Morgunblaðið - 11.06.2005, Qupperneq 46

Morgunblaðið - 11.06.2005, Qupperneq 46
46 LAUGARDAGUR 11. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Ásta Haraldsdótt-ir fæddist í Reykjavík 26. október 1914. Hún lést á Heil- brigðisstofnun Vest- mannaeyja 2. júní síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Haraldur Jónasson frá Hliði á Álftanesi, f. 30.6. 1888, d. 27.12. 1941 og Ágústa Friðsteins- dóttir úr Reykjavík, f. 13.8. 1891, d. 10.8. 1977. Haraldur og Ágústa byggðu húsið Garðshorn í Vest- mannaeyjum og bjuggu þar alla tíð síðan. Dætur þeirra voru auk Ástu: Sigríður, f. 29.6. 1916, d. 17.2. 1993, Guðríður, f. 2.10. 1917, d. 21.12. 1961, Ágústa, f. 14.8. 1919, d. 27.12.1989. Ásta giftist 26. janúar 1935 Bjarna Jónssyni frá Ísafirði, f. 28.9. er Ragnheiður Kristinsdóttir, börn þeirra eru Anton Örn, Úlfar Örn og Sara Rut; b) Arna Sif, sonur hennar er Bjarni Örn Kristinsson; og c) Bjarni Örn. 3) Ásta Birna, f. 26.1. 1945, börn hennar eru: a) Bjarni Jón Bárðarson, kona hans er Jó- hanna Pétursdóttir, börn þeirra eru: Ásdís, Hulda Jenný, Egill, og Ester. Áður átti Jóhanna soninn Pétur Snæ Jónsson. b) Ásta Kristín Bárðardóttir, í sambúð með Ed- ward Hákoni Huijbens, sonur hennar er Steinarr Ólafsson. Ásta og Bjarni keyptu húsið Strandberg í Vestmannaeyjum og bjuggu þar fyrstu árin. Síðar byggðu þau ofan á Garðshorn, hús foreldra hennar, og áttu þar heima fram að eldgosinu 1973, en þá eyði- lagðist hús þeirra. Seinustu árin bjuggu þau að Foldahrauni 40. Ásta starfaði lengi, sem ung stúlka og fyrstu hjúskaparár sín, hjá Kaupfélagi Verkamanna. Nokkur ár vann hún hjá Fiskiðjunni í Vest- mannaeyjum við almenn fisk- vinnslustörf. Útför Ástu fer fram frá Landa- kirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. 1911, d. 9.6. 1987. Foreldrar Bjarna voru Jón Finnbogi Bjarnason frá Ár- múla, f. 28.2. 1886, d. 9.6. 1952 og Margrét María Pálsdóttir frá Eyri við Ísafjörð, f. 16.9. 1884, d. 6.4. 1922. Börn þeirra Ástu og Bjarna eru: 1) Magnús, f. 5.7. 1934, maki Unnur Gígja Baldvinsdóttir, f. 22.3. 1933. Börn þeirra eru: a) Snjó- laug Ásta sem lést ung; b) Margrét Lilja, sonur henn- ar er Baldvin Búi Wernersson; og c) Bjarni Ólafur, börn hans eru Magnús Ellert, Gígja Sunneva og Snjólaug Hildur. 2) Ágústa Björk, f. 2.2. 1939, maki Anton Örn Kærnested, f. 16.6. 1940. Börn þeirra eru: a) Gísli Örn, kona hans Í dag verður tengdamóðir mín Ásta Haraldsdóttir borin til grafar frá Landakirkju í Vestmannaeyjum. Ásta var fædd í Reykjavík en flutti ung með foreldrum sínum til Vest- mannaeyja og bjó þar alla sína tíð eða hátt í 90 ár. Hún unni Eyjum af heil- um hug og voru Eyjarnar í hennar huga miðdepill alheimsins, og heims- sýn hennar var út frá þessum stað. Ég kynntist Ástu fyrst þegar eldri dóttir hennar Ágústa Björk kom með mig til Eyja sem tilvonandi lífsföru- naut fyrir rúmum 40 árum síðan, og kynnti sveininn fyrir sinni fjölskyldu. Þau hjónin Bjarni og Ásta voru þá í blóma lífsins rétt undir fimmtugu, og komu mér þannig fyrir sjónir að Bjarni var mikill hæglætismaður, vel lesinn og hugsaði margt og spáði mikið í náttúru Íslands og var fjöl- fróður um hana. Ásta