Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 12

'716
SUNNUDA6SBLAÐ1Ð
»§2o#8§§2S2oíto#o*8íS#S8S8o*825282o28£8So2o2S2o#o«8252S$o2o28288oío8o«§#o282*2o8o*S2S8o2S8828So8828S*2§2oí82S*
8
Charíes M. Sheldon:

Kristinn sósíalisti
9*
Of0fO#O«O»Of(
•Q*0*0*0Í0«0'
•*
Framhaldssaga - Nr. 2. ;i
i •
•o
' 2*
•o*o*ofOfo«o*o*o»QfO«ofo«o*o*o*Ofo*o«o«o»o«o«Q*of02ofO*o»o*oto*o«o*o*o«'
>o«o«o«o«c*c«o«o«oio*o«o«o«o«o*o«o«o*o*o«o*o*o«o*o*o«o*o*o*o*o*o«o*o«o*o
„En eftir því sem mér skilst
bezt“, sagði séra Friðrik hægt og'
gætilega, „þá er lýsingin á Janet
Arnold í bókinni eins og mynd af
yður sjálfri".
„Finnst yður það?“ spurði ung-
frú Mildred ofur lágt.
„Já, ég tók eftir því hvernig
ykkur svipar saman frá upphafi
til enda í sögunni".
„En ég mundi ekki breyta þann-
igi ég gæti ómögulega elskað rag-
geit“.
„En var nú maðurinn raggeit
að lokum?“
„Sá sem einu sinni er gauð, er
ávallt gauð“.
og rétti honum hann. „Þessi hring-
ur sannar sögu mína. Þekkið þér
hann?“
Hann tók hringinn og virti hann
fyrir sér stundarkorn. „Þetta er
hringur dóttur minnar,“ sagði
hann. „Ég gaf henni hann á síð-
asta afmælisdegi hennar.“
Þá sagði ég honum allt, sem fyr-
ir mig bar um nóttina, og hvernig
ég var að hringnum kominn.
„Ég sé nú hvernig í öllu liggur,“
sagði hann, er sögu minni var lok-
ið. Þegar dóttir mín var ungling-
ur gekk hún í svefni, en nú hefir
enginn á heimilinu orðið þess var
í inörg ár og því 'hélt ég að hún
vásri áreíðanlega læknu'ð af þeim
k</illa. OSerfcsrgr það, seht fcu varst
í, var áSur avefnherfcergi hemar
„Viljið þér að ég kappræði það
mál við yður?“
„Nei. Sagan hefur marga galla;
en samt verð ég að kannast við
það, að hún hefur komið út á mér
tárunum“.
Hann horfði á hana undrandi.
Hver hafði heyrt þess getið að
Mildred felldi tár? En nú þegar
hún leit upp aftur gat prestur ekki
betur séð en að óvenjuleg móða
hvíldi eitt augnablik yfir þeim
köldu, skæru gráu lindum.
„Hún kom yður til að gráta?“
„Já. Ég vildi að ég vissi hver
Markús Burns er. Mig langar til að
kynnast honum. Ég skyldi spyrja
hann, hvort ég væri Janet Arnold“.
þegar við bjuggum í gamla húsinu,
og því var eðlilegt að hún vitjaði
þess í svefngöngu, sinni. Það fer
um mig hrollur að hugsa til þess-
ara ferða hennar á hverri nóttu.
En nú kem ég henni undir læknis
umsjón og þetta skal ekki koma
fyrir aftur. En í hamingju bæn-
um, segið engum lifandi manni frá
þessu. Ég vildi heldur missa aleigu
mína en láta hana frétta þetta; hún
tæki sér það svo nærri, að lífi henn
ar yrði hætta búin. Ég get skrökv-
að einhverju um það hvar ég hafi
fundið hringinn."
Við lofuðum gamla rhanninum
að þegja, og það höfum við efnt.
En nu ér svo langt hðtð siðan þetta
gefðist, áð sagan getur ehgutn orð
ið til fcaga .þc cögð sé nú.
Þegar séra Friðrik Stanton kom
heim á prestssetrið eftir húvitjan-
ir sínar, lá fyrir honum símskeyti
á skrifborðinu. Það var frá bóka-
útgefendunum í New York, svo
hljóðandi:
,,H undrað þúsund eintök
eru nú seld af Kristna sósíalistan-
um. Vér samgleðjumst yður“.
Hann starði.á gula blaðið, sem
orð þessi voru rituð á, og gat naum
ast áttað sig á þessum tíðindum-
Fjórum vikum síðar kom annað
símskeyti og var á þessa leið:
„Þúsund eintök seljast af bók-
inni hvern dag, og eftirspurnin fer
sívaxandi".
Þetta var seint í marzmánuði-
Þegar leið fram í maí var Kristni
sósíalistinn kominn langt fram úr
öllum bókum, er þá voru á mark-
aðinum, og voru þá seld þrjú hundr
uð þúsund eintök af bókinni, og
ekki var að sjá að kaupendum eða
lesendum hennar myndi fara fækk
andi. Tímaritin héldu áfram aó
ræða bókina, kirkjublö'ðin dæmdu
hana enn hart, prestarnir töluðn
um hana í prédikunum sínum>
verkamannafélögin gerðu fundar-
samþykktir henni viðvíkjandi, hún
blasti við augum manns í bóka-
búðunum og á blaðaborðum járn-
brautarvagnanna. Gagntætt því er
tíðkast með aðrar bækur óx eftir-
spurnin á bókinni þegar kom fram
á sum.arið, og útgáfufélagið ritaði
„Markúsi Burns“ og tilkynnti hon
um, að það hefði svo áð segja hætt
öllu öðru verki og gæfi sig við þvi'
einu að gefa út bókina, svo það
gæti sinnt pöntunum þeim, sem
streymdu að úr öllum áttum lands
ins og frá Evrópu.
Viku eftir að presti hafði borizt
bréf þetta bar ókunnan gest að
prestssetrinu. S’éra Friðrik Stan-
ton var ekki heima en hinn vel-
bútii komumaður sagði ráðskon
uniií að hánn myndi bxða heim
kohtú hans. Honum var vísað
a skrifstofu prestcihc og þsr cct