Sunnudagsblaðið - 20.06.1965, Blaðsíða 4

tyr. Simrs, sem hallaðist 'upp a8
grmdverkinu og sleikti sólskinið
makindalega. Hr. Simr var feiti
lögregluþjónninn. Hann var svo
feitur, að búningurinn hans var í
þann veginn að springa utan af
honum. Ef litið var á hann aftan
frá, yar höfuðið líkast nokkrum
vænum blóðmörsiðrum, sem fitan
Vajl úr. — Fyrirgefið samiíking-
uúa. Það glampaði á hjálminn á
átójHí höfðinu við hverja hreyf-
. og hr. Simr varð að þrífa
hjjön aí sér, þegar hann þurfti að
brogðii undir sig betri fótunum
til að élta einhvern óskammfeilinn
néun^a, sem fór yfir götuna með
pipuna logandi í munninum,
þvert ofan í lög og reglur. Þá
hlógum við strákarnir og honpuð
uh) af kæ+i. en um ieið 02 hann
sneri sér við +il að horfa i okkur.
órðnm vif! (Jra+qlvarlpBir na datt
hvorki. af okkitr né draun. Hr.
?tor Vay Þjóðverji frá Sluknov,
ok éf hann er lifandi á þessari
Sfund.U — sem ég vona að góður
gftð.géh, —■. þá þori ég a5 veðja,
að hanh talar tékkneskuna eins
ilja enn og hann gerði þá. „Og þú
vfeizt'H sagði hann alltaf, „ég
laerði hana á einu ári!“
'Hr....y9jtisek brá bláu húfunni
sinhj í .vjnstri handarkrikann, en
stakk hpvri hendtnnj í vasann á
sfða, gráa frakkanum . sínum.
Hann héilsaði"hr. S'imr, sém geisp
áði.Jengi 02 mikið. með þessum
ötðum: „Guð veri með þér“. Hr.
Simr tók undir kveðju hans. Hr.
Vöjtisek dró þá brosandi upp litl-
Sr tóbaksdósir úr birkl, vafðí ut
ah af. þeim. leðurpjötlu og bauð
Hr, S,imr I nefið. Hr. Simr snúss-
aði sig og sagði: „Þær hljóta að
véra orðnar mikið gamlar, er það
ökki? Hvað eru þær gamlar held-
ur þú?“
,pjá, þær eru það“, sagði hr.
Vojtísek brosandi. „Það hlióta að
vera að minnsta kosti áttatíu ár,
sfðan faðir minn brá þeim stund-
um á loft til þess að hugga mig, ef
illa lá á mér.“
Sá sem les þetta gaumgæfilega,
er auðvitað undrandi á því, að
bétlarinn, hr. Vojtisek, skuli tala
svona kumpánlega við lögreglu-
þjón og þéra hann ekki efatu sinni.
|>#ð liefðí hann gert, hefðí hann
talað við einhvern sveitamann
eða jafnirigja sinn. Til þess að
geta skilið þetta, er nauðsynlegt
að hafa í huga, hver staða lög-
regluþjóna var á þessum tímum.
Það var ekki um að ræða neinn
ógnar fjölda, allt að sex hundruð
um eins og nú, nei, það voru hr.
Novák, hr. Simr, hr. Kedlický og
hr. Weisse, sem voru á verði á
strætunum okkar; hver tók við
af öðrum. Hr. Novák litli var frá
Slabee og þótti bezt að standa úti
fyrir hjá kaupmönnunum, því að
hjá þeim fékkst plómuvínið; hr.
Simr frá Sluknov, var sá feiti,
hr. Kedlický frá Vysehrad,
þumbaralegur, en1 bezti náungi og
loks hr. Weisse frá Rozmital, hár,
með óvenju stórar, gular tennur.
Allir vissu, hvaðan þeir voru hve
lensi beir höfðu ge?nt herþión-
ustii. hve mörg börn beir á+tu. Við
kraVkamir t nágrenn;nu serðum
at í þeim öllum. Þeir þekktu
alla, bæði konur og karla og gátu
alltaf sa'gt mönnunum í hverfinu,
hvar krakkarnir þeirra voru. Þeg
ar hr. Weisse fórst í Renthaus-
brunanum 1844, fylgdu allir úr
Sporastræti honum til grafar.
