Morgunblaðið - 14.07.2004, Síða 25

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. JÚLÍ 2004 25
✝ Sigríður GuðrúnSveinsdóttir
fæddist á Ísafirði 8.
ágúst 1932. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Selfossi sunnudag-
inn 4. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Vilhelmína
Einarsdóttir, hús-
móðir og Sveinn
Marteinsson, bif-
vélavirki. Foreldrar
Vilhelmínu voru
bæði Vestfirðingar,
frá Nauteyrar-
hreppi og Reykja-
firði á Hornströndum, en Sveins,
Sunnlendingar frá Grímsnes-
hreppi í Árnessýslu og Reykjavík.
Sigríður var fædd á Ísafirði en
fjölskyldan fluttist til Hafnar-
fjarðar og síðar til Reykjavíkur
þar sem hún ólst upp ásamt
þremur yngri systkinum, þeim
Maríu Svanhildi, Jósefínu Guð-
rúnu og Maríasi Sveinsbörnum.
María Svanhildur dó 10 ára en
Jósefína og Marías eru bæði á lífi.
Skömmu eftir að bata var náð,
hóf Sigríður störf á Múlalundi,
öryrkjavinnustofu Sambands ís-
lenskra berklasjúklinga (SÍBS),
fyrst sem almennur starfsmaður
en síðar og lengst af sem leið-
beinandi og verkstjóri. Þar starf-
aði hún fram að eftirlaunaaldri
eða alls í um 40 ár. Öll þessi ár
tóku Sigríður og Guðmundur
saman virkan þátt í félagsstarf-
semi SÍBS. Allar hannyrðir og
fínvinna eins og prjónaskapur,
leirvinna og postulínsmálning
áttu hug Sigríðar og þá skal sér-
staklega tiltekið dúkaprjón úr
tvinna og kjóla úr íslensku ein-
girni. Slitgigt í höndum hefti
þessa tómstundaiðju síðustu árin.
Sigríður hafði yndi af ferðalögum
innanlands sem utan þar sem
náttúruskoðun og steinasöfnun
áttu hug hennar allan. Þegar að
starfslokum kom, ákváðu Sigríð-
ur og Guðmundur að flytjast bú-
ferlum úr 101 Reykjavík til Laug-
arvatns í uppsveitum Árnessýslu
þar sem þau keyptu sér fallegt
íbúðarhús og nutu sólar og nátt-
úrufegurðar sveitarinnar í fjögur
ár.
Útför Sigríðar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður á Laugarvatni.
Á sautjánda aldurs-
ári greindist Sigríður
með berkla og var
lögð inn á Vífilsstaða-
spítala og hófst þar
með löng og erfið
meðferð og þess tíma
skurðaðgerðir. Þetta
tímabil varaði í 10 ár
þar sem hún dvaldi
ýmist á Vífilsstöðum
eða á Reykjalundi.
Á Vífilsstöðum tók-
ust kynni með henni
og Guðmundi Svavari
Jónssyni. Þau giftu
sig og hófu búskap í
101 Reykjavík þegar bæði höfðu
náð heilsu.
Sonur þeirra er Hafþór Birgir,
íþróttafræðingur við Kennarahá-
skólann á Laugarvatni, kvæntur
Sigríði Valgerði Bragadóttur,
flugfreyju hjá Icelandair, og eiga
þau fjóra syni, þá Braga Dór,
Guðmund Svein, Árna Pál og Sig-
urð Orra, augasteina ömmu sinn-
ar. Unnusta Braga Dórs er Vaka
Ágústsdóttir.
Urð og grjót.
Upp í mót.
Ekkert nema urð og grjót.
Klífa skriður.
Skríða kletta.
Velta niður.
Vera að detta.
Hrufla sig á hverjum steini.
Halda að sárið nái að beini.
Finna hvernig hjartað berst,
holdið merst
og tungan skerst.
Ráma allt í einu í Drottin;
– Elsku Drottinn!
Núna var ég nærri dottinn!
Þér ég lofa því að fara
þvílíkt aldrei framar, bara
ef þú heldur í mig núna!
…
Því hversu mjög sem mönnum finnast,
fjöllin há, ber hins að minnast,
sem vitur maður mælti forðum
og mótaði í þessum orðum,
að eiginlega er ekkert bratt,
aðeins mismunandi flatt.
Elsku tengdamamma þessi orð í
Fjallgöngu Tómasar finnst mér
eiga við þig.
