Sunnudagsblaðið - 20.06.1965, Blaðsíða 20

Þetta nisti er mikið stækkað, en
ef myndin prentast vel, má greina
dýrlingsmynd á því.
arinnar, var aflóga sprengjuleit-
artæki frá hernum. Það keypti
hann fyrir 15 dali. Þetta tæki var
þapnig útbúið, að það hvein í því,
hvenaer sem það var borjð yfjir
málmhlut, jafnvel þótt talsvert
þykkur sandpr væri á milli. Auð-
vitað hljóp.Wagner með þetta verk
færi niður i fjöru, strax og hann
hafði eignazt það, ogþað leið held-
ur ekki á löngu, þar tií tækið gaf
frá sér hljóð. Wagner greip skóflu
og byrjaði að grafa, en það voru
ekki spænskir dalir, - sem hann
fann. heldur fjöður úr gamla Ford.
Á, svipaðan hátt hjálpaði sprengju
leilartækið honum til að finna
hauga af niðursuðudósum, nokkra
rúmgorma og kaffikvörn frá því
snemma á öldinni.
Wagner færði sig þá nokkuð
um set við leitina. Og nú íór hún
að bera árangur. Hann fann fljót-
lega skjpsnagla og fallbyssukúlur.
Að þessu sinni rauk hann ekki
tjl og gróf í þvert sinn sem tækið
gaf írá sér hljóð, heldur afmark-
aði hattii svæðjð, þar sem malmur
virtist vera undir. Síðan hóf hann
skipulagðan uppgröft. Hann sann-
færðist um, að þarna hefði hann
fundið þann stað, þar sem Spán-
verjar liöfðu bækistöð sína þau
ár, sem þeir fengust við björgun
úr skipunum. Fallbyssukúlur lágu
sums staðar í haugum og gáfu til
kynna, að þar hefðu fallbyssurn-
ar staðið, en sjálfar voru þær á
bak og burt. Þá fannst þarna tals
vtert af brotnum leirvörum og
nokkrir silfurklumpar. Skammt
frá þeim voru múrsteinar, sem vel
gátu verið leifar af litlum ofni,
sem notaður hefði verið til að
bræða silfurpeninga. Wagner taldi
líklegt að það hefði verið verk
ensku sjóræningjanna, sem hefðu
kosið að hafa silfrið í öðm formi
en mynt Spánarkonungs.
Nú var Wagner fyrir alvöru kom
inn á bragðið og hann einsetti sér
að reyna að finna eitthvað af skips
flökunum líka. Hann fékk leigða
flugvél og lét hana hnita yfir sjón-
um undan bækistöðvum spænsku
björgunarmannanna. Eftir nokkr-
ar flugferðir bar sú leit árangur.
Niðri í sjónum sást skuggi og út
frá honum angar, sem virtust vera
einhverjir hlutir, he.lzt fallbyssur.
Þeir tóku eins nákvæma staðar-
ákvörðun af þessum stað og þeir
gátu og héldu heim.
Næst lá fyrir að væta kollinn.
Daginn eftir hélt Wagner með
kunningja sínum á báti þarna út.
Þeir höfðu meðferðis köfunarút-
búnað og syntu niður til að kanna
þetta nánar. Það reyndist rétt, að
þarna var skip. Það er þó kannski
of mikið að segja skip, þv’ að af
skipinu sjálfu var ekkert cftir,
ckki ein einasta spýta sjáanleg, en
þarna lágu kjölfestusteinar í reglu
legri röð og út frá þeim fallbyss-
ur, átján talsins. Þessar fallbyssur
voru miklu fyrirferðarmeiri cn i
öndverðu, því að utan á þær hafði
hlaðizt leír og skeljar og þara-
gróður. En bað fór samt ekki á
rnilli mála, að þetta voru fall-
byssur.
Aðkoman var þó ekki uppörv-
andi í alla staði. Mikið af sandi
hafði borizt að og grafið drjúgan
hluta af kjölfestusteinunum og þó
nokkrar fallbyssur, svo að ckki
sé talað um ýmsa smærrj hluti,
sem eflaust höfðu sokkið ,
skipinu. En Wagner datt c nn
hug að leggja árar í bát-
komst yfir gamlan herpr3^^
sem hann kallaði Sampan og
handa við að ráða áhöfn.
Þar með verða þáttaskil í S1 r
leitinni. Til þessa hafði ‘ aI)JI
verið einn að verki, nú kom ^
sér upp flokki harðsnúinna m® ^
sem kinokuðu sér ekki V1 ður
vökna. Nánasti samstarfsh1^^
hans varð nágranni hans oS ,
skyldulæknir, dr. Kip ^af-
en aðrir voru flestir reynó'1 ^uðu
arar og froskmenn. Þeir m>n uJjJ
með sér hlutafélag og sóttn ^
leyfi til Flórídastjórnar t g
reyna að ná upp ^jejtir
þessum stað. Flórídaríki .
slíkt leyfi gegn gjaldi og bvl r
yrði, að leitendur gefi nákv^ ^
skýrslur um athafnir sinar 0 ! ^
sem kann að finnast. {il
þess, sem finnst, rennur S1
ríkisins, en finnendur mcga ^.rjr
75% eftir. Nefnd sú, -f f n\ . sajji-
þetta leyfi, starfar í náinn1
vinnu við Flórídaháskóla sV0.
ídasafn, enda fór að siálfsög jeý.tí
að björguninni varð að i0fir
hagað í samráði við þessar
anir. yar
Upp úr fyrstu köfununu ajj
lítið að hafa. Fátt fannst
en dökk leirkerabrot. Ka * „jja11
þreyttust fljótt á að bera P
varning upp, og eftir nokkia^.^j
sneri Wagner sér því til s
og spurði, hvort ekki vferi1 -j,3ð
nóg af þessum leirmolum- flgj.
var enginn miskunn hja tú
Safnið skipaði þeim að 'ia^. se0i
haga hverju einasta leii'b1 ’
þeir fyndu. Einn kafaranP?^
aði þessari skipun: „t’að e.^g 0g
hægt. læssi brot æxlast gCra
ostrur“. — En hann varf a fyr>r
svo vel að hlýða, Þia
möghð. ðar úr.
Það rættist líka von Dr ,ður að
Þegar kafararnir komu 111 ^ggjn11
kjölíestusteinunum Ií°rða,ð hUrt
hafði straumurinn 'irC*nSiaI)a. 0*
sandinn hlémegin við stein jjjjig'
þar lágu nú nokkrir siHur^ glit>"
ar, að visu ekki gkaerir °° ])£,jd'
andi eins og nýfægt s’ .,fUrpc°'
ur svartjr af seltu, cn s’' eJjjpS3í’
ingar þó. Og fyrst silfur
460 SUNMUPAGSBLAf) - ALÞÝÐ UBþAÐiÐ
fund
okkj
lt,Rt þarna, hvað myndi þá
e vera þar, sem sandurinn lá
yflr öllu. Það var því ljóst,
ju ííleginverkið yrði að koma sand
sanrt- bUrt' Til 13658 að losna Vlð
Ú£e] ÍnU utbjuggu kafararnir sér
svaw' .Gins konar ryksugu. sem
jjj ? 1 Rig sand, skeljar og smá-
dái'1'08 spý*-fl þeim aftur frá sér
frá. Með þessu tæki vai
j. ni§ haegt að ganga skipulegE
aö
Verks í stað þess að bíða efti)
f*i-Si0nUm sjálfum þóknaðist að
’a sandinn til.
lan
Xrst hreinsuðu þeir belti jafn-
ai, , kjolfestusteinaröðinni Þeg-
sand^!ð Vai' aS llrei,nsa burt allan
leirlö ^ ^essu belti niður á föst
frá hg’ sem beir töldu eldri en
Vl 1715. fluttu þeir'kiölfestu-
Stpj
,,rian

