Morgunblaðið - 11.06.2005, Side 42

42 LAUGARDAGUR 11. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku hjartans vin-
kona okkar, mikið er nú
sárt að fá ekki að sjá
þig meira né heyra í
þér í síma.
Það var svo gaman
þegar þú komst til okk-
ar, alltaf fékkstu okkur til þess að
hlæja, þótt við vissum hvert stemmdi
hjá Englandsdrottningu okkar eins
og ég kallaði þig alltaf því þú vildir
alltaf vera svo fín og hrein þrátt fyrir
erfiðleika þína í lífinu. Ekki óraði mig
fyrir því að ég væri að kveðja þig,
vina mín, á fimmtudaginn þegar þú
hringdir í mig og baðst mig að senda
þér kremið, það var svo einkennilegt
að ég gerði mér ferð í heildsölu og
keypti voða sæta hluti sem mér
fannst þú þurfa að hafa inni í skáp til
þess að gleðja þig og hressa, elskan.
Það er með miklum söknuði að við
kveðjum þig. Við biðjum algóðan guð
að styrkja dóttur þína Drífu Sól,
systur þína, föður og aðra aðstand-
endur.
Ætti ég hörpu hljómþýða,
hreina, mjúka gígjustrengi,
til þín mundu ljóð mín líða,
leita þín er ein ég gengi.
Hildur, Þorgeir, Margrét
og Sigríður.
Ég kveð þig, ljóð mitt, í ljóði –
Þú líður ennþá um bláinn
sem söngur úr skógi, sem blærinn ber
með blómilmi út yfir sjáinn.
Við sungum það eina sumarnótt –
Við syngjum það aftur við djúpið rótt,
þegar dagurinn hinzti er dáinn.
(Tómas Guðmundsson.)
Sigurdís Gunnarsdóttir.
HARPA
SKJALDARDÓTTIR
✝ Harpa Skjaldar-dóttir fæddist á
Akureyri 19. septem-
ber 1967. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 5.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akureyrar-
kirkju 10. júní.
Ég ætlaði ekki að
trúa eigin eyrum
þegar Hulda hringdi í
mig á mánudaginn
var og sagði mér að
Harpa væri dáin.
Hulda hafði að vísu
hringt í mig tveimur
vikum áður til að
segja mér frá veik-
indum Hörpu en það
var svo fjarri mér að
hún ætti svo stutt eft-
ir.
Ég kynntist Hörpu
í gegnum Huldu syst-
ur hennar fyrir um 23
árum. Sex árum síðar
var ég framkvæmdastjóri fyrirtækis
sem rak nokkrar verslanir. Báðar
systurnar unnu hjá fyrirtækinu en
Harpa þó aðeins tímabundið á út-
sölumarkaði á Laugaveginum. Hún
var hörkudugleg og mikil „pjatt-
rófa“.
Henni var mikið í mun að halda
sig til og halda umhverfi sínu hreinu.
Mér er það minnisstætt þegar ég
heimsótti þær systur á Tjarnargöt-
una þá hélt maður fast utan um
kaffibollann því um leið og maður
setti hann frá sér var Harpa búin að
taka hann og þvo.
Harpa átti við mikil veikindi að
stríða sem barn og hefur það eflaust
sett svip sinn á líf hennar. Hún var
mjög listræn en eins og oft virðist
fylgja því fólki þá var hún mjög við-
kvæm sál.
Harpa var greind stúlka með
skemmtilegan húmor og hefði ef-
laust náð mjög langt ef hún hefði far-
ið menntaveginn. Fyrir ellefu árum
auðnaðist henni þó það dýrmætasta
af öllu en það var að eignast Drífu
Sól.
Drífa Sól var skírð í höfuðið á
Drífu mömmu Hörpu en aðeins eru
sex mánuðir síðan hún dó úr krabba-
meini eins og Harpa. Sorg fjölskyld-
unnar er því mikil. Ég bið góðan guð
um að vernda og blessa Drífu Sól,
Huldu, Skjöld og aðra ættingja á
erfiðum tímum.
Ásdís Höskuldsdóttir.
Með Jakobínu
Schröder, Bínu, er síð-
asti frumbygginn við
Nýbýlaveg fallinn frá.
Jóhann og Bína fluttu
á Nýbýlaveginn árið 1937 sem þá
var samfélag bænda og ræktunar-
fólks sem fékk úthlutað landi með
skilyrðum um ræktun þess. Þau
byggðu sér íbúðarhús á einni hæð
og settu á stofn gróðrarstöðina
Birkihlíð sem var í eigu fjölskyld-
unnar í rúm fjörutíu ár. Frumbýlis-
árin voru erfið, landið stórgrýtt og
mýrlent, ekkert rafmagn né sími og
vatn var fengið úr eigin brunni.
