Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 15

láta laga hælana. Lundh skósmið-
ur reis upp af kollstólnum, lagði
hamarinn á borðið og hneigði sig
fagurlega. Heldur lítill og heldur
gamall maður, og eins og áður
segir hálfgerður galgopi. Ungfrú
Lindemann leit til hans í náð og
spurði fyrirvaralaust: — Eruð þér
af ætt hinna þekktu Lundha? —
Skósmiðurinn hneigði sig og svar-
aði: — Já, svo er það, ungfrú
Lindemann. En því miður, ættin
dó út við andlát föður míns, og
hér sit ég. En ég get að minnsta
kosti hælt mcr af því, að ég hefi
aldrei betlað.
— Það er eitthvað við andlitið
á yður, eittlivað fíngert, sem að-
eins fyrirfinnst hjá mönnum af.
góöum ættum, sagði ungfrú Linde-
roann. — Ég tók strax eftir því.
Það er líka eitthvað við hátterni
yðar. Vinna yðar dregur yður ekki
niður í skarnið. Það getið þér ver-
ið viss um. Faði minn var líka blá-
íátækur, en hann var af góðum
ættum. Það megið þér vera viss
um.
— Ungfrú, 'svaraði Lundh skó-
smiður. — Ungfrú, ég hefi dáðst
að yður í mörg ár. Það er enginn
vandi að sjá það, að þér eruð af
göfugum ættum. Þar sem hann
var livergi smeikur, og þar sem
honum íaimst, að fjöruiíu þúsund
krónur væri svo sem full boðlegur
heiinanmundur, þá détt honum í
hug að gera tilraun, sem hann þó
hló að í hjarta sínu. Hann sagði
hátíðlega, um leið og hann hneigði
sig djúpt: — Ungfrú Lindemann,
má ég hafa þann heiður að biðja
yður um hönd yðar?
Ungfrú Lindemann seig niður á
skóara-koll og sagði hikandi: —
Þetta kom svo óvænt og ílatt upp
á mig, herra Lundh.
Upp frá þessari stundu steig
ungfrú Lindemann aldrei sínum
íæti inn i skósmi-ðavmnutítofuns
lin þau giftust nokkrwm vikuin
seinna. Lundh skósmiður dubb-
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
aði upp á husið með hyítri máln-
ingu að utan og veggfóðri að
innan. Þegar litli skósmiðurinn
fór í kvöldgöngu út Aðalstræti
með hinni hávöxnu og tiginmann-
legu Adele Lindemann, drap hann
tittlinga framan í góðvini sína, en
tók aldrei ofan fyrir þeim. En inni
í vinnustofunni sagði hann yfir
smáglasi: — Hún er kostuleg,
hefðarfrúin. Hún er heit eins og
bræðsluofn. Hún er nú ekki fimmt
ug ennþá.
Það kynduga skeði, að þau tvö,
ungfrú Adele Lindemann og
Lundh, skósmiður, lítill karl kom-
inn undir sextugt, urðu hamingju-
söm í sambúðinni. Hún braggað-
ist öll, gekk í fínum fötum, og hún
brosti, og það kom fyrir, að hún
hló. En hún gætti þess vandlega,
að allir stífuðu nafnið með ,,h“.
Þegar hún fékk reikning með
„Lund“, þaut hún af stað á fullri
ferð, og afgreiðslustúlkan bað af-
sökunar, og svo var villan leiðrétt.
Þegar svo frú Lundh gekk hávax-
in og fögur út úr búðinni, læddist
brosið fram á andlitin.
En hún var hamingjusöm með
skósmiðinn sinn. Og hamingjan —
já, hún er alltaf söm við .sig og er
alveg jafn góð hjá Lund eins og
lijá Lundh.
Ró, ró og ramba . . .
Ceylon
Greinin byrjar á bls. 707.
Bretadrottningar er skipaður eftir
ábendingum eyjaskeggja og þing-
ið, sem er eftir enskri fyrirmynd,
ber stjórnskipunarlega ábyrgð að-
eins gagnvart honum.
Fjárhagur Ceyion stendur með
blóraa. AðalíramJciðslan or te,
u.úinmi og kókóshnétur og á heinii*
markaðnum eru þessar vörur á
*óðu cg stcðugu verðj. Lh ibúarft-
__________________________ m
ir eru heldur óþroskaðir stjórn-
málalega. Erfiðast við að eiga er
ósamkomulagið milli stærstu
þjóðabrotanna, Singhalesa og Ta-
míla. í kosningunum 1956 lögðust
Buddhamunkarnir á sveif með
Singhalesum og mynduð var
stjórn, sem var Tamílum mjög ó-
vinveitt. Þegar nýja stjórnin setti
lög, sem gerði tungu Singhalesa
að hinni opinberu tungu og skip-
uðu ensku og máli Tamílanna í
annað sæti, kom til blóðugra upp-
þota. Nú er reynt að komast að
samkomulagi og þrátt fyrir lögin
er enskan mest notuð, jafnvel á
s t j órnarskrif stof un um.
Núverandi forsætisráðherra, S.
W.R.D. Bandaranaike, er cfnaður
lögfræðingur, sem hlaut menntun
sína á Englandi, reynir að feta í
fótspor Nehrus og fylgir hlutleys-
isstefnu. Hann lofaði þjóð sinni að
koma Bretum burt af eyimi, og
þeir yfirgefa herstöðvar sínar í
haust.
Ceylon hefur tekið upp stjórn-
málasamband við Rússland og
Kína og verzlun við þau lönd eykst
mjög. Bandaríkjamenn fá að hafa
endurvarpsstöðvar til útvarpssend
inga sinna um Asíu, en stjóm
Ceylon gerir kröfu til að ritskoða
allt flutt útvarpsefni. Bandaran-
aike vill ekki eiga á hættu að U3A
móðgi liina nýju vim Ceylons.
Brezkur cmbættismaður nokk-
u r, sem cr kunnugur á Ceyjon og
Jiefur samúð með landsmönnum,
sagði mér frá því að fyrr á iímum
heíðu Ceylonbúar verið sólgnir í
fjárhættuspil. Hefðu þeir ekki fjár
muni að spila um, lögðu þeir fing-
ur sína undir! Hjá spilaborðinu
var lítil, beitt öxi og pottur með
sjóðandi olíu til þess að slöðva
blóðrásina, þegar fingurnir fuku.
í dag spila Ceylonbúar fjár-
hættuspil við kommúnismann, og
ansr ko;«a x lxug örð 'þesga brezka
vinar xníns: „Ég vóna að þeir œissx
ekki fingunra sina!“