Þolinmæði, þrautsegja og seigla
er málið. Að takast á við það sem
yfir dynur og sigrast á hverjum
vanda svo sem sjúkdómum og áföll-
um. Að yfirstíga berkla sem upp
komu þegar þú varst aðeins 17 ára
og kostuðu 10 ára legu á sjúkra-
stofnunum. Sem hefti vissulega
hlaup á fjöll og firnindi en þrjóska
og seigla mjakar manni áfram
gangandi, sérstaklega þegar von,
trú og kærleikur er með í fartesk-
inu. Ljósið í tilverunni á þessum
unga aldri var þegar þú hittir ást-
ina þína, hann tengdapabba, og átt-
ir með honum einkasoninn sem þú
varst svo stolt af. Sjálfstæð íslensk
kona sem hafðir kjark til þess að
sýna að frelsið er öðru háð svo sem
eiginmanni, fjölskyldu og vinum.
Sem hafðir kjark til þess að ferðast
ein yfir hálfan hnöttinn til vestur-
strandar Kanada, nánast mállaus á
enska tungu til þess að vera við-
stödd fæðingu barnabarns. Sem
hafðir kjark til þess að kaupa annað
húsnæði og flytjast búferlum úr
hjarta borgarinnar 68 ára gömul til
Laugarvatns. Þetta er ekki öllum
gefið.
Bjartsýni, bros og trú á allt það
besta í fari manna, er það sem þú
skilur eftir hjá okkur ásamt minn-
ingunni um alla þá ástúð og um-
hyggju sem þú áttir, sýndir og gafst
alls staðar og þá ekki síst mér og
strákunum okkar Hafþórs. Ég er
hreykin af því að hafa átt svona
tengdamóður
Elsku Sigga mín, takk fyrir allt,
guð geymi þig fyrir okkur.
Sigríður.
Elsku besta amma, eða Sigg-
amma eins og við kölluðum þig, þú
ert nú farin og væntanlega að gera
stærri og betri hluti hinumegin.
Fyrir okkur strákana munum við
alltaf muna hlýjuna og brosið sem
þú færðir okkur. Hvernig þú hjálp-
aðir okkur og hvernig enginn hlut-
ur var of stór eða erfiður til þess að
þú reyndir ekki að aðstoða okkur í
einu og öllu. Okkur er öllum minn-
isstætt hvernig við fengum að koma
í heimsókn á Ránargötuna og leigja
vídeó eins og við kölluðum það,
fengum að gista og horfa svo á spól-
una daginn eftir. Þú tókst alltaf á
móti okkur með opnum faðmi og
hönd þín strauk kinnar okkar allra.
Lítandi nú tilbaka eins og maður
gerir svo oft sér maður hvernig þú
gast skapað hlýlegt heimili þar sem
alltaf var hægt að gleðjast. Takk
Siggamma okkar fyrir alla þá ást,
hlýju, hamingju sem þú færðir okk-
ur, okkur finnst best að lýsa því
eins og kemur fram í fyrstu línu
ljóðs Einars Ben.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Þessi boðskapur var okkur
kenndur af þér, elsku Siggamma.
Ég vona að þú hafir það gott fyrir
handan. Fiskibollur okkar munu
aldrei bragðast eins góðar og hjá
þér.
Takk Siggamma, Prinsarnir þínir
fjórir,
Bragi Dór, Guðmundur
Sveinn, Árni Páll
og Sigurður Orri.
Minningarorð frá SÍBS
Á síðustu öld og þeirri næstsíð-
ustu herjaði á Íslendinga skæður
smitsjúkdómur, berklaveikin, sem
náði hámarki hér á landi fyrir og
um miðbik síðustu aldar. Þetta átti
einkum við um nýsmit en seinna
urðu meira áberandi ýmiskonar síð-
komin neikvæð afdrif sjúkdómsins.
Ekki var það síst unga fólkið sem
veiktist af berklum. Í þeim stóra
hópi var Sigríður, þá rúmlega 17
ára gömul. Segja má að gangur
sjúkdómsins hafi verið dæmigerður
á mælikvarða þess tíma miðað við
það sem almennt gerðist þá: Lega
heima, lega og meðferð á Vífilsstöð-
um og meðferðar-endurhæfingar-
tími á Reykjalundi. Heima þess á
milli, misjafnlega góð til heilsunnar.
Á Reykjalundi vann hún m.a. við
saumaskap og lærði til verka á því
sviði. Árin liðu eins og í hringrás
milli heimilis, Vífilsstaða og
Reykjalundar.
Á Reykjalundi kynntist hún
mannsefni sínu, Guðmundi Svavari.
Þau eignuðust einn son. Þau Guð-
mundur bjuggu lengst af í Reykja-
vík en fluttu síðar að Laugarvatni.
Áður en Elli kerling fór að angra
Sigríði, til viðbótar öðru, vann hún
hlutastörf á Múlalundi, vinnustofu
SÍBS í Reykjavík, bæði sem al-
mennur starfsmaður og síðar verk-
stjóri.
