Tíminn - 23.02.1972, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Miövikudagur 23. febrúar 1972
SLASAÐIST ILLA
OÓ—Reykjavik.
Maöur slasaðist illa á girðingu
aðfararnútt s.l. sunnudags. Var
hann á gangi við Hverfisgötu er
hann datt illa á grindverkið, sem
er meðfram gangstéttinni á lóð
Stjórnarráðshússins. Lóöréttir
járnteinar standa upp úr grind-
verkinu. Eru þeir ekki oddhvassir
og virðist ekki vera slysahætta af
þeim. En maðurinn datt svo illa á
grindverkið að einn teinninn lenti
undir kjálkabarði hans og gekk
inn út um kinn mannsin. Hann,
missti meðvitund, en lögreglu-
menn komu mjög bráölega á slys-
staðinn og losuðu manninn.
Gerð var aðgerð á meiðslum
mannsins á Borgarspitalanum.
Er hann ekki lifshættulega
slasaður. Maður þessi er 61 árs að
aldri.
GS-tsafiröi
Hiö árlega samsæti fyrir aldraö
fólk, sem kvenfélagið Hlif hefur
staðið að undanfarin 60 ár, var
haldiö hér s.l. sunnudagskvöld,
Var þar margt til skemmtunar.
M.a. söng þar kór Hlifar undir
stjórn frú Guðrúnar Eyþórs-
dóttur, Séra Sigurður Kristjáns-
son las upp,-Lára -Veturliöadóttir
fór með gamanvisur. A skemm-
tuninni söng kvartett og Hanna
Bjarnadóttir söng einsöng. Siðan
var skrautsýning, Burnirótin, og
leikþættir. Formaður skemmti-
nefndar var Maria S.Gunnars-
dóttir.
Þetta var mjög fjölmennt sam-
sæti aldraðs fólks og komu t.d. 200
manns úr Hnifsdal.
2 — 1x2
(7. leikvika — leikir 19. feb. 1972.)
Úrslitaröðin: 1X1 — 211 — 1X1 — ÍXX
1. vinningur: 12 réttir — kr. 17.000.00
nr. 2438+ nr. 30831 + nr. 58148 nr. 71223
— 7956+ — 31972 — 59258 — 80230
— 9024 — 32223 — 61077 + — 81051
— 15322 + — 33401 — 61109 — 81294
— 18102 — 39504 — 66127 + — 83599
— 20225 — 47216 — 67219 + — 83680
— 23262 — 49750 — 67975 + — 83714
— 28417 — 55189 — 69628 — .84714
— 29707 + — 55445 + — 69635 — 84842+
-I- nafnlaus
Kærufrestur er til 13. marz. Vinnings-
upphæðir geta lækkað, ef kærur verða
teknar til greina. Vinningar fyrir 7. leik-
viku verða póstlagðar eftir 14. marz.
Handhafar nafnlausra seðla verða að
framvisa stofni eða senda stofninn og
fullar upplýsingar um nafn og heimilis-
tang til Getrauna fyrir greiðsludag vinn-
inga.
(Of margir seðlar komu fram með 11
réttar lausnir i 2. vinning og fellur vinn-
ingsupphæðin til 1. vinnings).
GETRAUNIR — íþróttamiðstöðin - REYKJAVÍK
Há greiðsla
5 manna fjölskylda óskar eftir ibúð strax.
örugg mánaðarleg greiðsla. Algjör reglu-
semi.
Upplýsingar i sima 37403 kl. 5-7.
Síúkrahúslæknir
við Sjúkrahúsið
d Selfossi
Staða sjúkrahúslæknis við Sjúkrahúsið
á Selfossi er laus til umsóknar. Umsækj-
endur skulu hafa góða framhaldsmenntun
i handlækningum og fæðingarhjálp.
Umsóknarfrestur er til 20. marz, en
staðan veitist frá 1. mai næst komandi.
Umsóknir stilaðar til stjórnar Sjúkra-
hússins á Selfossi, skulu sendar skrifstofu
landlæknis.
Sáttafundur hjá
flugfreyjum í dag
KJ - Reykjavik
Flugfreyjur hafa fyrir nokkru
aflað sér verkfallsheimildar i
yfirstandandi kjaradeilu, en þær
hafa samt ekki látiö neitt uppi
um, hvort þær muni beita verk-
fallsvopninu, og stöðva þar með
allt áætlunarflug meö Loftleiöum
og Flugfélagi íslands.