var aftur á móti mun opnari og hafði skoðanir á öllu og fóru okkar skoðanir ekki alltaf saman í fyrstu. Ég ungur sjálfstæð- ismaður sem vissi allt og kunni allt kom þarna inn á heimili sem var byggt upp á öðrum grunni pólitískt séð, enda hafði þessi kynslóð sem hún tilheyrði kynnst af eigin raun at- vinnuleysi og misskiptingu lífsins gæða, og ekki var mulið undir þau tengdaforeldra mína frekar en aðra landsmenn á þessum erfiðu tímum í atvinnusögu þjóðarinnar. Þessum mismun held ég að ég lýsi best með að vitna í þegar dóttir okk- ar, Arna Sif, þá kornung, kom til afa síns og sagði „hérna er Mogginn þinn afi minn,“ um leið og hún rétti honum Þjóðviljann. Ásta varð fyrir þeirri lífsreynslu að veikjast á besta aldri rétt fyrir fimmtugt af mjög kvala- fullri liðagigt sem svipti hana iðulega góðri næturhvíld, og marga nóttina sat hún uppi vegna kvala. Til marks um skapfestu hennar má geta þess að einmitt þegar liðagigtin var að fara hvað verst með hana þá tók hún eina andvökunóttina þá ákvörðun að hætta að reykja, og kvaddi þar með einn „besta vin sinn,“ sem oft stytti henni stundirnar þá hún kvaldist mest. Undir lokin hafði þessi sjúk- dómur farið svo illa með hana að hendur hennar voru mikið bæklaðar, en samt var barist áfram og haldið heimili, þótt kraftar og heilsa væru þannig að hún hefði í raun átt að hafa stöðuga þjónustu, en þetta var henn- ar ákvörðun og þeir sem til þekktu vissu hvað það þýddi, þessu yrði ekki breytt. Síðustu árin naut hún mikillar umhyggju frá þeim Unni Gígju og Magnúsi syni sínum, sem daglega leit til með henni, auk frábærrar þjón- ustu frá Heimahjúkrun og Vest- mannaeyjabæ með heimsendingu matar og aðstoð við þrif og annað. Tengdaforeldrar mínir urðu eins og aðrir Vestmannaeyingar að ganga í gegnum hörmungar gossins árið 1973 og þá eyðilagðist heimili þeirra að Garðshorni. Í gosinu dvöldust þau hjónin hjá okkur Ágústu um tíma og fór vel á með okkur í því sambýli, en Bjarni var óþolinmóður að komast sem fyrst til Eyja og var raunar með síðustu mönnum sem yfirgáfu eyjuna og með fyrstu mönnum sem snéru til baka. Ásta hefði getað hugsað sér að dvelja áfram í ágætu húsi sem þau fengu síðla árs 1973 í Keflavík, en fylgdi síðan Bjarna aftur út í Eyjar og þá voru þau rétt komin á sjötugs- aldurinn er þau hófu byggingu nýs heimilis að Foldahrauni 40 en þar bjó Ásta til síðasta dags. Eins og áður sagði var Ásta meiningarföst og stóð á sínu og lét hlut sinn hvergi ef svo bar undir, og ekki þýddi að deila við hana um ártöl og aðrar dagsetningar, því minni hennar var ótrúlega gott og hélst alveg fram undir það síðasta. Ásta fylgdist vel með gangi heims- mála jafnt sem innlendra mála, og naut þar sjónvarps og útvarps, þó nær eingöngu útvarpsins síðustu ár- in, en sjón hennar dapraðist með ár- unum. Ekki leist henni nú betur á heimsmálin en svo að hún var aldrei róleg ef börn hennar eða barnabörn voru um lengri eða skemmri tíma er- lendis, og var þeirri stundu fegnust er hún hafði sitt fólk hér heima, en ekki á einhverju flakki út um allan heim. Þegar tengdafaðir minn veiktist al- varlega tók Ásta ekki í mál annað en að annast hann heima allt fram á