Sunnudagsblaðið - 20.06.1965, Blaðsíða 11

STUNDUM hitti ég fólk, sem
aumkai' mig. Ég á nefnilega
lieinia suður í Hafnarfirði og
ek með strætisvögnum frá h.f.
Landleiðum til höfuðstaðarins
og heim aftur hvern einasta
dag, sem guð lætur renna yfir
Þessa voluðu jörð. Þetta halda
sumir að séu ákaflega slæm
örlög. Þegar þessir menn
hitta mig, segja þeir gjarnan
fullir samúðar: „Er betta sí-
felida strætisvagnaskrölt ekki
alveg að gera út af við þig?”
eða „Að þú skulir halda þetta
út!“ Sumir bæta við á eftir
éiins og til ,! 'hughreyistingar:
»>Þú ættir bara að flytja í bæ-
inn,” ellegar „Af hverju færðu
þér þá að minnsta kosti ekki
bíl?”
Eg efa ekki, að þetta sé allt
sagt í góðri meiningu, og þess
Vegna þykir mér leiðinlegt, að
ég skuli ekki kunna að meta
þessa samúð. En mér þykir
hún satt að segja með öllu
óþörf. Ég er meira að segja
svolítið gramur við sumt af
þessu hugulsama fólki, eink-
um þá menn, sem spyrja,
hvers vegna ég flytji ekki í
bæintt. Mér finnst einhvern
veginn liggja í orðum þeirra,
að ekkert sé eða geti verið
hær nema þessi blessaði höf-
uðstaður okkar (sem sumir eru
veyndar að burðast við að
Lalla borg, gott ef ekki miklu-
borg), Ég er samt ekkert ákaf-
iega reiður út af þessu, því
að ég er þess minnugur, sem
einhver vitur maður sagði ein-
hvern tíma, að gefnu tilefni:
»Sjóndeildarhringur Reykvík-
inga takmarkast af Valhúsa-
hæðinni í vestri og Klepps-
holtinu í austri, þeirra sem
eitthvað vera til, sem heitir
áætlun, en hana hefur enginn
maður séð, enda er ekki farið
eftir henni nema stundum.
Vagnstjórarnir eru yfirleitt
hinir liprustu menn, og þeir
stanza alltaf fyrir mér, þegar
ég kem hlaupandi út úr ein-
hverri hliðargötu milli við-
komustöðva, en þeir þekkja
ekki á klukku nema sumir. Til
eru menn, sem þykir þetta
slæmt og skammast jafnvel út
af þessu, en mér þykir þetta
fremur vera kostur en hitt.
Nútímaþjóðfélög eru stöðugt
að verða reyrðari í viðjar tím-
ans og klukkunnar, svo að
skáldlega sé tekið til orða, og
þess vegna er það ákaflega
notalegt, að enn skuli vera til
þjónustufyrirtæki, sem lætur
sig klukkuna litlu varða. Páll
heitinn Zophaníasson fór all-
oft til Hafnarfjarðar hér á ár-
unum, og einhvern tímann
kom liann að máli við vagn-
stjórann og sagði, að það væri
hrein vitleysa að vera að fara
af stað á ákveðnum tímum;
það ætti að bíða eftir því að
vagninn yrði fullur og fara þá.
Vinir mínir hjá h.f. Landleið-
um fara að vísu ekki eftir
þessari reglu, en ég held að
þeir ættu að ,gera það, þegar
þeir verða leiðir á að haga
ferðunum án nokkurrar fastrar
reglu, sem auðvitað er bezt.
En alltaf fer það þó svo að
lokum. að vagn kemur, og sá
vagn kemst á leiðarenda áður
en lýkur. í þeim vagni eru
alltaf einhverjir farþegar, mis-
munandi margir eftir atvikum.
Stundum er aðeins maður og
maður á stangli, en stundum
Frh. á bls. 463.
víðsýnastir eru; hinir sjá ekki
xipp úr tjarnarkvosinni.”
Hins vegar verð ég að játa,
að mér vefst dálítið tunga um
tönn, þegar ég þarf að svara
þessum, sem tala um bílinn.
Ekki get ég verið þekktur fyr-
ir að segjast ekki hafa efni á
því að eiga bíl, því að það hafa
þeir fæstir heldur, sem þó
komast ekki spönn frá rassi,
nema í eigin farartæki. Það-
an af síður get ég játað, að
ég kunni ekki með slíkt verk-
færi að fara og muni líklegast
aldrei geta lært það. Álitleg-
ur hópur bileigenda kann það
ekki heldur, livað sem öllum
prófum og skírteinum líður.
En reyndar er þetta allt
fram hjá efninu. Kjarninn er
sá, að mér þykir gott að búa
í Hafnarfirði og ég vildi ekki
fyrir mitt litla líf missa af
því að aka með strætisvögn-
um frá h.f. Landleiðum. Það
er nefnilega hreinasta ævin-
týri oft og tíðum, og þá á ég
ekki við þau fáu skipti, þegar
eitthvað óviðráðanlegt kemur
fyrir, eins og t. d. þegar ég
fékk að sitja í sex klukku-
stundir í snjóskafli á Arnar-
neshálsi í vetur. Nei, ég á við
ósköp venjulegar ófréttnæm-
ar ferðir, þegar vagninn skil-
ar sér á áfangastað nokkurn
veginn á eðlilegum tíma. Þær
ferðir eru einatt aukakrydd á
tilveruna.
Ævintýrið hefst áður en
lagt er af stað. Þegar maður
gengur heiman að frá sér í
strætisvagn, gerir maður það
alltaf upp á von og óvon. Mað-
ur veit aldrei, hvenær vagninn
kemur, — ef það kemur þá
nokkur vagn. Að vísu mun
ALÞÝÐUBLABIÖ - SUNNUDAGSBLAÐ 45J