUj
þegar frá leið, að áliðnu sumri,
þegar að því kom, að það var nauð-
synlegt að fara að birgja sig upp
að eldivið. Hann var í stökustu
vandræðum og kunni engin önnur
ráð en að selja gamalt, dýrmætt
skrifborð. Árin liðu, eitt af öðru,
en hjá Lindemann gamla og Ad-
ele stóð tíminn kyrr. Ekkert skeði.
Ekkert skeði, fyrr en sumarið,
sem Adele Lindemann varð tutt-
ugu og átta ára. Þá kom sjálfur
konungssonurinn, og Adele Linde-
mann blómstraði eitt stutt sumar
og eitt stutt haust, einn vetur og
eitt vor.
Prinsinn var á einhvern hátt
viðriðinn stofnun fyrirtækis. Hann
var efnaður, hávaxinn og fallegur
og karlmannlegur . . . og hann
gat þulið nöfn margra frægra for-
feðra, éf því var að skipta. Ættir
þeirrá lágu saman, prinsins og ung
frú Lindemanns, einhvers staðar
.endur fyrir löngu. Hann var sann-
ur prins og átti næstum því kóng
að föður, og röskur maður á þrít-
ugsaldri var hann. Hann flutti inn
í húsið, fékk nokkur herbergi á
annarri hæð og hófst þegar handa
með röggsemi um talsverða við-
gerð á húsgarminum, upp á eigin
spýtur og hafði hraðann á. Hann
hafði með sér matrciðslumann, já,
og þjón líka, raunverulcgan lif-
andi þjón. Hver skyldi hafa trúað!
Þetta var hreinasta ævintýri með
konungssvni.
Og nú komst bærinn að raun
um, að ungfrú Lindemann gat
brosað, án þess að því fylgdi nokk
ur kaldhæðni, já, meira að segja
gat hún hlegið. Það færðist roði í
kinnar henni, línurnar skýrðust,
og hún gekk greitt og létt um göt-
una. Hún varð hin fegursta þeirra
fögru, og kvenfólkiö hvíslaði: —-
Ungfrú Lindernann hcfur cigna/.t
elskhuga Það var fullyrt, aö hún
niýndi gauga 1 heilegt hjdiiaband
að sujjii'i..
En næsta sumar fór konungssob
urinn utan. Nokkru síðar barst
bréf. Hann þakkaði henni fyr‘r
allt og allt. Það kom berlega 1
ljós, að hann ætlaði ekki að kvong
ast ungfrú Lindemann. Haná
sagði, að það væri ekki hægt „a
vissum átsæðum“.
Æ — tíminn stóð kyrr í möig
ár, fimmtán eða meira. Lindemann
svaf vært í kirkjugarðinum, Oo
ungfrú Lindemann seldi húsið °8
flutti í tvö lítil herbergi niðri 1
bænum, í lítið hús, sem skósm'ó'
ur nokkur átti. Eignin hafði hækk'
að talsvert í verði í öll þessi áf'
og ungfrú Lindemann taldist sv°
til, að hún gæti skrimt af á vöxt'
unum þessi ár, sem hún ætti eft'1
ólifað. Það tókst líka. Hún va'
ekki ki’öfuhörð í einverunni. Hn0
keypti aldrei neitt nýtt, en ge^
í gömlum fötum, sem smám sa'11
an komust úr tízku, og sem rax"1
ar hefðu hæft betur yngri kon"’
Útgangurinn varð hálfskrítinn, eJl
hún var bein og borubrött °£
drambsöm eins og fátæk drott"
ing í útlegð. Fólk taldi hana óa
lítið ski’ítna. Þegar hún reigði s'8
og hreytti út úr sér: — Hvaða dó"1
var þetta? svöruðu menn af g°
vild og brostu bara.
Við og við þurfti hún að fara t'
skósmiðsins með skó. Hún horf
á hann í herbergjunum við h"
ina á sinni eigin íbúð og gekk ul
eldhúsganginum beint inn í fát£e
legu vinnustofuna. Hann va"1
þarna einn og var kátur karl, se11
ekki hundsaði glas af víni, ef sV^
bar undir, og sem skildi grí" 0a
gamanyrði. Hann hét Lund 0
skrifaði það með h, sem sagt "ú
Lundh. Hann bætti h-inu við *
sínum tíma, ef til vili „upp á flr111
ef til vill ha
uiíú''
Og hver vcit
•iðrir gcr' þett.a sanm á
tmJa, en r íuiiri aivor u
Ungfi’ú Liijdcujjuis þuffti
J>