síð- asta dag, þó í raun hefði hún þá þurft á hjálp að halda við eðlileg heimilis- störf, og sýndi þá sem endranær úr hverju hún var byggð, og lét sem Heimaklettur ekki á sjá þótt brimið berði stöðugt á. Ég kveð hér með tengdamóður mína með þökk fyrir þær ánægjulegu samverustundir sem við áttum saman og hafðu þökk fyrir yfir 40 ára samfylgd. Anton Örn Kærnested. Elsku amma. Ég ligg á svefnsóf- anum í litla herberginu og horfi á skútuna sem afi gerði. Sólin skín í gegnum gluggatjöldin sem sveiflast í vindinum og gefa herberginu rauð- leitan blæ. Íbúðin ilmar af matarlykt og rostungstönnin í bókahillunni er á sínum stað. Útvarpið er á fullum styrk og þulurinn les upp veðurfrétt- ir. Samt næ ég að heyra í fólkinu sem gengur fram hjá íbúðinni þinni og opnar hurðina frammi. Krókurinn sem á alltaf að vera á þegar farið er að sofa skellur í hurðinni þegar hún lokast. Ég heyri að þú ruggar þér í ruggustólnum, kallar á mig, og segir mér að ég verði að passa mig á hinu og þessu. Hætturnar leynast allstað- ar. Ég játa því og lofa að fara eins varlega og ég get. Það skrítna er að ég get ekki greint á milli hvort þetta var fyrir tveimur árum eða fyrir tuttugu árum. Tíminn í íbúðinni þinni stóð í stað. Það var alltaf eins að koma í heimsókn. Sama vinalega tilfinningin. Þó svo að afi hafi dáið fyrir nokkuð löngu síðan að þá fann ég alltaf fyrir návist hans hjá þér. Það verður skrítið að koma næst til Eyja og gista ekki í Foldarhraun- inu. Síðustu daga er ég búinn að vera í huganum hjá þér í Eyjum. Það eru ótal minningar sem koma upp. Ég er búinn að vera sorgmæddur en á sama tíma glaður því minningarnar eru all- ar góðar. Þegar ég var lítill þá þótti mér ógurlega mikið til þess koma að fá að fara til Eyja að heimsækja þig og afa. Ég sem algjört borgarbarn naut þess að fá að sjá sjóinn, bátana og alla fuglana. Þú og afi dekruðuð líka við mig því við hittumst ekki oft. Þeir voru ófáir tíkallarnir og brjóst- sykrarnir sem þið stunguð að mér. Elsku amma. Það er komið að því að kveðja. Það er erfitt en mig langar að þakka þér fyrir allt. Þó að ég sé langt í burtu þegar þú ert jarðsungin þá er ég í huganum hjá þér og fjöl- skyldunni. Þú varst góð amma, fyrir það er ég þér þakklátur. Takk fyrir allt. Bjarni Örn Kærnested, Japan. Í dag kveð ég kæra móðursystur mína Ástu Haraldsdóttur. Ásta fædd- ist í Reykjavík 26. október 1914 og var elsta barn foreldra sinna þeirra Ágústu Friðsteinsdóttur og Haraldar Jónassonar fiskmatsmanns. Tveggja ára gömul flutti hún með foreldrum sínum til Vestmannaeyja. Á þeim tíma var mikill uppgangur í atvinnu- lífinu í Eyjum og eflaust freistandi fyrir ungt fólk að setjast hér að. Foreldrar Ástu byggðu sér húsið Garðshorn að Heimagötu 40 þar sem Ásta ólst upp ásamt systrunum Sig- ríði móður minni, Guðríði og Ágústu sem var þeirra yngst. Voru þær syst- ur ávallt kenndar við Garðshorn. Á þessum árum var lífsbaráttan hörð og hafa systurnar því örugglega þurft að taka til hendinni og leggja til heim- ilisins. Ekki var um langa skólagöngu að ræða enda tíðkaðist ekki að stúlk- ur gengu menntaveginn. Það voru forréttindi á þeim tíma. En í Garðs- horni í þessu litla húsi