Tíminn - 24.12.1974, Blaðsíða 45

JÓLABLAÐ 1974
TÍMINN
45
Við komuna i Nilderrimsingen var aðalgatan lokuö meft veitingaborfti. Þar var veitt vel. Vift þaft
tækifæri lék lúftrasveitin.Þýzka sjónvarpift sendi þangaft menn til myndatöku.
og þvegin til móts vift islenzka
ræftismanninn, sem kominn var
til aö bjóöa okkur velkomin, og
færöi hverjum og einum smá-
minjagrip um leiö. Þetta er sér-
staklega aölaöandi maöur, og öll
fjölskyldan, og áttum viö eftir aö
kynnast þessu fólki betur á
meöan viö gistum þessa borg.
Seinna þetta kvöld ókum viö til
húss nokkurs, sem virtist vera
samkomustaöur fyrir ungt fólk.
Þar uppi voru stórir salir, og lá
leiöin til þess, sem innstur var i
byggingunni. Ræöismanns-
fjölskyldan heiöraöi okkur meö
nærveru sinni, enda nutum við
þeirrar fylgdar aö mestu á meöan
viö dvöldum þarna. Þegar raöað
haföi veriö i sig að vild, hófust
þjóölegir dansar meö tilheyrandi
stappi og hrópum viö og við, og
fjörlegum fótaburði, en tvær litl-
ar stúlkur léku undir á
harmónikkur. Þarna á var á
feröinni úrvals þjóödansaflokkur,
sem seinna blandaði áheyrendum
inn i dansana. Sumar af okkar
fallegu frúm voru klæddar 1
islenzkum búningum, og þegar
liöa tók á kvöldið, var ekki frltt
viö, aö sumum dansherrann yröi
tiölitiö að gestarööinni, þar sem
þær sátu. Vitanlega endaöi þetta
á þvi, aö þær hrifust meö i dans-
inn, en af svip dansherranna,
mátti ráöa, að þeir hefðu helzt
aldrei tekiö annað eins finiri i
fangiö. Þar sem nú var farið aö
hallast dáliö á, voru sumir herr-
anna úr okkar hópi, leiddir út á
gólfiö i hringiðu dansins.
Ráögert var, að við létum
heyra i okkur og fór sú hljóökviða
fram seinna um kvöldiö viö mikiö
lófaklapp og kæti áheyrenda.
Um tiuleytið morguninn eftir
var ekið um þessa fögru borg og
gaf aö lita traustar og fornar
byggingar liöins tima, og má þar
t.d. nefna stórhýsið, þar sem hið
fræga tónskáld, Mozart, fæddist,
og eru vist Ibúar hússins orðnir
þvi vanir, að glápt sé þar upp I
gluggana, enda leyföum við okk-
ur aö gera svo, þó að við sæjum
ekkert markvert, nema nafn
skáldsins letraö stórum stöfum.
En þaö skal engan undra þó
tónlist sé I heiöri höfö i borginni
og nágrenni. 1 lok þessarar hring-
feröar, var ekiö upp i dálítiö dal-
verpi fyrir ofan borgina, og aö
stóru veitingahúsi, þar sem við
vorum leidd aö rikulegu matboröi
I boöi ræðismannsins. Þarna á
stórum svölum sátum viö i
makindum i veöurbliöunni. En
þaö skelfdi sum okkar, sem
uröum frá svo norölægum
slóöum, hvaö óboðnir gestir,
vespur, ásældust góðgjöröirnar.
Eftir svo sem hæfilegan
matartlma héldum við til
dvalarstaöanna til undirbúnings
fyrir hljómleikahald i hinum
undurfagra garöi ráöhússins, aö
viöstöddum borgarstjóranum, en
svo aftur seinna fyrir almenning.
En dagskráin brenglaðist eitt-
hvaö, svo að við lékum þarna i
rúman klukkutima I einni lotu
fyrir stóran hóp, sem tók okkur
vel, og siðan ekki meir. Strax á
eftir vorum við boöin upp á aöra
hæö þessarar veglegu hallar, þar
sem einn borgarstjóranna var og
ávarpaöi okkur nokkrum
velvöldum orðum aö skilnaöi.
Seinna þetta kvöld var ákveöið,
aö viö kæmum saman á
veitingahúsi, sem var svo aö
segja á milli gistihúsanna, sem
viö dvöldumst á. Hljómsveitar-
stjórinn okkar gaf okkur fyrirheit
um, aö þar myndum viö hitta
óvæntan gest. Þegar á staöinn
kom, reyndist gesturinn vera
fyrrverandi félagi okkar,
Sigurður Björnsson, söngvari frá
okkar heimabæ. Kom hann alla
leiö frá Vin til aö heilsa upp á
okkur. Þaö uröu þvi þarna miklir
fagnaöarfundir. Þaö er skemmst
frá aö segja, að kvöld leiö fljótt
viö skeggræöur um fortiö, nútiö
og framtiö, en Siguröur dvaldi
þarna til næsta morguns, svo aö
við höföum þá ánægju aö drekka
meö honum morgunkaffið. En
siöan var hann rokinn til Vinar á
æfingu um hádegiö I einhverri
óperunni.
