Tíminn - 09.06.1977, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 9. júni 1977
WMllfV
15
7.00 Morgunútvarp
Veöurfregnir kl. 7.00, 8.15 og
10.10 Morgunieikfimi kl.
7.15 og 9.05. Fréttir kl. 7.30,
8.15 (og forustugr. dagb..),
9.00 og 10.00. Morgunbæn
kl.7.50. Morgunstund barn-
anna kl. 8.00:Baldur
Pálmason heldur áfram aö
lesa „Æskuminningar
smaladrengs” eftir Arna
Ólafsson (9). Tilkynningar
kl. 9.30. Létt lög milli
atriöa.Viö sjóinn kl. 10.25:
Ingólfur Stefánsson ræöir
viö Jóhann Guömundsson
forstjóra ferskfiskeftirlits-
ins um isun fisks og
geymslu. Tónleikar
kl.10.40. Morguntónleikar kl.
11.00: Tékkneska fllhar-
moniusveitin leikur ,,ÓÖ
Hússlta”, forleik op. 67 eftir
Dvorák: Karel Ancerl stj. /
Hátíöarhljómsveitin I Bath
leikur Divertimento fyrir
strengjasveit eftir Bartók:
Yehudi Menuhin stj. /John
Browning og Sinfónluhljóm-
sveitin i Boston leika Planó-
konsert nr. 1 op. 10 eftir
Prokofjeff: Erich Leinsdorf
stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frfvaktinni
Margrét Guömundsdóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miödegissagan: „Nana”
eftir Emiie Zola Karl Isfeid
þýddi. Kristín Magnús Guö-
bjartsdóttir les (22).
15.00 MiödegistónleikarMaria
Littauer og Sinfóniuhljóm-
sveitin I Hamborg leika
Konsertstuck fyrir pianó og
hljómsveit I f—moll op. 79
eftir Weber: Siegfried
Köhler stj. Hljómsveit Al-
þýöuóperunnar I Vln leikur
Sinfóniu nr. 3 I D—dúr,
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Tónleikar.
17.30 Lagiö mitt Helga
Stephensen kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir, Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál Hegi J.
Halldórsson flytur þáttinn.
19.40 Fjöllin okkar.
20.05 Samleikur á fiölu og
pianó HLÍf Sigurjónsdóttir
og Bary Belanger leika
Sónötu I G—dúr eftir
Mozart.
20.30 Leikrit: „Byröin eilifa”
eftir Leck Fischer Aöur út-
varpaö 4.2. 1956 Þýöandi:
Þorsteinn ö. Stephensen.
Leikstjóri: Haraldur
Björnsson. Persónur og
leikendur: María: Regina
Þóröardóttir, Meta: Guö-
björg Þorbjarnardóttir,
Faöirinn: Valur Glslason,
Sonurinn: Róbert Arnfinns-
son, Dóttirin: Herdís
Þorvaldsdóttir, Drengur-
inn: Bessi Bjarnason, Varö-
stjórinn: Klemenz Jónsson,
Aörir leikendur: Haraldur
Björnsson, Ævar Kvaran,
Rúrik Haraldsson og Guö-
rún Asmundsdóttir.
21.10 Tónleikara. Adrian Ruis
leikur á pianó tvö lög eftir
Christian Sinding, Prelúdiu
I As—dúr op. 54 nr. 1 og
„Dögun” i f-moll op. 34 nr.
4. b. Kirsten Flagstad syng-
ur lagaflokkinn „Haug-
tussa” eftir Edvard Grieg:
Edwin McArthur leikur á
píanó.
21.50 Aö austan Birgir
Stefánsson kennari les eigin
ljóö.
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Kvöld-
sagan: „Vor I verum” eftir
Jón Rafnsson Stefán ög-
mundsson les(21).
22.40 Hljómplöturabb Þor-
steins Hannessonar.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar ©
eftir Paul Gallico
á f iugvöllinn. — Þetta er allt sem ég á, sagði hún. — En
það nægir til að komast heim. Þess vegna er engu að
stela.
