Vikublaðið - 17.03.1994, Blaðsíða 21

VIKUBLAÐIÐ 17.MARS 1994
Mínningln
21
um það hvort pabbi yrði ekki edrú
þann dag. Hann var það sem betur
fer. Mestu vandræðin voru þó í sam-
bandi við fötin. Ég kom frá þannig
heimili þar sem peningar lágu ekki á
lausu og fötin voru dýr. Þá hringdi
nú síminn einn daginn og Asbjörn
Olafsson nafni minn tilkynnti að þar
sem ætti nú að ferma mig, þá mætti
ég ganga í hvaða búð sem væri og láta
skrifa fötin á hans nafn. Þetta varð
þess valdandi að ég var líklega með
puntaðri drengjum þennan ferming-
ardag. Þökk sé nafna mínum.
Dagurinn var voðalegt stress. Það
var mikið um að vera heima. Búa til
stríðstertur og lagkökur og margra
hæða fermingarkökur og þrátt íyrir
allt gerði mamma þetta að stórkost-
legri veislu uppúr nánast engu. Og
svo var inaður líka spenntur gjafanna
vegna. A þessum tíma voru úrin vin-
sæl, Black og Decker borvélar og
hvort það voru ekki myndavélar líka í
pökkunum.
Ég man líka hvað ég var stressaður
vegna þess að ég átti að fara með eina
ritningargrein við ferminguna;
„Geymið fjársjóð yðar á himnum“.
Hún var styst og einföldust að muna
og þess vegna valdi ég hana. Ég man
líka eftir því þegar gengið var inn
kirkjugólfið hvað ég roðnaði mikið,
en mér leið nú best þegar þetta var
yfirstaðið eins og öllunt hinum. En
sérstaklega er mér undirbúningurinn
minnistæður. Séra Arelíus lagði mik-
ið uppúr því að við tækjum þetta af
alvöru og ábyrgð, en ekki með kæru-
leysi.
Hvað með fenningannyndina?
Hún hefur nú því miður glatast,
sennilega í einhverjum flutningum.
En ég man að ég var í kyrtli með
slaufu og hálf síðhærður. Það varð
málamiðlun um hárið á mér. Þrátt
fyrir mikla baráttu um að fií að halda
síða hárinu, tókst mér það ekki og
samdi um að láta klfþpa svona um
það bil helminginn. Það náði þá nið-
ur að eyrnasncpli. Snyrtimennskan
varð að vera í fyrirrúmi og mér þótti
það frekar slæmt.
Hvað með athöfnina sjálfa?
Eg verð að vera alveg hreinskilinn
hvað það varðar. Mesti spenningur-
inn snerist um peningana og gjafirn-
ar. Og það að fermast var fyrsta
skrefið inn um gleðinnar dyr. Þessi
dagur var mér ekki merkilegri en það
á þessunt tíma að mér þótti hann
svona eins og hver annar „pakkadag-
ur“. Ég býst við að þannig hafi það
verið með marga aðra, enda snerist
umræðan unt það hvað hver félck og
hvað mikið.
Þú befiirþá ckki vcrið að láta fierma
þig trúarinnar vegna?
Nei. Og líklega vantar eitthvað
uppá ferminguna hjá mér. Mig minn-
ir að ég hafi aldrei klárað þetta alveg
með því að ganga til altaris og taka
inn töfluna frægu og súpa á þessum
guðaveigum. Það átti að gérast
nokkrum dögum eftir fermingu, en
einhvernvegin fórst það fyrir. Nei, ég
verð að viðurkenna að ég var trúleys-
ingi alveg fram yfir þrítugt.
Hvað finnst þér unt fermingaraldur-
inn og fenningnna irímal
Ég held að enginn ætti að fermast
fyrr en hann er svona 17-18 ára. Mér
finnst eðlilegra að krakkar viti um
hvað fermingin snýst. Fermingin og,
undirbúningur hennar er miklu
meira en undirbúningur fyrir einn
„pakkadag’1.
Sigríður Beinteinsdóttir
utn (em~
inqat*'
Hitjndiná
Eg fermdist í Bústaðakirkju hjá
séra Ólafi Skúlasyni, sem þá
var ekki orðinn biskuþ. Maður
var svoddan krakki á þessum árum að
maður hugsaði ekki mikið um trúna.
