Fréttablaðið - 23.01.2005, Blaðsíða 17

23. janúar 2005 SUNNUDAGUR
Cuban
Salsa
með
Edwin
31.01- 03.02
4 dagar = 6 tímar
Lærðu Salsa.
Tískudansinn
í ár.
Innritun og
upplýsingar í
síma 551 3129
frá 16-20
H
úsið er ekta íslenskt.
Skammt frá lygnum
sjó við Ánanaustin. Á
borðstofuborðinu glepja
vopnfirskar flatkökur og kinda-
kæfa sem húsfreyjan fékk í far-
angursnesti fyrr um morguninn,
þótt kæstur hákarl hafi farið beint
í kælinn.
„Hann Birgir minn hefði aldrei
fyrirgefið mér að afþakka hákarl-
inn,“ segir hún blíðlega og starir
ástföngnum augum á þriðja eigin-
mann sinn og þann langbesta, eins
og hún segir sjálf. Á milli þeirra
er áþreifanleg rómantík; hlýja og
kærleikur.
Þegar uppáhellingin er komin í
bollana fæ ég söguna um ást við
fyrstu sýn hjá honum. Ást við
aðra sýn hjá henni. Guðrún
Ásmundsdóttir hefur orðið.
Ástin óx á trjánum
„Ég hafði verið fráskilin í ár
þegar í mig hringir góð vinkona
austan úr Holtum. Sagðist hafa
dreymt mig um nóttina og hvort
ég ætli ekki að koma í heimsókn?
Ég var reyndar að mála húsið, en
stóðst ég ekki mátið þegar hún
segist ætla að taka sér frí til að
taka á móti mér. Þigg þar dýrind-
is hádegisverð og fer í útreiðar-
túr. Að honum loknum vill vin-
kona mín heimsækja Birgi Matth-
íasson á Hrafnatóftum. Tekur
með sér pönnukökupönnu og
hefur bakstur í mannlausu húsinu
en skömmu síðar kemur Birgir
inn og segir folald hafa fæðst um
nóttina. Við gengum þá út í haga
og skoðum folaldið og trjáræktina
hans Birgis. Á endanum gefur
hann mér fallegasta tréð en segist
sjálfur ætla að gróðursetja það í
garðinum mínum. Svo kemur
hann og gróðursetti ekki bara tréð
úti í garði heldur líka ástina í
hjarta mínu.“
Birgir horfir ástúðlega á eigin-
konu sína rifja upp þessi örlög og
segir hafa sannast að ástin vaxi á
trjánum í þeirra tilfelli.
„Það kom ekki til greina að
Guðrún fengi tréð strax því þá
hefði hún þakkað fyrir sig, kvatt
og aldrei komið aftur. Ég vissi
strax að ég vildi eiga hana og
ákvað því að koma með tréð sjálf-
ur,“ segir Birgir, bóndi í Hrafna-
tóftum, en þau hjónin lifa í
fjarbúð.
„Eftir að ég gifti mig hef ég
verið að kynnast Rangárvalla-
sýslu og heimsæki Birgi þangað
mikið á sumrin. Hann er svo lung-
ann úr vetrinum hjá mér,“ segir
Guðrún, en Birgir, sem var ó-
giftur áður, segir undarleg örlög
að hafa kvænst frægri leikkonu.
„Mér fannst ég passa ákaflega
illa inn í þessa mynd á tímabili,
enda nýr heimur fyrir mér. Ég
hafði reyndar einu sinni komið í
leikhús áður, en þá sá ég einmitt
Konu í leikstjórn Guðrúnar.“
Guðrún segir Birgi þann lang-
besta af þremur eiginmönnum.
„Kannski af því að við kynntumst
á því tímabili ævinnar þegar hjón
geta notið samveru hvors annars.
Þegar maður er ungur er svo
óskaplega margt sem togar; börn-
in, vinnan og hvunndagsstreðið,
en nú er komin kyrrð í tilveruna.
Ég held að ekkert sé stórkostlegra
þegar maður eldist en að eiga
félaga sem reynist manni vel.“
Best að hafa Guð í sínu liði
Þótt Guðrún sé borgarbarn og
Birgir kunni best við sig í sveit-
inni er ljóst að þar fer mikill
heimsmaður. Á Hrafnatóftum
reisti hann gróðurhús sem aðal-
lega hefur verið samkomustaður
fyrir Guðrúnu og gesti þeirra
hjóna. „Eitt sinn var hér biskup
frá Singapore, mikill vinur minn,
sem prédikaði í Kálfholtskirkju.
Mér þótti leitt að kirkjugestir
fengju ekki tækifæri til að spjalla
við biskupinn eftir messuna og
bauð öllum heim á Hrafnatóftir, í
nýja gróðurhúsið. Og Birgir – í
stað þess að taka því illa og benda
á uppvaskið frá því í hádeginu –
tók strax vel í hugmyndina og fór
í kaupfélagið að kaupa osta, kökur
og kex. Svo fylltist gróðurhúsið og
úr varð merkasta partí, en þá
sagði ein konan: „Ég held það eigi
aldrei eftir að verða trjárækt hér
í gróðurhúsinu. Það á bara eftir að
verða mannrækt!“,“ segir Guðrún
hlæjandi yfir því hve gesturinn
reyndist sannspár.
Þau Birgir höfðu verið saman í
þrjú ár áður en þau gengu í það
heilaga fyrir áratug. Það var
Birgir sem gaf tóninn þar.
