Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Blaðsíða 8

Búktalarabrúðan
ÉG Kef slæman grun um að þessi
saga sé sönn, enda þótt mér sé
mjög á móti skapi að trúa þvi.
Það var búktalarinn Ecco sem
sagði mér hana, en hann bjó þá í
næsta herbergi við mig á Bustos-
hóteli. Ég vona að hann hafi logið
þessu. Eða kannski var hann vit-
laus? Heimurinn er svo fullur af
lygurum og vitfirringum, að mað-
ur veit aldrei, hvað er sannleikur
og hvað lygi.
En nóg um það. Ef nokkur mað-
ur leit út eins og hundeltur, þá
var það Ecco. Hann var lítill og
slepjulegur. Hann hafði óþægilega
takta: eftir fimm mínútur í návist
hans var fólk orðið miður sín af
taugaóstyrk. Svo nefnt sé eitt-
hvert dæmi, þá átti hann það til
að þagna í miðri setningu og
hvísla Uss! lágt og skipandi,
svo leit hann flóttalega í kring
um sig og hlustaði. Við
minnsta hávaða hrökk hann
í kút. Eins og allir fjöllistamenn-
irnir á Bustohóteli hafði hann
brotið skip sitt. Einu sinni hafði
nafn hans staðið efst allra nafna
á auglýsingunum og hann hafði
haft fimmtíu pund í tekjur á viku.
Nú dró hann fram lífið með því að
skemmta þeim sem stóðu í biðröð
unum við leikhúsin.
Og samt sem áður var hann
snjaílasti búktalari sem ég hef
nokkru sinni heyrt. Þessi gáfa
hans var blátt áfram óhugnanleg.
Orðræðurnar flugu fram og aftur
án þéss að nokkur stanz yrði á, og
raddirnar voru tvær og gjörólíkar.
Það fólk var líka til sem fullyrti,
að brúðan hans væri engin brúða,
heldur dvergur eða strákur, mál-
aður í framan og þrautþjálfaður
i talsmáta búktalara. En það var
ekki rétt. Engin búktalarabrúða
hefur verið jafn úttroðin af sagi
og sú sem hér um ræðir. Ecco
kallaði hana Micky, og sýningar-
atriðið sitt Micky og Ecco.
Allar búktalarabrúður eru ljót-
ar, en ég hef aldrei séð neina sem
var ljótari en Micky. Hann leit út
fyrir að vera heimagerður. Það var
einhver viðbjóðslegur losti i blá-
um starandi augunum; það small
í augnalokunum, þegar hann
deplaði þeim, og það var sérstak-
lega viðbjóðslegt og draugalegt að
heyra þessar gleiðbrosandi, rauðu
trévarir smjatta. Eeco hafði Micky
með sér, hvert sem hann fór; hann
lét hann meira að segja sofa hjá
sér. Ykkur mundi hafa brugðið,
ef þið hefðuð séð, hvernig Ecco
bar Micky upp stigann í útréttum
höndunum. Brúðan var stór og
kraftaleg, maðurinn lítill og gufu-
legur. í daufu ljósi munduð þið
hafa hugsað sem svo: Það er brúð-
an sem teymir karlinn!
Eg sagði að hann hefði búið 1
næsta herbergi við mig. En í Lon-
don geta menn lifað sínu lífi og
dáið í leiguherbergi, án þess að
næsti nágranni manns hafi hug-
mynd um. Ég hefði aldrei talað
við Ecco, ef hann hefði ekki haft
þann óvana að æfa sig í búktali á
næturnar. Það tók á taugarnar.
Nógu erfitt var það samt, að njóta
hvildar og friðar í því húsi; Ecco
gerði nóttina að helvíti, sannköll-
uðu helvíti. Þið kannist við þenn-
an skræka, óeðlilega róm, sem
allar búktalarabrúður hafa? Micky
hafði alls ekki þannig málróm.
Han» málrómur var skrækur, en
frckur, hann var mjóróma, en sá
rómur var lifandi — það var ekki
breytt rödd Eccos, heldur önnur
rödd. Hver, sem hefði hlustað,
hefði getað svarið, að þarna væru
tveir menn að rífast. Þessi ná-
ungi er snjall, hugsaði ég. Og svo:
Þessi náungi er alveg einstakur!
Og loks læddist mér þessi óþægi-
lega grunsemd: Þetta eru tveir
menn!
Þegar allt var kyrrt um miðja
nótt, áttu raddirnar til að byrja:
„Svona, áfram nú! Reyndu aft-
ur! Ég get það ekki! — Þú verð-
ur! Ég vil sofa! — Ekki strax;
reyndu einu sinni enn! — Ég er
þreyttur, segi ég. Ég get það ekki!
Smásaga
eftir
Gerald
Kersh
— Og ég segi: einu sinni enn!“
Síðan heyrðust einhver undar-
leg hvínandi hljóð og á endanum
rödd Eccos sem veinaði:
„Djöfullinn þinn! Djöfullinn
þinn! Ætlarðu ekki að láta mig í
friði, í guðs almáttugs nafni!“
Nótt eina, þegar á þessu hafði
gengið í meira en þrjár stundir,
gekk ég að dyrum Eccós og bank-
aði. Það var ekki svarað. Ég lauk
upp hurðinni. Þarna sat Eccó grár
í framan með Micky á hnjánum.
„Já?“ sagði hann. Hann leit ekki
á mig, en stór, máluð augu brúð-
unnar góndu á móti mér.
„Ekki af því að ég vilji þrasa
neitt, en þessi hávaði ....“, sagði
ég.
Eccó sneri sér að brúðunni: „Við
gerum herranum ónæði. Viltu að
við hættum?"
Og rauðmálaðar, lífvana varir
Mickeys skullu saman og svöruðu:
„Já, háttaðú mig".
Eccó tók hann í fangið. Fætur
brúðurinnar dingluðu máttlausir,
þegar hann lagði hana á legubekk-
inn og breiddi ofan á hana teppi-
Hann þrýsti á fjöður! Pang! — og
svo lokuðust augum. Eccó dró and-
ann djúpt og þurrkaði svitann af
enninu.
„Skrítinn rekkjunautur", sagði
ég.
„Já, sagði Eccó, „En .... nú
verðið þér .... ” Og svo leit hann
á Micky, gretti sig framan i mig
320 SUNNUDAGSBLAt) - ALÞÍDUBLAÐIÐ