Og nú kom billinn okkar, og var
þá lagt af stað áleiðis til heims-
borgarinnar Míinchen. Þetta var
á laugardegi, en næsta dag
myndu hópurinn farinn að týna
tölunni. Þeir, sem áttu ættingja i
Austurrlki, ætluðu að snúa við I
Miinchen og fara i fjölskyldu-
heimsóknir þar. Meö þakklátum
huga kvöddum við svo þessa
fögru borg, þar sem okkur haföi
verið tekiö svo hlýlega, og okkur
liöið vel.
Nú fjarlægðumst viö óöum hin
fögru og tignarlegu fjöll, en flat-
lendi tók viö, gróðurríkt og
búsældarlegt. A fimmta timanum
nálguöumst við Miinchen meö hin
risavöxnu mannvirki frá siöustu
ólympluleikum. Við fengum inni
á tveim hótelum i hjarta borgar-
innar, nálægt aðaljárnbrautar-
stöðinni, sem er neðanjaröar.
Þetta kvöld gerði magnað
þrumuveður, ásamt úrhellis
dembum á milli, en undir slikt
veöur vorum viö litt búin, eftir
allt sólskinið. Næsti dagur er
sunnudagur, og kl. 10 áttum viö
aö vera komin i útvarpsstöðina og
spila þar til upptöku. Þar i stórum
sal, sem búinn var sætum fyrir
áheyrendur, ásamt alls konar
mögnuðum tækjum og
hljóöfærum, fór upptakan fram
og tók þaö um það bil þrjá
klukkutima. Þarna var okkur
tekið ljúfmannlega af nokkrum
útvarpsmönnum, sem röðuðu
bæöi mannskap og mögnurum
eftir nótum, en mest var þó haft
viö þá, sem hávaöann gera,
ásláttarmennina, þvi þeir voru
settir I sérstúku meö þaki yfir og
mottur á gólfi. Upptakan fór fram
sem venjulega með alls konar
prófunum, stanzi og
bollaleggingum, og var þeim
ágætu herrum mjög annt um, aö
þetta tækist vel. Og eftir þeim
hljómum, sem hinir risavöxnu
hátalarar báru okkur til eyrna,
var þetta vel heppnað.
Viö fórum þvi þaðan sæmilega
ánægð og glöð yfir að hafa nú
lokiö skylduverkum ferðarinnar.
Og nú var okkar erindi eiginlega
lokiö og þvi óhætt að fara aö
hugsa til heimferöar, en þar sem
svo langt var heim, gátum viö
tekiö lifinu meö ró til næsta
morguns.
En þaö má kannski svona undir
lokin rifja eitthvað upp af þvi,
sem gert var sér til gamans á
hinum oft svo löngu dagleiöum.
Einn af fyrstu dögunum
hnappaöist unga fólkið saman
aftast i bilnu, en þó reyndar ,þar,
sem aldursforsetarnir sátu. En
þetta blandaðist samt ágætlega
saman. Teknar voru nú upp
visnabækur, og Guömundur
stúdent afklæddi sinn ástæsla git-
ar, og hófst þá söngur mikill meö
rómantiskum blæ, sem endaöi
meö þekktum stúdentasöngvum,
sem vænta mátti, þvi fleiri voru
þar af þeirri gráðu en
Guömundur. En svo fékk gitarinn
elskaöi vist einhvern lasleika, þvi
hann hvorki sást né heyrðist I
honum eftir þetta. En þetta var
nóg til þess að kveikja i
mannskapnum, og komu I hljóö-
nemann ýmis gamanmál, sem
léttifólkibilþreytuna. Þetta haföi
þau áhrif, að hagyrðingar
vöknuöu, og það kviknaði svo á
perunni, að fram komu þrir
visnabálkar um allt þaö
spaugilegasta, sem skeö haföi i
feröinni. Hljóðnemi bllstjórans
varö þarna hiö mesta þarfaþing,
þvi langt var frá Eiriki rauöa til
aftasta sætis. Svo kom „baslara-
félagiö”, og „efnahags-
bandalagið” til sögunnar, aft
ógleymdir „lávarðadeildinni”,
sem haföi mikiö úrskurðavald, en
var bæði ihaldssöm og nizk. Allt
þetta var til þess að fólk gleymdi
feröaþreytunni um stund, og hætt
er aö fullyröa, aö oft var gaman
og létt yfir okkur, eins og lika
vera bar á sliku feröalagi.
Rotenbuch f Svartaskógi er skemmtilegur staftur. Þar var okkur boftift
til hádegisverður, — fremst á myndinni er móttökunefnd
Bresgouhérafts, ásamt Hans Ploter.
Eirfkur raufti — sá danski bilstjóri — var alltaf til meft aft taka lagift.
Hér er komið til ttalfu eftir ævintýraferft yfir Aipana. Bfllinn
islendinganna var of stór og þungur, hann komst ekki yfir Aipana, svo
þeir fengu annan, sem létti okkur um 5 tonn.
1 bofti Liíbeckborgar. Til hægri aftstoðarborgarstjóri og Frans Zimsen
ræftismaður, sem gerði ferft okkar ógleymanlega i LObeck.
Hér er verift aft vinna úr Islenzka álinu.
Vift vorum með sérstaka hleðsiustjóra. Eirfkur rauði mátti hvergi
koma nálægt þvf. Hann hefur aldrei séð annan eins farangur á einum
bn.