— Úlala! Já, en vina mín! sagði André skelfingar-
röddu og ónotaleg þögn lagðist yf ir alla í salnum eins og
þeir f yndu eitthvað skelf ilegt væri í aðsigi. — Ég á við —
peninga fyrir tollinum í Englandi. Guð minn góður!
Höfðuð þér ekki gert ráð fyrir því? Sex shillingar á
pundið— hann reiknaði í huganum — það verða hundrað
og f immtíu pund. Vissuð þér ekki að þér þurf ið að greiða
tol I ?
Frú Harris horfði lömuð á hann, og eltist strax um tutt-
ugu ár. — Ö guð minn góður kveinaði hún. — Hundrað og
fimmtíu pund. Ég get ekki útvegað shilling í viðbót! Æ,-
hvers vegna sagði mér það enginn? Hvernig átti ég að
vita það?
Frú Colbert brást hart við. — Hvaða vitleysa er þetta,
André? Hver greiðir toll nú til dags? Heldurðu að allar
þessar fínu ensku og bandarisku frúr greiði toll? Allir
smygla og það verðið þér líka að gera, Ada mín, þér
verðið að smygla....
Bláu augun í f rú Harris f ylltust ótta og efasemdum. —
En það væri að Ijúga, er það ekki? spurði hún og leit
hjálparvana af einum á annan. — Ég hef svo sem ekkert
á móti því að skreyta svolítið, en ég lýg ekki. Það er lög-
brot. Ég gæti lent í fangelsi fyrir það. Og þegar full
merking orða Fauvels rann loks upp fyrir henni, seig hún
skyndilega niður á þykka, gráa teppið, fól andlitið í
vinnulúnum höndunum og rak upp örvæntingaróp, sem
var svo sárt að meira að segja yfirhöfuð fyrirtækisins
sjálft kom þjótandi. — Ég get ekki eignast hann. Hann er
ekki f yrir fólk af mínu tagi. Ég hefði átt að þekkja stöðu
mína. Takið hann — gef ið hann, gerið það sem þið viljið
við hann. Ég fer heim og gleymi þessu öllu.
Sagan af vandræðum hennar breiddist eins og eldur í
sinu um alla bygginguna. Sérfræðingar birtust úr öllum
hornum til að gefa góð ráð, m.a. var stungið upp á að
sækja um sérstakt leyfi til brezka sendiráðsins, þar til
einhver vakti athygli á að virðing breta fyrir lögunum er
svo mikil, að jafnvel ambassadorinn eða drottningin
sjálf gætu ekki gert ráðstafanir til að fara i kring um
þau, þó svo málstaðurinn væri góður.
Það var yfirhöfuðið sjálft, sem hjó á Gordíonshnút
þennan, eða hélt að minnsta kosti að hann gerði það,
vegna þess að hann þekkti sögu frú Harris. Hann band-
aði frá sér með handleggnum. — Lækkið verðið á kjóln-
um, sagði hann við Fauvel, skrifstofustjóra — og gefið
henni mismuninn til baka.
— Já, en herra, sagði Fauvel óttasleginn, því nú hafði
hann komið auga á gildruna, sem velgerðarkona hans
var fallin í — það er ekki hægt!
Þau störðu öll á hann, eins og hann væri eitrað skordýr.
— Skiljið þið ekki? Frúin hef ur þegar, án þess að vita af
því, brotið bresk lög með því að flytja úr landi f jórtán
hundruð dollara, sem hún lét skipta ólöglega hjá banda-
rískri vinkonu sinni í Englandi. Ef þessi sama kona kem-
ur svo í tollinn og tilkynnir að hún hafi. keypt kjól fyrir
fimm hundruð pund og réttir þar að auki fram hundrað
og f immtiu pund í peningum til að greiða af honum toll,
verður spurt, hvernig kona í hennar stöðu haf i komist yf-
ir svo mikla peninga og þá....
