Tíminn - 07.01.1977, Qupperneq 13

Föstudagur 7. janúar 1977
13
hljóðvarp
7.00 Morgunútvarp. Veður-
fregnir kl. 7.00, 8.15 og
10.10. Morgunleikfimi kl.
7.30, 8.15 ( og forustugr.
dagbl.), 9.00 og 10.00.
Morgunbæn kl. 7.50.
Morgunstund barnanna kl.
8.00: Sigrún Sigurðardóttir
les siðari hluta „Forndals-
fjölskuldunnar”, sögu eftir
Savery Constance i þýðingu
Svölu Valdimarsdóttur. Til-
kynningar kl. 9.30. Létt lög
milli liða. Spjallað við
bændur kl. 10.05. óskalög
sjúklinga kl. 10.30: Kristin
Sveinbjörnsdóttir kynnir.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tdnleikar.
1430 Miödegissagan: „Bókin
um litla bróöur” eftir
Gustaf af Geijerstam Séra
Gunnar Arnason les þýð-
ingu sina (3).
15.00 Miödegistónleikar
Victor Schiöler, Charles
Senderovitz og Erling
Blöndal Bengtsson leika Tió
i G-dúr fyrir pianó, fiðlu og
selló eftir Haydn. Italski
kvartettinn leikur Strengja-
kvartett i F-dúr (K590) eftir
Mozart.
Lesin dagskrá næstu viku
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn
17.30 tJtvarpssaga barnanna:
„Vetrarævintýri Svenna i
Asi” Höfundurinn, Jón Kr.
Isfeld, les (8).
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Landnámssagnir islend-
inga i Ijósi goösagna Einar
Pdlsson flytur fyrra erindi
sitt.
20.00 Frá tónlistarhátiö i
Helsinki Sinfóniuhljómsveit
útvarpsins i Helsinki leikur.
Stjórnandi: Okku Kamu.
Einleikari: Oleg Kagan. a.
„Egmont”, forleikur eftir
Beethoven. b. Fiðlukonsert i
d-moll op. 47 eftir Sibelius.
20.45 Myndlistarþáttur i
umsjá Hrafnhildar Schram.
21.30 Otvarpssagan: „Lausn- .
in” eftir Arna Jónsson
Gunnar Stefánsson les (2).
20.00 Fréttir
22.15 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Ljóðaþátt-
ur Umsjónarmaöur: Njörð-
ur P. Njarðvik.
22.40 Afangar Tónlistarþáttur
sem Asmundur Jónsson og
Guðni Rúnar Agnarsson
stjórna.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
20.00 Fréttir og veður.
20.30 Auglýsingar og dagskrá.
20.40 Prúöu leikararnir.
Skemmtiþáttur hins fjöruga
leikbrúðuflokks Jim Hens-
ons. Gestur i þættinum er
Paul Williams.
21.05 Kastljós. Þáttur um inn-
lend málefni. Umsjónar-
maður Guðjón Einarsson.
22.05 Aldrei aö vikja (Drums
along the Mohawk) Banda-
ri'sk biómynd frá árinu 1939.
Leikstjóri John Ford. Aðal-
hlutverk Claudette Colbert
og Henry Fonda. Ung hjón
nema land i Mohawk-dal i
Bandarikjunum. Búskapur-
inn gengur vel, þar til indi-
ánar ráðast á búgarð
þeirra, leggja hann i rúst og
brenna uppskeruna. Þýð-
andi Ingi Karl Jóhannsson.
23.45 Dagskrárlok.
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Paul Rivcl
stað greip hún til síns gamla ráðs, hún sendi njósnara
sína af stað. Að þessu sinni sendi hún mágkonu sína,
Lady Rochford, til þess að benda stúlkunni á loftið við
hirðina gæti reynzt henni óhollt, að hún væri í talsverðri
hættu, það væri því skynsamíegt að fara eitthvað annað.
Stúlkan hélt sig sama sem dauða, hún hljóp því og kast-
aði sér í arma Hinriks. Hann lét undir eins handtaka
Lady Rochford og f lytja hana til Tower, þrátt fyrir mót-
mæli Önnu.
