Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Blaðsíða 9
Og brá fingri fyrir munninn.
„Uss!“
„Má bjóða yður kaffisopa,“
spurði ég.
„Já takk, ég er alveg skraufþurr
i hálsinum“, jánkaði hann og kink
aði kolli.
Ég benti honum að koma með
niér. Þessi viðbjóðslega, úttroðna
brúða virtist magna andrúmsloft-
ið þarna inni. Hann læddist á eft-
ir mér á tánum og lokaði dyrun-
um hljóðlega. Meðan ég hitaði
vatnið á gasvélinni gaf ég honum
gætur. Hvað eftir annað skaut
hann upp öxlum, bretti brýrnar
og hlustaði. Að stundarkorni liðnu
sagði hann snögglega: „Þér hald-
ið auðvitað, að ég sé ekki með öll-
um mjalla”.
„Nei, alls ekki”, sagði ég, „en
þér virðist ótrúlega samrýmdur
þessari brúðu sem þér eigið“.
„Ég hata hana„ sagði Eceo og
hleraði aftur.
„Já, en hvers vegna brennið þér
henni þá ekki?“
„i guðs bænum!” hrópaði Eccó
og tók fyrir munninn á mér. Mér
leið illa — návist þessa litla tauga
veiklaða náunga hafði þannig
áþrif á mann. Við drukkum kaffið,
°g ég reyndi að láta ekki á neinu
bera.
„Þér hljótið að vera óvenjulega
faer búktalari”, sagði ég.
„Ég? Nei, ekki sérstaklega. En
faðir minn, hann var snjall. Hann
var afburðamaður. Þér hljótið að
hafa heyrt talað um prófessor
V°X? Jú, sjáið þér til, það var
faðir minn”.
„Jæja, einmitt!”
„Hann kenndi mér allt sem ég
kan«, og meira að segja núna ....
eS á við .... þegar hann er ekki
lengur, skiljið þér .... ekkert!
Éann var séní. En ég, mér tókst
aldrei að ná valdi á taugunum í
andlitinu og hálsinum. Svo hann
varð, skiljanlega, fyrir miklum
vonbrigðum með mig. Jú, sjáið
þér til, hann gat étið nautasteik
a meðan Micky sat hjá honum við
b°rðið og söng Je crois entendre
eocore. Það var stórkostlegt. Hann
þröngvaði mér til að æfa mig dag-
|nn ut og daginn inn — B-F-M-N-
P'v — án þess að hreyfa varirnar.
Én mér gekk illa. Ég gat það
ekki. Gat það alls ekki. Þá ætlaði
hann alveg að ganga af göflunum.
Meðan ég var lítill reyndi mamma
auðvitað að bera blak af mér. En
seinna! Það varð eilíf barsmíð —
ég var helblár um allan skrokk
inn. Hann var hroðalegur. Allir
voru hræddir við hann. Þér eruð
of ungur til að muna eftir honum.
Hann leit út — nú, sjáið sjálfur!”
Eccó dró upp veski sitt og kom
með ljósmynd. Hún var gulnuð og
máð, en andlitsdrættirnir voru
enn lifandi. Vox var ógeðugur að
sjá; sterkur, en illilegur — feitur,
dökkur yfirlitum, skeggjaður og
viðurstyggilegur. Þykkar varirnar
voru samanbitnar undir miklu,
svörtu yfirskeggi sem náði alveg
upp í nasir á flötu og digru nefinu.
Hann var samrýmdur og brýnnar
mjög loðnar, augun stór, kringl
ótt og glampandi.
Frh. á bls. 327.
ALPÝOUBLADID — SUNNUDAGSBLAD