Árið 1949 keyptu foreldrar mínir
og frændfólk helming Birkihlíðar-
landsins og byggðu þar sitthvort
íbúðarhúsið. Í framhaldinu teiknaði
pabbi og byggði rishæð á hús Bínu
og Jóhanns svo úr var götumynd
þriggja húsa við Nýbýlaveginn.
Þau hjónin voru samheldin í
ræktuninni og þó svo gróðrarstöðin
væri lítil þá var þar fjölbreytt rækt-
un sem breiddist út og fegraði
hrjóstrugt umhverfi húsa í Kópa-
vogi og víðar. Jafnframt ræktuninni
sáu þau um viðhald og umhirðu ým-
issa garða m.a. Alþingishússgarðs-
ins og Jóhann hannaði Hlíðargarð
sem var fyrsti skrúðgarður Kópa-
vogsbúa.
Við Baldur voru yngstir fjöl-
skyldnanna þriggja og lékum okkur
því mikið saman.
Ég var því tíður gestur í Birkihlíð
og á ljúfar minningar úr eldhúsinu
hjá Bínu yfir mjólkurglasi og
dönsku bakkelsi.
Eftir að Bína flutti úr Birkihlíð
spjölluðum við eitt sinn saman um
gamla tíma og var greinilegt að hún
JAKOBÍNA H.
SCHRÖDER
✝ Jakobína Hans-ína Beck Schröd-
er fæddist á Sóma-
stöðum við Reyðar-
fjörð 11. september
1909. Hún lést á
Landspítalanum 25.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Kópavogs-
kirkju 1. júní.
fylgdist vel með öllu
sem var að gerast á
fornum slóðum. Á
þeim tíma var unnið að
framkvæmdum við úti-
vistarsvæðið í Foss-
vogsdal, neðsta hluta
af hinu gamla erfðafes-
tulandi Birkihlíðar.
Gaman var að heyra
hversu vel Bína hafði
ætíð fylgst með sínu
nánasta umhverfi og
lýsti hún fyrir mér,
eins og það hefði gerst
í gær, hvernig og
hverjir höfðu ræktað
landið beggja vegna Fossvogslækj-
ar.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
færi ég Ernu, Baldri og fjölskyldum
þeirra innilegustu samúðarkveðjur.
Yngvi Þór Loftsson.
Þegar ég var lítil stelpa að skott-
ast niðri í Birkihlíð var ég fullviss
um að amma mín, Jakobína, lenti
bæði í fleiri ævintýrum og þekkti
betra og skemmtilegra fólk en aðrir.
Seinna meir varð mér það þó ljóst
að það var hennar einstaka frásagn-
argáfa sem gerði allt svo miklu
myndrænna og skemmtilegra sem
hún upplifði. Og vegna hennar eigin
fordómaleysis gagnvart náunganum
urðu allir að góðu fólki í kringum
hana, breyskir sem óbreyskir. Hún
amma mín var nefnilega alveg ein-
staklega fordómalaus og umburðar-
lynd gagnvart öllu.
Ég man ekki eftir að hafa heyrt
hana hallmæla nokkrum né nokkru,
hún átti alltaf til hlý orð í garð okk-
ar allra. Og alltaf gat hún fundið
kómískari hliðina á lífinu. Hennar
ásjóna var einstaklega hlý og falleg,
augun svo full af brosi að það yljaði
manni alltaf um hjartarætur að
hitta hana. Amma hafði einstakan
hæfileika til að láta öllum líða betur
með sjálfan sig, hún benti okkur
alltaf á jákvæðu hliðarnar á lífinu.
Mér er efst í huga núna atburður úr
barnæsku minni, þar sem ég var að
kvarta yfir því við hana að önnur
systir mín bæri drottningarnafn og
sú eldri hefði sama nafn og falleg-
asta rósin í gróðurhúsinu hjá afa og
ömmu. Amma brosti með augunum
og sagði við mig það fallegasta sem
nokkur hefur sagt við mig, hún
sagði að afi hefði fundið mig innan
um bláhnoðrana í gróðurhúsinu
þeirra og að ég væri með augu á lit-
inn eins og þeir. Hún vissi að blá-
hnoðrar voru mín uppáhaldsblóm,
og hún vissi hvernig átti að kæta
barnshjartað.
