Tíminn - 11.01.1975, Blaðsíða 7

Laugardagur 11. janúar 1975.
TÍMINN
7
tltgefandi Framsóknarflokkurinn
Framkvæmdastjóri: Kristinn Finnbogason. Ritstjórar:
Þórarinn Þórarinsson (ábm). Jón Helgason. Auglýsinga-
stjóri: Steingrimur Gislason. Ritstjórnarskrifstofur I
Edduhúsinu viö Lindargötu, simar 18300 — 18306. Skrif-
stofur í Aöalstræti 7, simi 26500 — afgreiöslusimi 12323 —
augiýsingasimi 19523.
Verö I lausasölu kr. 35.00.
^ Askriftargjaid kr. 600.00 á mánuöi. Blaöaprent h.f.
„En sú von brást"
Halldór Pálsson búnaðarmálastjóri gerði
árásirnar á landbúnaðinn að umtalsefni i ára-
mótayfirliti sinu. Búnaðarmálastjóri sagði
m.a.:
„Nokkuð ber á þvi, að sérvitringar á öllum
aldri og ungir hvatvisir menn, sem telja sig
eina vita, hvernig leysa skuli vandamál
þjóðlifsins, hafi rætt og ritað um landbúnað og
einstaka þætti hans, oft af litlum skilningi en
mikilli fáfræði. Þegar slikir menn skrifa undir
fullu nafni og ef þeir eru ekki ráðnir eða kjörnir
fulltrúar einhverra samtaka eða stétta má láta
bulli þeirra ósvarað. öðru máli gegngir, þegar
ritstjórar stórblaða, er gefin eru út eða studd
eru af fjölmennum stjómmálaflokkum, rita i
leiðara sina niðrandi fjarstæður og rugl um
ákveðna atvinnuvegi þjóðarinnar. Að visu get-
ur flestum mönnum skjátlast, ritstjórum sem
öðrum, og sett saman einhverja staðleysu eða
vanhugsaða hugmynd og birt á opinberum
vettvangi, en þá sjá slikir menn jafnan sóma
sinn i þvi að biðjast afsökunar á fljótræðinu.
Nú fyrir skömmu skeði það, að birt var i dag-
blaðinu Visi einhver ósvifnasta árás á is-
lenzkan landbúnað, sem sést hefur á prenti hér
á landi, merkt með stöfum ritstjórans, enda
mun hann kjarkmaður eins og margir niðjar
Kristjáns rika i Stóradal. f ritsmið þessari var
komizt að þeirri niðurstöðu, að skatt-
borgararnir greiddu svo mikið til islenzkra
bænda,að hagkvæmara væri, að rikið sendi
hverjum bónda ávisun, að fjárhæð eina milljón
króna, til þess að bændur hættu að framleiða
búvöru. Væri slíkt gert þá gæti þjóðin öll setið
um ókomin ár i stórveizlu, þar sem á borðum
væru innfluttar búvörur auðvitað af beztu teg-
und og ódýrari en nokkur landbúnaðarvara
sem framleidd væri hér á landi. Ef einhver
vandi yrði með greiðslu á veizlureikningnum
og þessum milljónum til bænda, þá átti að
kippa þvi i lag, með þvi að fá erlenda aðila, til
að reisa hér svo sem 20 álbræðslur. Það myndi
borga brúsann.”
Búnaðarmálastjóri sagði enn fremur:
,,öll þessi ritsmið var hrakin með festu og
rökum i blaðagrein af formanni Stéttarsam-
bands bænda og i leiðurum i Timanum. En það
kom ekki að haldi. Ritstjóri Visis endurtók
bara fjarstæður sinar i stað þess að biðjast af-
sökunar á frumhlaupi sinu. Satt að segja ætlaði
ég mér ekki að svara þessum ádeilum. Mér
kom ekki til hugar i upphafi annað en að þetta
væri frumhlaup ritstjórans, og þeir sem hafa
ráðið hann til starfa eða bera ábyrgð á mál-
flutningi blaðsins myndu þagga niður i honum,
en svo hefur ekki orðið. Visismenn virðast bara
ánægðir með verk ritstjóra sins. Þó er þakkar-
vert, að alllöngu eftir fyrstu árásina i Visi var
málstaður landbúnaðarins tekinn upp og var-
inn myndarlega i Morgunblaðinu. Sá leiðari
var þó nafnlaus, svo að enginn veit með vissu,
hver þorði þar að taka upp hanzkann gegn þvi
afli, sem stendur bak við ritstjóra Visis. Ég átti
von á, að leiðandi sjálfstæðismenn i land-
búnaðarmálum myndu ganga fram fyrir
skjöldu og svara þessum ómaklegu árásum á
landbúnaðinn i Visi sjálfum, svo þannig mætti
á að ósi stemma. En sú von brást.”
Já, sú von brást.
Þ.Þ.
