Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 7

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
711
^ienntuð í hinni göfugu list. en
^ún gat þó spilað dálítið. Tekiurr-
ar nægðu fyrir klæðum handa
^enpi sjálfri. Lindemánn • fó>:: sr’
aldrei ný föt. Iiann kéynti n>!rH
aönað en sitt litla daglega brauð,
íiskinn og þau i’ábreytilegu mat-
Vinli, sem þó voru nægileg til að
liPpfylla hinar hóflegu kröfur
hans, hógværar vegna illrar nauð-
s.Vnjar. Á haustin keypti hann tvo,
frrjá faðma af við, sem hann sag-
aði niður og lijó sjálfur. Kartöfl-
Ur 0g grænmeti ræktaði hann í
Sar'ðinum. Húsið var raftragns-
^Uust. Þau notuðu olniír-rr.na ( <
^ertaljós á haust.in op alian vet-
Urinn, iljuðu ósköp lítið í einni
stofu og svefnherbergjunum, en
annars staðar var húsið lokað og
kalt. Ýmsir þeirra, er verzlun
ráku, buðu Lindemann lieima-
vinnu við smávegis bókhald, en þá
kom í ljós, að hann var ekki mað-
ör til þessa vegna höfuðsins. Hon-
hni hætti til að fá allt í einu að-
svif.
íYöken Lindemann veittist ekki
auðvelt að eignast vinkonur, sem
^erini hefði þó verið þörf á vegna
^sku sinnar. Þær voru þó ekki svo
táar, en allflestar drógu sig fljótt
í hlé, skilningsvana og oft djúpt
Sa?rðar. Þær fáu, sem héldu velli,
^oniust aldrei í nána vináttu við
hana, og oft forðaðist hún þær í
tangan tíma. Henni var svo tamt
að nota orðið „pöpull“ og jafnvel
Ws hennar var blandið háðskri
alvöru, sem hlaut að hafa í för
hieð sér óhamingju og leiða. Eins
°g flestallir, sem hafa fasta og
ósveigjanlega trú, var hún lialdin
ósveigjanlegum vilja. Eða eins og
bað er orðað á alþýðumáli: — Hún
var stöð eins og stöð meri.
Hinn ungi Morten Mortensen,
laglegur og góður drengur um tvít-
Ugsaldur, varð geysilega ástfang-
ilm af henni. Eftir að hafa beitt
alls konar afskriptum og sniðugrL
óókfærslu, stóð hann í skatt-
c,rránni með nærri þriggja mill-
króna eign. Margar hinna
'~>pu. fögru blómarósa bæjarins
Hvörpuðu í leyndum vegna
’ortensen En þær töldu það harla
ósennilegt, að þessi víðförli og lag-
legi maður færi að festa ráð sitt í
þcssum smábæ. Því að auðæfi
]«?ita jafnan auðæfa, og þannig
kvað þaö hafa verið frá fornu fari.
Mortensen sneri sér rakleit.t að
málinu á skrifstofunni og mælti:
— Heyrðu mig, pabbi. Mig fýsir
að ksuna mér kvonfang.
— Kauptu það, sagði gamli mað
urinn. — E-hm — það er tírm til
l ominn. Ég hefi ekkert á móti því
að fá að sjá nokkra smásnáða aft-
ur. Hyer hún?
- Adele Lindemann, sagði Mort
ensen yngri og kenndi lotningar
í röddinni.
Þá íór sá gamli að blístra og leit
upp í loftið, bjó til stút og varð
þungt hugsi. En nolckru síðar
mælti hann stuttaralega:
— Kauptu hana. Mér geðjast vel
að Lindeinann. Þá var það útrætt
mál.
Það var bara hreint ekki útrætt
mál.
Ungi Mortensen hóf umsátina
þegar í stað. Hann þelckti ungfrú
Lindemann aðeins sáralítið. Fyrir
atbeina ungrar systur sinnar, fékk
hann náðarsamlegast aðgang að
hinu hrörlega húsi og sat nú þrá-
látlega í óendanlegum samræðum
við gamla Lindemann. Þær voru
að efni til um nýjar stefnur í list-
um og bókmenntum og sögu fornra
listaverka, og þær ætluðu alveg
að gera út af við hinn unga mann.
Hann hafði sannarlega um annað
að hugsa. Trén í garðinum fyrir
utan voru með brumi og nýju
lauíi, og þar úti sat systirin hjá
hinni hátíðlegu og fögru Adele og
drakk te í slcemmtihúsi, sem kom-
ið var að fótum fram, og var hlát-
urmild og full af ærslagangi. Ad-
ele Lindemann varð tvítug þá um
sumarið og ungi Mortensen lagði
talsverða áherzlu á að koma henni
undir það í sæmilegu húsi, áður
en hún yrði tuttugu og eins.
Iiann var hugkvæmur ungling-
ur og vantaðl. hvoi’ki lausafé né
fjármuni. Smám saman tókst hon-
um að koma sér í mjúkinn hjá
henni. Hann lét hana verða vara
þægindanna af að aka í verulega
góðum bíl af nýjustu gerð, og þá
ekki síður af að sigla í tíu metra
skemmtibát úr fínasta harðviði,
einnig af nýjustu gerð. En það
kom sjaldan fyrir, að honum
heppnaðist að vera einum með
henni, og þá aðeins örstutta stund.
Hún ,,skyggndi“ hann að sönnu
við og við, svona allra mildilegast,
eins og hún væri að meta hann,
og þá lék glettnisbros um varirn-
ar. Hann komst að raun um, að
hún gerði sér fyllilega grein fyr-
ir, að honum væri alvara, en hann
var ekki viss um, að sér miðaði
nokkurn hlut í áttina. Hann gerð-
ist meira og meira ástfanginn, al-
veg ólukkulega ástfanginn. Hann
bölvaði örlögum sínum, en sprikl-
aði í netinu.
Það var sunnudag nokkurn, að
þau sigldu inn í kyrrlátan vog.
Hann sendi systur sína og ung
hjónaleysi í land eftir fersku
vatni. Ungfrú Adele virtist hafa
gaman af þessum tilburðum. Hún
hallaðist út af við hlið hans á þil-
farinu og lét sólina verma sig.
Hann reis upp, dauðliræddur,
tók hönd hennar og stamaði út úr
sér einlægri og hreinskilinni ást-
arjátningu. Hönd hennar lá mátt-
laus í hendi hans, hún deplaði
augunum, leit á hann og brosti.
Hann tók vissulega ekki eftir því,
að brosið var háðskt. Hann laut
að henni og kyssti hana á vang-
ann, en leitaði munnsins. Þá kippti
hún að sér hendinni, þaut á fæt-
ur og rak honum utan undir af
öllum mætti.
Gjörið svo vel aS flctta á bls. 718.