Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 8

712 SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Sönn draugasagi;
ég vissi að draugasaga gæti orðið
SUMARID 1886 dvaldi ég nokkr
ar vikur í 3t. Antonio í Texas. Ég
var þar staddur með nokkurum
landrnælingamönnum Bandaríkja-
stjórnar og vér héldum kyrru fyr-
ir þar í borginni af því vér höfð-
um lokið því starfi, er oss var ætl-
að, og biðum eftir því að stjórnin
sendi oss skipun um hvað vér
skyldum taka oss fyrir hendur, svo
vér höfðum ekki annað að gera en
skoða bæinn og forvitnast um eitt
og annað til að stytta oss stundir.
í þá daga var ég ungur og fjör-
ugur og albúinn til stórræða ef á
þurfti að halda. Af því hefur það
líklega orðið, að fyrir mig kom
loks sú þraut, er mér þótti slæg-
ur í og reyndist fágætur atburður
áður en lauk.
Ég kynntist ýmsujn kátum og
fjörugum piltum þar í bænum, og
eitt kveld sat ég með þessum lags-
bræðrum mínum fyrir framan hót-
elið, sem við héldum til í, og sam-
ræður okkar snérust einhvern veg-
inn að draugatrú. Ég fór strax að
gera gys að öllum átrúnaði á anda
og vofur, þangað til Karl Summ,
ers, sem átti heima þar í borginni,
greip fram í fyrir mér:
,,Mér er sama hvað þú segir,
Armstrong, cn ég veit af húsi hér
í bænum, sem öllum bcr saman
um að fullt sé af draugum; og því
til sönnunar, að citthvað cr þar
ekki með feldu, er það, aö enginn
getur haldjzt þar viö heiia nótt.
Þcir, sem það hafa reynt, hafa
hlaupið þaðan lafhræddir um
miðja nótt og gefið fjandanum að
eiga framar við þann ófögnuð.“
„Hvaða bull!“ sagði ég. „Enginn
maður mcð fullu viti getur trúað
þcss kqnaf þviet.tingi. En segðu
ökkúr ramf. sögur af þessúm reim-
leika1!,:bætti ég við, aí því ókkiir
yhi* 2Ö lciöjzt liyrrcc1211
til dægrastyttingar.
„Ekki vil ég gera ykkur inyrk-
fælna með draugasögum svona rétt
undir nóttina'1, sagði Karl. „En
húsið, sem reimleikinn er í, þekkir
hvert mannsbarn hér í bænum.
Það stendur yzt á St. Pedro stræti
Eftsr frásögy
J. H. Armstrong
og Hatfield gamli bjó þar til
skamms tíma; en nú hefir hann
keypt nýtt hús stærra og vandaðra
en þetta og á betri stað í bænum;
en siðan hann flutti þangað hefir
enginn viljað leigja eða kaupa af
honum gamla*húsið, því það er
fullt af draugum og illum öndum
allar nætur, að sögn allra, sem
reynt hafa að taka sér þar nátt-
stað. Ég hef marga sögu heyrt af
undrum þeim, er þar hafa gerst,
og þó ég trúi því ekki beinlínis að
draugar séu til, þá hefir mig þó
aldrei fýst mjög að eiga það á
hættu að komast í kynni við draug
cða vofu, og því hef ég aldrei revnt
að forvitnast neitt um það sjálfur
hvaö reimleika þessum veldur. Og
þó þú hlægir að þessu og látir Sem
þú cngu trúir, þá gæti ég samt bezt
trúað, að þú fengir nóg at' að dvelja
næturlangt þar í húsinu“.
„Nei, langt frá því“, kallaði ég
upp og bar mig heldur en ekki
borginmannlega. „Ég skal fara
þangað og vera þar ósmeykur heila
nótt, og komast að fullri vissu um
hvað þar er á seiði. Ég er meira að
segja tilbúinn að fara þangað strax
í kvöld ef þú villt vísa mér veg-
inj-j"
„Gott ðg vel', svaraci Sutsrher
„Ef bú kenict að því hvár dráiigur
þessi er og hvernig á honum stend-
ur, þá máttu eiga víst að fá ómak
þitt borgað, því Hatfield, sá sem
húsið á, er stórríkur maður og hef-
ir heitið 200 dollurum hverjum
þeim, er gæti til fullnustu úr þvl
leyst hvernig á undrum þessum
stendur. Honum er illa við sögurn-
ar, sem af þeim ganga, því þm1’
valda því, aö húsið er honum arð-
laus eign. Hann hefir boðið það til
íbúðar leigulaust, en enginn vill
Þ'ggjai hann hefir hvað eftir ann-
að reynt að selja það fyrir hálf-
virði, en engan kaupanda fengið'.
því allir hafa hevrt draugasögurn-
ar, og þar af leiðandi verður hann
að sitja með húsið autt og gagns-
laust. Ef þér tekst nú að ráða gátu
þessa, þá verður þú manna snjall'
astur hér í bæ og færð þar að auki
200 dollara í vasann í beinhörðum
peningum, því það máttu eiga víst,
að Hatfield stendur við orð sír. og
borgar þér peningana út í hönd“-
„Það er ágætt!“ hrópaði ég og'
stökk upp úr sæti mínu. „Sýndu
mér húsið, ég fer þangað strax“.
„Vertu nú ekki svona bráðlát-
ur“, sagði Karl og reykti vindiiinn
í hægðum sínum. „Fyrst verðum
við að fá lyklana hjá Hatfield
gamla og ég skal útvega þá í fyrra
málið. Annað kveld getur þú svo
heimsótt draugana. Þá verður
kannski farinn að minnka í þér
gorgeirinn svo þér þyki það full-
snemmt“.
Allir fóru að hlæja. En mér hálf
gramdist að þeir skyldu gera svona
lítið úr hugrekki mínu og við það
varð ásetningur minn enn einbeit.t
ari að standa við orð mín. En ég
lét ekki á því bera og sagði með
mestu stillingu, að mér stæði á
sama hvort ég færi þangað i kvökl
eða annað kvöld, en áður lyki
skyldi ég ganga úr skugga um
hvernig á draúg þéssum stæði og
hváð Iránn vildí inþiimím.
Skömmu siðar slítum VÍ6 talmu
O!" ?G11?U1T1 20£Sl* — O V3T- ll jI