Þau héldu áfram að stara á vandræðalegan skrifstof u-
stjórann, eins og hann væri kyrkislanga, en þau vissu
lika, að hann hafði á réttu að standa. — Lofið mér að
fara heim og deyja kveinaði frú Harris.
Natasja kraup við hlið hennar og hélt utan um hana.
Raddir f ullar meðaumkunar töluðu hver í kapp við aðra.
Frú Colbert fékk snilldarhugmynd.— Bíðið aðeins, sagði
hún, — ég veit. Hún kraup líka við hlið frú Harris. —
Hlustaðu nú á mig. Ég skal hjálpa þér. Ég get fært þér
gæfu eins og þú færðir mér hana.....
Frú Harris tók hendurnar frá andlitinu, sem nú líktist
helst andliti gamals kapucinapa. — Ég vil ekki gera neitt
óheiðarlegt.... eða Ijúga.
— Nei, nei. Treystu mér! Þú skalt ekki segja neitt
nema sannleikann. En þú verður að gera nákvæmlega
eins og ég segi, þvi við viljum öll að þú komist með fall-
ega kjólinn þinn heim. Hlustaðu nú. Og f rú Colbert þrýsti
vörunum svo þétt að apaeyra f rú Harris, að enginn ann-
ar heyrði hverju hún hvíslaði.
Þegar frú Harris stóð í tollstöðinni á Londonf lugvelli,
var hún viss um að allir gætu heyrt hjartslátt hennar, en
þegar vingjarnlegi, ungi tollvörðurinn kom til hennar,
hafði hugrekkið sigrað og prakkaralegu augun tindruðu
meira að segja eins og hún skemmti sér f yrirf ram.
Á borðinu fyrir framan hana stóð ekki fallega Dior-
askjan, heldur stór, snjáð plastaskja af ódýrustu tegund.
Tollvörðurinn rétti henni spjald með lista yf ir tollskyldar
vörur.
— Æ, viltu lesa þetta fyrir mig, ungi maður, ságði frú
Harris mæðulega. — Ég gleymdi gleraugunum mínum
heima.
AAaðurinn leit efasemdaraugum á hana. Bleika rósin á
græna hattinum kinkaði kolli til hans og hann kannaðist
strax við þjóðflokkinn. — Jæja, sagði hann. — Hvað
voruð þér að gera í París?
— AAaður skyldi líklega mega taka sér f rí öðru hverju?
Tollvörðurinn brosti. Þetta var eitthvað nýtt. Voru
hreingerningarkonur nú líka farnar að ferðast til út-
landa? Það hlaut að vera sæmilegt upp úr þvi að hafa að
verka skít, hugsaði hann og spurði svo vélrænt: — Haf ið
þér nokkuð toliskylt?
Frú Harris brosti til hans. — Já, ætli það ekki? Ekta
Dior-kjól hérna í töskunni, kostaði fimm hundruð pund.
Hvað segirðu um það?
Tollvörðurinn hló. Þetta var ekki í fyrsta sinn, sem
hann kynntist kímni þessarar stéttar. — Ég þori að veðja
að þér verðið drottning dansleiksins í slíkum skrúða,
sagði hann og krítaði merki á töskuna. Svo hélt hann
áfram og rétti næsta farþega spjaldið.
Frú Harris tók töskuna og fór... þó það kostaði hana
mikinn sjálfsaga að hlaupa ekki... að stiganum í átt til
frelsisins. Henni létti ekki aðeins, heldur hafði hún góða
samvizku. Hún hafði sagt sannleikann. Eins og frú Col-
bert hafði sagt, ef tollvörðurinn tryði henni ekki, gæti
hún ekki gert að því.
Klukkan fjögur síðdegis á fögrum vordegi stóð frú
Harris utan við Waterloo flugstöðina og var loks komin
heim eftir að hafa komið,,freistingunni" heilu og höldnu
gegn um síðustu hindrunina. Aðeins eitt hvíldi nú á sam-
visku hennar, en það var tilhugsunin um Pamelu
Penrose, leikkonuna og íbúðina hennar