Ég vissi þó út á 'hvað þetta gekk, en
líklega hef ég hugsað meira um gjaf-
irnar og allt tilstandið heldur en stað-
festingu skírnarinnar.
Ég var reyndar afskaplega dugleg
að mæta til prestsins og gerði það
injög samviskusamlega. En krakkar á
þessum aldri hugsa meira um gjafirn-
ar heldur enn
innihald ferm-
ingarinnar og ég
býst við að það
sé þannig enn
þann dag í dag.
Við vorum mik-
ið að velta fyrir
okkur ferming-
arfötum og öll-
um ytri búnaði,
hvað mann lang-
aði í fermingar-
gjöf, en veisluna
sjálfa spáði ég
lítið í.
Var metingur
umfenningar-
gjdfimar þegar
þúfomtdist?
Nei, það var
það nú ekki. Ég
held að það sé miklu meira um það í
dag. Væntingar barna eru orðnar
mun meiri en var og mér finnst þetta
ganga út í öfgar. Nú er enginn maður
með mönnum nema hann fái hest eða
snjósleða og ég held að það ætti að
vinda svolítið ofan af þessu. Þegar ég
ferindist þótti það mjög flott að fá úr
í feriningargjöf og ég held að ánægj-
an hafi verið alveg jafn mikil þó ekki
væri um stóra og dýra hluti að ræða.
Hvernig varstv klædd á fermingar-
daginn?
Ég fékk nýja dragt, svona buxna-
dragt. Það fylgdi jakki, buxur og pils.
Dragtin var ljósdröppuð. Sá litur var
mikið í tísku þá. Mér fannst ég alveg
glötuð, en ég lét mig hafa það. Ég
man að ég vaknaði snemrna þennan
dag og var sett í
hárgreiðslu,
lokkagreiðslu. Og
svo var það ferm-
ingarmyndatakan.
Ég hef fermipgar-
myndina læsta
niður í skúffu og
það má enginn sjá
hana.
Fannstþér trúin
aukast eitthvað við
það að ganga til
prestsins?
Nei, það held
ég ekki. Trúin
kemur síðar á lífs-
leiðinni. Þegar
maður fer að nálg-
ast tvítugsaldurinn
fer maður að spá
svolítið í þetta.
Trúin getur sann-
arlega hjálpað í
„Það vantar nú eitthvað npp á ferming-
una hjá mér“ segir Bubbi.
Tníin kemur siöar a ujsieio
inni“ segir Sigga Beinteins.
daglegu lífi. Krakkar á fermingaraldri
mættu hugsa meira um trúmálin, en
það fer náttúrulega eftir þroska hvers
og eins.
Hvernig leið þcr svo á sjálfanferm-
ingardaginn?
Ég held að mér hafi bara liðið á-
gætlega. Það var auðvitað spenningur
í mér eins og hinum. Þetta er stór
dagur í lífi manns, þó minningin risti
ekld djúpt. Eg hafði til dæmis ekki þá
tilfinningu að ég væri komin í full-
orðinna manna tölu. Ef ég ætti að
fermast aftur mundi ég líklega hugsa
um þetta öðruvísi. Maður hefur ekki
sérlega inildð vit í kollinum þrettán
ára.
Ilelgi Björnsson leikari og
söngvari
liHatt lu/að
Uefoið oat
qott
að voru kristinfræðitímar allan
veturinn í skólanum á Isafirði.
Þetta var svolítið fyndið af því
að presturinn mætti alltaf í skólann
að fræða okkur. Hann las upp úr
fræðunum og við skrifuðum niður
allan tímann. Þannig fór kristin-
dómsfræðslan fram. Annars var
spenningurinn mestur út af gjöfunum
eins og verða vill, en trúarlega snerti
fermingin mig ekki mikið.
I Iinsvegar vöknuðu spurningar
ineðal okkar krakkana vegna þess að
ein stúlkan í hópnurn ákvað að láta
ekki ferma sig. Ég hcld að flestir hafi
litið á ákvörðun hennar sem ein-
hverja sérvisku, frekar en að þetta at-
hæfi vekti upp spurningar í
sambandi við ferminguna.
Hvemiggekk hin verald-
legi undírbúningur?