Í huga undirritaðs flokkast það
til láns í lífinu að hafa fengið að
kynnast þeim hjónum Sigríði og
Guðmundi Svavari. Þrátt fyrir al-
varleg berklaveikindi frá ungum
aldri og baráttu þeirra við afleið-
ingar berkla voru þau einlægt með
hýrri há, vinnusöm, reglusöm og
hjálpfús.
Ekki hvað síst er í mínu minni
léttleiki tilveru Sigríðar og hressi-
leiki í samskiptum, samhliða elsku-
legu viðmóti hennar og þeirra
beggja hjónanna. Það var stutt í
brosið hjá Sigríði og oftar en ekki
hitti ég hana brosandi með hlýtt
viðmót og handtakið þétt.
Nú er Sigríður fallin frá, gengin
leið okkar allra. Hennar er sárt
saknað úr röðum SÍBS en lifir björt
og heið í minningunni.
SÍBS sendir eiginmanni hennar
innilegar samúðar kveðjur, sömu-
leiðis syni þeirra og fjölskyldu
hans.
F.h. SÍBS.
Haukur Þórðarson.
Sigga, það er erfitt að setja nafn
þitt hér á blað eitt og sér því þið
Svavar voruð svo órjúfanlegur hluti
hvort af öðru að ekki var hægt að
hugsa um annað án hins eða hægt
að nefna þitt nafn án hans eða nafn
hans án þíns.
Þú sást um, án þess að nokkur
heyrði þig ræða um það og án þess
að nokkur áreynsla fylgdi því, að
taka við hlutverki ömmu í veikind-
um hennar og eftir lát hennar að
vaka yfir og halda utan um bræðra-
hópinn hans Svavars, strákana
hennar ömmu. Ég hélt að mann-
gæska og kærleiksblik augna þinna
myndi aldrei breytast, öll börn
þessa heims ættu jafnmikinn rétt á
því.
Þegar þú síðan eignaðist mynd-
arlega strákahópinn þinn breyttist
það.
Það breyttist ekki í þeirri merk-
ingu að það hefði minnkað eða dofn-
að. Það bættist bara við annað blik,
dýpra og nánara blik, því þeir eru
og voru nokkuð sem þú áttir meira
en nokkur annar, þeir eru ömm-
ustrákarnir þínir.
Með þeim var veröld þín full-
komnuð.
Ránó var höll bernsku minnar.
Mínar dýrmætustu minningar eru
þrungnar ást og umhyggju ömmu
og afa. Ást þeirra og umhyggja var
í andrúmsloftinu þar, hún var svo
eðlileg, heilnæm og undursamlega
ljúf. Samþætt þessum minningum
eru minningar um hlýju þína og
virðingu fyrir öllu sem lifir.
Minningar um milda rödd þína
sem hafði til að bera yfirvegun og
festu og augun þín sem geymdu
meiri dýpt og mannkærleika en
flestir þekkja. Þegar við amma sát-
um oft að afliðnum degi, afi búinn
að koma heim í mat og farinn aftur
þegar hann hafði gætt þess að ör-
yggi okkar og hamingju væri í engu
ábótavant og skarkali heimsins allt-
af jafnfjarlægur og óraunverulegur
og hann getur verið í slíkri veröld.
Ég lá með vangann upp við und-
ursamlega mjúkt og hlýtt hörund
ömmu sem á sér engan samjöfnuð
hér í heimi og fannst að dagurinn
væri fullkomnaður. Þá heyrðum við
fótatak þitt í stiganum, hlýja hljóm-
fagra rödd þína og hlýja gefandi
nærveru þína jafnvel þó að þú litir
ekki við. Þó að þú færir beint upp
að undirbúa heimkomu Svavars. Þá
var nærvera þín og væntanleg
heimkoma Svavars eins og öryggi
og umhyggja sem umvöfðu ömmu
og afa og lagðist jafnframt utan um
umhyggju þeirra og ást til mín svo
öryggi mitt og það ástríki sem um-
vafði mig náði yfir endamörk ver-
aldarinnar. Þá vissum við amma
báðar að nú var dagurinn fullkomn-
aður.
Ég sendi ykkur, Svavar minn,
þér, Hafþóri, Siggu, Braga Dór,
Guðmundi Sveini, Árna Páli og Sig-
urði Orra mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi guð styrkja ykk-
ur á þessari stundu og ást og
kærleikur Siggu þinnar sem hefur
alltaf og mun alltaf umvefja ykkur.
Fanney.
Þegar hringt var í mig og mér
var sagt að hún Unna væri dáin var
eins og allt stoppaði. Er þetta satt?