„Tvær fullorðnar manneskjur
þurfa að gefa sér góðan tíma til að
ná saman, því ekki er aftur snúið
þegar hjónabandið er innsiglað.
Ég er ekki maður skilnaða eða
slíkra uppákoma. Svoleiðis hefur
maður þroskast með árunum.“
Guðrún segist hiklaust hafa
viljað giftast í þriðja sinn. „Því ég
er trúuð og finnst hjónabandið
mikilvægast af öllu. Fyrir Guði er
það dýrmætur sáttmáli og hjóna-
bandið það helgasta í tilverunni.
Hafi maður Guð í liði sínu á mað-
ur séns. Auðvitað mistekst okkur
manneskjunum stundum en ef við
höfum Guð með okkur eru meiri
líkur á að hjónabandið haldi.“
Hún segir skipbrot hjónabands
jafnframt mestu þrekraun mann-
eskjunnar. „Margir segjast hafa
skilið í góðu; að allt hafi farið vel,
en ég segi hiklaust að þá sé fólk að
ljúga því það hafi gengið í gegn-
um ægilegustu reynslu lífs síns.
Nútíminn vill gera hjónaskilnað
léttvægan en skilnaður er brenn-
andi eldur. Hjónabandið verður
alltaf vandleikið. Ást þarf að fá að
gróa í rólegheitunum, rétt eins og
tréð sem Birgir gaf mér. Eftir
stendur maður með öll árin sín,
alla vinina, virðingu fyrir þeim
góðu mönnum sem ég var gift og
börnin okkar þrjú, því hvert
einasta þeirra hefur verið gleði
lífs míns.“
Í fóstri hjá Birni afa
Þriggja ára missti Guðrún móður
sína úr krabbameini, rúmlega
fertuga að aldri. Faðir hennar, þá
kominn á sjötugsaldur, bugaðist
við konumissinn. Guðrún og bróð-
ir hennar Páll fóru því í fóstur þar
til Guðrún varð tíu ára að hún fór
aftur til pabba síns.
„Þá uppgötvaði ég að það að
vera blóðskyldur einhverjum
skiptir ekki máli. Það fólk sem
reyndist mér best var mér alls
óskylt. Við systkinin fórum í fóst-
ur hjá ágætisfólki í Grafarholti
þar sem ég eignaðist vin í gömlum
manni sem sá hvað ég var um-
komulaus og ákvað að þessi litla
stúlka yrði sín. Hann tók mig að
sér, lék við mig, kenndi mér að
lesa og skrifa, en ég kallaði hann
afa. Hefði ég gert eitthvað af mér
fór ég til afa og faldi mig undir
skegginu hans. Eftir að ég varð
unglingur og heimsótti Grafarholt
lét Björn afi mig ávallt lesa upp-
hátt fyrir sig. Mér fannst það hall-
ærislegt og eitt sinn sleppti ég því
að kveðja hann til að losna við
lesturinn. Það var í síðasta skipt-
ið. Svo var hann dáinn. Seinna
fékk ég í hendurnar gulnaðan
bréfabunka með bréfum Björns
til pabba sem öll voru um mig. Í
síðasta bréfinu skrifar hann:
„Fuglinn minn var floginn, án
þess að kveðja“. Það var átakan-
legt að lesa, en hann var fyrsta
manneskjan sem ég kynntist sem
einblíndi ekki bara á eigið hold og
blóð, heldur sá hvar þörfin er.“
Fann Guð í Oxford
Guðrún fékk leikaradellu á ung-
lingsárunum og sótti um í Leik-
listarskóla Lárusar Pálssonar að-
eins fimmtán ára gömul.
„Í viðtalinu laug ég til um aldur
svo ég kæmist inn. Ég sé ekki eft-
ir því og komst inn í síðasta hollið
sem þessi merki kennari tók að
sér. Eftir þriggja ára nám hjá
Lárusi tók ég inntökupróf í Leik-
listarskóla Þjóðleikhússins og
eftir útskrift þar fór ég utan til
Englands í frekara leiklistarnám.
Þetta voru mörg ár í námi, en gáfu
mér mikið.“
Eftir tíu ára sviðsleik fór
Guðrún út í leikstjórn. Þar komst
hún að því að ekki þýddi fyrir
konu að sitja frammi í sal og skipa
fyrir.
„Maður þurfti að sjarmera,
vera lítill í sér, með rök augu og
Aldrei verið hamingjusamari
Í Alfræðibókinni er Guðrún Ásmundsdóttir sögð gamanleikkona. Hún segir það upphefð. Að góður
gamanleikur sé alltaf byggður á svörtum bakgrunni; mikilli lífsreynslu. Að alvara búi á bak við alla
fyndni. Að húmoristar séu þeir sem geri grín að sjálfum sér. Þórdís Lilja Gunnarsdóttir kynntist báðum
grímum Guðrúnar.
GUÐRÚN ÁSMUNDSDÓTTIR, EIN DÁÐASTA LEIKKONA ÞJÓÐARINNAR Líf Guðrúnar hefur verið stráð sorgum og gleði, en leik-
húsið hefur átt hana frá fimmtán ára aldri, þegar hún svindlaði sér inn í Leiklistarskóla Lárusar Pálssonar með því að segja ósatt til um
aldur sinn.
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/T
EI
TU
R