Eigil Steinmitz, Weekendavisen:
Giscard semur sig ekki
að hefðbundnum venjum
Hann vill fá að ráða sjálfur háttum sínum
SÖNGVARINN Jacques
Dutronc samdi fyrir nokkrum
árum söng, sem varö vinsæll i
Frakklandi. Hann hófst á
oröunum „II est cinq heures”,
eöa klukkan er fimm. Söngur-
inn fjallaöi um hina árrisulu
starfsmenn, sorphreinsunar-
menn, blaöburöarfölk, bakara
o.s.frv., en þetta fólk veröur
sjaldnast á vegi hins almenna
borgarbúa.
Þessi söngur er kominn á
kreik á ný og nú er Giscard
d’Estaing forseti meöal nátt-
hrafnanna eöa öllu heldur
morgunhananna, en nætur-
feröir hans frá Elyséehöll hafa
veriö umræöuefni Parisarbúa
undangengna tvo eöa þrjá
mánuöi. Þegar söngurinn var
saminn var de Gaulle forseti.
Enginn gekk þess dulinn, að
hann svaf i Elyséehöll. öðru
máli gegnir um Giscard og
hann þykir áhugaveröari i
þessu efni.
„NÆST á undan d’Estaing
sat I Elýséehöll maöur, sem
vann mjög litiö af.þvi aö hann
var sjúkur. Nú situr þar
„geimkarl”, sem vinnur einn-
ig litiö, þar sem hann fær vart
við sig ráöið vegna likamlegr-
ar hreysti”. Þaö var hið
háöska blaö „Le Canard
Enchainé”, sem viöhaföi þessi
miöur vingjarnlegu orö um
Giscard. I hinu viðlesna tima-
riti „La Nation” gat aö lita
þessi niöurlagsorö i grein um
forsetann:
„Hvaö girnist forsetinn oe
Giscard d’Estaing
ööru sinni á hann að hafa
eyöilagt bil sinn og komið til
Elyséehallar i lögregluvagni,
og veriö i stökustu vandræöum
meö aö sannfæra næturvörð-
inn um, aö hann væri I raun og
veru forsetinn sjálfur á heim-
leiö úr einum sinna leyndar-
dómsfullu næturleiðangra.
Þegar forsetinn hverfur frá
Elyséehöll skilur hann eftir
innsiglað bréf, sem segir frá,
hvar hann sé aö finna — þó þvi
aöeins, að þjóöarnauðsyn
krefjist eftirgrenslan. Þegar
japönsku hryöjuverkamenn-
imir tóku gisla i franska
sendiráöinu I Amsterdam 13.
september i haust lentu þeir
Chirac og dómsmálaráðherr-
ann i miklum erfiðleikum viö
aö finna forsetann.
hvaöhefir hann yfirleitt girnzt
umfram setu i sæti þvi, sem
hann nú skipar? Nú, þegar
hann er orðinn forseti, — og
viö stuöluðum að þvi að hann
yrði þaö — veröum viö að
minna hann á, að starf forseta
er ekki bundið timanum kl 9 að
morgni til 5 eftir hádegi.”
UMRÆÐURNAR hófust
fyrir alvöru meö grein I „Le
Mond”, sem vakti almenna
athygli, en hún sýndi eiginlega
enga andúö á forsetanum. En
greinin var athyglisverö þeg-
ar þess er gætt, hver afstaða
blaösins er yfirleitt og hvers
álits þaö nýtur. Fyrirsögn
greinarinnar var: „Konungur,
sem er einn um vald sitt”. 1
greininni stóö meöal annars:
„Margir lita svo á, aö
Frakklandi sé I raun og veru
ekki stjórnaö og forseti lýö-
veldisins segi ráöherrum sin-
um ekki fyrir verkum. Þetta
tólk telur, aö æösti maöur
rikisins beiti ekki valdinu og
sú forusta, sem þjóöin á
heimtingu á, fyrirfinnst yfir-
leitt ekki”.
Blaöiö „Le Mond” leggur
áherzlu á, aö Giscard hafi
aldrei dregiö dul á, aö hann
vilji vera gersamlega sjálf-
ráöur um einkalif sitt. Blaða-
maöurinn upplýsir, aö forset-
inn sofi stundum i Elyséehöll,
en ekki oft. Venjulega sofi
hann I einkaibúö sinni, þar
sem hann neyti matar sins aö
öllum jafnaöi. Viö og viö sofi
hann I Petit Trianon, fyrrver-
andi konungshöll i Versölum,
en stundum sé hann dag eftir
dag I veiöikofa einum.
LENGI haföi verið tæpt á
þessu efni i Paris, en eftir að
greinin birtist I „Le Mond”
varö þaö á allra vörum. önnur
blöö tóku undir og lýstu ör-
væntingu öryggisvaröanna,
sem aldrei væru á þvi hreina
um, hvar forsetinn væri. Sagt
er, að hann hafi lent i árekstri
viö mjólkurbil á einni
morgunreisu sinni I Paris.
Þessu hefir aö visu veriö and-
mælt opinberlega, en ekki á
sérlega sannfærandi hátt.
VITANLEGA hafa nætur-
feröir forsetans oröið tilefni
margs konar sögusagna um
ástarævintýri. Giscard hefir
raunar aldrei andmælt þvi, aö
hann dáist að fögrum konum,
en ekkert sérstakt bendir þó
til, að hann eigi sér leynda ást-
mey.