Hitt var svo annað mál, að hr.
Vojtisek var enginn vanalegur
betlari. Það hefði engum dottið
í hug af útliti og klæðabttt-Si að
dæma. að þar færi beiningamað
ur. Hann var hreinlegur, að
minnsta kosti fyrrihluta dags;
Hálsklúturinn alltaf snvrtilega
knýttur, og þótt blettir væru hér
og hvar á frakkanum hans, var
hann hvergi nældur saman né held
ur hættur með mislitum bótum.
Hann fór um allt Litla hverfi á
einni viku og baðst beininga.
Hann var allstaðar aufúsugestur og
um leið og húsfreyjurnar heyrðu
mjúkróma rödd hans, tóku þær
til hálfan kreutzer handa honum.
Hálfur kreutzer var þó nokkuð
fé í þá daga. Hann betlaði allan
morguninn fram undir hádegi þá
fór hann til kirkju St. Nikulásar
klukkan hálf tólf. Hann betlaði
aldrei við kirkjuna og skipti sér
ekkert af betlikerlingunum, sem
húktu þar á tröppunum. Síðan fór
hann eitthvert til að fá sér að
borða. Hann fann á sér, hvar mat
arleifar biðu hans í pott.i. Það
444 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
var eitthvað svo frjálslegt og hóg
vært í allri framkomu hans og at
liöfnum, eitthvað líkt því, sem
kom skáldinu Storm til að yrkja
svo grátbroslega: „Ó, ég gæti
gengið síbetlandi yfir þetta eyði-
hjarn.“
Hr. Herzl, kráareigandinn í hús
inu okkar, var sá eini, sem aldrei
gaf honum hálfan kreutzer. Hr.
Herzl var hár maður, en dálítið
aðsjáll. Hann gerði aftur á móti
annað; í stað þess að gefa honum
peninga, gaf hann honum svo-
lítið af tóbaki úr pungnum sín-
um. Þegar þeir hittust — pað var
alltaf á laugardögum — skiptust
þeir ávallt á sömu orðum.
„Jæja, jæja, hr. Vojtísek, þetta
eru erfiðir tímar."
„Já, það má nú segia. op ekki
mun úr rætast. fvrr en kastaialión
íA s+^kktir upp á vindharann í
Vi'sehrad.
Hann átti við ijónið á turni
St. Vitusar. Ég játa, að þessi spá
. sögn hr. Vojtiseks greyptist í
huga minn. Ég liafði ekki nokkra
ástæðu til, svo ungur að árum —
ég var átta ára — að efast eitt
andartak um, að ljónið af turnin
um gæti gengið, alveg eins auð-
veldlega og ég gekk yfir stein-
brúna til Vys’ehrad á góðviðris-
dögttm. 02 sezt þar á vindhanann,
sem snerist í sífellu. En það var
ofvaxið mínum skilningi, hvernig
þetta átti að boða betri tíð.
Það var fagur júnídagur. Hr.
Vojtisek kom út úr St. Nikulásar
kirkjunni með húfuna á höfðinu
til að verjast steikjandi sólskin-
inu. Hann gekk hægt. yfir svæðið,
sem nú er Stefánstorgið. Við súlu
hinnar heilögu þrenningar stanz
aði hann og settist á þrep;n. Gos-
brunnurinn bullaði og vall á bak
við hann, og sólin vermdi hann
notalega. Hér var gott að vera.
Hann ætlaðl sér auðsjáanlega að
borða einhversstaðar, þar sem
máltíðin teygðist fram yfir klukk-
an tóif.
Hann var ekki fyrr seztur en
ein betíikerlingin tók sig út úr
hópnum við kirkjudyrnar og gekk
í áttina til hans. Hún var kölluð
Mamma milljón. Hinar betlikerl-
ingamar lofuðu þeim, eem gófu