Kjaradeila þeirra hefur nú um
nokkurn tima verið til meðferöar
hjá sáttasemjara rikisins, og var
siðasti fundur haldinn hjá sátta-
semjara á föstudaginn. Næsti
sáttafundur i flugfreyjudeilunni
hefur verið boðaður klukkan
fimm i dag, miðvikudag.
Norðurlandaráð ^h, af bis i
stofunnar er að semja menn-
ingarfjárlög fyrir Norðurlöndin i
heild, sem siðan er áætlað að
verði skipt hlutfallslega milli
Norðurlandanna. Með þessum
hætti mun stofnunin samræma
norrænt menningarsamstarf með
árangursrikari hætti, en verið
hefur. Sem dæmi má nefna, að
samþykkt hefur verið i Norður-
landaráði tillaga um stofnun eld-
fjallarannsóknarstöðvar á
tslandi, sem kostuð yrði og rekin
af Norðurlöndunum öllum. Má nú
ef til vill vænta fjárveitingar til að
koma stofnuninni á fót, á fyrstu
fjárlögum menningarskrif-
stofunnar.
1 gær var mjög annasamt á
þingi Noröurlandaráðs i Helsing-
fors. Meðal mála á dagskránni
voru samgöngusáttmáli og bann
við tóbaksauglýsingum á Norður-
löndum. Mikill ágreiningur var
um hiö siðarnefnda og var lög-
fræðinganefnd ráðsins þriklofin i
málinu. Verður sagt frá um-
ræðum um það i blaðinu á
morgun og væntanlega einnig frá
umræðum um landhelgismálið,
en það er á dagskrá i dag.
Skáld Frh. af bls 8
og kveiðst ekki komandi degi.
Þú gættir að öllu og gafst okkur
ráð
og glæddir starfslöngun, vilja
og dáð
til atorku á ævidegi.
Hver einasta minning er björt
og blið
og bros þitt mun fylgja mér alla
tið
unz hittumst við aftur heima”.
(Hugrún)
Ég var fjóra vetur i barnaskóla
en fór svo á skólann að Laugum i
Suður-Þingeyjarsýslu, þangað,
sem Sigurður bróðir minn er nú
skólastjóri. Seinni veturinn, sem
ég dvaldist þar kenndi ég sjúk-
leika og varð að fara á Kristnes-
hæli. Þaðan átti ég þó afturkvæmt
og hóf þá hjúkrunarnám, en það
fór sem fyrr, heilsan þoldi ekki
álagið og ég varð aö hætta.
Arið 1932 stofnaði ég eigið
heimili. Maöurinn minn var
Valdimar Jónsson, ættaður frá
Stykkishólmi. Hann var þá ný-
lega útskrifaður úr Stýrimanna-
skólanum og var eftir það sjó-
maður fyrstu árin. Hann fór svo i
land og vann siöast viö verzlunar-
störf.
Við áttum heima i Reykjavik
flest okkar samvistarár en bjugg-
um þó um tima á Akureyri.
Valdimar dó 1959. Börn okkar
voru þrjú, tveir synir og ein
dóttir. Eldri sonurinn lézt af slys-
förum 27 ára gamall en sá yngri
er læknir við Hammersmith-
spitalann i London. Dóttirin er
hjúkrunarkona og vinnur núna
hjá lækninum i Laugarási i
Biskupstungum. Hún er gift garð-
yrkjumanni, sem stundar þar yl-
rækt.
Ég var vist innan við ferm-
ingaraldur, þegar mér fannst ég
hafa eðli til að verða skáld. Ég
grét af hrifningu yfir fögrum ljóð-
um, lærði þau og hafði yfir bæði
hátt og i hljóði.
Heima i dalnum minum stofn-
uðum við ungmennafélag, sem
nefnt var Æskan. Það gaf út blað,
sem hét Roðinn. I þetta blaö lét ég
frá mér fara bæði bundið mál og
óbundið. Skrifaði þá undir nafn-
inu Hugrún, og hef gert þaö alla
tið siðan.
Fyrsta kvæði mitt, sem birtist á
prenti, kom i Nýjum kvöldvökum.
— Friðrik A. Brekkan var þá rit-
stjóri. Þetta kvæði kallaði ég Út-
þrá. — Fannst mér sem þá væri
mikilsveröum áfanga náð.