Óvönduö blöö, sem Frakkar
lesa en trúa yfirleitt ekki, hafa
undangengnar vikur bendlað
forsetann viö ljósmyndara,
greifafrú eina og kvikmynda-
leikkonuna Mireille Darc, sem
kunn er úr mörgum kynlifs-
myndum. Enn má nefna eigin-
konu kvikmyndaframleiöanda
eins. Giscard notaöi bil hans I
einni næturferöa sinna, en það
er næsta kátlegt vegna þess,
aö kvikmyndaframleiöandinn
hefir ávallt sagt, að hann væri
reiðubúinn aö lána konu sina
hverjum sem væri, en engum
bilinn sinn!
Hinar leyndardómsfullu
næturferðir forsetans hafa
fengiö á sig nýjan og stórpóli-
tiskan blæ sfðustu daga. Ef
trúa má blaðinu „Le Canard
Enchainé”, sem yfirleitt
byggir á traustum heimildum,
hefir Giscard sakað Israels-
menn um aö valda vafasöm-
um sögusögnum um einkalif
sitt. Hann á aö hafa sagt á
einkafundi meö þremur
frönskum blaöamönnum, aö
tilraunirnar til aö ata hann
auri væru óbeint andsvar viö
stefnu hans I málefnum land-
anna fyrir botni Miöjarðar-
hafsins, en Israelsmenn teldu
hann draga taum Araba.
FRAKKAR segja löngum,
aö framgangsmáti manna
ráöi úrslitum. Það var
óneitanlega óvenjuleg og
nýstárleg framkoma Gis-
cards, sem aflaöi honum vin-
sælda fyrir forsetakosn-
ingarnar og fyrst eftir að þær
voru um garö gengnar. Ný-
lega sagöi einn vina forsetans:
„Sumir andmæltu Pompidou
fyrir aö fara ávallt eftir viö-
teknum venjum, en þeir hinir
sömu gefa Giscard nú aö sök,
hvaö hann er dásamlega laus
við að lúta viöteknum venj-
um”.
Þetta hefir komið fram meö
ýmsu móti, en ef til vill veldur
eitt atriði meiri gremju meðal
stjórnmálamanna og i frönsku
samkvæmislifi en allt annaö.
Opinberar móttökur og glæst-
ar kvöldveizlur i Elyséehöll
eru nú eins fáar og framast er
unnt. Giscard kærði sig ekkert
um þá opinberu mynd, sem
sýnir fyrst og fremst orður og
önnur heiöursmerki. Hann lét
meðal annars taka mynd af
sér I dyrum Elyséehallar,
þegar golan ýföi hár hans.
Hann breytti skrúðgöngum
Bastilludagsins á þann hátt,
aö þær bæru minni hernaðar-
blæ en áður. 4
Við og viö lætur forsetinn sjá
sig á litlum veitingastööum i
Paris, og er þá með syni sin-
um einum og ekki i fylgd
neinna öryggisvarða. Enn-
fremur hefir hann sést viöra
hundinn sinn I garðinum viö
Elyséehöllina. Hann eyöir
stundum heilum nóttum i
félagsskap listamanna og
vinstrisinnaöra rithöfunda —
og þar er efalaust aö finna
eina skýringuna á næturferöa-
lögum hans.
FRÖKKUM geðjaðist mjög
vel aö þessu öllu fyrst i staö,
en nú er tortryggni þeirra
vakin. I þessu sambandi má
ekki gleyma þvi, að Frakkar
eru aö sannfæringu óbilandi
lýöveldissinnar, en elska eigi
aö slður allt konunglegt, og
vilja I hjarta sinu helzt, aö
húsbóndinn I Elyséehöllinni
komi fram sem eins konar kon-
ungur.
Þeirri staðreynd veröur
ekki móti mælt, aö Giscard
hefir erdurbætt og gjörbreytt
öllu starfi i Elyséehöllinni,
sem reka ber eins og viö-
skiptafyrirtæki eins og hann
hefir sjálfur komizt aö oröi.
Það er einnig staöreynd, aö
hann hefur störf sin stundvis-
lega klukkan niu morgun
hvern á fundi meö helztu ráö-
gjöfum sinum, sem allir eru
hagfræðingar, og meðal
þeirra eru þrjár konur. A miö-
vikudögum heldur forsetinn
fund meö öllum ráðherrunum,
en þrisvar til fjórum sinnum I
viku ræöir hann við einstaka
ráöherra. Þeim er þó meinilla
viö aðþurfa aö dvelja I Elysée-
höll. Svo er mál með vexti, aö
þegar Giscard var búinn aö
brýna fyrir þjóöinni aö spara
oliu, lét hann lækka hitann i
Elyséehöllinni svo mjög, aö
starfsliö allt og hann sjálfur
þjáist af sifelldri ofkælingu.
Giscard hefir hvað eftir
annaö lýst yfir aö hann liti
ekki á forsetaembættiö sem
köllun, heldur aðeins sem
hvert annað starf. Og hann
krefst þess hiklaust, aö fá aö
lifa sinu einkalifi sem einstak-
lingur. Þetta veldur öllum
vandræöunum.