Það varð náttúrulega að
finna réttu jakkafötin. Eg
fékk alveg útfjólublá föt,
næstum sjálflýsandi, bleika
blúnduskyrtu, slaufu og
mjög háhælaða skó. Svo
maður var helv...flottur.
Svo var ég með hár niður á
herðar. Ég held að fóreldr-
ar mínir hafi ekki einu
sinni þorað að minnast á
það við mig að láta klippa
mig, enda kom það ekki tii
greina.
Hvað meðfomiingargjaf-
imar, hafðirþú einhverjar
sérstakar óskir í þeim efnunt?
Já, ætli það hafi ekki ver-
ið hjól, æðislega flott með
gírum og öllu tilheyrandi.
Við vorum ekki komin upp í
vélsleðana þá. Ég held að
allir hafi fengið svipað,
þannig að metingur var ekki
mikill meðal krakkanna.
Hvcntig gekk hinn andlegi undirbún-
ingur?
Bara svona ágætlega. Presturinn
vrar náttúrulega búinn að láta okkur
skrifa allan veturinn og svo fór dá-
góður tími í það að læra að ganga rétt
inn kirkjugólfið. "Hann var búinn að
koma sér upp sérstöku merkjakerfi,
ferlega laumulegu, sem við þekktum
og allt gekk að óskum í þeim efnum.
Manstu þá ritningargreinina þína?
Nei. Hana man ég ekki.
En hvemig var svo veislan?
Ég tók nú eiginlega lítið eftir
henni. Hún var haldin heima, svona
týpísk kökuveisla sem stóð langt frain
á kvöld. Maður tók á móti gestunum,
var kurteis og heilsaði öllum og
þakkaði fyrir sig, en svo var maður
bara mest úti að leika sér á nýja hjól-
inu. Ég man nú eiginlega best eftir
því og hvað veðrið var gott.
Hvaðfinnstþér umforminguna
núna?
Þessi kirkjulega athöffi er orðin svo
mikill hégómi í sjálfu sér að það er
hætt að vera nokkurt samhengi á
milli þessarar trúarlegu athafnar og
þeirrar veraldlegu. Ég held að það sé
nauðsynlegt að klippa bara á þráðinn
og hætta þessari skrumskælingu. Ég .
held að menn ættu að staldra við
augnablik og líta í kringum sig. Sér-
staklega unglingar á þessum aldri.
Maður á að spyrja sjálfan sig hvað
maður vill í lífinu. Við erum allt of
mikið á hlaupum.
Það kom ekki til greina
að láta klippa sig. Helgi
Björnsson
í hljóðverinu..
Krakkarnir í Vogaskóla völdu
flest séra Sigurð Hauk, ég
valdi Árelíus, sem hafði ein-
hverjar örfáar hræður á þessum tíma
til að ferma. Mér var strítt á þessu og
gert grín að mér fyrir að velja hann.
Aðalspenningurinn hjá mér var það
hvort hægt yrði að halda fermingar-
veislu, það var ekkert víst.
Það var frekar þröngt í búi hjá
okkur þá. Ég man að ég hugsaði líka
Bríet Konráðsdóttir 15 ára
í Hlíðaskóla
Ég virtn fyrirþúsund krónum á viku
með því að vökva blómin, vaska
upþ, ryksuga og skúra heima hjá
mér. Ég eyði þessu í bíó, nammi og
föt. Svo vinn ég lika stundum
annað og fæ þá sér greitt.
Klippingin var mála-
miðlun.
Ætli ég liafi ekki verið það, vænt-
anlega fyrir gjöfunum í bland. Eg á
stóra fjölskyldu og þetta var töluvert
tilstand og mikið gert úr þessu.
En, efþú ættirþess kost aðfomiast
ajttir núna. Myttdirþú vilja breyta ein-
hverju?
Já, þeim tímum þegar ég gekk til
prestsins. Þeir tímar skiluðu nú ekki
því sem þeir hefðu getað, en ég veit
að sú ganga öll hefur breyst í seinni
tíð. Ég mundi kannski skoða þann
þáttinn betur.
Attu einhver ráð tilþeira sevt nú eru
aðfara aðformast?
Já. Passið þið ykkur á því að
fara aldrei út í eiturfyf.
Bubbi Morthens
(ÍCMIOO
d
hiHiHMH