Tíminn - 24.01.1974, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 24, janúar 1974,
TÍMINN
n
Evita Peron var mjög hliöholl verkaiýönum. Hér les hún boöskap til
argentiskrar alþýðu.
Verksmiðjur, skrifstofur, verzl-
anir og skólar voru lokaöir. A
sama tima fylltist landiö af
minjagripum um hina látnu. Þaö
voru myndir, litlar styttur, lykla-
kippur, plötur og frimerki. Bók
hennar var gefin aftur út og hún
seldist i þúsundum eintaka dag-
lega. Allt sem hugsazt getur - göt-
ur, torg, fljót, borgir, fjöll — allt
var skýrt upp og látið heita ftöf-
uöið á henni. Jafnvel stórborgin
La Plata fékk nýtt heit, Ciudad
Eva Peron, og páfinn Pius XII
fékk margar tilvisanir um að
upphefja hana i dýrlingatölu.
Stjórnin gerði áætlun um aö
byggja veglegt minnismerki, sem
átti að kosta hvorki meira né
minna en 60 milljarða ísl. kr. Það
átti að vera miklu veglegra en
egypzku pýramidarnir, það átti
að verða áttunda furðuverk ver-
aldar. Að utan átti minnismerkið
að vera prýtt sextán mismunandi
styttum af Evu. Hin stærsta átti
að vera yfir 60 m að hæð, og tróna
á sökkli, sem væri 150 m hár. Þar
með mundi minnismerkið vera
helmingi hærra en frelsisstyttan I
New York.
Jafnframt þvi kallaði forsetinn
á sinn fund sérfræðing, til að sjá
um ódauöleika konu sinnar. Hann
kvaddi til dr. Pedro Ara til að sjá
um smurninguna. Hinn spánski
dr. Ara hafði kynnt sér nákvæm-
lega þá aðferð, sem notuð var til
að vernda jarðneskar leifar Len-
ins. Hann var sannfærður um að
hann gæti gert eitthvað svipað
fyrir Evu.
Hann móttók 880.000 isl. kr. fyr-
ir verkið, sem hann vann að i eitt
ár. Hann skipti fyrst á blóði og
alkahóli í hinni látnu og sprautaði
siðan upphituð glyseróli i æðarn-
ar. Þegar það storknaði varði
það æðarnar og innri liffæri. Þvi
næst var likið sett I mörg böð sér-
staklega útbúin, sem áttu að
verja húöina fyrir rotnun. Varir
hinnar látnu voru dimmrauðar og
hár hennar þykkt og ljóst., hún
leit alveg eins út og húnn hafði
gert i lifanda lifi.
í september árið 1955 var Juan
sinni Juan Peron, sem nú var i út-
legð I Madrid. Nú var hafin um-
fangsmikil leit að hinni látnu
Evítu. En leitin bar engan árang-
ur — lik Evitu var horfið.
Það er ekki vitað með vissu.
hversu mikið Vatikanið vissi um
þetta mál, en dag nokkurn náðu
útsendarar Argentisku stjórnar-
innar sambandi við ónafngreind-
an prest, sem gat sagt þeim frá
þvi hvar Eva Peron var grafin. 1
júli árið 1971 snéri maður, að
nafni Carlos Maggi, sér til útfar-
arskrifstofunnar i Milanó og
kynnti sig sem bróður Mariu
Maggi. Hann hafði skriflega
heimild um að fá afhentar jarð-
neskar leifar systur sinnar. Hin
rotnaða svarta likkista var grafin
upp, og útfararstjóri staðarins ók
henni til frönsku landamæranna.
Þarna var augljósiega um að
ræða samstarf milli franskra og
spánskra yfirvalda — auk þess
sem Vatikanið sveif yfir vötnun-
um — þvi að flutningar likkist-
unnar gekk fljótt og örugglega
fyrir sig. Við spönsku landamær-
in fékk likkistubillinn fylgd, tveir
öryggisverðir fylgdu bilnum það
sem eftir var leiðarinnar til
Madrid. Þar beið Juan Peron.
ásamt sendiherra Argentinu á
Spáni og dr. Pedro Ara.
Likið var flutt i kjallaraher-
bergi og þar hóf dr. Ara nákvæma
rannsökn á þvi. Hann gat ánægð-
ur fullyrt, að vinna sin hefði
heppnast mjög vel, þrátt fyrir
ásigkomulag liksins, en annar
fótur þess var brotinn og það
hafði fengið fimm hnifsstungur i
brjóstið, auk þess sem nef þess
var brotið. En annars var hör-
undslitur og allt yfirbragð Evu
eins og hún svæfi djúpum svefni.
Dr. Ara getur verið ánægður
með verk sitt, en hann lifir á eftir-
launum sinum i Madrid. Frú Per-
on hefur horfið aftur, en I þetta
skiptið er það augljóslega sjálfur
Juan Peron, sem stendur á bak
við hvarfið. Hið víðreista lik er á-
litið falið á einhverjum stað á
Madrid. Og þar mun Eva Peron
hvila, þar til að hún getur snúið
aftur til Argentinu.
