Tíminn - 27.09.1973, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Fimmtudagur 27. september 1973
i Damuskus og Beiruter enn hægt
aö fá stúlkur keyplar á þræla-
mörkuöum. Þaö var þar, sem ég
fann stúlkuna, sem ég leitaöi aö.
Hún stóö þarna og var til sölu....
Ef satt skal segja, hefur mig
aldrei langað til að verða leyni-
lögreglumaður i einkaþjónustu.
Alveg frá þvi aö ég var smástrák-
ur, hafði ég brennandi löngun til
að ná einu marki — að vera tekinn
I „New York Finest” þ.e. lögregl-
una. betta var eins konar hefð i
fjölskyldu minni. Faðir minn var
einn bezti leynilögreglumaðurinn
i Morödeildinni og fékk meira en
tuttugu mál til rannsóknar áður
en hann var myrtur af bófaflokki
niðri við höfnina. Eftir að ég hafði
lokið skólanámi, sótti ég um inn-
göngu i lögregluna, en var þvi
miður ekki talinn nógu góður. Það
var ekki einungis það að ég var of
Htill, ég vóg aðeins 67 kg. heldur
haföiégoghef -20-15sjónina og
þarf gleraugu til að lagfæra hana.
Þetta var meira en nóg til þess að
mér var synjað um inngöngu. En
ég vildi ekki láta undan svona
auðveldlega, þetta hafði of lengi
verið draumur minn til þess. Svo
ég hóf að lesa og tók próf og varð
einkaspæjari.
Tilbreytingar-
laus atvinna.
En það hefur aldrei verið neinn
ljómi yfir vinnunni minni. Þvert á
móti. Ég eyddi mörgum stundum
á viku I stórri verksmiðju, til að
finna bófa, sem stal viðgerðar-
hlutum og seldi síöan. öðru sinni
vann ég i kjörbúð við að koma upp
um búðarþjófa, oftast gamlar
konur, sem höfðu stungið ostbita
eða kaviartúbu niður i innkaupa-
töskurnar. Og oftar en einu sinni
hef ég eytt kvöldinu við að fylgj-
ast með rikum, gömlum manni,
sem eiginkonau heldur fram að
eyði allt of miklum peningum i
huggulegar, ungar stúlkur.
Leiðinlegt? Það geturðu bókað.
Óvænt
tilbreyting.
En kvöld nokkuð boðaði Sol Le-
vitt, — það er saksóknari sem ég
þekki — mig á skrifstofuna sina.
Þegar ég kom þangað, sat hann
fyrst grafkyrr um stund og horfði
á mig.
— Jimmy, sagði hann þegar ég
haföi setzt. — Ég hef mál, sem þú
hefðir kannski áhuga á.
Hann dró upp úr skúffu bunka
af lögfræðiskjölum. — Fyrir
nokkrum árum, byrjaöi hann,
gerði ég erföaskrá fyrir skjól-
stæöing, Joe Hadcliff. Hann var
einkennilegur maður, vellauðug-
ur, en yfirleitt heldur nizkur. Ein-
hverntima hitti hann konu, sem
hér Charity Blessingham. En
það, að hún hét Charity (kær-
leikur) þýðir ekki að hún hafi ekki
kostað neitt. A.m.k. gerði þessi
kona eitthvað það við skjólstæö-
ing minn, sem hann gleymdi ekki
meöan hann lifði. Þegar hann lét
gera erfðaskrána, ánafnaði hann
henni 50.000 dollara. Ég er nú að
verða búinn að skipta dánarbú-
inu, en hef ekki getað hitt
Blessingham kvenmanninn og
þess vegna eru þessar 50.000
áfram i bankanum. Ég hélt
kannski að þú vildir spreyta þig á
þessu. Hvar sem þú finnur hana,
er ég sannfærður um að rétturinn
lætur þig hafa sómasamleg laun.
— Ég vil fúslega reyna þetta,
sagði ég við Sol, — en ég hef ek'ki
minnstu hugmynd um hvar skal
byrja.
Hefur þú einhverjar upplýsing-
ar um hana?
— Látum okkur sjá, sagði hann
meðan hann rótaði i skjölunum.
— Hann hitti hana, þegar hún var
18 ára fyrir um það bil fjórum ár-
um siðan, svo hún er þar af leið-
andi um 22 ára nú. Hún er fædd
hér i Brooklyn, og faðir hennar
Billy Blessingham fórst i bilslysi,
þegar Charity var aðeins þriggja
ára. Móðirin bjó meö hverjum
manninum á fætur öðrum. Núna
býr hún með einhverjum hippa i
East Village. Hún kom hingað á
skrifslofuna til min og sagði, að
dóttir hennar hefði stungið af fyr-
ir um það bil hálfu öðru ári.
— Hefurðu lýsingu af stúlkunni
skaut ég inn i.
Levitt kinkaði kolli.
— Já og hana mjög góða, Hún
er á að giska um 170 sm á hæð,
vegur um 53 kg, hrafnsvarthærð,
með fjólublá augu. og eftir þvi
sem móðir hennar segir er hún
mjög ásjáleg, brjóstamikil,
mittisgrönn og hefur langa,
fallega fætur.
Ég blistraði. — Stórglæsilegt!
Sol hló. — Það hlýtur hún að
hafa verið, fyrst að nizkupúkinn
Á
þrælamark-
aði í
Damaskus, ,

Magadansmeyjarnar iMið-Austurlöndum lenda fyrr eöa siðar á þrælamörkuðum.