Tíminn - 02.03.1974, Blaðsíða 15

Laugardagur 2. marz 1974.
TÍMINN
15
Rætt við meðlimi
Hljóma um
endurvakningu
hljómsveitarinnar,
væntanlega
hljómplötu og fl.
ÚTI ER ævintýri var sagt
hér í gamla daga, þegar
sögunni var lokið. Hvort
þetta var sagt um
HLJÓMA, þegar hljóm-
sveitin leystist upp, skal
ekki fullyrt, en allavega
tóku menn það alvarlega,
að þá hefði verið settur
lokapunkturinn við sögu
Hljóma (Skyldi ómar
Valdimarsson vera byrjað-
ur á nýrri bók?).
Það þóttu mikil tíðindi í
íslenzka poppinu á sínum
tíma, þegar Hljómar liðu
undir lok. Það þóttu því
ekki minni tíðindi, er það
spurðist, að geislabaugur-
inn hefði verið fjarlægður
og endurfæðingin orðin
staðreynd. Þeir, sem stóðu
að henni, voru þeir þrír
aðalliðsmenn Hljóma, sem
skipuðu hljómsveitina,
þegar hún átti hvað mest-
um vinsældum að fagna
(Erlingur Björnsson tók
ekki þátt í endurreisninni),
en það eru þeir Gunnar
Þóröarson, Rúnar Július-
son og Engilbert Jensen,
og nú hefur Björgvin Hall-
dórsson slegizt f hópinn.
Sumir vilja halda því
fram, að íslenzka poppið
hafi brunnið um leið og
Glaumbær, en nú er það
spurningin, hvort Hljóm-
um tekst að blása í glæð-
urnar, svo af verði sú bira
og darraðardans, sem áður
var um poppið hér heima.
Tíðindamaður þáttarins
„Með á nótunum" ræddi
nýlega við þá félaga í
Hljómum, eitt þriðjudags-
kvöld áður en þeir héldu
ENGILBERT: „Upphaflega ætl-
uðum við bara að vera þrir.”
Tekst Hljómum að endurreisa það veldi, sem þeir höfðu I Isienzka þoppinu?
TIMAMYNDIR: GUNNAR
voru um 30—40 manns, sem að-
stoðuðu okkur, og við unnum
samfleytt i 14 daga frá kl. eitt á
daginn til kl. sex á morgnana.
BJORGVIN: — Það unnu allir
með okkur, eins og þeir væru að
vinna að sinni eigin plötu. 011 lög-
in eru frumsamin af þeim Gunn-
ari og Rúnari, og textarnir einnig.
Það hefur ekki borið mikið á Rún-
ari sem lagasmið til þessa, en
persónulega finnst mér hann gera
hér mjög góða hluti.
— Mynduð þið flokka Hljóma
sem „brennivinsmúsik-hljóm-
sveit?”
RÚNAR: — Við flokkum okkur
allavega ekki undir negatívu
merkingu þess orðatiltækis.
BJORGVIN: — Það virðist
vera orðið tizkufyrirbæri að tala
um brennivinsmúsik,'en þetta er
ekkert nýtt, frekar en mengunin.
Annars myndi ég segja, að þetta
væri bara annað orð yfir það, sem
var einu sinni kallað „kúlutyggjó-
músik”.
— Hvers vegna eru allir text-
ar á ensku á plötunni?
BJÖRGVIN: — Það er mjög
erfitt að syngja dægurlagamúsik
á islenzku, og svo er afar erfitt að
„frasa” islenzka dægurlagamús-
ik, eins og hún er nú. Það fer ekki
Það má eiginlega kalla þessa
dansieiki okkar vakningarsamkomur
upp á sviðið á Röðli, og
árangurinn af því spjalli
birtist hér á siðunni....
— Hér er fyrst spurning, sem að
ég held, að mörgum sé forvitni á
að fá svar við. Hver var ástæðan
fyrir þvi, að Trúbrot leið undir
lok, eins og sú hljómsveit var
skipuð siðast?
GUNNAR: — Það voru nú ýms-
ar ástæður fyrir þvi, , en ein var
sú, að Rúnar var á förum til
Bandarikjanna, og um svipað
leyti buðu strákarnir i Rió trióinu
mér aðkomameð sér til Ameriku,
og ég ákvað að taka þvi.
RÚNAR: — I þessari sex
manna útgáfu af Trúbroti vantaði
grundvallarskilyrðið fyrir þvi, að
hægt væri að reka hljómsveitina,
sem var einfaldlega það, að við
vorum ekki allir að fara i sömu
áttina músiklega.
Auðvitað var það einnig þungt á
metunum, að við höfðum ekki
nægilega mikið að gera og ástæð-
an var sú, að markaðurinn bar
ekki svona stóra hljómsveit.
— Það var búið að ganga af
Hljómum dauðum á sinum tima,
og skrifa um þá minningargrein-
ar og prýðisgóða bók, en nú
endurreisið þið Hljóma. Hvers
vegna?
BJORGVIN: — Það er ekki bú-
ið að afsanna þá kenningu, að til
sé lif eftir dauðann.
RÚNAR: — Viðerum allir i þvi.
(Almennur hlátur). Það má eig-
inlega kalla þessa dansleiki okkar
vakningarsamkomur.