ríkti ávallt glaðværð og kátína, þar var dansað, sungið og spilað á gamla orgelið en amma og systurnar voru mjög söng- elskar. Ásta giftist eiginmanni sínum, Bjarna Jónssyni, árið 1935, miklum sæmdarmanni. Þau eignuðust þrjú börn, þau Magnús, Ágústu Björk og Ástu Birnu. Bjarni og Ásta byggðu ofan á hús foreldra Ástu og bjuggu þar fram að Vestmannaeyjaeldgosinu 1973 en þá bjuggu þau í rúmt ár í Keflavík. Síðar áttu þau heimili að Foldahrauni 40. Þegar faðir Ástu lést árið 1941 að- eins 53 ára að aldri kom það í hlut þeirra Ástu og Bjarna að líta til með móður hennar og gerðu það með mik- illi sæmd. Ég veit að stelpurnar voru þakklátar fyrir það. Bjarni lést 9. júní 1987 eftir erfið veikindi. Ásta hjúkr- aði honum af alúð og ósérhlífni en þá sýndi það sig best hve sterk og kjark- mikil kona hún var. Mínar fyrstu bernskuminningar eru frá Garðshorni en ég ólst upp hjá afa og ömmu til fimm ára aldurs. Ég, Magnús og Ágústa höfum örugglega notið þess að vera elstu barnabörnin. Á síðkvöldum kenndi Bjarni okkur að spila svarta-Pétur og marías eða sagði okkur sögur og Ásta gæddi okkur á mjólk og kleinum. Eftir að ég eignaðist mína fjölskyldu var oftar en ekki komið við í Garðshorni hjá ömmu þegar farið var í bæinn og var sjálfsagt að koma til „ömmu uppi á lofti“ eins og börnin mín kölluðu hana. Þá fengu litlir munnar eitthvert góðgæti. Ásta var guðmóðir yngsta sonar míns Victors og passaði hann stundum. Það var mikil samstaða og sam- heldni á milli systranna og fylgdust þær vel með börnum hver annarra og studdu hver aðra ef svo bar undir. Móðir mín og Ásta urðu enn nánari eftir að tvær yngri systurnar létust og voru þær í daglegu sambandi við hvor aðra. Það var mikið áfall fyrir Ástu þegar móðir mín lést, nú var hún ein eftir. Á milli okkar skapaðist einlæg og djúp vinátta og veittum við hvor annarri styrk þegar móðir mín lést. Þá var gott að eiga Ástu að. Ég minnist Ástu á níræðisafmælinu hennar hve glöð hún var að hafa stór- fjölskylduna hjá sér, það var henni mikil ánægja. Þó hún væri orðin blind þá þekkti hún raddirnar og minni hennar var óbilandi til síðasta dags. Nú eru þær horfnar af þessari jarðvist systurnar í Garðshorni. Mér fannst stundum ég vera ein af þeim. Ég stend í þakkarskuld við þær. Það var svo margt sem þær kenndu mér. Ég vil þakka þeim samfylgdina, þá ást og umhyggju sem þær veittu mér og fjölskyldu minni. Ég trúi því að nú séu þær allar saman. Ég sé þær fyrir mér ungar og kátar, dansandi og syngjandi á grænum grundum þar sem allt er fagurt og bjart. Ég kveð Ástu móðursystur mína með þökk fyrir allt með orðum ritningarinnar: Varðveit mig Guð, því hjá þér leita ég hælis. Ég og fjölskylda mín vottum fjöl- skyldu hennar innilegar samúðar- kveðjur. Ágústa Guðmundsdóttir. Okkur mæðgurnar langar í fáum orðum að minnast móðursystur og frænku okkar Ástu frá Garðshorni. Ásta var elst af fjórum systrum en Gógó mamma og amma yngst. Ásta í Gass eins og við nefnum hana í dag- legu tali var ein af glæsidömu síns tíma og eftir henni tekið á götum bæjarins. Hún var næstum daglega gestur á æskuheimili okkar systkin- anna á Hásteinsvegi 9. Eru margar góðar minningar frá