Á meginlandinu var nýtt bandalag í uppsiglingu, það
átti eftir að verða önnu að falli. Francis sá sér hag í að
semja við Karl. Clement páfi var látinn og nýi páfinn
Pálllll, ætlaði sér að náaftÍTriyfirráðum á Engl. Páll
11 var m jög hæf ur maður, hann hafði byrjað f ramabraut
sína undir stjórn Borgia páfans, með því að hneppa móð-
ur sína í fangelsi og selja hina fríðu systur sína í hendur
Alexanders VI. Þannig hafði hann orðið ríkur og fengið
kardinálaembætti. Nú var Páll orðinn gamall, hann
hefði því látið sér nægja að helga sig eingöngu kirkjunni,
því hann var vitur maður, ef ástarguðinn hefði ekki
skenkt honum heldur óþægilegan lausaleikson, en honum
vildi páfi koma til nokkurs frama. Helzt vildi hann gera
son sinn að prinsi. Karl keisari öðlaðist vináttu páfa,
með því að lofa að gefa þessum efnilega syni hans
Parma. Páll III, Karl og bandamaður þeirra Francis
lögðust allir á eitt, til að vinna Hinrik til fylgis við sig.
Þeir sögðu: „Yfirgefið Önnu, þá verðum við allir vinir
yðar."
Gagnsókn hinna réttlátu
Einu sinni enn var Hinrik þjáður af lífsleiða, vinir
Katrinar útveguðu honum enn eina kvinnu, honum til
skemmtunar. Að þessu sinni völdu þeir konu sem var
bæði háttprúð og hreinlíf. Nafn hennar var Jane Say-
mour, hún var ekki mjög fríð, en hafði til að bera meyj-
arþokka og virðuleika. Hún hafði eitt sinn verið hirðmey
Katrínar, fjölskylda hennar stóð föstum fótum innan
hins ágæta sveitaaðals. Cromwell hafði náð tökum á
báðum bræðrum Jane.
Að þessu sinni var það engin stundaránægja sem Hinr-
ik var boðin, heldur hrein og virðuleg ást. Jane var ein
beirra stúlkna sem taka lífinu alvarlega, sem eru á-
kveðnar og láta sem líkamlegar tilfinningar hreyfi sér
ekki hjá þeim, slikar stúlkur bíða þolinmóðar eftir eigin-
manni, en Jane var orðin næstum tuttugu og f imm ára og
enn hafði engin eiginmaður fallið henni í skaut. Jane bar
virðingu fyrír Katrínu og til Maríu bar hún þann holl-
ustuhug sem allar vel upp aldar stúlkur af aðalsættum
eiga að ala með sér gagnvart prinsessu af konungsætt.
Jane var svo rólynd að Hinrik varð f eiminn og þorði ekki
að láta í Ijósi óskir sínar. Þá um sumarið var konungur á
ferð í suðurhluta ríkisins. Hann heimsótti þá foreldra
Janes, Hinrik sagði ekkert ákveðið en gaf þess meira til
kynna, það mátti næstum segja að hann f lytti foreldrum
stúlkunnar formlegt bónorð.
Arðbærar nætur.
Konu er ávallt hættulegt að varðveita skírlífi sitt, ef
elskhuginn er kvæntur. A meðan Hinrik dvaldi í kastala
Seymour f jölskyldunnar varð hann aftur hress og glað-
ur, hann naut september svalans. Á morgnana var þoka
og akrarnir voru haustgrænir. September er Ijúf ur mán-
uður, sem krefst jafnvægi allra tilfinninga. En hinir
glaðværu dagar eru aðeins forleikur nóttanna. Þegar
kvölda tók, hvarf Hinrik aftur til önnu, hún lá þögul við
hlið hans. Anna var ef til vill líka á valdi haustsins. hún
gat einnig verið að hugsa um einhver leyniráð. Anna var
Ijúf og eftirlát. Hinrik þreifaði eftir önnu, hún virtist
sofa, hún lá samanhnipruð, máttvana og syfjuð. Hinrik
gædli við hana, honum fannst hún Ijúf næstum ósnortin,
atlot hans voru mild, hann vildi ekki vekja hana, hún
hafði f ulla stjórn á sér og hélt áf ram að liggja hreyf ing-
ariaus. Hinrik tók hana og hélt að hún svæf i, hann gladd-
ist, þegar hann f ann hvað hún var eftirgefanleg og kven-
lega róleg, þetta var svo ólíkt sálarlíf i hennar. Hann var
þakklátur f yrir myrkrið, þögn hennar og lokuð augu. En
hann var henni ótrúr í hjarta sínu, var hún Anna eða
Jane? Hann vissi það varla, helztfannst honum hún vera
sér ókunn, nú mannvera, þetta samræmi virtist dular-
f ullt og dimmt. Anna leyfði Hinrik að taka sig, hún var-
aðist að veita viðnám.