(Þýtt— kr—)
ttalskur myndhöggvari geröi risastóra marmarastyttu-af Evu Peron.
llún var siðan send til Buenos Aries, þar sem henni var komiö fyrir fyr-
ir framan félagsmálaráðuneytið.
Einn af þeint siöustu útlendingum, sem fékk tækifæri til aö taka I
höndina á forsetafrúnni var danskur lögfræðinemi.
Peron steypt af stóli og hann varð
að flýja til Paraguay. Meðal
þeirra hluta, sem hann varð að
skilja eftir, var lik konu sinnar.
Hinir nýju valdhafar gerðu sér
grein fyrir þvi, að Eva Peron gat
verið pólitiskt sprengjuvopn, og
þess vegna urðu þeir að hafa tima
til að hugsa sig um.
I nóvember sama ár tók herinn
völdin undir forsæti Pedro Aram-
buru hershöfðingja, og skömmu
eftir það var liki Evu Peron rænt.
Ræninginn var Moore Koeng of-
ursti, einn af svörnustu óvinum
Perons, sem hafðii eigin persónu
eyöilagt eins mörg likneski af
Evu og hann komst yfir. Sem lið i
hefnd sinni gagnvart Peron, lýsti
Koenig þvi nu yfir, að hann ætlaði
að veita Evu „kristilega greftr-
un” eins og sæmd hverjum látn-
um manni.
Róm. Þetta var öruggasta leiðin,
til að geyma likið, meðan beðið
var eftir nánari fyrirskipun.
En vinstrisinnað dagblað i Róm
fékk ávæning af þvi að Eva væri
grafin i Róm, og Vatikanið lét
grafa hana upp og flytja hana til
Milanó. Nunna að nafni Giusepp-
ina Airoldis fylgdi kistunni til
Milano. Henni var sagt að i kist-
unni hvildi itölsk ekkja Maria
Maggi, sem hafði verið búsett i
Argentinu, en hafði beðið um að
fá hinztu hvild I fæðingarborg
sinni Milanó...
Systir Giuseppina sá um greftr-
unina, og Evita var jarðsett i
Musocco-kirkjugarðinum i Mil-
anó. Þar hvildi hún næstu 14 árin.
1 april árið 1971 ákvað hin nýja
rikisstjórn Argentinu að fá Evu
Peron aftur senda heim. En eng-
inn vissi hvar hún var. Ekki einu
Hin látna kona var nú látin i ó-
dýra kistu og komið fyrir hja
Antonio Arandia majór. Kistan
var flutt til hans á herflutninga-
vagni, sem fyrstu nóttina var
staðsettur á götuhorni i Buenos
Aires. Siðan var kistan falin i
vörugeymsluhúsi og fjórum eða
fimm öðrum stöðum viðs vegar
um borgina, þar til likið var flutt
á einkaheimili Arandias majórs.
í millitiðinni hafð fréttin um
likránið siast út, og þúsundir
tryggra Hvitu-aðdáenda leituðu
um alla borgina að hinu horfna
líki. Arandia majór svaf með
hlaðna byssu undir koddanum
áþessu timabili.
Einu sinni snemma morguns
vaknaði hann við hávaða fyrir ut-
an svefnherbergið hjá sér. Hann
gat greint útlinur einhverrar
mannveru og án þess að hika
hleypti hann af skoti. Þvi miður
var það konan hans sem hann
skaut á, hún var á leiðinni á sal-
ernið. Hún lézt samstundis.
Með mikillileynd lét Ariandia
nú flytja þennan örlagarika tré-
kassa i eina af vörugeymslum
hersins, þar sem hann var
geymdur ásamt öðrum kössum,
sem innhéldu útvarpstækjaút-
búnað. Samt sem áður komust
leynilegir útsendarar Aramburus
forseta að þvi hvar likið var
geymt, og forsetinn fyrirskipaði
að likið skyldi grafið samstundis.
En það kom aldrei til, þvi að
likið hvarf aftur. Manna á meðal
gekk sá orðrómur, að likið hafi
verið brennt, eða þá að þvi hafi
verið hent i La-Plata fljótið.
Stuðningsmenn hennar leituðu
hennar urri allt — en þeir gátu
ekki vitað að hún var nú á leið til
Evrópu i vörufiutningskassa. Á
ferðalagi hinnar látnu var komið
við i Brussel og siðar i Bonn. I
Vestur-Þýzkalandi var forseta-
frúin I nokkra mánuði. Hún var
geymd þar ásamt húsgögnum og
fleiru, sem tilheyrði sendiráði
Argentinu.
Á mjög dularfullan hátt var lik
Evitu fiutt til Vatikansins, þar
sem hún var lögö til hvilu i eina
mótmælendakirkjugarðinum i