þeim tíma. Á þessum tíma voru húsmæður yfirleitt heimavinnandi og hittust yfir kaffi- bolla, bar þá margt skemmtilegt á góma. Oft var hlegið dátt og talað hátt og má segja að við systkinin höf- um nýtt öll skynfæri. Eyrun sperrt og við opinmynnt, ekki mátti missa af neinu. Ásta kunni þá kúnst að segja skemmtilega og líflega frá. Já, þær mamma, Ásta og Lóa á Kiðó kunnu svo sannarlega að gleyma daglegu amstri og hafa gaman af lífinu. Eftir að amma Gógó féll frá tók Ásta við hennar hlutverki að hluta og fór að senda börnum Ágústu jólagjafir. Ágústa á notalegar minningar er hún fór sem lítil stúlka með ömmu sinni í heimsókn til Ástu fyrst í Garðshorn svo í Foldahraun eftir gos. Viljum við mæðgurnar þakka henni samfylgdina. Brynja Traustadóttir og Ágústa Dröfn Guðmundsdóttir. ÁSTA HARALDSDÓTTIR Fallinn er frá einn mesti snillingur, hann afi minn Magnús Niku- lásson, bifvélameistari. Ég man eftir því þegar ég var að koma úr bekkjarpartíi í Lauganeshverfinu og ég fékk að gista hjá ykkur ömmu, og ykkur fannst strigaskórnir mínir vera frekar vel upp eyddir. Viti menn, daginn eftir fóruð þið með mig í Miklagarð og keyptuð nýja skó MAGNÚS NIKULÁSSON ✝ Magnús Nikulás-son fæddist í Reykjavík 20. júlí 1923. Hann lést í Landspítalanum við Hringbraut 25. maí síðastliðinn og var útför hans gerð frá Fossvogskirkju 2. júní. handa mér. Þegar ég var 14 ára fékk ég vinnu í Vegagerðinni. Þar varst þú verkstjóri yfir bíla- og véladeild- inni í Borgartúni og hafðir unnið þar í rúm 40 ár. Þar var allt í röð og reglu og vel hugsað um hlutina eins og þú varst þekktur fyrir. Þú hugsaðir vel um bílana þína, þar á meðal Saab- inn. Ég man að þú keyrðir á honum með plöstin á sætunum í mörg ár. Bíllinn var eins og nýr þegar þú seldir hann. Þegar við vorum að keyra upp í bú- stað í vetur að ganga frá þá sagðir þú mér frá því þegar þú seldir Sub- arúinn að það hefði maður keypt hann úr Borgarfirðinum og þegar hann spurði bílasalann hver ætti bíl- inn og bílasalinn hefði sagt að það væri Magnús Nikulásson þá sagði hann strax:„Ég kaupi bílinn,“ því hann hefði keypt Tánusinn sem þú áttir og hann vissi að þarna var hægt að treysta á að hlutirnir væru í lagi. Þú sagðir mér frá því þegar þú varst að fara með vélar út á land í gamla daga að gera við þær og í eitt skipti þegar þú fórst á Vestfirðina þá þurftir þú að gista og þér var boðin gisting hjá eldri hjónum og þar fékkstu eina bestu súpu sem þú hafðir smakkað. Síðan komst þú í bæinn og sagðir verkstjóranum þín- um að borga þessum hjónum aðeins meira en venjulega fyrir gistinguna vegna þess hversu súpan hefði verið góð en hann tók nú ekki vel í það. Þá hafðir þú sagt að þú myndir bara borga það sjálfur. Ég gæti skrifað hér endalaust um þig, afi minn, en ég læt þetta duga. Elsku amma, mamma, Guðrún, Þóra og Ninni, ég bið Guð að styrkja ykk- ur í þessum mikla missi. Magnús Guðnason. Steinsmiðjan MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM OG FYLGIHLUTUM Sendum myndalista Pantanir í síma 562 0200 Á fallegum og notalegum stað á 5. hæð Perlunnar. Aðeins 1.250 kr. á mann. Perlan ERFIDRYKKJUR
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.