Ég var ákaflega stolt af þvi að
geta talið til frændsemi við
skáldin Jónas Hallgrimsson og
Jóhann Sigurjónsson, og taldi, að
þaðan mundi ég eiga von góörar
ættarfylgju.
Ungri þótti mér gaman að lifa,
ég sá framtiðina i rósrauðum
hillingabjarma.
Þegar vorið kom i dalinn,
fannst mér gleðin ekki komast
fyrir i brjósti minu. Hin dá-
samlega hljómkviöa náttúr-
unnar, breytileg og töfrandi, ljóð-
aði og lék i lofti, á láði og legi. —
Arniður, lindahjal, ölduniður utan
frá hafinu og fuglakliður, allt
þetta tók hug minn fanginn. Ég
var barn náttúrunnar. Hún gat
látið mig finna til á svo marg-
vislegan hátt, eftir þvi hvernig
hún mætti æskubrosi minu.
„Hefur þú séð hvernig
gróðurinn grætur
af gleði og þakklæti um
há'sumarnætur?”
Svo var það dag einn, þegar ég
kem upp á loftið, að ég heyri
klukkuna tifa inni i skápnum, en
þar hafði ég við engu hreyft.
Ég kalla nú á frænda minn og
föðursystur og spyr, hvort þau
hafi nokkuð farið i skápinn ell-
egar hreyft við klukkunni.
— Nei — Þau höfðu þar hvergi
nærri komið.
,,Já, en þið heyrið að klukkan
gengur.
„Jú,” þau heyrðu það. Svo fer
klukkan að slá og er nákvæmlega
tveimur timum á undan réttri
klukku og þvi nákvæmlega eins
og hún var stillt búmannsklukka
á þeim árum, sem hún var tima-
mælir á heimili okkar þegar ég
var að alast upp.
Klukkan gekk svo alveg rétt i
þrjá sólarhringa og sló á tima-
mörkum. En þegar hún var i
notkun áður, þurfti að draga hana
upp á hverju kvöldi.
Að liðnum þessum þrem sólar-
hringum, þagnaði klukkan aftur
og hefur ekkert látið um sig vita
siðan, en hirist nú i skápnum,
sami forngripurinn og fyrr.
Eftir þetta varð ég feimin við
gömlu klukkuna og lit á hana sem
æðra tákn” —.
— Hver er skáld, Hugrún?
Þessu er mér um megn að
svara. En ég held þó, að sá sem
nær frá hjarta til hjartna og finn-
ur hljómgrunn hjá þjóðarvitund-
inni, hvort sem hann birtir hug
sinn i tónum, máli eða myndum,
eigi nokkurn rétt á að kallast
skáld.
Mér þykir nærri hryggilegt,
þegar fram koma menn, sem
þykjast vera einir dómbærir um
þessi mál og taka sér i þeim efn-
um nokkurs konar alræðisvald.
Ég hef alltaf miðað stærð mina
við þaö hvort mér hefur tekizt að
finna hljómgrunn hjá þjóðinni, —
fólkinu, sem landið byggir. Fá-
mennur hópur svonefndra bók-
menntafræðinga, hefur fyrir mig
minna að segja, nema ,hvort
tveggja fari saman.
A siðari árum hef ég feröazt
mikið til útlanda og sótt þangaö
námskeið. Þetta hefur verið mér
ómetanlega gagnlegur lifsskóli,
og aukið til muna sýn mina. En
þótt ég hafi farið til fjarlægra
landa met ég ættjörð mina mest. 1
sumar ferðaðist ég hér heima,
mest um óbyggðir. Þaö var
dásamlegt ævintýri. Ætli við
eigum ekki bezta land i heimi
þegar á allt er litið.
Þótt ég hafi lengi búið langt
fjarri þar sem vagga bernsku
minnar stóö, slitna aldrei þau
huglægu tengsl, sem til æsku-
stöðvanna liggja.
Heim, heim, heim,
hugurinn leitar i ómælisgeim.
Bak við öldurót heimsins
er endalaus friður,
þann öruggleik finnur sú
mannssál er biður.
Það andar á bak viö hin
ógengnu spor,
hiö eilifa vor.
Og með þessum ljóðlinum
skáldkonunnar látum við spjalli
okkar lokið. Þ.M.
Lárós Frh- al bls- 6
lax, er hugsanlegt að honum
finnist að nú sé hann kominn á
sinar uppeldisstöðvar og vilji þvi
ekki lengra fara. Þetta er verðugt
rannsóknarefni, sem m.a. Veiöi-
málastofnunin mun taka til úr-
lausnar, bæði með merkingum,
hreistursýnum og fleiri tiltækum
ráðum. Mun það allt gert fyrir
opnum tjöldum og i fullri dags-
birtu.