Amma og afi ráku um árabil
gróðrarstöðina í Birkihlíð í Kópa-
vogi. Þangað var ætíð gaman að
koma, mikið amstur í kringum þau
og síðar hana eftir að afi dó. Ég
man eftir að hafa farið með vinkon-
um mínum og tjaldað í garðinum hjá
ömmu, ætlunin var að sofa þar úti
um nóttina, sem við og gerðum.
En ekki fyrr en við vorum búnar
að fara í fótabað í gosbrunninum,
amma fékk Danda frænda til að
kveikja á honum fyrir okkur, og
drekka kók og borða ritzkex inni í
eldhúsi hjá henni.
Það eru líklega áhrif frá ömmu
sjálfri sem gera það að verkum að
allar minningar um hana eru sem
stuttar myndir í huganum á mér
núna, litlar sögur sem koma til með
að geymast en ekki gleymast. Og
vonandi get ég sjálf sagt mínum
börnum og barnabörnum frá þeirri
upplifun sem það hefur verið að um-
gangast hana. Það var alveg sama
hversu langt leið á milli þess sem
við hittumst, amma var alltaf með á
hreinu hvað ég var að gera og hún
fylgdist með öllum verkum okkar
Arnars í gegnum árin. Hún vissi
alltaf hvaða verkefni var í gangi í
það og það skiptið og gaf sér tíma til
að horfa á þætti Arnars og hrósa
honum fyrir þegar henni þótti vel
gert. Arnar hefur oft nefnt hana
sinn dyggasta áhorfanda, og fannst
eins og okkur öllum gott að fá hrós
frá henni.
En nú er komið að kveðjustund
okkar allra til þín, elsku amma, við
komum til með að geyma minningu
þína alla tíð. Ásvaldur Fróði sonur
okkar sagði svo fallega þegar að
hann vissi að langamma væri dáin,
„núna getur hún alltaf verið hjá
okkur öllum“ og við Arnar, Jökull,
Ásvaldur Fróði og Dagur vitum að
það er svo satt.
Ragnhildur.
DAVÍÐ
GUÐMUNDSSON
INGIBJÖRG
FRIÐFINNSDÓTTIR
✝ Davíð Guð-mundsson fædd-
ist á Ísafirði 7. júní
1919. Hann andaðist
á LSH í Fossvogi 19.
janúar síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Bústaðakirkju
27. janúar. Ingibjörg
Friðfinnsdóttir
fæddist í Reykjavík
8. júlí 1924. Hún and-
aðist á krabbameins-
lækningadeild 11E á
Landspítala við
Hringbraut föstu-
daginn 13. maí síð-
astliðinn og var jarðsungin í kyrr-
þey frá Lágafellskirkju.
bar vott um og var okkur öllum mikil
fyrirmynd og til eftirbreytni. Það er
óhætt að segja að þau hafi lifað heið-
arlegu lífi og lífsmottó þeirra hafi ver-
ið að byggja líf sitt á kærleika og hlúa
að honum til uppbyggingar bæði fyrir
sig og samferðafólkið. Ræktarsemi
þeirra við vini og vandamenn var ein-
stök. Það var til dæmis þannig að
fyrstu jólastjörnurnar voru ekki fyrr
komnar í búðirnar en þau voru komin
með þær færandi hendi. Heimili
þeirra stóð vinunum alltaf opið af ein-
stakri gestrisni. Þegar þau hafa nú
sameinast á ný viljum við þakka þeim
báðum fyrir allt sem þau voru okkur,
þakka vináttuna, fyrirmyndina sem
þau voru okkur öllum og óskum þeim
góðrar heimkomu í ríki Guðs.
Vinirnir í Matarklúbbnum.
Nokkrum orðum viljum við með
þakklæti minnast góðra vina. Þau lét-
ust aðeins með tæpra fjögurra mán-
aða millibili. Davíð Guðmundsson 19.
janúar og Ingibjörg Friðfinnsdóttir,
eða Inga eins og hún var alltaf kölluð,
13. maí síðastliðinn. Við urðum þeirra
forréttinda aðnjótandi að eignast
þessi sæmdarhjón fyrir vini en segja
má að kynnin hafi orðið til í gegnum
Stefaníu dóttur þeirra hjóna og
Sverri tengdason þeirra. Þau voru
heldur eldri en við hin en samt varð
maður aldrei var við þann aldursmun,
slík var gleðin og geislandi fjör og
kraftur. Það var mikill kærleikur á
milli þeirra hjóna sem allt líf þeirra
Það er alltaf sárt að
kveðja en sem betur
fer gera minningarnar
kveðjustundina oft
bærilegri. Minningar
sem við getum haldið í, yljað okkur
við og oftar en ekki brosað yfir því
þessar minningar getur enginn
tekið frá okkur. Þannig er það með
minningarnar um Nínu frænku.