Það var komið f ram í október, veðrabrigðin voru orðin
snögg, vestanvindurinn feykti fölnuðum trjálaufum,
haustlitirnir voru alsstaðar sýnilegir, beitilyngið skart-
aði sínu fegursta litskrúði.
Þó liðið væri að hausti var konungsliðið enn á ferða-
lagif þau fóru yfir hæðir og dalverpi, frá einum kastala
til annars. Á daginn yf irgaf Hinrik önnu og fór á veiðar,
þá dvaldi hugur hans hjá Jane. Á kvöldin yrti hann varla
á önnu, hann beið þangað til hún var sof nuð.
Anna varð þunguð, nokkrum dögum fyrir Allraheil-
agra messu, sagði hún honum frá því. Gömlu töfrarnir
urðu þá aftur allsráðandi. Anna varð honum heilög enn
einu sinni hafði hluti af honum sjálf um tekið sér bólfestu
i uppreisnargjörnum og dularf ullum líkama hennar. Tár
hennar og umkvartanir voru Hinrik náðargjöf, eins og
aprílregn, sem er boðberi frjóseminnar. Veiklyndi henn-
ar dró hann að sér, honum fannst hún vera eins og barn,
hann gældi við þennan likama sem var svo frjósamur og
skýldi vaknandi lífi. Hann gleymdi Jane Seymour. Einu
sinni enn, bað Anna hann að lífláta Katrínu og Maríu,
hún bað þess í naf ni hins ófædda barns, hún vitnaði í orð
spámanna og kvenna: „Á meðan þessar tvær konur eru á
lifi munt þú ekki ala son."
Dauði Katrinar af Aragon
Anna sá um að María var stöðugt lokuð inni. María
baðst fyrir og lék á nótnaborðið sitt. Það mátti segja að
hún nærðist af drambi, meinlætum, þrályndi og tónlist.
Engínn vissi hvort María.væri greind.
Hinrik þorði ekki að undirrita dauðadóm þeirra
Katrínar og Maríu, hann braut heilann um óbeinar að-
gerðir, eitthvert bragð sem blekkti bæði Guð og menn..
Nokkrum dögum eftir Allra heilagra messu, bar Hinrik
fram þá spurningu hvorttil mundi sá, er vildi losa hann
við fyrrverandi fjölskyldu sina svo himinlifandi var
hann vegna barnsvonarinnar.
Þrem öldum áður hafði Hinrík II, sem þá var frávita
af reiði i garð Tómasar Becket, þáverandi erkibiskups
af Canterbury, einnig hrópað: „Hver vill losa mig við
þennan mann?" Tómas Becket hafði verið myrtur við
altarið og Hinrik vonaði að Boleynarnir eða hinn dyggi
Cromwell, mundu nú minnast þessa atburðar og skilja
hvað við var átt.
Nú liðu tuttugu og átta dagar, þá fréttist að Katrín
væri sjúk, hún hafði miklar innvortis kvalirog uppköst,
læknar hennar töldu vafamál hvort hún kæmist aftur til
heilsu. Enginn dirfðistað láta í Ijósi undrun vegna veik-
inda hennar. Katrín hefði aldrei verið heilsuhraust, hin-
ar tíðu barnshafnir höfðu slitið henni og allir vissu að lif
hennar hafði verið ein samfelld kvöl. Hinrik hafði sagt
árum saman að Katrín væri haldin vatnssýki eins og
móðir hennar, sem var sennileg spá. En uppköstin stöðv-
uðustog Katrín hresstist, Hinrikog Anna urðu miðursín.
Áhyggjur þeirra stóðu þó ekki nema mánuð. Katrín
veiktist aftur af uppköstum, skömmu f yrir jól. Þá varð
„Það er ánægjulegt aö þú skulir
búa hér ennþá, Wilson.
Vingjarnlegir nágrannar eru
orðnir sjaldséðir.”
DENNI
DÆMALAUSI