Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Side 10
OGJONADAB
og fleirum á Borðeyrl
NAFNIÁ
VA LDA STEINSSTÖÐUM
ÞAÐ VAR NÆSTUM því háfjara,
svo við gátum stefnt beint á stóra
steininn, sem er í fjörunni fyrir
utan Fjarðarhorn. Það var ekki
djúpt á hestunum, en mikill grunn
vaðall á pörtum. Þegar við kom-
um vestur yfir, riðum við fyrst á
mjúkum sjávarsandi. Ekki liöfð-
um við langt farið, er við heyrð-
um þeysireið á eftir okkur. Við
litum við og sáum mann koma ríð-
andi á harðaspretti, hann teymdi
hest, sem á voru einhverjar fögg-
ur og þó ekki snyrtilegar, því þær
flöktu alla vega út í loftið eins og
óregluleg vængjatök á fugli, sem
nær ekki fluginu. Að lítilli stundu
liðinni var maðurinn kominn
að hliðinni á afa mínum.
Þeir heilsuðust kunnuglega og
kölluðu hvorn annan nafna-
Síðar heyrði ég að maður-
inn héti Jón. Hann bjó á Valda-
steinsstöðum- Hann kallaði alla er
hann átti tal við nafna og allir
gerðu eins. Hann var ávallt kallað
ur: jtNafni á Valdasteinsstöðum."
Hann var svo glaðlyndur, að hann
gerði sér nær allt að gamni. Hann
fór að segja afa mínum hvernig
stæði á ferðum sínum: Þannig
væri ástatt, að allt fólkið á Fögru-
brekku lægi í skarlatsótt, svo að
heimilið væri í strangri sóttkví,
því þetta væri bráðsmitandi veiki,
langvinn og lífshættuleg. Engum
leyfðist að fara út af heimilinu og
enginn afbæjarmaður mætti koma
þangað nema hann, en sýslumaður-
inn hefði skikkað sig til að færa
hinu sýkta heimili nauðsynjar og
líta eftir því að samgöngubannið
væri haldið. Hann útmálaði, að
þetta væri ákaflega mikið vanda-
verk og sýkningarhætta nokkur fyr
ir sig, sem alltaf yrði að koma
heim á bæinn á hverjum degi. En
hann kvaðst hvergi hræddur, því
'hann hefði fengið varnir hjá
kuklfróðum mannr, sem væru svo
til óyggjandi.
Nafni sagði að sér væri mestur
vandi á höndum að ,hafa gát á
vinnukonu, sem ætti heima á
næsta bæ við Fögrubrekku, en
ætti kærasta meðal hins sýkta
fólks. Hún væri friðlaus að kom-
ast til unnustans, svo eiginlega
hefði hann tvö heimili að vakta.
Ekki var nafni búinn aS verða
okkur samferða nema drykklanga
stund, þegar hann kastaði á okk-
ur kveðju og hleypti hestunum á
harðasprett, en tuskurnar á trússa-
hestinum flöktu og slógust í allar
áttir, með mikilli vængjaferð og
ótótskap. k
BJÖRN Á KOLLAFOSSI
Við riðum dálítið greitt út með
firðinum. Það voru allsléttar mel-
götur útfyrir Háumela, sem eru
fyrir utan og neðan Valdasteins-
ÞRIDJA FRÁSÖGN
322 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