Mér varð hugsað til fólksins henn-
ar. Þau hafa misst svo mikið. Hún
var kletturinn, sem var til staðar
alltaf, með sitt jafnaðargeð.
Við Unna vorum vinkonur frá því
að við vorum litlar. Um tíma fór ég í
heimavistarskóla og þá skildi leiðir
nokkra hríð. Þá var ekki síminn við
höndina og ekki dagleg samskipti
en við skrifuðumst á. Ég hafði
áhyggur af hvort Unna mundi
gleyma mér en það var óþarfi að
hafa slíkar áhyggjur, því Unna var
alltaf svo traust og góð.
Það var oft gaman hjá okkur þeg-
ar við leigðum saman herbergi í
Reykjavík. Mér fannst svo flott að
hitta hana innan við afgreiðsluborð-
ið hjá Silla og Valda í Aðalstræti.
Þar var hún traustur starfsmaður.
Seinna, eftir að við eignuðumst
maka og börn ferðuðumst við mikið
saman um landið, með stóran hóp
sjö barna. Eldað var fyrir hópinn á
prímus og allt gekk vel.
Betri ferðafélaga en Unnu var
ekki hægt að hafa. Nú mun hún
Unna mín ferðast um og skoða það
sem hún átti eftir að fara. Ég mun
sakna þín mjög mikið. Ég þakka
fyrir allar samverustundir okkar og
megi góður guð styrkja strákana
þína, tengdadóttur og barnabörn og
Guðmund sambýlismann þinn og
hans börn.
Þín æskuvinkona,
Svanhildur.
Jæja, Sigríður mín, nú er komið
að kveðjustund sem kom allt of
snemma en það fara allir sinn veg
og ég veit að þinn vegur er ljósum
prýddur. Þetta er leiðin sem við öll
förum að lokum en mér finnst svo
stutt síðan þú hættir að vinna með
okkur. Þú byrjaðir með okkur í
Múlalundi löngu áður en ég kom til
starfa þar og á gamla staðnum þeg-
ar Múlalundur var í Ármúlanum
sem fluttist síðar í Hátún 10c. Þú
vannst samfellt frá því í febrúar
1961 þar til í ágúst 2001 að þú varst
komin á aldur og ætlaðir að njóta
lífsins með eiginmanni og fjöl-
skyldu eins og þú sagðir við mig.
Þú varst verkstjóri og þar komu
skipulagshæfileikar þínir vel í ljós.
Alltaf var hægt að treysta á að
skipulagið væri í lagi því þú skráðir
í dagbók allt sem var pakkað eða
gengið frá á hverjum degi. Þarna
varst þú raunverulega á undan þró-
uninni því þetta er hluti af gæða-
málum fyrirtækja – að skrá niður
það sem gert er og hafa það að-
gengilegt. Við munum alltaf minn-
ast þín með þakklæti og gleði í
hjarta. Samviskusemin sem þú
sýndir Múlalundi var einstök og
vildum við félagarnir þakka kær-
lega fyrir margar góðar stundir.
Þitt ljós mun lifa og við vitum að
það er tekið vel á móti þér þar sem
þú ert núna en þar loga ávallt kerti
friðar og gleði í kringum þig.
Þú sagðir mér að þú ætlaðir að
láta meira eftir þér og sinna eig-
inmanni og fjölskyldu eftir að þú
hættir að vinna en ég tel að þú hafir
reiknað með að hafa lengri tíma til
þeirra verka.
Við vottum Guðmundi Svavari
Jónssyni ásamt börnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð og
óskum þess að allir muni hinar
glöðu stundir sem það átti með þér,
Sigríður mín. Við hjá Múlalundi
viljum þakka kærlega fyrir að hafa
fengið að njóta krafta þinna því þú
sinntir Múlalundi heils hugar ekki
síður en SÍBS í heild.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
F.h. vinnufélaga í Múlalundi.
Helgi Kristófersson.
SIGRÍÐUR GUÐRÚN
SVEINSDÓTTIR
Elskuleg móðir mín, amma, langamma og
langalangamma,
SIGURBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
Engihjalla 1,
Kópavogi,
lést á dvalarheimilinu Kumbaravogi aðfaranótt
mánudagsins 12. júlí.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birna Salómonsdóttir
og fjölskylda.
Bróðir okkar og mágur,
JÓN ÁRNASON,
Þverá,
Eyjafjarðarsveit,
sem lést miðvikudaginn 7. júlí, verður
jarðsunginn frá Munkaþverárkirkju föstu-
daginn 16. júlí kl. 15.00.
Guðrún Árnadóttir,
Guðbjörg Árnadóttir, Snæbjörn Árnason,
Helga Árnadóttir,
Sigríður Árnadóttir,
Rósa Elín Árnadóttir
og fjölskyldur þeirra.