Sunnudagsblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 9

3UNNUDAGSBLAÐIÐ
713
i jötunmóð og hlakkaði til næsta
kvelds og þeirra fyrirburða, er þá
voru í vændum, og það lá nærri
að ég væri strax orðinn hróðugur
yfir því, að geta fært félögum mín-
um heim sanninn um, að þetta
hefði bara verið ímyndun en eng-
inn draugur.
En ekki var það þó minnst hvöt
fyrir mig til að ráðast í þetta, að
ég átti von á peningunum fró Hat-
field gamla. því nú var þeirra þörf.
Þeir peningar, sem ég komst yfir
í þá daga, stóðu ekki lengi við, og
nú voru margir dagar síðan budd-
an mín var tóm.
Klukkan níu næsta kvöld gekk
ég niður San Pedro stræti með
Karli og tveim öðrum félögum okk
ar. Eftir hálftíma gang virtist svo
sem við værum komnir strætið á
enda, því hús 'voru orðin mjög
strjál, og gengum við um tvö
hundruð faðma og sáum hvergi
hús, en beggja vegna voru auðar
húsalóðir þéttvaxnar stórum
trjám. Loft var heiðríkt og tungl-
skin bjart. Þetta var í júlímánuði
en veður þó svalt af því að rignt
hafði nóttina áður.
Loks námum við staðar við járn-
grindur. Karl opnaði hliðið og við
gengum inn í garðinn. Ég kom ekki
auga á húsið fyrr en við vorum
komnir fast að því, sakir trjánna,
sem stóðu þétt báðum megin við
stíginn, er við géngum eftir. Eg
nám þá staðar og virti húsið ná-
kvæmlega fyrir mér. Það stóð góð-
an spöl frá strætinu, dökkleitt
timburliús, tvílyft, með hlerum
fyrir gluggum, sem allir voru iok-
aðir. Fremur var það ógeðslegt út-
lits í tunglsljósinu; ekkert hljóð
heyrðist nema þytur af vindi í
trjánum, og satt að segja fannst
mér hugur minn væri nú ekki al-
veg eins þróttmikill og hann var
kvöldinu áður.
Karl dró nú lyklakippu upp úy
vasa sínurnj og opnaði dyrnar h
£-3.22? IzHÖ' h.Ú.zbÍ22S OT Vl5
inn í fordyrið. Ég kveikti nú á ljós-
keri, sem ég hafði meðferðis, og
svo gengum við um ailt húsið. Þög-
ult, tómt og ömurlegt var allt þar
innanstokks. Fótatak okkar berg-
málaði svo hátt um hin auðu her-
bergi, að okkur þótti nóg um. Allt
þakið af ryki, sem þvrlaðist upp
hvar sem við hreyfðum okkur, og
tók næstum fyrir andrúmið þegar
það rauk framan í okkur. Við skoð
uðurn hvert herbergi hátt og lágt
og sáum, að allir gluggar voru
vandlega lokaðir bæði uppi og
niðri. Fáeinir húsmunir, gamal-
Vofan, scm var líkust ungri stúlku,
kom inn í hcrbergið og skrcið upp
i rúmið til niín.
dags og luralegir, stóðu hér og
hvar á ringulreið í herbergjunum,
og í einu herbergi á efra lofti fund
um við stórt rúmstæði úr hnotu-
við og í því var slitin og fomfáleg
undirsæng. í þessu herbergi valdi
ég mér náttstað.
Niðri fundum við litlar dyr ó
eldhúsinu og 'þaðan lá, stigi niður
i kjallarann. Við gengum níður
^11 cn sáúiil psr* Gl^ki'Sí't
vert. Alls konar ónýtt rusl lá þar
á gólfinu og óþrifalegt var þar
mjög og daunillt loft. Einn litiíl
gluggi var þar efst á norðurVeggn
um og undir honum stóð borð-
skrifli á þrem fótum.
Þegar við höfðum rannsakað
hvern krók og kima í húsinu,
bjuggust félagar mínir til brott-
ferðar: þá var eins og nokkurt hik
kæmi á Karl. Honum var auðsjá-
anlega ekki um það gefið að skilja
mig eftir í draugahýbýli þessu.
„Ertu nú staðráðinn í að reýna
það, og alveg óhræddur11, sagði
hann.
„Ég sé enga hættu á ferðum“,
svaraði ég hálf þóttalega, en átti
þó reyndar fullt í fangi að dylja
hroll þann, sem um mig fór. „Það
er eintóm hjátrú“, bætti ég við.
„Húsið er autt og leiðinlegt, en allt
hitt er ekkert annað en ímyndun“.
„Komið þið þá“, sagði' einn
þeirra féiaga, er John Welson hét.
„Við skulum láta hann hafa hcið-
urinn af því einan, að eiga við
drauginn. Ég fyrir mitt leyti kýs
heldur sambúð við menn en
drauga“.
Ég fylgdi þeim til dyra og horfði
eftir þeim þangað til þeir hurfu
milli trjánna; rétt á eftir heyrði
ég hliðið lokast, og þá fann ég
glöggt til kvíða fyrir því, að verða
að hýrast. einmana i þessu leiðin-
lega húsi, fjarri öllum lifaudi
mönnum. Ég læsti dyrunum vand-
iega og lét lyklana í vasann: því
næst fór ég npp i herbergi það. setn
rúmið var í, því hvergi var stóll i
húsinu, og ég kærði mig ekki um
að standa alla nóttina eða leggjast
fyrir í rykinu á gólfinu.
Ég setti Ijóskerið mitt á arin-
hylluna og gokk um gólf stundar-
korn, svo settist ég á rúmið,
kveikti í vindli og fór að reykja.
En í það skipti hafði ég enga á-
nægju af reyknum - —svo íeið
og ill þótti mér þessi vist. Ljósker ■
ið gaf daúía birtu. og skúggsýnt