Þrátt fyrir það, að við Lárós-
menn séum friðsamir og
dýravinir, getum við ekki leyft
okkur þann munaö að standa á
stiflugarðinum mitt milli tveggja
ræktunarreita okkar og horfa á
seiðin og unglaxinn i Innra lóninu,
en endurheimta laxinn fullorðna i
Ytra lóninu þrengja sér i stórum
torfum með allt aö 400—500 löxum
fast við garðinn og sumir laxarnir
troða sér á milli stórgrýtisins i
garðinum og áleitnastir þar sem
garðurinn lekur mest ferska
vatninu innan frá.
Búgrein framtiðarinnar.
Og lái okkur hver sem vill, að
við ekki létum sannast s.l. sumar
á okkur söguna um asnann, sem
dó úr hungri mitt á milli tveggja
heyflekkja, vegna þess að hann
vissi ekki að hvorum þeirra hann
skyldi snúa sér. Leyfið til að nota
ádráttarnet var bæði eðlilegt og
sjálfsagt, eins og á stóð, og i fullu
samræmi við tilgang laganna.
Varla væri það hrósvert, ef við
létum móðursýkisleg blekkingar-
skrif tveggja til þriggja öfugugga
og niðurrifsmanna hindra þessa
tilraun okkar til að sanna tslend-
ingum að þessi nýja búgrein, lax-
og silungsræktun i fjörðum og
lónum við sjó, eigi rétt á sér. Hún
geti ef rétt er að staðið og friður
fæst til starfsins, orðið einn af
máttarstólpum islenzks atvinnu-
lifs, hún geti aukið fjölbreytni út-
flutningsverðmæta i ám og vötn-
um, en i þvi feni má t.d. nefna
mjög mikla möguleika til
stangarveiði.
Miklu máli skiptir fyrir fram-
gang þessa nauðsynjamáls, eins
og annarra slikra mála, að þvi sé
stuðningur veittur meðan það er i
uppbyggingu og eftir er að sniða
af þvi úmsa vankanta, sem óhjá
kvæmilega hljóta alltaf að koma
fram. Ljóst er að áhugi á fiski-
rækt á þessu sviði er vaxandi hér
á landi og skilningur meiri en áð-
ur. Um þetta vitnar ljóslega fyrr-
nefndur fundur hjá Framsóknar-
félagi Reykjavikur. Er þess að
vænta, að nú verði hertur róður-
inn til þess að málið komist i höfn
sem fyrst.
Reykjavik 20. febrúar 1972.
F.h. Fiskiræmtarfélagsins
Látravik,
Jón Sveinsson.
Athugasemd ritstjórnar.
Enn hefur ekkert komiö fram i
máii Jóns Sveinssonar, hvað sem
sentimetralengd iiður, sem renn-
ir stoöum undir endurteknar
ásakanir hans I garö Tímans,
þess efnis aö frétt Þorleifs Ólafs
sonar blaöamanns I des. s.I. um
Lárósmái á Landssambands-
fundi, hafi veriö rangfærö. Fyrir-
lestrahald hans á vegum Fram-
sóknarfélags Reykjavfkur nú eöa
I framtiöinni breytir engu um
það, aö hann hefur fariö með
ósæmilegar dyigjur i garð Tim-
ans varðandi frétt þessa, og telur
sig sýnilega ekki þurfa að standa
blaöinu nein skil á leiðréttingu.
Þaö er ekki um aö ræöa að
komiö hafi fram frjálslynd viö-
horf til ritfrelsis hér f blaöinu
varöandi þetta mál. ÞAÐ KOMU
FRAM SJALFSÖGÐ VIÐHORF.
Hins ber aö geta aö „þriöja svar-
grein" Jóns Sveinssonar, sem
hann kallar svo af mikiili kur-
teisi, fól i sér siikan umbúöalaus-
an atvinnuróg um einn ritstjóra
blaösins, aö ekki heföi veriö hægt
aö komast hjá aö stefna höfundi
heföi hún birzt. Astæöulaust þótti
aö stofna til slikra atburöa. Jóni
Sveinssyni er þvi bent á aö snúa
sér til annarra blaöa meö „þriöju
svargrein” sina.
B Ritstjóri