Sunnudagsblaðið - 25.04.1965, Blaðsíða 15

MMHMMHHMMMMMHMIW
Sunnudagsblað Al-
þýðublaðsins heíur
alltaf not fyrir goit
aðsenf efni.
mmhmwmmhimmmmww
arsamlegast mætti þá þegar taka
út refsinguna. Mest bætti það þó
málstað sökudólgsins, ef hann
hefði hrísvönd með sér, því ekki
vseri víst, að yfirvaldið hefði refsi-
tækið þá við hendina. Allir við-
staddir, ásamt Árna sjálfum, tóku
þessari uppástungu með fagnaðar-
látum og skálaskvaldri, var nú
farið að hugsa til ferðar. Nokkrir.
hríslukvistir fundust í pakkhúsinú,
voru þeir hundnir saman snyrti-
lega í vönd, sem Áma var feng-
inn í hendur. Svo lagði öll hers-
ingin á stað upp plássið, því búð-
armenn vildu ekki skiljast við vin
sinn í nauðum, en sögðust mundu
fylgja honum á fund dómarans og
veita honum lið svo sem þeir
nxættu viö koma. Ekki komst þó
þessi fylking iengra en út á mel-
inn fyrir utan og ofan kauptúnið,
þá þóttist sá lögvísi allt í einu
nxuna eftir lagakrók sem gæti
bjargað deliqventinum frá öllum
rcfsingum, var þá snúið við og
haldið heim á kontórinn á ný og
sezt að drykkju við mikinn gleð-
skap og fögnuð yfir úrræðum lög
spekingsips. s
Ritstjóri:
Kristján Bersi Ólafsson
Útgefandi:
Alþýðublaðið
Pretun:
Prentsmiðja AlþýðuWaðsins.
Búktalarabrúðan
Frh. af síðu 321.
,,Þér getið ekki gert yður neina
hugroynd um hann eins og hann
var”, sagði Eccó, „en þegar hann
skálmaði fram á sviðið í svartri
kápu með rauðu silkifóri, var eins
og sjálfur djöfullinn væri þar kom
inn. Hann bar Micky með sér,
hvert sem hann fór — þeir töluðu
saman á almannafæri. En hann var
snjall búktalari — sá mesti sem
uppi hefur verið.
„Ég skal gera þig að búktalara",
var hann vanur að segja", þótt það
verði það síðasta sem ég geri í
þessu lífi. „Ég varð að fylgja hon-
um eftir, hvert sem hann fór, um
allan heim, og standa að tjalda-
baki og horfa á, og síðan varð ég
að fara heim með honum á næturn
ar að enduðum sýningum og æfa
upp aftur: B-F-M-N-P-V, aftur
og aftur, stundum fram á rauðan
morgun. Haldið þér að ég sé vit-
skertur?”
„Hvers vegna skyldi ég halda
það?“
„Ja, ég vejt ekki .... Þannig
gekk þeita til, alveg .... Uss! ....
Heyrðuð þér nokkuð?”
„Nei, það var ekkert. Haldið þér
áfram! ”
„Eina nóttina fórurn við ....
varð slys, ætlaði ég að segja. Ég
.... hann hrapaði niður í lyftu-
grófina á Hótel Dordogne í Mar-
seilie. Einhver hafði skilið grind-
ina eftir opna. Hann dó á stund-
inni“. Eccó þurrkaði svitann af
enninu. „Og þá nótt svaf ég vel í
fyrsta skiptið á ævinni. Ég var
tvítugur, þegar þetta var. Ég sofn-
aði og svaf vært. Og síðan
drcymdi mig Ijótan draum. Hann
varð kyrr hjá mér þrátt fyrir allt,
skiljið þér. Að vísu ekki lífslifandi,
bara röddin. Og hann sagði: „Upp
með þig, upp með þig, upp með
þig og reyndu aftur, fjárans leti-
blóðið! Upp með þig, segi ég! Ég
skal gera þig að búktalara, þótt
það verði það síðasta sem ég geri!
Vaknaðu!“
Ég vaknaði. Þér baldið sjálfsagt,
að ég sé galinn. En ég sver, að ég
hélt áfram að lieyra röddina, og
hún kom frá ....”
Eccó þagnaði og kingdi.
„Micky”, skaut ég inn í. Hann
kinkaði kolli. Það varð þögn eitt
andartak, svo sagði ég:
„Og hvað svo?”
„Svo var það ekkert meira“,
sagði hann. „Röddin kom frá Mic-
ky. Og síðan hefur þetta haldið
ófram, dag út og dag inn. Hann
lætur mig aldrei í friði. Það er
ekki ég sem læt Micky tala. Það
er Micky sem lætur mig tala.
Hann þröngvar mér ennþá til að
æfa mig .... dag og nótt. Ég þori
ekki að yfirgefa hann. Hann gæti
sagt frá .... hann .... guð minn
góður. nóg urn það, ég get ekki
yfirgefið hann .... get ekki”.
Ég hugsaði: „Þessi vesalings
maður er ábyggilega vitskertur.
Hann er orðinn svo vanur aö tala
viff sjálfan sig, aff nú ímyndar
hann sér aff ....
Þá heyrði ég rödd, ski-æka,
vonzkulega og spottandi rödd
sem virtist koma úr herbergi
Eccós. Hún kallaði:
„Eccó!“ ! .
Ecco spratt upp og stamaði í
skelfingu: „Þarna heyrið þér! Það
er hann. Ég verð að fara. Afsakið.
Ég er ekki galinn, ekki raunveru-
lega. En ég verð að ....”
Hann þaut út. Ég heyrði dyrnar
opnast og lokast. Svo kom eins og
ómur af samtali, og einu sinni
fannst mér ég heyra rödd Ecós,
skjálfandi og með grátstaf. „B-F-
M-N-P-V ....“
Hann er vitskertur, hugsaði ég.
Já, þessi náungi hlýtur aff vera
alveg kolvitlaus. .... Og áffur en
.... breytti hann um rödd ....
og kallaffi á sjálfan sig.
En ég þurfti tvær klukkustund
ir til að telja mér trú um það; og
ég iét lifa ljós hjá mér alla nótt-
ina. Og ég sver, að aldrei hef ég
fagnað því eins að sjá birta af
degi.
Geir Kristjánsson þýddi.
ALi'VuuBLAUiu - sunnudagsíjlÁo 327