Húmor, glettni og smitandi hlát-
ur eru eiginleikar sem lýsa frænku
minni vel. Hún var flinkust allra að
sjá spaugilegu hliðarnar á hlutun-
um. Það sem mamma, pabbi og
Nína gátu hlegið í eldhúsinu á Tún-
götunni þegar verið var að rifja
upp atburði liðinna tíma eða fíflast
með menn og málefni líðandi
stundar. Hlátrasköllunum ætlaði
seint að linna.
„Hún Nína kann ekki að vera
reið.“ Að þessari niðurstöðu kom-
umst við Regína eitt sinn þegar við
vorum að leika okkur. Við höfðum
þá týnt peningaveski Nínu og vor-
um hálfsmeykar við viðbrögðin. En
Nína varð ekkert reið við okkur
þótt við hefðum eflaust átt ein-
hverjar ávítur skilið. Nína kunni
JÓNÍNA
BENEDIKTSDÓTTIR
✝ Jónína Bene-diktsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5.
október 1943. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans við
Kópavog 29. maí síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni 7.
júní.
líka að spá og það
voru ófá skiptin sem
hún spáði fyrir mér og
vinkonum mínum á
gamlárskvöld með því
einu að horfa í augun
á okkur. Sjálf talaði
hún um að þessir spá-
dómar sínir væru
„ansi villtir“ og hún
vissi ekkert hvað hún
væri að segja en við
stelpurnar trúðum
hverju einasta orði því
alltaf var bjartri fram-
tíð spáð. Með Nínu
kom alltaf eitthvað
gott, það er erfitt að finna rétta
orðið en það var alltaf svo gott
þegar hún kom í heimsókn. Hún
hafði svo góða nærveru, kunni ráð
við öllu og gat gert gott úr öllu.
Minningarnar eru óteljandi og svo
mikils virði.
Ég kveð kæra frænku og þakka
henni allar góðu samverustundirn-
ar. Mamma, Markús og ég sendum
öllum þeim sem þykir vænt um
Nínu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín Luise.
Þegar mér bárust þær fréttir að
hún Nína væri dáin, verð ég að játa
að það fauk hreinlega í mig þegar
ég hugsaði: Er ekki nóg komið?
Mig langar að minnast Nínu í örfá-
um orðum. Þegar ég hugsa til baka
dettur mér í hug opinn gluggi á
rauðu reisulegu húsi sem stendur
við Grýluvoginn í Flatey. Út um
gluggann berst ómur af söng og
glaðværð og oft á tíðum þegar
þannig stóð á, bankaði maður upp
á og tók þátt í gleðskapnum. Við
píanóið hans Lúlla sat Regína,
móðir Nínu, gjarnan og allir sem
einn, ungir sem eldri, sungu við
raust. Og sumir fengu sér
,,braggð“.
Fólkið í Ásgarði bar alltaf með
sér, og ber enn, sérstaka glaðværð
og glæsimennsku. Og ekki fór
framhjá neinum þegar systurnar,
dætur þeirra Benna og Regínu,
voru mættar á svæðið. Einnig er
mér minnisstæður áhuginn og
framkvæmdagleðin hjá Nínu þegar
hamrar, sagir, bárujárnsnagarar,
lóðbretti, sporjárn, pottar, sleifar,
fiskspaðar og önnur verkfæri sem
nauðsynleg eru til þess að gera
upp gömul hús, voru hafin á loft í
og við Ásgarð. Þar var tekið á af
miklum myndarskap og fallegu
húsi sýndur sómi. Þaðan veit ég að
glaðvær söngur mun um ókomin ár
berast út um opinn glugga þótt
við, nú um stund, höfum misst enn
eina röddina úr kórnum.
Eftir fremur kalt vor er sumarið
komið í Flatey.
Æðarfuglinn er fyrir löngu sest-
ur upp og varpið komið vel af stað.
Ritan flögrar um, nýorpin í Höfn-
inni, krían fer um loftið með sínu
háværa en ómissandi gargi og óð-
inshaninn iðkar kröftugar sundæf-
ingar á polli í Skansmýrinni. Á
steini tiplar máríuerlan sem var,
er og verður alltaf svo falleg og
góð.
Elskulega fjölskylda, ástvinir og
aðrir vandamenn, ég, mamma og
Magnús sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls in-
dællar manneskju, Jónínu Bene-
diktsdóttur.
Tryggvi í Flatey.