ENGILBERT: — Þegar við
hættum iTrúbroti, þá töluðum við
Rúnar lauslega saman og ákváð-
um að hittast aftur, þegar hann
kæmi frá Bandarikjunum, hvað
við gerðum, og siðan ræddum við
málið við Gunnar. Upphaflega
ætluðum við bara að vera þrir, en
þegar til kom, fannst okkur það
ekki nægilega gott, svo að við
fengum Birgi Hrafnsson i lið með
okkur.
— Þú ert ekkert hræddur um að
þú verðir settur út úr hljómsveit-
inni?
ENGILBERT: — Nei, ég er
ekkert hræddur um það.
— Af hverju var ekki hægt að
nota nafnið Trúbrot?
RÚNAR: — Það var kominn
leiðinda mórall i sambandi við
þetta nafn, og þar að auki var
Gunnar Jökull búinn að láta skrá-
setja það á sig persónulega. Hvað
sem þvi liður, þá kom aldrei til
greina að nota nafnið Trúbrot aft-
ur.
BJÖRGVIN: „Þaö viröist vera
orðið tizkufyrirbæri að tala um
brennivinsmúsik”.
GUNNAR: — Ég held mér sé ó-
hætt að fullyrða, að við séum allir
mjög ánægðir með þetta nafn.
Hljómar er gott islenzkt nafn á
hljómsveit.
— Er um einhverja stefnu-
breytingu að ræða hjá ykkur við
endurvakningu hljómsveitarinn-
ar, t.d. hvað varðar músikstefnu?
ENGILBERT: — Það er engin
föst músikstefna. Við spilum þá
músik, sem við höfum ánægju af,
og auðvitað vonum við, að fólkið
hafi jafnmikla ánægju af henni.
— Þegar Gunnar Jökull var
rekinn úr Trúbroti (að eigin
sögn), lét hann hafa það eftir sér,
að nú væri gamla Hljóma-menn-
ingin gengin aftur i Trúbroti, og
átti hann þar við það, að lögin i
dansleikja-prógramminu væru
allt „kóperingar”. Hefur þeási
„gamla Hljóma-menning” verið
endurvakin?
GUNNAR: — Ég er nú ekki
allskostar sáttur við þetta orð,
„Hljóma-menning”. Ég tel það i
flestum tilfellum næstum þvi úti-
lokað að „kópera” lög af hljóm-
plötum, þótt menn séu allir að
vilja gerðir. Hvað okkur varðar,
þá rifum við ekki lögin gersam-
lega niður, en við breytum útsetn-
ingunum alltaf eitthvað.
Annars er töluverð óánægja
með það, að við skulum ekki leika
gömlu Hljóma-lögin, eins og t.d.
Fyrsti kossinn og If you knew, en
við erum farnir að hugsa alvar-
lega um það að taka eitthvað af
þessum lögum inn i dansleikja-
prógrammið.
BJÖRGVIN: — Þú varst að
minnast á stefnu. Mér finnst rétt
að koma þvi hér að, að stefnan
hjá okkur mótast mikið við að
vinna að hljómplötum.
RÚNAR: — Við erum nýbúnir
að taka upp plötu i Bandarikjun-
um, og þar er nýjasta stefnan
okkar, og að minu viti ein sú
bezta, sem við höfum tekið upp i
hljómplötugerð. Þetta er viðasta
músiksvið, sem við höfum farið
ýfir.
GUNNAR: ..... ekki beint til-
hlökkunarefni að vera alltaf að
syngja fyrir sama afmarkaða
hópinn”.
— Nú hafið þið unnið að upp-
töku á hljómplötum ykkar i
nokkrum löndum, en hvernig var
aðstaðan i Bandarikjunum.
GUNNAR: — Þetta var sú al-
bezta aðstaða, sem ég hef orðið
aðnjótandi i hljómplötuupptöku.
Þarna fann maður, að hver og
einn einasti var allur af vilja
gerður til að gera sitt bezta. Það
milli mála, að enskan er nú popp-
málið i heiminum.
GUNNAR: — Það gefur auga
leið, að við hljótum að ná til miklu
stærri hlustendahóps með þvi að
syngja á ensku. Það er ekki beint
tilhlökkunarefni að vera alltaf að
syngja fyrir sama afmarkaða
hópinn.
RÚNAR: — Við erum ekki að
fórna neinu með þvi að syngja á
ensku, enda eru allir okkar læri-
feður úr ameriska og brezka
músikheiminum.
— Hver er munurinn á þvi að
vera i Hljómum og Haukum,
Engilbert?
ENGILBERT: — I Haukum var
frekar litið lagt upp úr þvi að gera
einhverja músik. Þetta gerðist
mest á sviðinu, og það voru ekki
neinar áætlanir i sambandi við
hljómplötur og frekar litið um æf-
ingar. Annars hef ég ekkert nema
gott eitt um Hauka að segja.
— Nú hélt Trúbrot mjög vel
heppnaða hljómleika, þar sem
tónverkið „LIFUN” var frum-
flutt. Eru engar áætlanir hjá ykk-
ur i Hljómum um að hressa upp á
poppið i höfuðstaðnum með
hljómleikahaldi?
RÚNAR: — Við ætlum að fá
aðra blaðagrein út á það...