Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
717
hann þar til prestur kom heim og
veitti öllu, sem hann þar sá, hina
mestu eftirtekt.
Komumaður stóð upp og heils-
aði presti glaðlega.
„Dr. Stanton?“
„Já“.
„Með öðrum orðum, Markús
Burn?“
Séra Friðrik svaraði engu en
virti hinn brosleita gest nákvæm-
lega fyrir sér.
„Þér verðið að fyrirgefa ónæði
það, er ég geri yður“, mælti komu-
maður og brosti á ný. „Ég er ann-
ar eigandi útgáfuhússins ------ í
New Yoi'k og ég er kominn hing-
að til Lennox til að kynnast höf-
Undi hinnar mei'kilegu bókar þess-
arar tíðar. Þér getið eigi lengur
dulizt undir gerfinafni þessu. Al-
^rienningur heimtar að fá að þekkja
Vður. Við höfum engan frið á skrif
stofunni í New York fyrir áskor-
Unum frá lesendum um að birta
rnynd af yður og lýsingu, og fyrir-
lestrafélögum, sem vilja fá yður
til að halda ræður. Dagblöðin eru
uð leita að yður, og það má allt að
því kraftaverk kallast, að þér ekki
hafið fundizt fyrr. Við viljum fyr-
'I' hvern mun fá mynd af yður og
'f'visögu yðar til að birta í nýrri
skrautútgáfu af bókinni, og ég er
hér kominn til þess að fá þessu
tramgengt“.
„En ef ég nú neita að verða við
bessum tilmælum?“ spurði séra
^riðrik alvarlega.
„Neita! Minn góði herra, það er
°>nögulegt! Almennings óskinni
verður að fullnægja. Það verður
hvort sem er ómögulegt að dyljast
Fiikið lengur“.
„Því ekki það? Mörg ár liðu svo
enginn vissi að George Eliot var
hófundur „Adam Bedes“. í fimm
vissi enginn að Charles Egbert
^addock var kona. Dr. Joseph
^arker í Lundúnum, lét eigi upp-
skátt að_hann..væri höfundur bók-
arinnar „Ecce Deus“ fyrr en eftir
að tíu ár voru liðin frá því bókin
kom út, og um hann hafði hans
eigið safnaðarfólk lengi rætt áður
en það komst að því að hann væri
höfundurinn“.
„En minn kæri herra, ég skil
ekki í öðru en að þér hljótið að
vilja að yðar sé getið. Engin bók,
sem gefin hefur verið út í þessu
landi, hefir haft aðra eins út-
breiðslu og bók yðar. Við höfum
neyðst til að hætta við allar aðrar
bækur tií þess að geta haft undan
að prenta hana. Ekkert dæmi þessu
líkt er til í sögu bókaútgáfunnar“.
„Samt sem áður vil ég ekki láta
mín getið. Ég hefi heimulegar á-
stæður fyrir því að vilja ekki vera
þekktur sem höfundur bókarinn-
ar“.
Útgefandinn þagði nokkra stund.
„Ég efa stórlega að þér getið
varðveitt þetta leyndarmál. Ef það
er yðar einlægur ásetningur, þá_
gerum við auðvitað allt, sem í voru
valdi stendur til að hjálpa yður til
þess. Þér megið reiða yður á það“.
Svo spurði hann eftir augnabliks
hvíld:
„Getið þér — viljið þér — það
er að segja — er það af nokkrum
þeim ástæðum, sem þér vilduð
leyfa útgeferidúnum sjálfum að
vita um?“
Hægt og seint svaraði séra Stan-
ton: „Nei. það get ég ekki. Ástæð-
una get ég engum manni sagt“.
Komumaður hneigði sig, og
skömmu síðar kvaddi hann prest
og endurtók loforðið hátíðlega að
Ijósta eigi upp leyndarmáli hans.
Þegar gesturinn var farinn, beygði
presturinn höfuð sitt niður á borð-
ið, og þegar hann loks leit upp
aftur, voru sorgarrúnirnar á á-
sjónu hans enn dýpri en áður og
svipur hans var enn þreytulegri
nú þegar frægð hans var á hæsta
stigi, frægð, sem hann virtist vilja
forðast og flýja undan eins og hon-
um stæði stuggur af hepni.
Sumarið leið og aftur kom haust
og vetur. Þá varð sá viðburður í
dómkirkjusöfnuðinum í Lennox,
sem seint mun mönnum úr minni
líða. Séra Friðrik Stanton, guð-
fræðidoktor, var kosinn í biskups-
embætti, í stað annars, sem úr því
göfuga embætti hafði orðið að
víkja sökum ellilasleika. Vígsla
hans til hins háa embættis átti nú
að fara fram í dómkirkjunni, sem
hann svo lengi hafði þjónað sem
prestur. Söfnuðurinn, sem saman
var kominn við þetta tækifæri, var
glæsilegur á að horfa, því þar gaf
að líta allan höfðingjalýð borgar-
innar í dýrum klæðum. Æðstu yf-
irboðarar kirkjunnar og prestar
víðsvegar aðkomnir vorú þar einn-
ig samankomnir. Þótt sóknarbörn-
um Dr. Stantons þætti sárt að
missa hann sem sálusarg'ara var
þó fögnuður mikill þeirra á meðal
vfir hinni háu tign, er honum hafði
veitzt.
Rodney dómari, frú Rodney og
ungfrú Mildred sátu á sínum venju
lega stað rétt fram undan kórnum.
Þegar hinn nýkosni biskup kom
fram á hápallinn, þar sem hinir
klerkarnir sátu, varð honum ósjálf
i'átt að líta þangað, sem Rodney
fólkið sat. Síðan snéri hann sér að
hinum aldurhnigna og göfuga bisk
up, sem það hlutverk hafði fengið
að leggja fyrir hann hinar venju-
legu vígslu spurningar. Hann leit
aldrei af biskupnum meðan á at-
höfninni stóð og var hátíðleg al-
vara yfir svip hans, en andlit hans
var að því er ungfrú Mildred virt-
ist óvenjulega fölleitt.
Biskupinn: Kæri bróðir! Með því
heilög ritning býður oss að leggja
ekki skyndilega hendur yfir nokk-
urn mann til að fela honum um-
sjón kirkju Krists, þá eigið þér í
ótta drottins að svara þeim spurn-
ingum, sem ég nú legg fyrir yður:
Eruð þér þess fullviss að þér
séuö réttilega til 'þessa embættis
kjörinn. og að vilja drottins vors
Jesú Krists?