Tíminn - 24.12.1974, Page 41

JÓLABLAÐ 1974
TÍMINN
41
Hljómleikar viö Miraballhöll I Salzburg. Eiginkonur liiftrasveitarmanna vöktu mikla athygli eins og sjá
má á myndinni.
Upptökusalur Idtvarpinu i Miinchen. Þeir hafa alltaf vissa ldörasveitardagskrá.
er alltaf lífleg umferð af stórum
ferjum, alls konar bátum og
skipum, sem of langt yrði að lýsa,
að ógleymdum flutningaprömm-
unum, sem eru svo yfirhlaðnir, að
undrun sætir, að þeir skuli fljóta.
Svo eru beggja vegna fagrar
byggðir, þorp og borgir, og nú
blasir sjálf höfuðborgin Bonn við
okkur. Þar nutum við mikillar
gestrisni sendiherrahjónanna,
þegar við vorum þar á ferð fyrir
þremur árum.
Það gekk á með skúrum þennan
dag, svo að útsýnið naut sin ekki
eins og æskilegt væri, en innan
skamms greinum við i móðunni
þá mörgu turna hinnar frægu
Kölnardómkirkju, en þar var
ákveðið að nema staðar um
stund. Vegna mikilla
framkvæmda i nánd við kirkjuna,
og viðgerðar á sumum turnum
hennar, sem staðið hefur yfir i
mörg ár, Verður að fara nokkrar
krókaleiöir til að ná inngöngu i
þennan forna dóm. En þegar inn
er komið, er erfitt að lýsa þeim
áhrifum, sem kyrrð og göfgi
þessa mikla musteris vekur hjá
manni. Það er eitt af þvi, sem
hver og einn verður að lifa með
sjálfum sér. Hér er friður, kyrrð
og hátiðleg ró, sem orkar á hug-
ann. Gengið var inn um
hliöardyr, en þegar inn var
komið blasir við á vinstri hönd
uppljómað hliðaraltari með
mörgum smákertum. Þar krýður
hópur fólks i hljóðri bæn. Þetta
mun vera kapella heilagrar
guðsmóöur. Hingað" er leitað i
miðri önn dagsins og tendruð ljós
bænarinnar. Þangað er leitað i
margvislegum erfiðleikum llfs-
ins. Hingað i helgidóminn sækir
fólk kraft og styrk, mitt i ys og
þys daglegs lifs. Þegar svo er
komið inn I aðalskip kirkjunnar,
blasir við háaltarið, tilkomumikið
og veglegt eins og hæfir þessu
húsi. Manni kemur til hugar, að
hingað hafi kynslóðir aldanna
leitað á stundum styrjalda og
ógna, sem hafa dunið yfir og
limlest þetta land, en einnig á
hátlða-, gleði- og hamingjustund-
um. Nokkuð snjáður en mikill
bænabekkur, er hér, og hvað
getur langt að kominn ferðalang-
ur annað en beygt sin stoltu kné.
aö þessum bekk, þar sem
þúsundir kristinna kvenna og
manna hafa kropið I bæn og þökk
til hins hæsta.
Andrúmsloftið á slíkum stað er
þannig þrungið krafti, sem
gagntekur hugann og fylgir
manni lengi á eftir. Við gengum
þarna um góða stund, þar sem
gaf að llta ölturu og margs konar
kirkjulegar minjar og forna list.
Við yfirgáfum hljóð og hugsi
þennan helga stað, og héldum
ferðinni áfram eftir hinum fagra
Rlnardal. Senn gaf að llta hinn
mikla Drekaklett með slnum háu
rústum af fornu og miklu kastala-
vígi. Já, þeir byggöu sér vigi á
þeim hæstu tindum I þá daga. Þá
var ekki farið að gera loftárásir I
styrjöldum. Þarna uppi stönzuð-
um við lengi fyrir þremur árum
og nutum fallegs útsýnis yfir borg
og byggð I glampandi sólskini. Og
enn er haldið i gegnum blómlegar
byggöir, með klettaborgir að bak-
grunni, og nú sjáum við loks hinn
margrómaða Lóreleiklett, og
ósjálfrátt kemur manni I hug
söngurinn gamli: ,,Ég veit ekki af
hvers konar völdum, svo viknandi
_ág er —Þaðeru þó alltaf stöku
staðir i veröldinni, sem viö
norðan af Islandi könnumst við.
En áfram er haldið á ókunnum
slóðum með hina miklu Rin á
hægri hönd. Senn liður að kvöldi,
og ljósin i bæjum og byggðum
byrja að tendrast. Það er hljótt I
bílnum i kringum mann, svo að
gott er að halla sér aftur á bak i
sætinu og kannski að gleyma sér
svolitla stund.
Þegar aldimmt er orðið, vekja
athygli uppljómaðir blettir i
hliðunum, sem bera við
kvöldhimininn. Þetta eru
smáþorp, og bæir, og kannski
gamlir herragarðar. Hugurinn
reikar til löngu liðins tíma þegar
þarna bjuggu e.t.v. voldugir
lénsherrar með fjölmennt
þjónalið, sem hafði mikið annriki
á stórum heimilum. En nú duga
ekki lengur neinir draumórar, þvl
blllinn fer niður brekku mikla og
sjálf Heidelberg er I sjónmáli.