a vfir á betta belti. Kiöl-

B'n-,rn!r prn miöcr m«?mun-
s’nrír Pn raðað bannig. að
Sko
""■nír „nr„ nn‘aðír +il að
So n a>,
Öt» 3 stærri steina, svo að þeir
l0:Sguð
yrgi''"'JUst ekki, þótt sjógangur
ar
rr'ikill. Þessir kjölfestustein-
sko
0ru flestir í sínum upphaflegu
vuw‘ *• oiiiuiii upjjndiicgu
lönguUm’ þótt sjálft skipið væri
be ÍUllað utan af þeim,
vefj.5 ar kjölfestusteinarnir höfðu

faerðir, var hægt að fara að
k0m;a öafsbotninn undir þeim, h[ú
’ ^íós n>ðri í leðjunni
svo
grotjj 'mar nlanka'leifar. að þær
. * owiiuui uruu au
bartlaVið minnstu hrevfingu. En
ábrejf Var f1611,3 að fiuna og það
anIegri hluti. Silfrið fór
n"ðl! í sundur os urðu að
Stög
JUaf
’ft'óa,. Vaxandi og einn daginn
þeir
áu “ upp klump, sem við
aðir U.n reVndist vera samklístr-
ath
Silf
arjjir IUrpeningar. Yztu pening'
Unhi,
Voru svartir af sjávarselt-
^egi^J"1 Þegar klumpurinn var
kjarij/ Sundur ultu út úr honum
kýsl^ skildingar, sumir eins og
s^ir.
fluttj Urpeningarnii’, sem flotinn
r6a]a sér, voru aðallega átta
kiyuj. ali'r' slegnir vestra, i'essi
^áiiig1 ^0® óregluleg að lögu.>
^ilfOr arnir voru höggnir út úr
^nslj°tUm og síðan stimplaðir
kr.
skjaldarmerkinu og
,v h
a®ir s essir neningar voru not
11 ó), e m Sjaldmiðill í' nýlendun-
ar 'begar þeir bárust til Spán-
» ° pcii udrust iii öpan-
0 rU . ^eir yfirleitt bræddir
nið sama gerðu onskir s;jó
ræningjar auðvitað við það fé,
sem þeir komust alllaf yfir öðru
hverju af þessu tagi. Á mörgum
peningunum stóð M, en það merk-
ir, að þeir hafi verið slegnir í
myntverkinu í Mexíkó.
En það var fleira en spænskir
dalir, sem silfurflotinn 1715 flutti
með sér. Wagner og félagar hans
hafa dregið hina ótrúlegustu hluti
uþp úr sjónum. Meðal þéirra'6ru
vogarskálar úr kopar, ætlaðar til
að vega gimsteina og gerðar. sem
samstæða, þannig að ein skálin
fellur innan í aðra. Þá hefur tals-
vért áf eulli fundizt. bæði skart-
Akkeri spænsKu sk.panna hafa ekki verið mikið frábrugðin akker-
um nútímaskipa.
ALÞÝÐUBLABre - SUNNUDAGSBLA© 4gj