Von bráðar var numið staðar við
reisulegt hótel,, þar sem biðu
okkar hlýleg herbergi og góðar
viðtökur. Hafi einhver verið
þreyttur um kvöldið eða
niöurdreginn eftir langa ökuferö,
var það horfið við morgunverð-
arborðið, þegar borið var inn ilm-
andi kaffið. Ekki versnaöi
þegar út var komið. Nú hellti
morgunsólkin geislum sinum yfir
borg og byggð, öll ský horfin. Til
hægri þegar komið var út, blasti
við manni „höllin”, sem svo er
nefnd. Það er stór og mikil
miðaldabygging, sem að visu er
mikið úr sér gengin, en gnæfir þó
tilkomumikil þarna hátt uppi I
hlíðinni fyrir ofan borgina.
Þangað upp er ferðinni heitið af
flestum okkar. Það ætlaði að
ganga brösótt að finna rétta veg-
inn þangað upp, þvi margir gátu
komið til greina, en i samfylgd
tveggja ungra stúlkna, sem
einnig voru á framandi slóðum,
komumst við á rétta leið, sem aö
vlsu var brött og bugðótt.
Þarna uppi var útsýni yfir
mikiö af borginni og umhverfi
hennar. Stórhýsi, trjágarðar,
turnar og torg blöstu við okkur,
og margt af þvi frá löngu liðnum
tlma. Við dvöldum þarna uppi
drjúga stund innan um leifar af
múrum, listrænum dyrum og
listaverk, sem stóðu þarna til
minningar um forna frægð. Heitt
var I veðri, svo að maður varð að
smátlna af sér spjarirnar, og um
leið og leggja skyldi af staö niður,
var gott að staldra við á
Isbarnum. En I því kom farar-
stjórinn okkar, Jón Bergsson, og
spyr m.a.: Eruð þiö búin að sjá
Ámuna? Ha, ámuna? Já, stóru
víntunnuna. Nei, við höfum enga
víntunnu séð. Hann tók okkur þá
með i vesturhorn hallarinnar og
þar niður alllangan stiga.
Komum við þá niður I rúmgott
herbergi með tveimur
langborðum, en bak við annað
þeirra var afgreiðslustúlka, er
tók við inngangseyri, sem var
3 mörk en á boröinu var raðað
íitlum vinglösum, og fékk maður
eitt þeirra fyllt af hvítvíni sem
aðgangskort að vistarveru vin-
tunnunnar. En nú var að snúa sér
aö ferllkinu sjálfu. Hér gaf á að
lita þvi áman tekur u.þ.b.
eins marga lítra vins og ibúar
okkar lands eru margir. Þarna
voru stigar bæði upp og niður, svo
að hægt væri að skoða gripinn i
krók og kring, og var að sjá, að
margir kæmu þeirra erinda.
Upp úr hádeginu stigum við sæl
og mett upp I þann græna okkar i
30 gr. hita, svo að ekki var laust
við, að sumir færu aö strjúka
skallann, þegar setið hafði verið i
bílnum um hríð. En billinn þaut
áfram til Freiborgar, sem átti að
vera eins konar miðstöð næstu tvo
sólarhringana. Upp úr kl. 18
lentum við i hinni fögru Freiburg.
Nú kom það sér verulega vel, að
hér var góð aðstaða til að skola af
sér svitann, og var það eitt fyrsta
skylduverk allra. Já, mikið getur
einn Islendingur annars svitnað,
þegar komið er út fyrir landstein-
ana.
Næsti dagur var 14. ágúst, og
mun hann verða okkur eftir-
minnilegur, og það af góöum og
gildum ástæðum. Til feröalags
okkar á þessum slóðum var aðal-
lega stofnað af þvl, að hér bjuggu
vinir i nágrenninu, sem buðu
okkur að koma, og væntu þess að
við kæmum. En þannig var það i
pottinn búið, að I fyrrasumar kom
I heimsókn til okkar lúörasveit
frá Nieder-Rimsingen i
Svörtuskógum. Sólskin var og
fegurð yfir öllu, þegar við lögöum
upp i þessa heimsókn.
Víðáttumiklar vinekrur blöstu við
i lágum hliðum á hægri hönd, en
voldugir skógar handan engisins
á vinstri. Loks beygðum við upp á
brattan veg, inn á milli tveggja
stórra vínekra. Klasarnir nærri
strukust við rúöurnar. Vafasamt
var, að sá græni okkar hefði sig
upp i einni beygjunni. En hann
hafði það samt, og innan stundar
höfnuðum við i hópi vina, sem
fögnuðu okkur með hlýlegum
orðum, og smáskenk af hvitvini,
þvi nú vorum við stödd i hópi
vinbænda. Að móttökuathöfn
þessari lokinni gekk allur skarinn
upp i fagra skógarhliö þarna
nálægt, og lékum við þar tvö lög
fyrir sjónvarpið. Nokkru seinna
var lagt af stað I ferðalag upp til
fjalla, og þar á hinu myndarlega
veitingahúsi, Feltberg, þágum
viö rlkulegt hádegisverðarboö
þeirra frá Niederrimsigen.
Eftir matarhlé I lengra lagi, þvi
notalegt var aö vera þarna, var
loks lagt af stað til bæjarins. En
um það bil miðleiðis tók sá græni
okkar allt i einu upp á þvi að leka
ollunni, og truflaði þetta talsvert
hátlðahöldin, sem vel voru komin
HEUrnR
HELimR HEYÞYRLUR
2ja og 4ra stjörnu
HFHAMAR
véladeild
sími 2-21-23
Tryggvagötu
Reykjavík.